Maanziek

Deel 2

Hij had haar niet meer gehoord sindsdien. Elke nacht had hij zich afgevraagd hoe het kon. Had hij gekund, hij zou het afgedaan hebben als inbeelding, een hallucinatie veroorzaakt door de pillen, maar hij wist wel beter. Sommige dingen lagen nu eenmaal onweerlegbaar vast. Zoals haar geur die hij geroken had, en het geluid van haar zuchten. Aan zijn zintuigen kon hij niet twijfelen, hoe graag hij dat ook zou willen.

Het leek zo irreëel dat zij hem gevonden had. Dertig jaar geleden was het. Het kostte zowaar inspanning om het ten volle te beseffen. In zijn herinnering was het gisteren. De pijn was al die tijd gebleven. Ze moet het zo moeilijk gehad hebben in al die jaren. Hij mocht er niet aan denken wat ze had moeten doorstaan, dag na dag. Toch was dit het enige waar hij echt aan dacht, elke dag. Wat had zij al die tijd gedaan? Tegen welke prijs had ze zo lang kunnen overleven?
Hij huiverde, hij kende de prijs.

In de open lade stond het doosje met pillen, niet afgesloten. Eerder die dag had hij er een paar genomen en was daarna in slaap gevallen. In slaap, of in een roes. Vroeger had hij vooral geblowd, wiet en hasj, maar ondertussen lieten zijn longen dat niet meer toe. Het hielp ook niet genoeg, blowen was te licht voor hem. Eerst was het drinken geweest, zoveel tot hij niet meer kon staan, elke dag opnieuw. Tot hij op een dag bijna te ver ging. Alcohol hitste hem op, het maakte hem gevaarlijker dan hij wilde zijn. Als hij niet snel genoeg door dronk, dan had het een averechts effect. Hij dronk om te vergeten, niet om het nog sterker te beleven.

Tegenwoordig nam hij pillen. Heel sterke pillen.
Met het geld van de erfenis maakte de prijs niet veel uit. Hij had er steeds genoeg en het was altijd het beste wat je op straat kon krijgen. Zo sleet hij zijn dagen: liggend in zijn bed tot de herinneringen ondraaglijk werden, en dan nam hij zijn dosis. Steeds meer, steeds zwaarder. Op een dag zouden ook de pillen niet meer werken. Sommige dagen werkten ze nu al niet echt meer. Zoals toen zij aan zijn deur stond. Die nacht kon niets hem helpen.
Deze nacht ook niet, zoveel was ondertussen duidelijk.

Hij lag in zijn bed en luisterde naar de geluiden in het gebouw. Zijn kamer was op de één na hoogste verdieping. Helemaal bovenaan waren er kantoren. Het was nooit echt duidelijk geweest wat ze daar precies deden. In elk geval was er veel verloop van personeel. Sommige stemmen herkende hij bijna dagelijks, maar er kwamen ook vaak nieuwe stemmen bij. Af en toe viel er een stem weg waar hij aan gewend was geraakt. Iemand die er lange tijd kwam werken en dan niet meer.

Het meeste ving hij op van de trappen. Als de deuren open stonden, wat doorgaans het geval was, dan hoorde hij wie er de lift in en uit ging. Hij ving flarden van gesprekken op waarvan de woorden nooit echt doordrongen. De stemmen wel. Het waren heel korte flarden telkens. Niet meer dan van de lift naar de deuren van het bovenste verdiep. Bijna niemand ging de trappen op, of af. Van beneden was het een te hoge klim, dus enkel als iemand op een nabij gelegen verdiep moest zijn kon je eens iemand de trap horen nemen. Het was in die zeldzame gevallen wel heel sterk hoorbaar. Het waren metalen trappen en elke stap weerklonk storend hard doorheen de ganse traphal.

Deze nacht was er bijzonder veel lawaai boven. Er was een feestje aan de gang in de kantoren. Een Nieuwjaarsreceptie wellicht, al was dat ondertussen behoorlijk aan het uitlopen. Gedurig luid gestommel, veel te enthousiaste stemmen, en dan die onophoudelijke onderstroom van de bastonen in de muziek. De deuren boven gingen heel de tijd open, telkens lieten ze een golf van schelle geluiden los op de trappen. Er werd gewacht en gelachen aan de lift, af en toe dronken gelald of baldadig gebruld.

Vlijmscherp doorheen al deze geluiden klonk haar huilende lach. Lang gerekt en opgelaten, in golven van onbetamelijk plezier.  Het was een uitgelaten lach, een uitdagende lach. Het was haar lach. Estelle was daar, op het feestje.

Ze was uit de kantoren gekomen, naar de traphal. Ze was uitgelaten, ze moest dronken zijn. Hij had haar vroeger nooit weten drinken. Drank boezemde hem angst in, zowel voor hem als voor haar. Het was verontrustend dat ze dronken was. Dit was een idiote gedachte: het was dertig jaar geleden, ze was toen een kind van zeventien. Ze waren beide kinderen. Hij zag haar weer zitten op die stoel binnen, hij machteloos buiten.
De deur sloeg dicht. Met het geluid van de deur van de kantoren boven sloeg in zijn gedachten opnieuw de deur van zijn grootvaders studeerkamer dicht ook. Ze was geen kind, niet meer sinds dat moment.

Hij hoorde een vrouw lachen. Niet enkel Estelle, hij hoorde ook een andere vrouw bij haar, samen met haar. De tweede stem was jonger, meer giechelend, maar nog onbetamelijker. Ze daagden elkaar uit, ze deelden elkaars plezier, ze hadden beide teveel gedronken.

De lift kwam boven, maar hij hoorde hen niet instappen. Hun geluid verdween niet met het ruisend sluiten van de liftdeuren. Ze bleven boven, maar niet binnen. Als een hamer op een aambeeld klonk de eerste hak op de metalen trede. Dit had hij niet verwacht, hij schrok van het felle geluid. Ze droegen alle twee overduidelijk hoge hakken, wat een hels kabaal maakte op de trappen. De hoge tonen van hun lach kwamen nauwelijks boven de ratelende klank van hun stappen uit. Ze kwamen naar beneden, naar zijn verdieping toe.

Twee vrouwen, aangeschoten en uitgelaten, onbedaarlijk gierend van het lachen. Hoe luider ze lachten, hoe stiller ze tussendoor probeerden te fluisteren. De logica van alcohol, hij was er vroeger ook heel vertrouwd mee geraakt. Hij wilde horen wat ze elkaar te zeggen hadden, het meest nog in het gefluister. Veel kon hij niet ontwaren en het leek er ook weinig toe te doen. Onzinnige niemendalletjes, en veel hilarische aanmaningen om vooral geen lawaai te maken.
Hun hakken tikten op de gedempte vloer in zijn gang. Ze gingen niet in een rechte lijn, ze hielden hier en daar halt, stopten, strompelden of struikelden zelfs. Toch bijna.

Er was echter meer dan het gegiechel en gestommel, meer dan het fluisteren en gieren. Eerst dacht hij nog dat hij het zich inbeeldde, maar na een paar keer was het niet meer te ontkennen. Ze kusten elkaar, er was geen twijfel over mogelijk. Soms kleine zoentjes, soms grappende smakkerds, soms ook vurige tongen. Hoe dichter ze kwamen, hoe vaker ze er voor stopten.
Het was een verrukkelijk schouwspel op zich, maar omdat het over Estelle ging was het voor hem vooral een heel bevreemdend tafereel. Verontrustend zelfs. Hij werd er opgewonden van, wat hem nog meer op zijn ongemak stelde.

Met een smak belandden ze tegen zijn deur. De hilariteit was niet meer te houden, de twee dronken vrouwen zochten hun evenwicht terug en vonden het maar al te graag in elkaars armen. Samen leunden ze tegen de deur, elk geluid en elke beweging kwam nu rechtstreeks door het hout heen. Hij kon hen voelen nu, tot in het geraamte van zijn bed.

Estelle was passioneel in elke beweging aan de andere kant van de deur. De andere vrouw bleek mooier bij elk woord dat Estelle haar toefluisterde. Ze likten en streelden, knuffelden en kusten, zoenden en zochten, en vonden elkaar.

Hij was een toeschouwer die alles hoorde en daardoor te weinig zag, als een voyeur die geblinddoekt werd. Hij wilde Estelle zien, de jaren klonken door in haar stem, voller en zelfzekerder.
Uiteraard was hij ook benieuwd naar de schijnbaar onmetelijke schoonheid van de andere vrouw, de veel jongere vrouw. Maar toch was het Estelle waar hij het meest naar verlangde. Dat was altijd zo geweest, het was nooit verminderd. Hij hoorde haar genieten, hij kon haar opwinding ruiken. Het eerste meisje waar hij ooit verliefd op was geworden, het enige meisje, stond begeerlijk aan de andere kant van een simpele deur. Als een volwassen vrouw, bij een andere vrouw, niet bij hem.

Vrouwen doen er langer over, ze genieten meer van de speelsheid vooraf. In zijn bed werd hij ongedurig maar buiten tegen de deur bleven ze eindeloos kussen, gniffelen en knuffelen. Pas bij die ene zucht, voelbaar anders, besefte hij dat het verder ging.
Estelle’s kreun was onweerlegbaar geil.

Een moment maar, nogal abrupt werd het weer afgebroken. Ze fluisterden opnieuw, samenzweerderig, en verder gebeurde er niets. Tot plots de klink van zijn deur bewoog.

Estelle opende behoedzaam de deur. Hij kon haar niet zien maar voelde dat er nu niets meer tussen hen lag. Ze was daar, eindelijk na dertig jaar. Ze duwde voorzichtig een beetje verder, overdreven voorzichtig.
‘Klop klop!’ Het was de jongere vrouw en ze proestte het uit van het lachen.
Estelle probeerde haar uit alle macht te dempen, ze hield zelfs haar hand op haar mond. Alsof ze het geluid nog kon terug duwen. Ze fluisterde weer, nog zinlozer nu.

De jonge vrouw moest wachten en Estelle kwam de kamer binnen. Hij had zijn ogen moeten sluiten maar hij kon het niet. Haar silhouet was voller aan de billen maar nog steeds even mooi als toen. Haar haren waren korter geknipt. Ze droeg een mantelpakje in een bleke kleur, onduidelijk in de schemer wat precies. Vroeger droeg ze losse jurkjes, nu had ze kousen en hoge hakken aan, en een rok die om haar billen sloot. Hij genoot van elk detail. Hoezeer ze ook veranderd was, ze was nog steeds dezelfde. Estelle was terug, hij kon het nog steeds niet geloven. Dertig jaar later, en ze zag er nog steeds adembenemend uit. Hij staarde haar aan in het donker, bang om de blik in haar ogen te zien.

Ze ging echter aan zijn bed voorbij, in één keer tot aan het raam waar ze de gordijnen opende. Het was alsof iemand plots het licht aanstak. De kamer lichtte op in de bleke schijn van de maan. Hij lag roerloos op het bed, met enkel het laken over zich. Had hij gekund dan had hij zich onzichtbaar gemaakt. Het vreemde was dat Estelle deed alsof hij niet in de kamer was. Of op zijn minst alsof hij het niet was. Onmogelijk uiteraard, net zozeer als hij haar kon herkennen zo kon zij hem herkennen. Ze wist al van haar eerste bezoek dat hij in die kamer lag.

Aan de deur was de jongere vrouw nog aan het wachten. Hij had haar nog steeds niet kunnen zien.
‘En?’
Estelle kwam naar het bed toe, maar niet naar hem. Ze nam het doosje met pillen uit de lade en bekeek ze aandachtig.
‘Na wat hij heeft genomen komt hij de eerste uren niet meer bij. Toch niet volledig, niet met enig besef.’
‘Ben je zeker?’
‘Absoluut, hij is niet op deze wereld momenteel.’
De jongere vrouw sloot de deur achter zich en kwam binnen. Naaldhakken tikten speels haar intrede, lange blonde krullen lichtten op in het maanlicht. Ze droeg een rokje en een topje, aansluitend, niets van haar contouren werd achtergehouden. Ze was vrij klein, maar wel op heel hoge ragfijne hakken. Haar benen waren kort maar in perfecte balans. Haar dijen rond, haar middel slank, haar borst voller dan verwacht. Ze was alle cliché’s tegelijk, en toch was ze veel meer dan dat.

