Drie dagen bij Meester Marcus

Dag 1

Marcus ziet het meisje op de markt aan de waterkant. Ze kan hoogstens twintig zijn. Haar huid is olijfkleurig, ze heeft bruine ogen en draagt haar zwarte haar in een vlecht. De Turkse schipper die haar voor twintig bronzen muntstukken te koop aanbiedt, beweert dat ze uit Armenië komt, maar dat kan Marcus weinig schelen. Ze is mooi en dat is het enige wat voor hem van belang is. Marcus zoekt een jonge slavin, om zijn lusten op bot te vieren. En dit meisje trekt zijn aandacht. 

Op een lendendoek die haar schaamte bedekt na, is ze naakt. Ze is niet groot, maar uitzonderlijk goed gevormd voor zo’n klein meisje. Haar kleine rechtopstaande borsten en platte buikje wekken Marcus’ lusten op en op haar mooie ronde billen heeft hij ook niets aan te merken. Hij verheugt zich op het moment dat hij haar in zijn villa zal binnenleiden, dan pas kan hij met haar alleen zijn. 
Het touw dat rond haar slanke polsen is bevestigd schuurt haar huid en het meisje sukkelt blootsvoets achter Marcus aan. Ongeduldig trekt hij aan het touw. Te hard, want de jonge slavin valt op haar knieën. 

‘Sta op,’ gromt hij streng. 
Marcus beseft wel dat het meisje de taal niet begrijpt, maar de sneer in zijn stem is genoeg om haar snel doen recht te springen. Hij ziet haar tranen, maar medelijden kent de meester niet. Marcus is een hardvochtige man en zijn slaven vrezen hem. Ooit was hij een legionair. Diende hij onder Pompeius. En zij die oorlog in Spanje voerden met Pompeius, die verloren hun menselijkheid. Stuk voor stuk. 

In de villa neemt hij het slavinnetje mee naar het pleintje dat grenst aan de grote keuken van zijn villa. In het midden van het pleintje staat een houten paal waaraan helemaal bovenaan een roestige ijzeren ring bevestigd is. Het is de schandpaal. De meest gevreesde plek van de villa. 
‘Elke slaaf die hier voor het eerst over dit pleintje loopt, krijgt mijn brandmerk,’ zegt Marcus luid. Dit is het teken voor de andere slaven, jong en oud, om uit hun hutten tevoorschijn te komen, want ze zijn verplicht om elke publieke strafuitvoering bij te wonen . 
Marcus drukt het nieuwe meisje met haar rug tegen de hoge paal, neemt het touw dat rond haar polsen zit en steekt het uiteinde van het touw door de ring. Dan trekt hij haar armen omhoog en blijft trekken tot haar tenen nog net op de grond steunden. 
Ze schrikt van de druk die hierdoor op haar schouders wordt gelegd. Haar spieren spannen zich en ze kreunt. Zachtjes. 

Hangend aan de houten paal ziet het meisje de groep slaven die haar verwachtingsvol opnemen. Sommigen roepen iets in een vreemde taal die ze niet begrijpt. Wanneer Marcus het lendendoekje met een kort gebaar van haar heupen rukt, voelt ze haar lichaam schokken. Helemaal naakt met het donkere toefje tussen haar benen voor iedereen zichtbaar barst ze in tranen uit.
‘Doe niet zo kinderachtig,’ snauwt Marcus terwijl hij haar ruw vastgrijpt, het meisje omdraait en haar gezicht tegen de paal drukt. 
‘Odyus, kom hier met dat brandijzer,’ roept hij ongeduldig. 
De oude slaaf, een Nubiër met grijze haren, brengt de ijzeren staaf naar zijn meester. De punt, die een kleine M voorstelt, is roodgloeiend. 

Kort maar krachtig drukt Marcus het brandijzer tegen de schouder van zijn nieuwe slavin. De pijn en haar angst maken dat het jonge meisje de controle over haar blaas verliest. Een dun straaltje urine loopt langs haar benen naar beneden en vormt een plasje in de zandgrond van het plein. 
Marcus snuift verachtelijk en wenkt een grote vrouw met een hard gezicht. Ze heeft donkerblond haar, heet Gierlinde en komt uit het land van de Goten. Gierlinde is ook een slavin, maar staat niettemin aan het hoofd van Marcus’ huishouden. Hij vertrouwt haar meer dan dat hij ooit zijn echtgenote heeft vertrouwd, moge ze rusten in vrede. 
‘Maak haar los en zorg ervoor dat ze gewassen wordt,’ beveelt Marcus. 
Gierlinde knikt beleefd terwijl haar meester naar zijn vertrekken terugkeert. 
Gierlinde knoopt het touw los en bevrijdt het snikkende meisje uit haar benarde positie. Ze voelt medelijden voor het arme kind, want ze herinnert zich nog hoe zij zelf veertien jaar geleden hetzelfde lot heeft moeten ondergaan. 
Toen leefde de meesteres nog, een vrouw die nog gemener was dan haar bruut van een man. Gierlinde vraagt zich af of het nieuwe meisje beseft wat haar vanavond te wachten staat. Ze ziet er alleszins oud genoeg uit, denkt Gierlinde hoopvol. Ze zal vast al wel eens met een man het bed gedeeld hebben.

