Lutze R’he-en

Nederzetting Yrsa-KW4, 12de maand van het jaar 3066

“Ik hoop dat we u hiermee niet beledigen of zo, Judon,” zegt de hoofdman tegen me, “maar beschouw deze vrouw als een geschenk van onze gemeenschap.”
Ik hou mijn hoofd een beetje schuin en bekijk de vrouw in kwestie met belangstelling. Ze heeft zwarte haren, zwart waar al wat grijs in zit, en dat in een lange dikke vlecht tot over haar schouders hangt. Ze kijkt me aan met haar grote amandelvormige ogen. Die hebben de typische honinggele kleur van het Siden ras. Op haar armen tel ik ook een aantal Siden tekeningen, verschillende grote concentrische cirkels in zwarte en blauwe patronen. Ze is bijna helemaal naakt zoals ze hier voor me staat.

In alle vier de kwadranten worden de Siden als handelswaar beschouwd en dus ook hier op Yrsa. Hoe oud zou deze vrouw zijn? Vijfenveertig? Vijftig? Ik weet het niet, maar ik vind haar gezicht sympathiek en ze heeft uitzonderlijk mooie benen. Ik voel me onmiddellijk fysiek tot haar aangetrokken. Iets wat me niet vaak overkomt. Nooit eigenlijk.  
Omdat ik sprakeloos ben en helemaal niets tegen hem zeg, verandert de uitdrukking op het gezicht van de hoofdman. Hij schraapt zenuwachtig zijn keel.
“O, maar wees gerust, we betalen u ook uw normale tarief”, zegt hij, “dat spreekt vanzelf… deze… eh… deze Siden vrouw is gewoon een extraatje bovenop uw vergoeding, ze is niet erg mooi en misschien vindt u haar te oud, maar ze spreekt onze taal vloeiend en ze wordt op haar eigen verzoek aan u geschonken.”

Ik glimlach nietszeggend. Op haar eigen verzoek? De hoofdman is bang dat ik zijn geschenk niet leuk vind en nu probeert hij de schuld op die arme Siden vrouw af te schuiven. Mijn ogen kijken opnieuw naar de vrouw, maar lager nu, niet langer naar haar gezicht, maar naar haar blote borsten. Die zijn peervormig met donkerbruine punten. Haar ribben zijn te zien en ook het bot van haar heupen. De vrouw lijkt me een beetje ondervoed. Ze draagt bruinleren sandalen met riempjes die bijna tot aan haar knieën reiken. Het enige wat ze daarnaast nog van kleding draagt, is een hoog uitgesneden slip die haar heupen accentueert en haar benen langer laat lijken. Het elastiek van de slip is goudkleurig. De rode stof ervan heeft een zijdeachtige glans en zit mooi strak over haar kut gespannen.
“Ik ben allesbehalve beledigd”, zeg ik tegen de hoofdman. “Iemand zoals zij is duizendmaal meer waard dan mijn ‘tarief’ of ‘vergoeding’. Hou uw geld en aanvaard mijn dank, voor dit prachtige geschenk.”  
“O, eh… goed! Dan wil je nu vast… eh… kennis maken,” reageert hij.
Met een uitdrukking van complete verbijstering op zijn gezicht draait hij zich om, klaar om mijn schip te verlaten. Hij en ik zullen elkaar wellicht vele jaren niet zien. Misschien is er een nieuwe hoofdman de volgende keer dat ik hier langskom, wie weet? Ik bezoek de vier kwadranten van Yrsa maar eens in de tien jaren, soms zelfs minder.
Mijn schip sluit zich automatisch af nadat de hoofdman het heeft verlaten. Het is driehoekig van vorm en negen en een halve meter lang. Het is onwaarschijnlijk snel en mijn persoonlijk schild is zo krachtig dat het de wanden van mijn schip tegen zowat alle mogelijke ruimteafval beschermt. Achteraan is er een slaapplek en een kleine zitruimte, het besturingscompartiment vormt de rest van het schip.