Haar tanden lachten parelend wit in het licht, ze had speels opkrullende lippen. Het was haar gezichtje dat haar zo bijzonder maakte. Of ze nu blond of donker was geweest, voluptueus of mager, ze zou altijd van een zeldzame schoonheid geweest zijn, puur door haar onweerstaanbare snoetje.
Ze was één van die mensen die te mooi zijn om je comfortabel bij te voelen, wiens schoonheid zo onwerkelijk is dat je er eigenlijk niet kan naar kijken. Ook zij ging aan het bed voorbij, tot aan het raam. Ze zette haar handen op de vensterbank en boog licht voorover om naar buiten te kijken. Met achter haar de volle maan, staarde hij sterker dan zichzelf naar het meest perfecte ronde kontje dat hij ooit had mogen aanschouwen. Een beetje draaiend op de hoge naaldhakken. Zij kon niet echt zijn, maar ze was wel bekoorlijker dan dat hij zelf had kunnen verzinnen. Ze bracht hem in de war, zeker in aanwezigheid van Estelle.

‘Weet je waarom mijn ouders me Luna genoemd hebben? Omdat ik zo ongelofelijk geil wordt van de volle maan.’
Ze meende elk woord van die onzinnige uitspraak. Haar naam was dus Luna, ook dat kon moeilijk een groter cliché zijn. En toch stond het haar. Zeker daar aan het raam met haar billen die ongeveer even rond oogden als de volle maan zelf. Ze had ook een wit rokje aan, tot maar net onder haar kontje. Estelle staarde ook, hij voelde het.

Luna trok haar topje uit, nog steeds voor het raam. Haar BH was paars, met lichte bloemetjes, voor zover hij het kon ontwaren. Ze stond nog steeds met haar rug naar hen beide. In het raam kon hij wel haar spiegeling zien. Haar borsten leken heel verleidelijk rond, de BH liet weinig aan de verbeelding over. Ze richtte zich op en opende de sluiting. In het glas bewonderde ze haar eigen volle borsten, hij kon haar zelfvoldane blik wel begrijpen. Luna hield de BH omhoog, maar ze bleef kijken naar wat die beweging deed met de vorm van haar borsten. Heel weinig, zo jong als ze was en zo stevig als ze in het vlees zat.

Estelle liet zich minder van de wijs brengen.
‘Wat wil je dat ik daar mee doe?’ De BH nog steeds wachtend in de hoogte.
‘Je mag hem passen als je wil, 80 C, iets te goed gevuld.’
‘Grappig. Een beetje te veel voor mij. Teleurgesteld?’
Luna draaide zich om en ging leunen tegen de vensterbank, beide handen achter haar billen, haar borst uitdagend vooruit. Enkel nog het witte rokje en de naaldhakken.
‘Zie ik er teleurgesteld uit? Ik wil je gewoon zien. Jij krijgt mijn BH en ik wil die van jou. Simpel toch?’
Was ze gewoon zo speels of was het toch de alcohol die sprak? Het was heerlijk onzinnig allemaal. Tien redenen om je uit kleden, waar er geen enkel nodig is.

Estelle besloot mee te spelen. Ze kwam voor Luna staan, wat ook betekende dat hij nu naar haar kont aan het staren was. Ze deed eerst haar rok uit, liet die heel vlot naar beneden glijden en stapte er heel elegant uit. Witte hoge kousen die uitmonden in roze pumps. Het was niet wat hij van haar zou verwacht hebben, maar het was wel onweerstaanbaar sexy. Niet hoe ze echt was, maar wel hoe hij haar graag zag dit spel spelen. 
Er waren geen jarretelbandjes, de kousen hielden zich om haar dijen met een brede kanten strook. Hij kon al een beetje van haar billen zien onder het jasje dat ze nog aan had. Hij zag vooral naakt, wat er ook onder zat, het had niet veel om het lijf.
Of net wel. Estelle liet ook het jasje van haar schouders glijden en ze had enkel nog een body aan, in hetzelfde witte kant als de kousen. Tussen haar billen verdween de stof in een string.

Het was niet het speelse appelkontje van de jongere Luna, maar wat had Estelle nog een bijzonder aantrekkelijke kont. De billen van een rijpere vrouw, voller en iets lager, maar ongelofelijk opwindend. Haar taille was niet zo slank, haar borsten ongetwijfeld niet zo stevig en vol als die van Luna. Maar geen man ter wereld zou Estelle kunnen weerstaan als ze zo voor hem stond. Estelle straalde seks uit, dat had ze altijd al gedaan. Ze was altijd al onweerstaanbaar geweest.
Dat was net waar alles was misgegaan. Hij mocht er niet aan denken, niet nu. Hij zocht Luna, opzij kijkend voorbij Estelle, in de spiegeling van het raam, waar hij ook maar iets kon zien.

De twee vrouwen gingen steeds meer in elkaar op. Hoe veel verschil er ook tussen hen beide was, ze waren wel alletwee begeesterd door de aanblik van de ander. Hij werd evenveel opgewonden door hen beide, en nog meer door de twee tezamen. Ze kusten weer, ze tongden en likten elkaar in de hals of over de borst. Ze streelden en lieten hun handen elkaars lichaam verkennen. Opnieuw slaakte Estelle als eerste een diepe geile kreun. Wat het ook was, Luna had een manier gevonden om Estelle’s gevoeligste snaar te raken. Moeiteloos, zo scheen het.

Hij zag hoe de body losgehaakt werd in het kruis, het string uiteinde schoot op vantussen haar billen. Estelle lachte zwoel om de brutaliteit maar liet maar al te graag begaan. Luna bracht twee vingers na elkaar binnen, zonder te wachten of te vragen. De eerste vinger ging diep en de tweede krulde tegen de lichte zwelling vooraan. Het had letterlijk slechts een seconde geduurd of Luna had al de G-plek van Estelle gevonden. Ze ging snel bij de start, en Estelle kon zich er niet tegen verzetten. Niet dat ze dat wou, het overviel haar gewoon.

Dit meisje was bedreven, ze streelde en vingerde met een behendigheid en doeltreffendheid die Estelle nog nooit had ervaren.  Zelfs niet als ze het bij zichzelf deed. Ze kreeg geen tijd om te ademen, geen seconde respijt. In de steeds intensere streling greep ze Luna bij het hoofd. Ze trok haar dichter, ze liet haar vingers door de blonde lokken glijden en ontblootte zo haar hals. Haar gekreun ging sneller, haar greep werd vaster. 

Luna trok zich los, haar hoofd tergend achteruit. Maar ze stopte niet met vingeren, geen moment, de beweging ging door. Ze lachte, het puntje van haar tong tussen haar blinkend witte tanden. Nog steeds zonder ophouden liet Luna zich door de knieën zakken. Estelle keek nog naar hoe het perfecte kontje zich in die beweging in het raam weerspiegelde, maar niets drong nog echt tot haar door. Enkel die behendige vingers die haar gevoeligste plekjes op virtuoze wijze bespeelden. Al haar gevoeligste snaren, allemaal tegelijk.

Dat was het moment waarop de likjes kwamen, uit het niets. Luna begon Estelle’s klit te likken terwijl ze haar ongenadig door vingerde. Estelle gilde echt, hij kon haar houding zien samen trekken. Hij hoorde hoe ze bijna wanhopig klaar kwam. Niet zoals het vroeger bij hem was geweest. Dit ging veel dieper. Estelle hield zich vast aan Luna’s hoofd, aan haar haren. Ze trok zich dichter tegen haar aan. Ze wou haar verstikken, ze wou haar verslinden, ze wou haar bijten.

Estelle wou haar echt bijten. Luna wrong zich los en ging weg van het raam, weg van Estelle. Luna lachte, ze genoot van haar triomf. Ze wist wat ze met Estelle had gedaan, wat ze in haar had los gemaakt.
Hij vroeg zich af of ze het echt wist, en of ze het dan nog zou gedaan hebben. In elk geval stond Estelle als een dol dier aan het raam na te hijgen, klaar om haar prooi te bespringen. Op welke manier dan ook. Luna draaide tegen het bed, klaar om te vluchten maar ook klaar om zelf weer aan te vallen. Nog steeds in het witte rokje en de naaldhakjes. Estelle met de body die nergens nog juist zat, de kousen, de roze pumps. Beide onweerstaanbaar geil in het bleke maanlicht.
Hij onder zijn laken, starend naar beide met wijd open ogen.

‘Kijk eens wie er wakker is.’
Het klonk als een afleidingsmanoeuvre, meer dan als een vaststelling die haar moeten doen schrikken. Estelle keek naar Luna, niet naar hem.
‘Hij is wakker, maar nog lang niet bij bewustzijn. Die pillen doen vreemde dingen met een mens.’
Luna draaide zich om naar hem. Ze boog naar hem toe en keek van heel dicht in zijn ogen. Haar volle borsten wiegden, haar lippen tuitten, haar kontje wiegelde.

‘Weet je dat ik het nog nooit met een man heb gedaan?’
Terwijl ze het zei legde Luna haar hand pal op zijn stijve lid, bovenop het laken.
Estelle kon het maar moeilijk geloven, dat ze het nog nooit met een man had geprobeerd. Dit brutaal kind straalde seks uit al haar poriën, wat uiteraard net hetgeen was waar ze zelf zo op geilde.
‘Meer nog: dit is de allereerste keer dat ik een penis vast heb. En al direct in volle erectie, het moet mijn geluksnacht zijn.’
Luna liet haar vingers over gans de lengte van zijn lid dwalen, ze nam er elk detail van op.
‘Zou hij het erg vinden?’
‘Wat?’
‘Dat hij mijn eerste wordt...’
Estelle voelde zich hier niet zo makkelijk bij, maar het was op een heel confronterende manier wel extreem opwindend.
‘Is hij echt jouw eerste?’
‘Tenzij je de vibrator van mijn buurmeisje meetelt.’
Estelle wist dat het geen zin had zich hiertegen te verzetten.
‘Het probleem is dat ik niet weet of ik er wel opgewonden genoeg kan van raken. Ik wil niet dat het pijn doet. Misschien kan jij me een beetje helpen?’
Opnieuw het kontje, op de hoge naaldhakjes. Wiegelend van plezier.

Estelle kwam achter haar staan en kletste zonder verwittigen hard op de bil van Luna.
Verontwaardigd slaakte Luna een speelse gil. Ze draaide zich prompt om en kuste Estelle vol op de mond. Dan richtte ze zich opnieuw naar het bed, naar de man daar, naar de wachtende harde lul onder het laken. Haar eerste.
Het laken moest weg, helemaal.

Zo bedreven als ze kon vingeren, zo vaardig kon ze ook aftrekken. Een natuurtalent in alle facetten. Maar ze had zin in meer.
‘Iedereen zegt steeds dat ik een pijpmondje heb, terwijl ik enkel maar kutjes lik.’ Ze zei het beteuterd, als een grove onrechtvaardigheid.
Dan sloten haar lippen zich onverwacht snel om zijn eikel. Nat en precies genoeg druk, ze bewoog haar mond heel even tot net voorbij de gladde onderrand en terug. Warm, zuigend, en toch vluchtig en licht. Een perfecte start, en dan ging ze aan de slag. Het was een sensueel samenspel van haar handen, zowel vingers als handpalmen, met haar lippen en tong, haar mond tot in haar keel. Ze pijpte en zoog en likte en speelde.

Ondertussen masseerde ze samen met Estelle haar eigen borsten. Estelle kon ze nauwelijks in haar kleine handen vatten. Ze streelden samen haar buik en dijen. Estelle kneedde dat veel te perfecte kontje, en tikte af en toe te hard op haar billen. Ze vingerden samen en afwisselend Luna’s geile kutje, de ene diep en de andere rond haar klitje. Luna had altijd een hand vrij voor zichzelf wat ze ook bij hem aan het doen was.
Tussen het pijpen door likte Luna speels haar vingers af, en Estelle beroerde af en toe zelfs haar nauwe kontje, nogal vaak een beetje te diep. Maar bovenal pijpte ze hem dus, ze zoog haar eerste man af alsof ze nooit iets anders geweten had. Hij lag machteloos zonder het laken, hij onderging haar wellustige aanval, naakt in het witte maanlicht.

‘Hij mag nog niet komen, ik wil eerst die paal berijden ook.’
‘Laat je gaan, maar ik doe niet mee.’
‘Zolang je maar met me speelt ondertussen, anders voel ik me zo alleen.’
Opnieuw een harde pets op haar bil. Het zag al rood ondertussen. Estelle wou haar echt slaan, echt. En bijten, dat nog meer.

Hij genoot intens van de aanblik als Luna bovenop hem kroop, hij kon niet geloven dat ze hem zo opeens wou neuken. Toch was hij ook op een vreemde manier wat teleurgesteld. Het raakte hem op een ander niveau, dieper en pijnlijker, dat Estelle er zo snel voor bedankte. Had hij eigenlijk verwacht dat ze hem ooit nog zou willen?
Het werd een vreemde warboel van emoties.

Luna leek echt gemaakt te zijn voor seks. Hij staarde naar haar bengelende borsten, op en neer. Hij verdronk in haar ogen, haar onwezenlijk mooie gezichtje. Hij had gewild dat hij zijn handen op haar billen kon leggen, maar gelukkig deed Estelle dat in zijn plaats. Luna neukte hem, geil, diep, nat, hoog en dan weer laag. Ze ging in snelle golven door of ze trok zich langzaam helemaal tot tegen zijn borst en gleed dan terug. Haar kontje draaide en danste, haar kutje volgde. Intenser en intenser, overweldigend en hevig.

Estelle vingerde Luna’s klitje terwijl ze neukte, en ergens in het kreunen en gillen besefte hij dat Luna een orgasme kreeg. Het overkwam haar en het overviel hem, het nam bezit van haar. Luna’s lichte ogen draaiden weg, haar stevige volle borsten sloegen zwaar heen en weer. In de schijn van de volle maan danste haar blonde haar vurig rond. Luna kwam klaar, in een trance.
Hij zag Luna’s sterke parelwitte tanden, in haar wijd open sensuele mond, zoals ze op hem viel, schokkend en nog steeds golvend in de woeste beweging. Meer zag hij niet meer. Ze lag op hem en hij had geen energie meer over.

‘Hij is niet klaar gekomen.’
Luna had tijd nodig gehad voor ze weer kon praten.
‘De pillen.’
Luna begreep niet hoe het kon. Hoe kon iemand haar weerstaan? Man of vrouw, het bleef eender.

Estelle hielp haar van het bed af. Ze klampten elkaar vast, ze ademden tezamen. Innig in elkaars armen, en toch keken beide vrouwen naar hem. Elk met hun eigen indringende blik. Hoe verschillend moeten hun gedachten toen geweest zijn, terwijl hun lichamen in elkaar versmolten.
Hij moest het loslaten. Zijn geest kon niet meer. Hij zakte dieper weg in zichzelf.

‘We kunnen beter gaan.’
Luna knikte.

Tijdens de tweede volle maan was zij een toeschouwer.

Deel 3

De oudere man stonk naar te veel aftershave. Vanuit zijn bed kon hij hem in de gang horen ijsberen, op en neer van de trappen tot het eind. Hij was al een keer binnen gekomen, zonder kloppen, en daarna weer naar buiten. Het maakte geen verschil wiens kamer het was blijkbaar.
Toch bleef hij steeds het langst wachten aan deze deur. Hij was ongeduldig, af en toe zuchtte hij luidop uit ergernis. Geen idee aan wie deze man dit wou kenbaar maken, er was verder niemand in de buurt. Blijkbaar was hij één van die mensen die zich heel de tijd rechtvaardigde als hij iets ongewoon deed, al is het enkel tegenover zichzelf.

Deze man was niet gewoon om te wachten, en meer nog: waar hij op wachtte was hij duidelijk ook niet gewoon. Wat het ook was, het maakte hem zenuwachtig. Deze oudere heer was nerveus, helemaal niet op zijn gemak.

Het viel samen: het geluid van de lift deur, haar geur die zich van ver aankondigde, en de zucht van opluchting van de oudere man. Onmiddellijk stak hij de deur weer open en kwam ongevraagd naar binnen.
Hij bleef aan de deur staan. Het leek een soort misplaatste beleefdheid: wel naar binnen komen maar dan niet verder de kamer willen ingaan. Ondertussen stapte zij rustig de gang door, Estelle liet zich niet opjagen.

Ze kwam tot aan de deur, wachtte een ogenblik en deed dan ook de deur open zonder kloppen. Van haar vond hij het minder erg, maar toch stoorde het hem. Hij bleef stil liggen in zijn bed, benieuwd waar dit allemaal over ging. Estelle liet de deur open.

De oudere man stond een beetje te trappelen tot hij een houding vond. Hij was deftig gekleed, maar zonder winterjas. Hij kwam dus wellicht niet van buiten. Estelle droeg wel een lange jas, helemaal tot haar eenvoudige enkellaarsjes. Ze had ook een bril op, iets wat hij de vorige keren niet had gezien.

‘Je bent er. Goed, ik was al bang dat ik in verkeerde gang stond. Of dat je me opzettelijk een verkeerde plaats had doorgegeven. Of dat je niet ging afkomen.’

Estelle zette haar grote tas neer. Dan nam ze zijn gezicht vast en kuste hem kort op de mond. Gewoon om hem te doen stoppen met praten.
‘Ik ben er, meneer... de rest is niet nodig.’
De manier waarop ze “meneer” zei had zowel iets onderdanig als iets erotisch. Terwijl ze hem vriendelijk aankeek, knoopte ze haar lange jas open. Ze had een bloemetjesjurk aan, een beetje diep uitgesneden maar niet extravagant. Terwijl hij vanuit zijn bed dacht dat hij haar zo het liefste zag, bemerkte hij dat de oudere man hoorbaar teleurgesteld was.

‘De afspraak was dat je je ging opkleden.’
‘Dat heb ik ook gedaan.’ Estelle glimlachte een beetje ondeugend vanachter haar brilletje.
‘Dit is niet wat ik verwachtte, en je weet het maar al te goed.’
Estelle knikte, begrijpend maar niet echt instemmend.
‘Thuis heb ik een wit setje: een sexy kanten body en kousen, meestal draag ik die met roze hakjes. Ik had die op het Nieuwjaarsfeestje aan, onder mijn mantelpakje. Misschien is u dit opgevallen, meneer?’
‘Ja, je zag er veel geiler uit dan nu.’
Weer kuste ze hem zacht.
‘Ik heb ook een rood setje, meneer: visnet kousen met een strikje achteraan, een open slipje met zo een gekruist lintje, en een bustier die mijn borsten half bloot laat. Die draag ik het liefst met die zwarte broek en blouse die ik gisteren aan had op de vergadering. Ik weet niet of je het gisteren aan mijn tepels kon zien?’
Nog voor hij kon antwoorden kuste ze hem opnieuw.
‘Op zondag draag ik vaak lange laarzen, met veters, en een korset dat zo diep is uitgesneden dat je direct tussen mijn borsten kunt, meneer. Die draag ik meestal met handboeien...’

‘En waarom nu dan niets?’
‘Niets, meneer?’ Estelle verzette haar brilletje een beetje om erover te kunnen kijken.
‘Een bril? Hou je me voor de gek?’
‘U bent een man van de wereld, meneer, dus ik heb gezocht naar wat ik u kan bieden dat u nog niet gekregen hebt.’
Hij aarzelde, ze had wel degelijk iets in gedachten.
‘Dus, meneer, ik vroeg me af: hoe verleid ik een man waar elke mooie vrouw spontaan haar beste lingerie voor boven haalt?’
Ze vleide hem net te opvallend, maar dit hoorde ook een beetje bij de opzet.
‘Laat ons een kat een kat noemen meneer, en een poes een poes.’

‘Stel dat ik hier stond in mijn meest sexy setje, als een volleerd hoertje, en u zou me dan hard palen zoals u beloofd hebt, waar zit de spanning dan nog?’
Estelle bewoog haar vinger even langs haar onderlip terwijl ze verleidelijk in zijn ogen keek.
‘Elk sletje in netkousen en naaldhakken zou zich met plezier laten pakken door u, dat is net waarvoor ze zich zo mooi opgekleed hebben. Toch, meneer?’
‘Ga door.’
‘Dus ik dacht: hoe kan ik dit geiler maken? Wat kan ik nog meer doen? Het antwoord was simpel: door net minder te doen.’
De oudere man kon nog niet volgen, maar dat was vooral omdat hij niet zeker was of ze hem door had of niet.

‘Luister meneer, ik ben te oud om nog het onschuldige schoolmeisje te spelen. Maar wat als ik voor het volgende in de rij ga...’
Hij wachtte.
‘De onschuldige buurvrouw. Je weet wel: die gefrustreerde buurvrouw die dringend een beurt nodig heeft maar dit niet wil toegeven? Die buurvrouw die je elke dag geil aankijkt maar dan verontwaardigd is als je haar een compliment maakt over haar lekkere kont. Die aanstelster, die plaagster. Je weet dat ze over jouw grote lul fantaseert, maar ze is te voornaam om het toe te geven.’

De man slikte.
‘In dit jurkje zie ik er niet zo gewillig uit, meneer, maar u weet wel beter. Ik heb er trouwens niets onder aan, dat zegt al genoeg.’
De oudere man liet zijn ogen dwalen over het schijnbaar onschuldige kleedje. Het zag er opeens heel anders uit.
‘Dit kleedje is een leugen, een laffe poging om te ontkennen hoe geil u me maakt. We weten allebei dat ik diep vanbinnen uw sletje ben. U zal me echter moeten dwingen voor ik het wil toegeven.’
Estelle boog naar hem toe en kuste hem zwoel in de nek, met net een beetje tong.
‘U zal me moeten doen inzien wat ik werkelijk ben. U zal me moeten temmen, meneer. U zal me moeten breken.’

In zijn bed huiverde hij bij elk woord. Hij zag Estelle opnieuw zitten op de stoel in de studeerkamer, zijn grootvader aan de deur. Hij zag haar wanhopige blik, haar tranen. Ze was een schoolmeisje toen, en zijn grootvader een oudere man.
Ze had zijn grootvader steeds “meneer” genoemd, een beetje kinderlijk beleefd, bang om iets verkeerd te zeggen. Wat was ze in hemelsnaam aan het doen nu?

Estelle wreef zich tegen de oudere man aan, legde haar hand in zijn kruis en liet een tevreden kreun horen, meer een hummen dan kreunen.
‘Ik merk dat u er klaar voor bent, meneer. Dus eerst een paar simpele afspraken.’
Ze ging van de man aan de deur weg en zette een stoel voor het raam. Ze trok het gordijn een kier open zodat er een beetje licht op de stoel viel, meer niet. Dan opende ze de lade en nam het zakhorloge van zijn grootvader er uit. Ze liet het bengelen aan de ketting.

‘Het codewoord is “zilver”. Als ik dat zeg dan stopt u. Geen discussie over. Verder mag ik schelden en protesteren zoveel ik wil, u doet gewoon maar uw zin met mij. Zelfs als ik me verzet of wil weglopen. Zolang ik geen “zilver” zeg, maakt het me alleen maar geiler.’
De oudere man knikte kordaat, met een zelfvoldane grijns. Ze had hem inderdaad door, ze was nog extremer dan hij had verwacht.

Estelle gaf de oudere man het zakhorloge.
‘Dit moet u vasthouden. U krijgt exact achtentwintig minuten om alles met mij te doen wat u maar wil.’
‘Waarom net achtentwintig?’
‘Omdat dit de regels zijn, meneer.’
‘Goed, en wanneer begint het precies?’
‘Van zodra ik op de stoel zit en u de deur achter u sluit.’
De oudere man keek om, hij had er niet bij stil gestaan dat al die tijd de deur nog open stond.

‘Nog één ding meneer...’
‘Ja?’
‘Als u me echt wil doen klaarkomen, dan moet u me op het einde bijten.’
‘Bijten?’
‘Het liefst terwijl u me verkracht, meneer, iets waar ik me trouwens heel heldhaftig zal tegen verzetten.’ Estelle gaf hem een speelse kus toen ze het zei.
‘Je meent het echt?’
Ze knikte, met een heel ondeugende glimlach.