Ik richt mijn volledige aandacht op de vrouw die men mij zojuist heeft geschonken. Ze is zoals gezegd een Siden en ik ben het gewend om die zo goed als naakt te zien rondlopen en werken, maar bij deze vrouw voel ik me een beetje overweldigd, door de rondingen van haar lichaam. En omdat ze zo ’n knap gezicht heeft. En zulke mooie benen.
“Ik ben dus Judon,” stel ik mezelf voor. “Wil je me jouw naam vertellen?”
“Ja,” antwoordde ze aarzelend. “Ik ben Lutze R’eh-en.”
“Hoe oud ben je Lutze?”
“Achtenveertig.”
Ik glimlach naar haar.
“Je bent een mooie vrouw, Lutze. Ik vind je erg aantrekkelijk, zelfs al hoorde je daarnet die hoofdman het tegendeel beweren. Smaken verschillen.”
Als ze mijn glimlach beantwoordt laat Lutze R’eh-en haar tanden zien. Wit en gevaarlijk scherp, met hoektanden die moeiteloos vlees van botten kunnen scheuren.
“Dank u,” zei ze verlegen. “Hoe moet ik u aanspreken? Met uw titel? Of mag ik u bij naam noemen?”
“Wanneer we alleen zijn, mag je me Judon noemen. Mijn titel is enkel van belang voor Unie gerelateerde zaken, of voor de schurken die zich voor mij proberen te verbergen. Maar in gezelschap spreek je me uiteraard wél bij mijn titel aan. Weet je wat voor iemand ik ben?”
Ze knikt.
“U bent een Spieder. In dienst van de Noordelijke Unie. Men zegt dat u altijd vindt wie u zoekt en dat uw schild bijzonder krachtig is. Men vreest uw duistere kracht, meer zelfs dan dat men de soldaten van de Unie vreest.”

Mijn belangstelling voor deze vrouw neemt nog toe. Ze moest eens weten hoe weinig die beroemde en alom gevreesde soldaten van de Unie tegen iemand als ik kunnen uitrichten. Spieders hebben niet veel natuurlijke vijanden. Ik kijk de Siden vrouw recht aan.
“Je wist dus dat ik een Spieder ben? En ondanks mijn reputatie wilde je graag aan mij geschonken worden?”
“Ja,” antwoordt ze terwijl ze haar blik afwendt. “Men zegt ook andere dingen over u. Aardige dingen… dat u ons ras geen kwaad hart toedraagt en dat u altijd heel genadig bent voor het Siden volk, ook na de opstand en de moorden van vorig jaar.”
“Dat vind ik moeilijk te geloven”, zeg ik laconiek, “dat men aardige dingen over mij vertelt.”
“Toch is dat zo.” Haar tong flitst even naar buiten om er haar onderlip mee te bevochtigen. “Dit is uw derde bezoek aan Yrsa-KW4 sinds ik hier ben en al tijdens uw eerste passage viel mijn oog op u, Judon. Dus ik hoop dat u ook genadig bent voor Siden vrouwen die zich aan u opdringen?”

Mijn ogen kijken naar een zwarte krul die voor haar voorhoofd is gevallen. Ze is moedig, of probeert mij ervan te overtuigen dat ze dat kán zijn, als het nodig is. Ik haal diep adem en werp een vluchtige blik op de punten van haar borsten, die nu extra opvallen omdat ze opeens hard naar voren puilen. Ik voel een vreemd soort lichtheid in mijn hoofd ontstaan. Emoties analyseren is niet mijn sterkste punt, maar ik krijg de indruk dat het geluk me vandaag toelacht. Ik besluit om mijn gevoel te volgen en neem een stap naar voren, zodat ik de vrouw die voor me staat met mijn handen kan aanraken.
“Jij bent een wondermooi geschenk uit de hemel, Lutze R’he-en,” zeg ik vriendelijk terwijl ik de zachte huid van haar hals streel. “En jij hoeft mijn schild niet te vrezen. Weet je, het schild van een Spieder is evenzoveel zegen als vloek. Het is zoals met eenzaamheid of stilte, de energie ervan is niet afkomstig uit het waarneembare.”

Lutze slaakt een diepe zucht, want ik raak haar borsten aan. De sterke spieren in haar schouders en rug spannen zich, ze slikt en trekt als in een reflex haar buik in. Roerloos staat ze voor me, ademend door haar neus en met half geopende lippen.
“Ik voel geen vrees voor u,” fluistert ze.
“Nee?” Ik aai haar zachtjes over haar buik. Mijn vingers voelen aan het goudkleurige elastiek van haar slip. “Yrsa-KW4 is verstikkend heet en je bent niet bang voor me, dus waarom huiver je dan?”
“Omdat ik opgewonden ben,” antwoordt ze. Haar stem trilt een beetje terwijl ze haar blik afwendt. “Schaamteloos geil, dat ben ik.”
Ik grinnik.
“Ja, dat geloof ik best.” Mijn handpalm glijdt tussen haar benen en daar voel ik aan het kruis van haar slip. De gladde stof voelt daar warm en vochtig.