Estelle ging langs het bed, liet haar hand over het laken glijden.
Zacht fluisterde ze: ‘Jij doet gewoon maar wat je altijd gedaan hebt.’
Toen ging ze op de stoel zitten en keek voorbij de oudere man naar de open deur.

Klik, tik.
Het horloge viel open, de tijd ging in.

Estelle verloor in een enkele seconde alle speelsheid en zat verstijfd van de schrik te wachten. De oudere man sloot de deur en kwam op haar af. Hij draaide de ketting van het zakhorloge om zijn hand, zodat het zijn greep minder belemmerde.

Hij nam haar gezicht vast met zijn vrije hand. Nog niet hard.
‘Niet doen meneer.’
‘Zwijg!’
‘Niet doen meneer, alstublieft, niet doen.’
‘Zwijg!’
De oudere man greep haar keel, ze voelde de stalen ketting van het horloge. Onmiddellijk stak hij zijn andere hand in haar kleedje en greep brutaal naar haar borsten.
‘Laat me los meneer, alstublieft meneer, dit mag niet.’
‘Ik zei dat je moest zwijgen’

De man trok haar hoofd naar zich toe. Hij opende zijn gulp en duwde zijn stijve lid in haar mond. Estelle zoog, ze likte, maar ze probeerde zich ook weg te trekken, in korte krachteloze pogingen. Dit zette de oudere man er alleen toe aan om zelf de controle te nemen en haar dwingend in haar mond te neuken. Estelle protesteerde, ze wou praten maar kon niet.
‘Mm. Mmm!’
Hij liet haar een moment adem halen.
‘Niet doen meneer, hij is te groot.’
Dit spoorde hem alleen maar aan om het opnieuw te doen, en sneller nu, en dieper.

‘Mm. Mmm.’
Opnieuw haalde hij zijn harde lul uit haar mond. Met tranen in haar ogen, en haar kin nat van het kwijl keek ze angstig op: ‘Ik zal het doen meneer, maar ik wil niet dat u meer doet dan dat.’
‘Ik doe met jou wat ik wil, jij geile slet.’
De oudere man had zijn kracht gevonden, de opwinding deed iets kwaadaardig in hem ontwaken. Hij trok haar kleedje helemaal van haar schouders, het scheurde hier of daar. Met harde vingers kneep hij in haar tepels. Plots greep hij haar kut, vol en met kracht, veel te onverwacht. Hij drong een vinger naar binnen, of het al ging of niet.
‘Je wil geneukt worden.’
‘Nee meneer, echt niet.’

Hij trok haar recht en draaide haar om. Met een knie op de stoel hield ze zich vast aan de vensterbank voor haar. De oudere man wachtte niet, hij aarzelde niet, hij gaf er niet om. Met een harde stoot kwam hij in haar. En dan weer één. En nog eens.
‘Nee, alsjeblief, stop meneer. Het doet pijn.’
Hij neukte haar harder, elke stoot sompte luid, telkens met zijn onderbuik tegen haar billen, zijn ballen tegen haar kut. Zijn linkerhand duwde haar naar beneden, de ketting werd in haar vel gedrukt.

Met zijn rechterhand sloeg hij heel de tijd op haar kont, links en rechts. Dit hield maar op als haar billen vuurrood zagen en zij gilde van de pijn. Niet om haar te sparen, hij hield op met slaan om zijn duim in haar kont te proppen. Hard er in en hard er uit.

Op dat moment trok Estelle zich los. Ze duwde de oude man achteruit zodat hij tegen het bed aanbotste en ze vluchtte naar de deur. Hij kon haar arm grijpen en liep een paar stappen met haar mee omdat ze tegen trok.
Net voor ze de deur kon bereiken sleurde hij haar tegen de muur aan. Gezicht tegen de muur, naakt met enkel haar laarsjes nog aan, huilend, smekend, vloekend. De man drukte zich vol tegen haar aan, ze werd plat tegen de koude muur aan geklemd. Hij bracht zijn stijve paal in positie terwijl ze zich nog verzette, en dan ramde hij hem terug in haar open kut. Estelle gilde, hij hield de hand met het horloge voor haar mond. Ze voelde de ketting tot tegen haar tanden, tussen haar lippen.

De oude man neukte als een bezetene, als een beest. Hij had geen greintje mededogen, hij hield niets in.
Estelle kon nauwelijks adem halen, ze zoog en likte aan de vingers van zijn hand voor haar mond. Ze sprak woorden uit die hij niet kon horen. Steeds intenser begon ze het te fluisteren.

‘...’
‘Wat?’.
*B...‘
‘Wat?’
‘Bijt me...’
Zijn greep verzwakte.
‘Bijt me!’
Hij aarzelde.
‘Bijt me!’
Hij kwam dichter.

Estelle gooide haar haren opzij van haar hals. Haar haren waren korter dan toen maar nog steeds lang genoeg om de ontsiering te verbergen. Terwijl hij haar nog dwangmatig neukte staarde de oude man naar het grove litteken in haar hals. Het stootte hem af.

‘Bijt me!’
Hij trok er zich van weg, dit kon hij niet.
Het was daarmee niet gedaan, hij was zo mogelijk nog kwaadaardiger dan daarvoor omdat ze hem uit zijn roes had gehaald. Estelle werd door beide handen omlaag gedrukt, ze viel half in zithouding, ongeveer op haar knieën. Ze had haar handen als steun nodig om niet om te vallen. Het maakte niet uit, hij sloeg met zijn vlakke hand in haar gezicht zodat ze schrok. Dat was het moment waarop hij zijn glimmende geil stinkende lul nog eens in haar mond duwde. Diep en hard, heen en weer, hij neukte haar woest in haar mond.

‘Mm. Mmm.’
Deze keer stopte hij niet.
‘Mm. Mmm.’
Hij stootte en stampte, greep haar hoofd en kreunde onder het neuken.
‘Mmm. Mmm. Mmm!’
Met wilde vlagen spoot hij zijn zoute sperma in haar mond.
‘Mm... Mmm...’
Dan pas liet hij haar los.
‘Zilver... zilver...’

De oudere man liet zijn duivels varen en keek haar ontdaan aan. Hij liet het zakhorloge uit zijn handen glijden, naast haar voeten. Estelle zat snikkend tegen de muur met zijn zilveren zaad dat van haar lippen droop. Het horloge op de grond lag open. Exact achtentwintig minuten.
Zijn tijd was op.

‘Ga gewoon weg.’
‘Ik wilde niet...’
‘Ga weg!’

Vanuit zijn bed keek hij naar Estelle. Hij had geen woorden voor de pijn. Ze schokte krampachtig, met heel korte halen, terwijl ze naar de grond staarde. Ze sprak, zonder kracht, zonder vechtlust, zonder hoop op een antwoord.
‘Waarom heb je de deur niet open gedaan?’
Hij zweeg.
‘Waarom heb je verdomme de deur niet open gedaan!’

De derde volle maan was zij een slachtoffer.

Deel 4

Estelle ligt samen met hem in zijn bed. Een kamer op het gelijkvloers van een oude hoeve. Zicht op een grote tuin. Hij is amper zestien, mager en onzeker. Zij is iets ouder, net geen zeventien, maar het telt. Zeker voor een meisje.
Ze proberen te studeren, maar Estelle kan het niet laten hem uit te dagen. Ze vertelt over een leraar op school, ze verzint hoe ze eigenlijk op oudere mannen valt. Hij negeert haar, geconcentreerd op zijn sommen.

Ze zegt dat ze iets in de klas is vergeten, en schuift dan haar kleedje hoger. Ze heeft geen slipje aan. Hij kijkt op, zij giechelt koket. Hij legt het schrift opzij en zij springt uit bed. Ze klautert door het open raam naar buiten, in het gras. Aan de andere kant van het raam, in de tuin, buigt ze naar binnen over de vensterbank. Net ver genoeg, ze heeft ook geen BH aan. Hij rent achter haar aan, terwijl ze onbedaarlijk lacht.

Diezelfde avond, ze liggen weer in zijn bed. Het raam staat nog open. Hij staart naar de volle maan, het stemt hem somber. Estelle streelt hem, hij houdt haar hand tegen. Ze legt haar hand op zijn borst tot ze aan zijn ademen voelt dat hij rustig wordt. Dan pas kust ze hem, terwijl hij haar bang aankijkt. Haar tong opent zijn lippen, ze zoent zich een weg door zijn verdediging, ze gaat voor zijn overgave. Haar hand leidt de zijne onder haar kleedje, langs haar benen tot helemaal aan haar naakte billen. Alles lijkt wit, blauw en bleek in het maanlicht. Hij sluit zijn ogen en laat het los.

Ze trekken samen haar kleedje uit, en terwijl ze naakt op hem ligt voelt hij de spanning stijgen. Hij is opgewonden, hij is verliefd. Hij is onzeker maar hij laat haar begaan. In de verte slaat zijn grootvader hen gade, vanuit de tuin. Hij weet dat hij daar is.
Hij ontwaakt.

In zijn bed werd hij wakker met een vreemd behaaglijk gevoel. Het duurde even voor hij kon plaatsen waar de warmte vandaan kwam. Zijn droom over Estelle had ook haar geur terug gebracht, maar bij het ontwaken vervloog die niet zoals anders. Haar ademhaling volgde de zijne, tot nu waar hij weer onrustig werd. Estelle legde haar hand op zijn borst. Estelle was daar, bij hem in zijn bed. Met haar hand op zijn borst wachtte ze opnieuw tot zijn ademen rustig werd. Ze kuste hem weer zoals toen, en hij was weer even onzeker over wat zou volgen. Haar tong opende zijn lippen. Hij had geen verdediging meer, hij had zich al lang geleden overgegeven.

Net als toen verkende ze zijn lichaam met warme kussen. Net als toen likte ze hem zo zacht en sensueel dat het ondraaglijk werd. De vochtige warme zoenen, die ze zowel met haar volle lippen als met haar trage tong op zijn huid drukte, deden hem smachten. Gewoon smachten, niet naar meer en niet naar iets anders. Smachten, naar hetzelfde. Naar dit, niets anders dan dit. Hij verloor zich in haar zwoele zoenen, in haar warme lippen, in haar mond, in haar tong, in de vochtige plek die na elke kus verlaten achterbleef.

Als die volle, warme, natte mond na een lange wandeling over zijn lichaam uiteindelijk zijn lid vond, dan ging er een andere dimensie open. Net als toen, dertig jaar geleden. Toen was ze de eerste, en hij wou dat ze nu de laatste ging zijn. Hij genoot, hij liet zich wegdrijven. Haar mond was vol van verlangen en voldoening, vol van leven en liefde.
Estelle zoog en sloot haar lippen, ze opende en liet hem over haar tong naar binnen glijden. Ze herhaalde, ze varieerde. Ze kneedde zijn schacht en zacht zijn ballen, ze liet haar hand achter haar mond glijden tot ze zijn volle eikel vasthield. Daar begon dezelfde weg terug, met subtiele sensuele variaties op hetzelfde thema.

Ze pijpte zoals alleen iemand deed die niet gebonden was door de tijd, of door een doel. De nacht ging voor altijd duren, de maan voor altijd vol aan de hemel staan. Alleen wie de tijd kon vergeten, kon een man pijpen zoals zij daar bij hem deed. Ze likte zijn ballen, onder zijn scrotum, terwijl haar gladde hand zijn eikel masseerde en kneedde. Toen ze hem weer naar binnen nam, zoog ze hem eindeloos lang en diep haar mond in. Estelle deed haar tong trillen, of ze draaide heen en weer. Ze tikte, ze speelde, ze liet alles weer in elkaar overvloeien in een eindeloos liefkozen.

Hij is terug jong en bang voor wat zou komen. Hij glijdt weg in de nacht, hij verliest zichzelf voor het eerst echt in het duister.  De maan roept hem, de maan wil hem, en de maan wil haar. De maan wil haar als een offer.
Hij is amper zestien, jong en mager maar hij is nog nooit zo sterk geweest. Hij grijpt Estelle bij de haren vast, ze schrikt op uit haar roes. Zijn ogen kijken kil door haar heen. Met een wilde ruk aan haar haren duwt hij het meisje van zich af. Hij weigert.
In de tuin draait zijn grootvader zich om. Hij heeft genoeg gezien.

Estelle was gestopt. Ze liet haar eigen vingers door haar haren glijden en staarde hem aan in zijn bed. Zijn blik was niet hard nu, maar nog steeds keek hij dwars door haar heen. Ze hield nog steeds zijn stijve lul vast. Ze voelde zijn bloed kloppen in haar greep. Zonder hem los te laten schoof ze een been over hem. Naakt en warm kwam ze half op hem liggen, terwijl ze haar gezicht in zijn hals begroef. Daar bleef ze liggen. Heel lang.

‘Hij was teleurgesteld in jou. Je grootvader.’
Haar stem kwam zacht aangerold, ze brak de stilte niet, ze vulde die aan.
‘Hij zei dat je de kracht niet had die in je bloedlijn zat.’
Estelle zuchtte.
‘Hij wist dat je om me gaf. Hij had gehoopt dat je toch nog je kracht ging vinden als je mij moest redden. Hij was mis. Je was te zwak...’
Haar tranen liepen van haar wang, langs haar neus, in zijn hals.
‘Hij was razend. Eerst heeft hij zijn razernij gewoon op mij uitgewerkt. Het was volle maan en hij was onhoudbaar zoals altijd. Op dat moment was ik gewoon een zoveelste vrouw die hij eerst hard ging verkrachten en dan in de brutale opwelling van woede ging...’
Ze maakte haar zin af met een gelaten diepe zucht.
‘Hij vond het echter niet genoeg. Ik weet niet of hij het gepland had of niet, maar opeens zag hij een manier om je nog meer te straffen. Ik weet in alle eerlijkheid niet eens of hij me gebeten heeft om te doden, en dat het toevallig niet gelukt is, of dat hij zich bewust heeft ingehouden.’
Hij zweeg, hij luisterde. Haar hand steek over de grove littekens in haar hals.
‘Omdat jij het niet in je had, wou hij mij in de plaats. Ik denk dat het zo simpel was.’

Estelle liet haar andere hand over zijn gezicht glijden, ze kuste zijn oor, ze beet zacht in zijn hals.
‘Hij heeft me verzorgd daarna, niet liefdevol maar ik leefde. Ik dacht echt dat ik daar ging sterven, ik lag dood te bloeden op de grond. Maar hij wou me niet laten gaan. Hij had me gebeten, als ik bleef leven werd ik zoals hij.’
Ze keerde zich kwaad naar de maan.

‘Daarna was er geen weg terug, ik was hetzelfde monster als hij van toen af aan. Ik wel, jij niet. Jij was gevlucht en ik kon nergens meer heen.’
Hij ademde onrustig. Estelle legde haar hand op zijn borst en wachtte.
‘Ik werd zijn leerling, zijn hulpje in de dokterspraktijk. Hij heeft achteraf zelfs mijn medische studies betaald. Maar telkens het volle maan werd vergreep hij zich aan mij. Hij was er niet creatief of gevarieerd in. Hij gewoon was hard, meedogenloos en onuitputtelijk. Elke keer. En ik, ik genoot er van. Ik kon niet anders, ook voor mij was het volle maan...’
Ze kreeg het moeilijk.

‘Na jaren ben ik toch weg gegaan. Ik dacht dat hij me zou volgen, dat hij me zou terug halen, of zelfs dat hij me toch nog zou doden. Maar uiteindelijk heb ik hem nooit meer terug gezien, ik begrijp niet waarom. Op een dag kreeg ik het nieuws uit het dorp dat hij was overleden. Een hartaanval, er was een schandaal over een jong meisje dat hij zou aangerand hebben. Ik ken het precieze verhaal niet, maar we weten allebei dat de waarheid nog veel erger zal geweest zijn.’

Estelle richtte zich op, ze kwam over hem zitten.
‘Ik dacht dat ik vrij was, maar elke volle maan was ik wanhopig en verlaten. Het was ondraaglijk.’
Zijn erectie was geen moment verminderd. Ze leidde zijn gezwollen eikel heel gericht en traag naar binnen, en dan ging ze dieper zitten, hij ging op in haar.
‘Ik heb geneukt, elke volle maan, elke godganse keer. En telkens dacht ik aan jou, en aan hem.’
Ook nu weer neukte ze in de volle maan. Ze schoof haar bekken over zijn paal, voor naar achter, traag maar met kracht.

‘Hij was mis over jou, je grootvader. Je had het wel in jou. Je hebt het nu, je hebt het altijd gehad.’
Haar kut was heet en nat en vol van onvervuld verlangen, ze dreef het tempo op.
‘Je ligt hier, verslaafd aan pillen die je lam leggen, en toch ben je hard elke volle maan. Toch krijg je een stijve zelfs als je geen woord meer kan uitbrengen. Het is sterker dan jezelf.’
Estelle bereed hem, ze neukte hem ongenadig hard, ze stootte haar bekken hard omlaag en tilde dan haar billen weer op en ging opnieuw.

‘Maar hij had gelijk over één ding... Je bent zwak.’
Haar stem brak, maar zonder dat ze vaart minderde. Ze bleef hem neuken en neuken, tot ze gilde. En dan nog harder. Zo hard tot de tijd terug zou draaien, tot het moment dat hij haar in de steek had gelaten. Tot als hij de deur zou open doen. Tot als hij haar zou redden.

Ze viel uitgeput neer op hem. Het was tevergeefs. Hij was niet klaar gekomen en lag met lege ogen in het niets te staren.
Hij had de kracht niet.

De vierde volle maan was ze vergiffenis.

‘We komen je redden.’
Zijn bed bewoog, als hij nog in zijn eigen bed lag, het voelde anders aan. Luna’s gefluisterde woorden drongen maar traag tot hem door.
Hij kon zich moeilijk concentreren. Alles leek op een afstand te gebeuren. Er was echt beweging, niet de gebruikelijke duizelingen als hij ontwaakte. Er waren ook mensen. Niet enkel Luna, hij hoorde meer. Voetstappen rondom hem, naast hem. Zowel zwaardere stappen als Luna’s lichte hakken, allemaal niet al te hard, nooit te vlug. Duwden ze zijn bed? In zijn hand hield hij het zakhorloge van zijn grootvader, hij duwde het in de plooien van het laken, de ketting om zijn hand gewikkeld.

Toen hij de kracht vond om zijn ogen te openen, zag hij nog steeds niets. Dit overviel hem. Was hij eigenlijk wakker, of niet? Hoeveel pillen had hij vandaag genomen? Hij kon het niet zeggen, maar na de gebeurtenissen de voorbije maanden had hij de dosis opgevoerd.
Hij sloot zijn ogen opnieuw, liet zich meevoeren met de stroom.
De liftdeuren suisden open. De zware stappen waren het eerst hoorbaar op de harde liftvloer, dan schokte hij even over de rand en volgden de lichte hakken. Een ijl belletje, de lift bewoog, hij steeg op waar hij daarnet nog aan het drijven was. Hij viel niet. Eigenlijk had hij verwacht dat ze naar beneden zouden gaan, boven waren enkel de kantoren nog. Dat ene verdiep hoger stopten ze, suisden de deuren opnieuw en rolde hij weer naar buiten.

De deur naar de kantoren werd van binnen uit geopend en hij rook Estelle. Na een paar seconden kon hij haar horen fluisteren, bijna zonder woorden. Luna antwoordde, al even onverstaanbaar. Ze gingen allemaal binnen, achter hen viel de deur weer in het slot.
Het leek alsof Estelle de weg voorging, hij kon volgen hoe ze telkens weer een deur open deed.
Luna liep achter hen, twee mannen duwden al die tijd aan zijn bed.
Hij voelde niets meer van de beweging, en ook hun stappen werden allemaal dof en stil. Hij vloog echt nu, heel traag en soepel. Het tapijt in de kantoorruimtes dempte het weinige geluid dat ze maakten. Deur na deur liet hij zich verder voeren. Het was pas in die beweging dat hij eindelijk door kreeg dat er al die tijd een laken over hem lag, helemaal, ook over zijn hoofd.
Als een dode.
En toen stond alles stil.

‘Nu is het aan jullie jongens, voorzichtig.’
Estelle sprak zacht maar ze fluisterde niet meer. Haar stem kwam van hoger, zo leek het.
Sterke handen namen hem bij zijn schouders en armen vast, heel geleidelijk en behoedzaam. Hij werd een beetje opgetild en dan opzij getrokken, over de bedrand. Hij klemde de ketting van het zakhorloge steviger vast, bang om het te laten vallen. Dan namen andere handen zijn benen op en met net genoeg kracht werd hij uit zijn bed getild. Hij hing door maar werd wel ondersteund. Behalve de stevige handen die hem in hun greep hielden, voelde hij ook de handen van Estelle. Zij droeg hem niet echt maar begeleidde hem eerder.
Stap voor stap brachten ze hem samen een korte trap op. De korte klim eindigde sneller dan verwacht, het konden maar een paar treden geweest zijn. Een deur ging open en onmiddellijk overviel hem de frisse lucht, de lichte geur en het open geluid van buiten. Hij werd verder door de open deur gedragen, de nacht in.

Vrij snel lag hij terug neer, maar niet op de effen zachtheid van een bed. Dit was geen matras. Hij lag zachter eigenlijk, dieper ook. Het leek een heel groot kussen, of een paar brede kussens naast elkaar. Een heel ruime ligzetel misschien. Wat het ook was, het gevoel was zalig en geborgen, niet wat hij had verwacht voor buiten.
Het was er warmer ook, warmer dan het had moeten zijn. Er kwam vuur van verschillende kanten opzij die niet genoeg hitte overhield om nog echt heet te zijn, maar het zorgde wel voor een aangename warmte rondom. Hij voelde ook geen wind, ook al hoorde hij die wel. Er moest beschutting zijn opzij, misschien windschermen aan de kanten.

‘Klaar Estelle?’ Luna klonk opvallend zakelijk.
‘Ben je hier zeker van?’ In Estelle’s stem kon hij oprechte bezorgdheid horen.
Haar geur was geruststellend dicht bij hem. Hij kon haar zelfs horen ademen. Het laken werd eindelijk van over zijn gezicht getrokken en Estelle keek onderzoekend in zijn lege ogen.
‘Die pillen zijn te zwaar, hij is hier niet.’
Luna kwam achter haar, ze observeerde hem met een heel indringende blik, zekerder van haar stuk.
‘Je vergist je. Hij hoort elk woord, elk geluid. Hij ruikt ons en hij ziet ons.’
Hij zweeg.
Estelle zuchtte, ze leek het te willen geloven maar zei enkel: ‘Onmogelijk.’
‘De volle maan is sterker dan die pillen, dat voel je diep vanbinnen ook.’ Luna was niet van plan er weer over te discussiëren, ze leek het gewoon te bevestigen, opnieuw.
‘Waarom reageert hij dan niet?’ De twijfel sloeg toe bij Estelle, hij kon horen dat ze bang was voor iets.
‘Alleen jij kan het Estelle, alleen jij kan hem terug halen.’

Estelle twijfelde nog, haar ademhaling was onrustig. Het ergste was dat ze diep vanbinnen besefte dat Luna wellicht gelijk had. Ze had hem ook al gevoeld bij volle maan, zijn opwinding, zijn erecties. Die pillen hadden hem nooit volledig lam kunnen leggen, en ze had hem zelf al gezegd dat zijn bloed sterker was. Zeker bij volle maan...

Het was echter ook confronterend als het waar was. Dit betekende dat hij alles zou gehoord hebben, en als ze Luna mocht geloven: dat hij ook alles gezien had.
Haar gestoei met Luna na Nieuwjaar, de ganse scène met de oudere man, alles. Het was een onrustwekkende gedachte. Ze was er telkens van uit gegaan dat hij geen echt besef had van wat ze aan het doen was. Het was om haar eigen demonen te verjagen dat ze het in zijn kamer deed, het leek nodig dat het daar gebeurde. Maar niet dat hij het echt kon zien, en horen, en voelen.
Had hij haar dan ook gehoord toen ze over zijn grootvader vertelde? Echt gehoord? Was hij er werkelijk bij geweest, met zijn verstand aanwezig, als ze hem gepijpt had, als ze hem bereden had?
Het maakte alles anders, meer anders dan wat ze aan kon.