Ze kijkt naar me op en ik zie een woeste schittering in haar mooie gele ogen. Haar pupillen groeien en verdrijven het geel, vlak voor ze haar ogen sluit en me voorzichtig op mijn mond kust.
“Ik was al zo nat als regen toen u mij daarnet ‘een mooie vrouw’ noemde,” zegt ze schor, nadat onze monden zich opnieuw van elkaar hebben losgemaakt. “Maar nu ben ik doorweekt. Ik wilde het zo graag, weet u? Iedereen in Yrsa-KW4 kent u. Ze lachten me uit en zeiden dat het me nooit zou lukken om met u samen te zijn, en dat u vele andere en betere vrouwen uit de kwadranten krijgt aangeboden, maar dat u geen gezelschap zoekt.”

Mijn hand beweegt langzaam tussen haar benen, waar ik de zachte huid van haar dijen streel. Af en toe glijden mijn vingertoppen naar binnen, waar ze het vochtige kruis van haar slip beroeren, de plek waar haar dik aanvoelende, vochtige kutlippen de stof naar omhoog duwen.
“Zij die jou uitlachten hadden het mis, Lutze. De hoofdman van Yrsa-KW4 is een erg sluwe man. Hij zal aangevoeld hebben dat ik zoekende was en wél opensta voor een gezellin. Maar tot vandaag was er gewoon niemand die aan mijn voorwaarde voldeed.”
“Uw voorwaarde?”
“Ja, alleen vrouwen die er oprecht naar verlangen om met mij te reizen, komen in aanmerking. Dat verlangen kan je niet voorwenden, zo werkt het niet bij Spieders, het moet écht zijn.”
“Mijn verlangen is echt,” reageerde ze.
“Mijn schild liegt nooit, dus ik weet dat je de waarheid spreekt, maar ben je er zelf dan zo zeker van? Elke reis is gevaarlijk en mijn vijanden zijn dat ook. Heel gevaarlijk.”
“Ik ben er zeker van.”
“Ja, ik geloof je. Mijn schild beschermt me tegen de verschrikkingen van onze vele werelden, Lutze, maar het kan ook andere dingen. Voel maar, ik laat het je zien.”

Lutze’s adem stokt, want mijn rechterhand is vooraan in haar slip naar binnen gegleden. Daar hebben mijn vingers haar grootste genotplek gevonden en mijn vingertoppen cirkelden rond en overheen de glibberige vlezigheid. Tegelijkertijd laat ik de energiestroom van mijn schild langzaamaan op gang komen. Ik bestuur die met mijn gedachten en leid de energie via mijn arm en hand, naar de toppen van mijn vingers. Het duurt slechts enkele seconden voor Lutze haar clitoris begint te stuiptrekken van genot en vol verbazing spert ze haar ogen wijd open.
“Mmmh… Ah… Mmmh…” Ik hoor hoe haar ademhaling versnelt en hoe ze luid hijgend klaarkomt. “Oh! Oooow!”

Ik vind het fijn om naar haar gezicht te kijken terwijl Lutze haar hoogtepunt bereikt. Ze gromt van tevredenheid en ontbloot haar scherpe tanden. Het is onwaarschijnlijk mooi om te zien, een vrouw die zo heerlijk ongegeneerd klaarkomt. Elke vezel in mijn lijf vertelt me dat ik deze Siden meid sympathiek en aantrekkelijk vind, al kan ik niet precies beschrijven waarom. Mijn schild weet het. Misschien komt het doordat zij mij heeft uitgekozen. Ik verlang al jaren naar een vrouw om me gezelschap te houden tijdens mijn lange reizen, maar dat is niet eenvoudig. Wie wil er vrijwillig met een Spieder  samen zijn? Met die gedachte nog in mijn hoofd, laat ik mijn energie de vrije loop en duw ik twee vingers in Lutze’s warme vochtige opening naar binnen.