Estelle opende een koffertje, nam er een doosje uit, een zakje, een kleiner doosje, een flesje en nog wat.
Ze schikte alles naast elkaar en deed als eerste het grootste plastic zakje open en haalde er voorzichtig een injectienaald uit. Het flesje ging open, iets werd gevuld, iets anders vast gedraaid. Ze tikte met haar nagel tegen de naald en ze was klaar.
‘Dit werkt specifiek in op die bepaalde soort pillen. Een injectie hiervan kan het effect voor een groot stuk neutraliseren. Niet alles, maar toch veel.’
Na de mededeling viel er een gespannen aarzeling, en dan de adder: ‘Het is echter een aanslag op zijn hart, het is niet zonder risico. Des te meer omdat het middel maar kan werken als zijn lichaam ook actief meewerkt.’
Luna kwam dichter bij Estelle, ze fluisterde: ‘Dus je bedoelt dat wij hem moeten stimuleren om de inspuiting te doen werken?’
Ze likte even aan Estelle’s oorlel, waarop Estelle geërgerd opnieuw haar injectienaald controleerde.

‘Ik begrijp dat je bang bent Estelle, maar we zijn nu zo ver gekomen, laat ons nu gewoon proberen wat we van plan waren. Wij zijn hier, de maan is hier.’
Luna legde haar hand op Estelle’s schouder, en liet die daar tot ze de twijfel los liet.
‘Goed.’
Estelle trok het laken verder weg en wenkte één van de twee helpers om hem een beetje op zijn zij te draaien zodat ze makkelijk bij zijn bil kon. Doelgericht, kordaat en professioneel plantte ze de naald diep in het zachte vlees. Niets aan hem gaf de indruk dat hij de naald voelde, wat haar toch weer onzeker maakte over de ganse onderneming.
‘Ik hoop dat zijn hart het niet begeeft.’
Luna nam haar hand en kuste haar handpalm zacht en teder: ‘Geloof me, het komt goed. Hij is sterker dan je denkt.’

Daar lag hij, naakt op een verwarmd terras, in zalig zachte kussens. Aan zijn linkerkant zat Estelle, aan zijn rechterzijde stond Luna. Iets verderop zaten de twee mannen in een andere zetel. Rondom het dakterras brandden gasvuurtjes die alles aangenaam warm hielden.
Het was volle maan, en er was niets meer dat tussen hem en de maan stond.

‘Hoe lang duurt het voor dit begint te werken?’
Hij hoorde Luna dit vragen en haar stem klonk al helderder dan anders.
‘Normaal gezien een tiental minuten, maar bij hem weet ik het niet.’
Hij hoorde ook Estelle beter, dichter, voller. De inspuiting werkte nu al.
‘We moeten hen nog belonen voor bewezen diensten...’
Luna lachte schalks naar de twee heren in de zetel. De ene was heel groot en struis en kaal, de andere was kleiner maar geblokt, donkerder van huid en van ogen.
‘Ik dacht dat jij dat al had afgehandeld?’ Estelle had het moeten weten. Eigenlijk had ze er niet op gerekend die twee er hier bij te betrekken. Niet actief, ze wist ook wel dat ze gingen blijven kijken. Voor geen geld van de wereld hadden ze dit willen missen.

Luna had er haar plezier in: ‘Je weet toch dat ik geen mannen doe.’
‘Behalve hem hier.’
‘Hij is anders.’
Estelle gaf zich niet gewonnen, ‘Niets van, we doen het samen of helemaal niet.’
‘Och, het kan alleen maar helpen om hem wakker te schudden. Hij zal het wel opwindend vinden om ons met hen bezig te zien, vermoed ik.’
Luna giechelde kort, ze had er eigenlijk wel zin in. Maar eerst had ze zin in Estelle. Met een verleidelijke blik richtte ze zich nu tot de twee mannen en vroeg opvallend zakelijk: ‘Vinden jullie het erg om eerst wat te moeten kijken?’
De grote gniffelde, de donkere glimlachte verwachtingsvol.

Luna stond met haar rug naar de mannen in de zetel, heel dicht bij Estelle die naast hem geknield zat. Ze droeg een lange jas, en laarzen. Veel meer was er niet aan te zien geweest tot nu. Terwijl ze haar hand op Estelle haar hoofd legde, duwde ze haar billen wat achteruit. Zelfs in die lange jas staarden de mannen naar haar volmaakte ronde kontje. Met de aandacht van alle aanwezigen op haar gericht, begon ze haar jas open te knopen terwijl ze uitdagend sensuele rondjes bleef draaien met haar billen.

Estelle kreeg als eerste te zien wat er onder die jas schuil ging. Vooral: hoe weinig er eigenlijk maar onder verborgen zat. Luna had lange witte kousen aan. Bij de volgende knoop van haar jas, die ze van onder naar boven opende, keek Estelle verrast op haar glad geschoren kutje. Luna had geen slipje aan, laat staan iets erover.
De volgende knoop toonde een wit kanten korset, dat nog een knoop hoger bleek te eindigen onder haar borsten. De jas ging helemaal open en er waren verder geen kledingstukken, enkel nog een witte parelketting.

De jas viel op de grond. Estelle keek omhoog naar de onderste volle rondingen van Luna’s borsten, zoals alles aan deze jonge vrouw waren haar begeerlijke borsten onweerstaanbaar opwindend. Aan de reacties van de twee mannen kon Estelle afleiden dat de aanblik van Luna’s kontje, in die kousen op die laarzen, onder enkel dat korset, op zijn minst hetzelfde effect teweeg bracht. Als het al niet erger was.
Losse vlasblonde lokken, halfnaakt in witte lingerie die alleen maar benadrukt en niets verhuld, en dat allemaal in het bleke licht van de volle maan. Luna kon er onmogelijk nog opwindender uitzien als in dat beeld. Ze maakte hen allemaal gek, ze maakte hen allemaal geil. Hij hoorde de mannen op die afstand beter dan verwacht, ze konden met hun opwinding geen blijf. Zelf werd hij ook opgewonden van Luna’s speelse gekir.

Met alle ogen op haar volmaakte ronde lichaam gericht, duwde Luna Estelle dichter tegen haar venusheuvel aan. Volgzaam, maar vooral omdat ze er ongelofelijk zin in had, begon Estelle heel zacht dat gladde kutje te likken.
De mannen zochten een betere kijkhoek, maar ze bleven voorlopig op een afstand. Luna keek wel om naar hen, met steeds geiler genot in haar speelse blikken.
Estelle mocht niet onderschat worden: uit haar jaszak haalde ze een zwart flesje waaruit ze wat dunne olie in haar hand goot. Terwijl ze Luna gek maakte met haar tong, schoof ze een gladde vinger achterom tussen haar zalige billen en drong zonder aankondiging binnen in Luna’s nauwe achterpoortje.
Ze deed het niet subtiel, het was bedoeld voor de mannen. Estelle vingerde Luna’s kontje om hen gek te maken, ze ging opzettelijk te diep en te snel, te neukend. Haar duim was al meer voor Luna’s plezier bedoeld, die duwde ze vol in haar natte hete kutje. Ze wisselde de neukbewegingen tussen beide vingers in een hoog tempo, op het ritme van haar opdringerige tong.
‘Slet.’ Luna had haar spelletje door maar liet haar lachend begaan.

Terwijl ze met haar ene hand Luna zowel vooraan als achteraan bespeelde, had Estelle nog een hand vrij om de heren te wenken om dichter te komen. Luna ging zo op in het beffen en vingeren dat ze net te laat merkte dat de grote achter haar stond, zijn harde paal klaar om het van Estelle’s vinger over te nemen in haar kontje. Hij duwde zijn eikel tegen haar sterretje en het was Estelle’s hand die hem naar binnen leidde in haar kontje.
Luna zuchtte, ze bracht haar hand over haar schouder tot waar ze zijn gezicht vond, zijn hals. Ondertussen zat hij halverwege in haar, en hij leek een enorme lul te hebben, passend bij zijn struise lichaamsbouw. Luna liet haar open vingers over zijn keel glijden. Hij ging een beetje terug en duwde dan wat dieper in haar kont.
Haar greep verhardde, ze had zijn hals onwrikbaar vast met een kracht die hij niet verwachtte van een klein vrouwtje zoals zij. Hij stopte in zijn beweging.

Luna ging traag door haar knieën en zonder haar greep te lossen nam ze hem in de beweging mee. Hij bleef in haar, zo dicht hield ze hem bij haar. Eens ze op de kussens geknield zat, liet ze los en boog diep voorover, haar billen omhoog en haar hoofd naar beneden.
‘Nu mag je.’

De grote begon haar weer in haar kont te neuken, bedachtzaam, niet hard of bruut. Luna kreunde bij elke trage stoot, een beetje kermend en toch klonk er nog steeds een opgewonden speelsheid in haar stem.
‘Nog pijnlijker dan die vibrator van m’n buurmeisje...’
De donkere keek ze vanuit die positie heel hongerig aan, met open hijgende mond. Hij kwam voor haar zitten, zijn broek open maar nog niet uit. Luna trok die eerst helemaal naar beneden langs zijn gespierde benen. Zijn slip greep ze met haar tanden en trok die over de grote bobbel die er in gevangen zat. Zijn bevrijdde lid sloeg in haar gezicht. Nog zo een grote.

Zo goed als ze kon liet ze de volle eikel in haar mond glijden, net als de andere grote lul weer dieper in haar kont drong. Luna pijpte hem zonder haar handen te gebruiken, ze liet hem gaandeweg haar in haar mond nemen op het tempo dat de andere haar langs achter nam.
Beide penissen waren te groot en te hard en te diep, en dat was net wat haar zo geil maakte. Ze had veel in te halen en hield ervan hoe ze simultaan de grenzen van haar lichaam verlegden. De pijn, de onbehaaglijke druk tot in haar ingewanden, de ongemakkelijke bijna misselijk makende stimulering van haar keel, alles droeg bij tot het ongekende genot dat ze zocht.

Hij keek naar dit onwerkelijke tafereel, het was krachtig en toch wat bevreemdend ook, maar bovenal was het mateloos opwindend. Luna voorover gebogen op handen en knieën, in de witte kousen met de lederen laarzen, enkel de bustier terwijl haar borsten dansten in de beweging, de parelketting die ritmisch mee sloeg. Achter haar een boom van een kerel die haar in de kont nam, voor haar een spierbundel die haar mond neukte. Ze straalde in de volle maan, ze huilde geil in de nacht.
Hij was in geen tijden zo opgewonden geweest.
Estelle likte, ze drukte haar lippen, ze gleed en zoog, ze pijpte hem opnieuw, in hetzelfde ritme waarop Luna in mond en kont geneukt werd. Zijn lichaam tintelde tot in de laatste vezel.

De donkere wou ook in Luna’s kont, maar zij wou niet dat de grote ophield. Het was als een trance die langzaam werd opgebouwd, iets wat niet kon onderbroken worden.
Ze duwde hem naar Estelle toe die passioneel aan het pijpen was.
‘Wacht.’
Estelle hield de donkere tegen die achter haar wou komen. Ze stopte met afzuigen en ging op de harde paal zitten, zonder verder te gaan. De donkere ging achter haar zitten, Estelle zocht met haar hand achter haar billen zijn erectie. Ze nam het zwarte flesje opnieuw en masseerde de enorme lul tot hij glimmend glad was. Ze vingerde haar sterretje ook met de olie.
Nu mocht de donkere er ook bij, langs achter. Luna liet een goedkeurend lachje horen tussen de geile kreunen door, kijkend naar hoe Estelle beide mannen in haar liet glijden.
Estelle kreunde harder, luid en wild. Ze bewoog zelf haar kont op en neer, draaiend achteruit met elke beweging. Zo bereed zij de twee mannen in haar, zij deed het, zij neukte hen. Haar kut werd door hem gevuld terwijl haar kont door de andere bijna open gereten werd.
Estelle had zich al vaker door twee mannen tegelijk laten nemen tijdens volle maan, maar nu was het intenser. Niet alleen omdat de lul in haar nauwe kontje de grootste was die ze ooit gehad had, maar nog veel meer omdat hij het was die ze nu aan het berijden was.

Hij kon de andere voelen, degene die Estelle in haar kont pakte. Bij elke stoot waarmee ze hem bereed voelde hij de tweede stijve in haar mee bewegen. Haar gekreun was ook zo intens in de bewegingen, telkens weer. Dit was het meest opwindende wat hij ooit had meegemaakt. Estelle maakte hem geiler dan ooit, of eerder: zo geil als toen die eerste keer. De maan scheen vol op hun naakte wellustige lichamen.