Ze hapt naar adem. Haar mond opent zich voor een luide grom terwijl ze haar kut dichter tegen mijn hand aan duwt. In vinger haar en de stroom van mijn schild vloeit in haar over.
“Hhhggg…. Hhhggg!”
 Ze kreunt en klemt zich aan me vast, want haar benen weigeren dienst. Ik moet haar in mijn ene arm opvangen of ze zou in elkaar zijn gezakt.
Ik draag Lutze in mijn armen. Ik kus haar voorhoofd en haar lippen en ik druk haar dicht tegen mijn lichaam aan. Dat geeft nog altijd veel energie af. Met haar in mijn armen loop ik naar het slaapcompartiment. De krachtige energie van mijn schild heeft haar veel genot geschonken, maar ook uitgeput. Haar lichaam voelt onnatuurlijk warm aan, zelfs voor een Siden. Ze vleit haar hoofd tegen mijn borst.

Ze hijgt nog  zwaar na wanneer ik haar op het bed laat neerzakken. Haar mooie borsten zakken naar opzij en haar buik strekt zich als ze gaat liggen. De rode stof tussen haar benen zit vol donkere vochtvlekken.
“Judon?”
“Ja?”
Vanuit haar liggende positie kijkt ze me verlangend aan.
“Zeg dat u mij voor altijd als de uwe aanvaardt. Alstublieft?” Ze ziet ook wel hoe ik naar haar bevlekte slip kijk. “Toe, zeg het? Ik wil het u zo graag zelf horen zeggen.”
Glimlachend buig ik me naar haar toe om haar een kus te geven en een van haar scherpe hoektanden prikt in mijn lip. Ik kijk haar recht in haar gele ogen en ik spreek de woorden.
“Ik aanvaard je, Lutze. Voor altijd. Ik aanvaard je als mijn gezellin, waar ik ga zal jij ook gaan. Niets anders dan mijn schild zal ons nog van elkaar kunnen scheiden.”
Mijn vingers krullen zich onder het gouden elastiek van haar natte slip. Ik trek die omlaag over het bot van haar heupen en de stof geeft gemakkelijk mee. De slip schuift omlaag en onthult een smal zwart vachtje. Daaronder glanzen haar mooie schaamlippen me toe, ze zijn nat van haar geil, donkerroze en dik opgezwollen.
“Je kut is prachtig, Lutze,” fluister ik terwijl ik haar slip langs haar benen omlaag trek en verfrommeld naast het bed laat vallen. Ik schop mijn laarzen uit en trek langzaam mijn kleren uit.
“Jouw pik mag er ook zijn, Judon.”

Ik ben naakt. Lutze kijkt me aan, lacht haar vlijmscherpe witte tanden bloot en er verschijnt een gretige uitdrukking in haar ogen bij de aanblik van mijn erectie, maar haar lachen wordt gesmoord als ik me op haar laat neerzakken en bij haar naar binnen dring. Mijn mond zoekt die van haar en terwijl ik haar voorzichtig kus, begin ik te stoten. Opnieuw laat mijn schild een stroom van energie vrij. De kracht die ik zo vaak gebruik om te doden of te verlammen, dient nu een ander nut. Lutze wordt ermee gevuld en ik voel haar hele lichaam verstijven terwijl ze zich als een bezetene aan me vastklampt. Ik hoor hoe stilletjes kreunt van genot en ik voel haar hete adem heel dicht bij mijn oor. Ze slokt me helemaal op en ik geniet van het gevoel van mijn harde penis die voorzichtig in en uit haar warme vochtige kut glijdt. Ze is mijn eerste vrouw van het Siden volk en ze is ook de eerste vrouw ooit, waar ik me helemaal mee verbonden voel tijdens de seks. Het is elke keer weer anders en sommige vrouwen reageren allergisch op de energie van mijn schild. Gelukkig is dat bij Lutze niet het geval, ook niet nadat ik mijn zaad in haar binnenste naar binnen laat vloeien.

Na afloop blijven we naast elkaar op mijn bed liggen en ik streel wat over haar naar opzij gezakte borsten. De grote tepels zijn nog steeds hard en puilen naar voren, lang als vingerkootjes en zo dik als spenen. Ik vind het heerlijk om er wat mee te spelen en er zachtjes in te knijpen.
“Waarom doe je dat?” vraagt ze me. “Vind je ze misschien te groot? Die van jullie vrouwen zijn niet zo groot…”
“Je bent van mij nu, Lutze R’eh-en,” zeg ik plagend. “En nee, ik vind je tepels niet te groot, ik vind ze wondermooi en ik wil je overal aanraken, alles verkennen en ontdekken wat van mij is.”
“Natuurlijk, Spieder” fluistert ze plagend, me voor het eerst bij mijn titel aansprekend. “U mag met mijn lichaam doen wat u wilt.”