Hij dacht nog even aan toen ze jong waren, maar dat was niet waar ze nu waren. Estelle was ouder nu, maar zo onweerstaanbaar, en zo geil en sensueel. Ze hield niets meer in en ging voor het volste genot, anaal en vaginaal tegelijk. Hij voelde haar in elke vezel. Hij voelde alles, zag alles, hoorde alles, rook alles.
Hij bewoog zijn bekken mee, wat Estelle ongelofelijk geil deed gillen. Met tranen in haar ogen liet ze zich door hem neuken, de harde grote lul in haar kont deed er niet meer toe. Elke stoot die hij deed vulde haar met intens genot en geluk.
Hij neukte haar, hij.
Hij was wakker.
Hij was terug.

Steeds heviger liet Estelle zich door de twee mannen pakken, nu onderging ze alleen nog. Ze lag bovenop hem, hij stootte hard vol vuur en liefde diep in haar. Ondertussen werd er een andere vreemde paal hard en diep in haar kont geramd, wat hen beide nog meer van elkaar deed genieten.
Hij keek haar aan, hij ging op in haar, hij verloor zich in haar en de volle maan.
Estelle voelde het, hij ging eindelijk klaarkomen en ook zij kon het niet meer houden.
Hij stootte onregelmatiger, het werden ongecontroleerde schokken.

Estelle gilde. Hij schrok en probeerde haar nog vast te houden.
Luna trok Estelle bij haar schouder bruusk opzij, ze viel van hem af. Zelfs Estelle schrok nu van Luna’s kracht, haar tegenspartelen had geen enkel effect.
Luna plantte zich bovenop hem en duwde zijn harde eikel in haar kutje. Hij voelde haar spieren om zijn veel te harde lul sluiten, het was niet meer te houden. Ongewild, onmogelijk te stoppen, spoot hij zijn zaad diep in Luna’s kut. Ze lachte bezeten naar de maan, en liet zich elke keer weer met een schok op zijn kloppende paal zakken.

De twee andere mannen konden niet inschatten wat er werkelijk gebeurde en wilden zelf ook klaar komen. De donkere begon zich af te trekken op Luna’s borsten maar ze trok hem omlaag en zette haar nagels in zijn schouder. De grote werd door Estelle tegen gehouden toen hij ook op Luna af ging.
Luna bleef schokken en hem neuken, haar orgasme had een dierlijke kracht die beangstigend was. Ze verhardde haar greep op de donkere gespierde man, hij had geen schijn van kans om zich los te maken.
Luna ontblootte haar tanden, een waanzinnige blik gericht naar de volle maan.

Het was Luna die het eerst gilde van de pijn. Een onmenselijke hartverscheurende schreeuw van onmetelijke pijn was het. Ze had niet de tijd gekregen om te bijten.
Hij had Luna met een ruk op zich getrokken, met een onverwachte kracht die nog sterker was dan de hare. Hij klemde haar plat op zijn borst, ze wrong in helse pijnen maar raakte niet los.
Zelf schreeuwde hij ook, korter, naar binnen gericht, als een laatste kracht. Zijn ganse lichaam schokte, en toen niet meer.

Estelle gilde het uit en trok Luna opzij. Op Luna’s borst, ter hoogte van haar hart zat er een rode brandwonde. Estelle keek bij hem en zag op zijn borst, op zijn hart, het zilveren zakhorloge van zijn grootvader branden. Het zilver schroeide diep in zijn huid, de ketting nog in zijn verkrampte vuist.
Hij bewoog niet meer.
Estelle wist het, ze voelde het: zijn hart had het begeven.

De donkere en de grote probeerden zo onopvallend mogelijk weg te vluchten, bang om nog aandacht te trekken.
Estelle lag snikkend op zijn krachteloze lichaam.
Luna zat hijgend van de pijn en woede op haar knieën naast hen, starend naar de volle maan met haar hand op de halve cirkel die het zilver in haar huid gebrand had.
Hij klemde het horloge vast, al het leven was definitief uit hem verdwenen.

De vijfde volle maan was ze zijn ontwaken.

Deel 6

Het was iets drukker in de gang dan op andere dagen, wat meestal slecht nieuws inhield. Het was eigen aan deze afdeling dat niemand er zomaar vertrok, alle patiënten hier waren einde verhaal. Slechts bij een overlijden was er zoveel heen en weer geloop. Er werd wel geprobeerd om er niet te veel heisa rond te maken, om de andere patiënten niet ongerust te maken, maar dat lukte maar half. Op normale dagen kwamen er niet zoveel dokters voorbij, hoorde je niet zo vaak mensen van de poetsploeg fluisteren, en ging dezelfde kamerdeur niet zo vaak open en dicht.

Hij lag niet meer in zijn kamer. Het bed was leeg, een verpleegster was bezig zijn persoonlijke spullen te verzamelen. Veel was er niet. Wat kleren, geld, een portefeuille met wat papieren en zo meer, en verder enkel een oud zilveren zakhorloge. Nauwgezet werd dit allemaal genoteerd en vergeleken met de oorspronkelijke check-in lijst. Intussen was een poetsdame bezig de douchecel en het toilet schoon te maken. Vrijwel ongebruikt, deze patiënt kwam zijn bed niet meer uit. Ze onderbrak haar werk even toen ze in de gang nieuwe voetstappen hoorde, en ging dan weer verder.

De dokter was samen met de directeur van het ziekenhuis, ze hielden zich heel discreet en stil zolang ze in de gang liepen. Uiteindelijk waren hun voetstappen overduidelijk hoorbaar, zeker omdat ze via de trap van de burelen een verdiep hoger waren gekomen. De metalen treden hadden hen al lang aangekondigd, een beetje gefluister of gepraat zou er niet toe gedaan hebben in de gang. Vooral de directeur stond op absolute stilte in deze gang, zowel van het verplegend personeel, de onderhoudsdienst, als dus ook van de dokters en hemzelf. Deze afdeling was een oase van rust, en vrede, of moest dat toch zijn.

De poetsvrouw kon aan zijn stappen horen dat de directeur geënerveerd was, dus ze concentreerde zich op haar werk en probeerde zich onzichtbaar te maken in die badkamer. Ook de dokter scheen haar wat zenuwachtig toe, maar dat kwam wel vaker voor. Beide kwamen de kamer in, de directeur sloot de deur achter zich en de poetsvrouw zette de deur van de badkamer op een kier.

Even bleef de directeur aan de ingang van de kamer staan. De dokter ging onmiddellijk door naar het raam. De verpleegster die de administratie in orde bracht, begroette hen kort en deed verder met haar werk.
‘Ik lees in het rapport dat de patiënt op het dakterras boven de fatale hartaanval heeft gekregen, dokter?’
De dokter knikte, heel bevestigend, alsof het een detail betrof.
De directeur leek hier geen voldoende mee te nemen: ‘Kan u me uitleggen wat hij daar deed dokter?’
De dokter zuchtte even, niet uit protest maar meer omwille van de onnodige moeite dit allemaal uit te leggen.
‘Het was de laatste wilsbeschikking van de patiënt om nog één keer in de buitenlucht te vertoeven, indien mogelijk tijdens een heldere nacht. Dus als zijn toestand kritiek werd, en we hem een injectie hadden toegediend als uiterste poging, hebben we hem naar het terras gebracht. Het was de makkelijkste oplossing om aan de wens te voldoen.’
De dokter bleef heel zakelijk en formeel. De directeur bleef nog een beetje op zijn honger.
‘U zegt ‘we’, dus u was er bij dokter?’
‘Ik had nachtdienst, dus ja: het leek me veiliger als ik aanwezig was. Ik heb ook zelf de injectie toegediend.’
De aanwezigheid van de dokter bij het gebeuren nam bij de directeur de meeste vraagtekens weg. Mompelend overliep hij de notities van de verpleegster, zonder ze echt te zien.
‘Waarom zit die laatste wilsbeschikking niet in zijn dossier, dokter?’
‘Hij had het mondeling meegedeeld aan het verplegend personeel, in een helder moment. Het is nooit geofficialiseerd.’

De verpleegster was klaar met haar administratie en toonde het uit beleefdheid zowel aan de dokter als aan de directeur. De dokter ging even over de formaliteiten en bleef hangen bij het enige punt van belang: het zilveren zakhorloge in de lade. De directeur had weinig aandacht voor de papieren en beperkte zich tot een beleefd bedankje voor de verpleegster.
‘Hoe lang heeft het daarna nog geduurd, dokter, vooraleer de patiënt is overleden?’
‘De hartaanval was inderdaad fataal, maar omdat er nog minimale hersenactiviteit werd vastgesteld, hebben we hem nog een paar weken kunstmatig in leven gehouden. We hadden het eerder kunnen stoppen, maar daarover hebben we het al gehad...’
De dokter keek de directeur direct aan, ze hadden al vaak gediscussieerd over actieve beëindiging bij patiënten die zo goed als klinisch dood waren. De directeur was absoluut tegen ingrijpen.
‘Goed. U hebt de leiding over een afdeling Palliatieve Zorgen dokter, niet een euthanasie laboratorium.’

De dokter aanvaardde de opmerking, al was de bewoording heel slecht gekozen. De directeur liet zich altijd zo laatdunkend uit over elke vorm van actieve stervensbegeleiding. De dokter begreep zijn standpunten wel, maar ze deelde zijn hooghartigheid niet.
‘De patiënt is deze ochtend overleden, de scans toonden geen enkele hersenactiviteit meer.’
De directeur knikte even en nam zijn telefoon uit zijn jaszak, het licht gezoem van een stille oproep.
‘Excuseert u me, dokter, ik ben straks terug.’

De dokter stond aan het raam, de poetsvrouw kwam de badkamer uit. De dokter leek niet verrast dat er nog iemand was.
‘Ik dacht al dat jij het was.’
Luna legde haar spons in de emmer en trok haar gele handschoenen uit. Ze keek wat bezorgd naar de dokter: ‘Gaat het?’
Estelle slaakte een korte zucht, niet helemaal zeker. Ze was al blij dat iemand haar even geen dokter meer noemde, ze kon een beetje zichzelf zijn.

‘Ik vertrouw het niet Luna, ik vrees dat de directeur dit verder gaat onderzoeken. Als hij bij onze twee hulpjes gaat doorvragen dan vallen we door de mand. Je hebt hen de schrik van hun leven bezorgd.’
Luna keek een beetje betrapt, eerder dan schuldig. ‘Dan gaan we ze moeten overtuigen om te zwijgen.’
‘We?’ Estelle keek Luna vol ongeloof aan. ‘Denk je echt dat ze nog bij jou in de buurt durven komen? Hoe goed je er ook uitziet, die twee gaan zich echt niet meer door jou laten verleiden!’
‘Door jou wel...’ Luna glimlachte, Estelle absoluut niet.
‘Ze zijn van de nachtploeg, en jij kan als hoofd van de afdeling zoveel nachtdiensten doen als je maar wil.’
Een giftige blik was Estelle’s enige antwoord.
Luna keek naar buiten: ‘Heb je vanavond iets te doen?’
Estelle negeerde de vraag.

Ze nam het zakhorloge op bij de ketting en liet het ter hoogte van haar borst hangen, niet te dicht. Luna voelde nog steeds de schroeiende plek die het zilver in haar huid had gebrand.
‘Hij heeft me proberen vermoorden hiermee, dat besef je toch?’
Estelle ademde zwaarder, ze was nog steeds razend om heel het gebeuren maar hield zich in.
‘Wat was je in godsnaam aan het doen daar Luna? Waarom ben je er plots tussen gekomen?’
Luna bleef naar het zakhorloge staren, het hing open. Binnen in de klep stond de afbeelding van de vrouw met haar kind.
‘Ik ben zwanger.’
Estelle stond aan de grond genageld.
‘Van hem?’
‘Van wie anders? Van anale seks is nog nooit iemand zwanger geraakt, dus van die grote is het niet.’
‘Weet je het zeker?’
Luna lachte een beetje minachtend, natuurlijk wist ze het zeker.