Dat gezegd hebbende kruist ze haar armen onder haar hoofd en strekt zich in haar volle lengte uit op het bed. Haar borsten rijzen schommelend omhoog. Ik zie de donkere stoppeltjes onder haar oksels en hoe haar ribben zich aftekenen onder haar huid. Ik realiseer me hoe verlekkerd ik kijk naar de zachte welvingen van haar borsten, buik en venusheuvel. Ik streel de zwartbehaarde glooiing van haar kut met mijn ogen. En dan stroomt de energie door me heen en ik raak alles aan wat ik zie. Ik kan er niet genoeg van krijgen om haar lichaam aan te raken, en al zeker niet haar warme, vochtige en verrukkelijke kut.

Ik weet niet waarom ze ineens begint te huilen. Dikke tranen stromen over haar wangen. Soms heeft mijn schild dat effect. Het zit in het DNA van een Spieder, zijn energie kan slaan en strelen, ze kan je wonden helen, maar net zo goed kan ze het vlees van je botten laten smelten.
“Wat is er?” vraag ik. “Waarom huil je, Lutze?”
“B… bedankt… Ik wilde je nog bedanken, Judon,” fluistert ze opeens stamelend. “Door mij te aanvaarden heb je ook mijn leven gered, iets wat ik je daarnet niet durfde te vertellen. Ik wilde je oordeel niet beïnvloeden, want ook ik kan mij niet ten volle geven aan iemand die mij niet wil hebben.”
“Mij bedanken?” Ik frons vragend mijn wenkbrauwen. “Waarom wil je mij bedanken?”
“Ik stond op de lijst voor transport naar de Medische Sectie van de Unie. Ik was eigendom van een arts zonder familie en toen hij vorige maand overleed, schonk hij mijn lichaam aan de wetenschap. Naar ik hoor, is het een vreselijke plek.”
“Was die man gek?”
“Nee”, reageerde Lutze, “maar u kijkt anders naar ons dan de meeste andere mensen, Judon… voor hen hebben wij Siden maar weinig menselijks, ze kijken naar de verschillen in plaats van naar wat we met elkaar delen.”

Ik vloek binnensmonds. Ze heeft gelijk, natuurlijk heeft ze gelijk, je hebt vrije mensen en je hebt Siden. Die naam is door mensen bedacht en betekent eigenlijk zoveel als ‘niet-mensen’. In de evolutieleer der mensen, staan de Siden ergens tussen ons en de dieren in. En zo worden ze ook behandeld en verhandeld, als veredelde dieren, maar dan met verstand en met een lichaamsbouw die er min of meer hetzelfde uitziet als bij een menselijke man of vrouw.
“Er doen geruchten de ronde,” zegt Lutze. “Over de afschuwelijke dingen die er gebeuren in de Medische Sectie. De leiding ervan is corrupt en gebruikt Siden voor allerlei experimenten, vaak met de dood tot gevolg.”
“Misschien moet ik eens bij die lui langsgaan”, zeg ik mijmerend. “Zulke experimenten zijn verboden. Bovendien zijn ze onmenselijk en schandalig.”

Lutze rolt met haar ogen als reactie op mijn woorden. Ik begrijp meteen waarom ze dat doet, het is omwille van wat ze zopas nog tegen me had gezegd, over naar de verschillen kijken, in plaats van naar wat we met elkaar gemeen hebben. En omdat ze niet gelooft dat ik in staat ben om tegen het systeem en de gevestigde orde in te gaan.
Ze vergist zich. Er is niets in de vier kwadranten, dat ik niet met de kracht van mijn wil en schild kan doen plooien. Helemaal niets. En om zoiets te vinden, zou ik deze tijdzone moeten verlaten en alles wat erbij hoort. Hoe lang Lutze R’eh-en met mij mee zal reizen, weet ik niet, maar tot dat moment aanbreekt, denk ik er niet over om haar te verlaten. Een half uur later zetten we koers naar het eerste kwadrant. Naar de MSU.

Plaats reactie