‘Ik ben geboren, Estelle, jij bent gebeten...’
Luna liet het zakhorloge terug in de lade zakken, de ketting rinkelde dof er achteraan.
‘Mijn moeder was twintig toen ze werd aangerand door een oude man in haar tuin, een grijze wolf en zij was nog een onschuldig lam. Het was volle maan, in zijn hand hield hij een oud zakhorloge. Hij joeg haar van de eerste aanblik schrik aan en hij bleek achteraf ook bovennatuurlijk sterk, maar dat heeft de politie nooit geloofd.’
Luna kwam vlak voor Estelle staan.
‘Mijn moeder herinnerde zich het moment waarop hij klaarkwam, zijn ogen werden kil en ze was zeker dat hij haar ging bijten. Hij heeft echter de kans niet gehad: bovenop haar, terwijl hij kwam, heeft zijn hart het begeven en is hij bezweken aan een hartaanval.’
Vol ongeloof staarde Estelle naar het zakhorloge in de lade.
‘Jij bent zijn dochter?’
Luna knikte.
‘En dat maakt jou...’ Estelle keek naar het lege bed.
‘De tante van hem, ja.’
Estelle probeerde het te vatten.
‘Zijn grootvader was jouw vader... En nu ben je zelf zwanger?’
Luna leek eerder zelfvoldaan, ze gaf geen enkele blijk van schuld of schaamte.

‘Het zat in mijn bloed van bij de geboorte, Estelle. Ik heb altijd geweten wat ik was. Mijn moeder heeft het nooit kunnen plaatsen maar ik had geen uitleg nodig, als je zo geboren bent dan voel je het gewoon. Het is sterker dan wanneer je gebeten wordt, minder verwarrend.’
De woorden raakten diepe wonden in Estelle.

‘Hij was ook geboren Estelle, hij heeft het ook altijd geweten.’ Luna liet haar hand over het lege bed glijden.
‘Hij was zwak, niet zoals zijn grootvader.’ Estelle beet haar tranen weg.
‘Geloof je dat echt?’ Luna keek naar Estelle, maar ze wendde haar blik af.
‘Geloof je echt dat een jonge wolf van zestien, in volle jeugd, schrik heeft van een oude wolf die zijn beste jaren al lang gehad heeft?’
‘Hij was echt zwak, hij was bang, ik heb het gezien in zijn ogen! Je was er niet bij.’
Luna zuchtte even, de waarheid ging ongelofelijk hard kwetsen.
‘Hij had geen schrik voor zijn grootvader, Estelle, hij had schrik voor zichzelf.’
Estelle wou het niet horen.

‘Hij wist dat er geen weg terug was als hij die deur open zou gedaan hebben. Hij wist dat zijn verlangen naar jou te sterk was, te overheersend, samen met zijn haat tegenover zijn grootvader. Dat is net wat zijn grootvader wou bereiken: dat hij het bloeddorstige beest in zichzelf los liet, dat hij als een razende wolf ging huilen naar de volle maan.’
Estelle keek niet, ze kon niet.
‘Hij wist het Estelle, en hij heeft het geweigerd. Daar is kracht voor nodig, geloof me. Hij is nooit zwak geweest. Heel zijn leven heeft hij gezocht naar hulpmiddelen om zijn impulsen lam te leggen, drank, drugs, medicijnen... Hij heeft ertegen gevochten, elke dag, elke volle maan.’

Estelle hield haar handen voor haar gezicht: ‘En ik dan? Hij hield van mij.’
Deze waarheid was de hardste van allemaal, maar Luna wist dat ze haar niet meer mocht sparen: ‘Hij heeft jou opgeofferd.’
‘Zwijg!’
‘Hij heeft jou opgeofferd om niet te worden zoals zijn grootvader.’
‘Zwijg alsjeblief...’
Luna zweeg, ze had genoeg gezegd.

Estelle zat op de stoel aan het raam, Luna leunde tegen het bed. De pijn had tijd nodig, de waarheid had aanvaarding nodig. Luna hield haar linkerhand op de brandwonde op haar borst, haar rechterhand lag op haar buik.
Estelle bekeek haar, het feit dat Luna zwanger was leek het verleden wat te verzachten, of het in elk geval anders te maken. Het duurde even, maar uiteindelijk vroeg ze toch: ‘Wat ga je nu doen?’
De vraag was voor Luna het teken dat ze kon verder gaan.

‘Ik heb jaren gezocht naar een andere geborene, een mogelijke vader. Ik voelde hoe vruchtbaar ik was dus ik heb elke gewone man gemeden als de pest. Ik wou niet in de verleiding gebracht worden om met een normale man te vrijen en er zwanger van te worden. Het moest iemand zijn die het ook in zijn bloed had.’
Het verwarde Estelle, waarom dit zo nodig was, maar ze aanvaardde dat het gewoon de natuur was, dat het zo moest en niet anders.
Luna had er geen verdere uitleg voor. Ze voegde er enkel nog aan toe: ‘Via het politierapport, en wat mijn moeder me verteld had, ben ik hem hier op het spoor gekomen.’
Luna kwam bij Estelle staan.
‘Toen ik hier de eerste beste betrekking als poetsvrouw aannam, had ik niet verwacht jou hier te vinden Estelle, zeker niet omdat ik voelde dat je gebeten was door mijn vader. Ik kon het ruiken bijna. Toen ben ik in de geschiedenis gaan graven.’

‘Het is ironisch Luna, maar ik heb hem ook jaren gezocht. Toen ik hem hier vond in de palliatieve zorgen, ben ik komen solliciteren en er kwam al snel een plaats in het bestuur vrij. Ik heb hem jaren gade geslagen vanop afstand, ik durfde zelfs niet in de buurt komen als het volle maan was. Hij leefde als een plant, ik wou er gewoon zijn op het einde... Het was pas eind december eer ik met volle maan durfde naar hem toe gaan, alsof ik ergens voelde dat hij me kon horen.’
Wat er ook gebeurd was, Estelle wist dat het onvermijdelijk was geweest, dat er iets ging gebeurd zijn, in welke versie ook.

‘We hebben elkaar nodig Estelle.’
De vaststelling kwam onverwacht, het leek ook onterecht.
‘Waarom heb ik jou nodig, Luna?’
‘Je bent een gebetene, je voelt je aangetrokken tot mij al van de eerste keer dat je me zag. Je wil in mijn buurt zijn, je wil bij me zijn. Net zoals je bij zijn grootvader bent gebleven, mijn vader, tegen beter weten in. Het is sterker dan jezelf. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn.’
Dit was verschrikkelijk om te horen, om te aanvaarden, om toe te geven dat het waar was.

‘Ik heb jou ook nodig Estelle, dit kind heeft je nodig.’
‘En als ik weiger?’
‘Weet je wat alle gebetene gemeenschappelijk hebben?’
Er kwam geen antwoord, Estelle wachtte gewoon op het vervolg dat toch ging komen.
‘Elke gebetene heeft zich ooit tegen een geborene proberen te verzetten en verloren.’
Luna was meedogenloos.
Estelle haatte haar, ze haatte het kind in haar buik, ze haatte de oude man die haar gemaakt had tot wat ze was, ze haatte de jongen van zestien die haar opgeofferd had. Ze haatte hen allemaal, en ze haatte zichzelf het meest omdat ze ondanks alles van hen hield. Van ieder van hen, elk op een andere manier. Zelfs de brute grijze wolf, tot haar eigen schaamte. Luna had gelijk: ze had hem nodig gehad. Geen echte liefde bij hem, maar wel afhankelijkheid. Afhankelijkheid en haat.

Buiten aan de blauwe lucht, nog in het daglicht, maakte de volle maan al haar opwachting, als een aankondiging voor wat moest komen.

Voetstappen in de gang, één paar nerveus, twee paar zwaar van tred.
De directeur kwam ongedurig de gang door met bij hem de twee nachtverplegers die hen op het terras hadden geholpen, de grote en achter hem de donkere.
Luna was alert en lachte schalks naar Estelle: ‘Ik vrees dat we dit gaan moeten onderbreken.’
Estelle hoorde hen ook maar weigerde nog mee te spelen. Luna gaf haar een korte bedenkelijke blik, lief maar kordaat. Gewoon om duidelijk te maken dat er geen echte keuze was.
Estelle zat op de stoel aan het raam, ze stond niet op toen ze binnen kwamen.

‘Dokter.’
De directeur was helemaal opgejaagd, hij was wat uit zijn lood geslagen omdat Estelle bleef zitten en omdat die poetsvrouw achter haar stond met haar handen op Estelle’s schouders.
Hij liet zich niet afleiden en maakte de zin af waar hij mee ging beginnen: ‘Dokter, uit bevraging van deze twee heren blijkt toch dat niet alles volgens de juiste procedure is verlopen.’
Luna vond zijn manier van spreken aandoenlijk, ze vond ook de twee grote sterke mannen die haar nerveus aankeken aandoenlijk. Ze liet het nog even aan Estelle om te reageren.

‘Dokter, verduidelijking graag.’
Had de directeur nu even met zijn voet gestampt? Of het tenminste willen doen. Luna zag hoe Estelle nu ook haar lach moest bedwingen.
Estelle bleef zitten en ademde traag in en uit, opgewonden op een andere manier.
‘Meneer.’
Ze sprak het uit zoals die ene nacht, toen ze de directeur hier in deze kamer zijn gang had laten gaan. Hij keek onwennig opzij naar de verplegers naast hem, wat verbaasd dat Estelle publiekelijk uit haar rol viel. Estelle was het allemaal beu en was niet van plan zich door de directeur op haar plaats te laten zetten.
‘Bent u zeker dat we dit nu moeten bespreken, meneer? Met anderen erbij, meneer?’
Ze gaf hem een kans om in te binden, en het leek te werken.
De directeur mompelde iets, en zocht zich een nieuwe houding.
Luna schudde haar hoofd, Estelle vreesde het ergste.

Luna leunde iets dieper over Estelle’s schouder, ze zuchtte licht. Estelle voelde haar adem langs haar oor en hals passeren.
‘Nee Luna.’ Estelle fluisterde zo zacht ze kon.
Luna liet haar vingers over Estelle’s schouders gaan, langs de kraag van haar doktersjas.
‘Ik wil niet Luna.’ Stiller kon ze niet fluisteren tegen iemand die niet luisterde.
Luna knoopte de witte jas van Estelle open. Niemand durfde te bewegen. De twee verplegers stonden er als verlamd bij omdat Luna hen recht in de ogen keek. De directeur was dan weer gevangen in Estelle’s wat angstige blik.
Er ging nog een knoopje open, in stilte, en dan nog één.
Luna trok de witte jas opzij van de lichtblauwe push up die Estelle aan had. Lichtblauw met een witte rand van kanten bloemetjes, heel elegant, iets voller dan gewoonlijk.

Niemand waagde het om een woord te spreken, en er ging nog een knoop open. Luna hing zover naar voor dat haar eigen decolleté zichtbaar werd, maar ze hield de aandacht op Estelle gericht.
De ganse doktersjas hing open, Estelle zat met open benen halfnaakt op de stoel. Tentoon gesteld, uitnodigend, voor het grijpen.
Luna’s hand verdween onder de lieflijke witte rand in het lichtblauwe slipje. Estelle hield een zucht in, een kreun.
Luna had haar doel bereikt, snel en behendig zoals steeds. Estelle betrapte zich er op dat ze het erg vond als Luna haar vinger na een enkele beweging weer uit haar liet glijden.
Zonder zelf te kijken, haar ogen constant op haar prooien gericht, liet Luna de glinsterende vinger triomfantelijk langs Estelle’s buik omhoog glijden. Estelle kon haar eigen genot ruiken als Luna langs haar borsten en keel passeerde. Met haar arm om Estelle’s hals, onwrikbaar, likte ze haar vinger af, helemaal in haar mond.
Ze genoot van dit moment, en dat liet ze maar al te graag blijken.
Estelle in haar greep, de mannen in haar blik.
Estelle zelf keek een beetje bang voor zich uit, beseffend dat ze er geen keus in ging krijgen.
Luna kwam heel dicht bij haar oor, sensueel en dreigend, heel liefdevol en daardoor onweerstaanbaar: ‘Estelle, doe jij de deur zelf dicht deze keer?’

De laatste volle maan, net als de allereerste, was zij gebeten, niet geboren.