Ze bereiken het badhuis en Gierlinde duwt het naakte meisje naar binnen. Ze dwingt haar om in het lage bad te gaan zitten, waar ze haar met een grote spons begint in te zepen. Het vuil van de lange reis over zee is aan haar huid vastgekoekt. 
Gierlinde maakt ook de brandwonde op het meisje haar schouder schoon en probeert met haar te praten. 
Ze gebaart naar zichzelf, kijkt de nieuwe slavin aan en zegt met luide stem: ‘Gierlinde.’ 
Daarna wijst ze naar het meisje en trekt een vragend gezicht. Het meisje begrijpt meteen wat de grote vrouw bedoelt. 
‘Mayan,’ fluistert ze stilletjes. 
Dat is het gemakkelijke stuk, denkt Gierlinde bij zichzelf. Nu moet ik haar duidelijk maken wat er vannacht van haar verlangd wordt. Als ik daar niet in slaag dan overleeft het kind deze nacht niet. 

Een andere jonge vrouw, Dinesj genaamd, komt woedend het badhuis binnen. Zij id een geboren Egyptische en het lievelingetje van de meester. Ze is nu al jaloers en vreest dat ze uit de gratie zal vallen bij Marcus. Bang om haar privileges te verliezen kijkt ze Mayan aan met een blik vol haat. 
Gierlinde mag de Egyptische niet, maar laat dat nooit merken. Gierlinde weet dat zij en zij alleen het hoofd van de huishouding is. De meester verandert regelmatig van favoriet speeltje, maar Gierlinde ís zijn huisbewaarster. 
‘Als je niet komt om te baden, Dinesj, dan moet ik je vragen het badhuis te verlaten,’ zegt Gierlinde zo vriendelijk als ze maar kan opbrengen. 
Dinesj knijpt haar ogen tot spleetjes en begint met veel vertoon haar tuniek los te wikkelen. 
Onder de tuniek draagt ze een beschilderde lendendoek van gelooid kalfsleer, die met een rood touwtje rond haar weelderige heupen bevestigd is. Haar borsten zijn als rijpe vruchten, groot en vol waardoor ze een beetje afhangen. Alles aan haar straalt seks uit. Lijfelijkheid en behaagzucht. Dinesj is zonder een twijfel een mooie vrouw, maar ze heeft een slecht karakter en maakt misbruik van de gunsten die de meester haar toebedeelt. 

Twee dagen geleden heeft de meester die arme Evius gegeseld voor iets wat Dinesj in de jongen zijn schoenen had geschoven. Gierlinde heeft haar dat niet vergeven. Vergeten doet ze het al helemaal niet. 
Dinesj knoopt haar lendendoek los en laat zich naast Mayan in het water zakken. Haar lichaam is zoveel zachter en vrouwelijker dan het jonge, amper volgroeide lichaam van Mayan.
Het meisje gaapt Dinesj bewonderend aan. 
Dinesj die een kans ruikt om haar jaloerse gevoelens te kunnen uiten, doet alsof ze beledigd is. 
‘Waarom gaap je me zo aan dom kind?’ snauwt ze. ‘Wil je soms dat ik je laat afranselen met de zweep?’
De arme Mayan begrijpt niets van wat de vrouw zegt en kijkt bang naar Gierlinde. 
‘Je moet nu niet van me wegkijken, snolletje,’ roept Dinesj quasi verontwaardigd en ze slaat het meisje hard in het gezicht. 
Dat is dom van de Egyptische, want ze vergeet haar ringen. Die heeft ze van de meester gekregen, maar blijken nu een vergiftigd geschenk te gaan worden. 

Mayan slaakt een kreet van pijn. Het bloed stroomt over haar wang. De scherpste van de twee ringen heeft een snee getrokken die van haar wenkbrauw tot aan haar jukbeen loopt. 
Geschrokken kijkt Dinesj naar haar hand. Aan één van de ringen kleven bloed en stukjes huid. 
Ze begint paniekerig te jammeren. 
‘O nee, de meester,’ beeft ze, ‘Ga je het aan de meester vertellen, Gierlinde ?’ 
Ze smeekt nu. 
‘Je hoeft het toch niet aan de meester te vertellen!’ 
Gierlinde kijkt haar onverschillig aan. 
‘Ik heb geen keuze, ik moet het hem vertellen,’ zegt ze koudweg. 
‘Maar waarom dan,’ zucht Dinesj huilerig.
‘Omdat jij anders op een dag zult zeggen dat ik de meester belogen heb. Misschien op dezelfde dag dat je mijn positie wil bemachtigen.’ 
Angstig druipt de favoriete van de meester af.

Gierlinde kwijt zich eerst van de taak om Mayan toonbaar te maken voor haar eerste nacht bij de meester. Nadat ze het jonge meisje gebaad heeft, knoopt ze de vlecht los en kamt de schouderlange zwarte haren van de slavin. 
Gierlinde parfumeert Mayan en wrijft haar naakte lichaam in met heerlijk geurende oliën. Dan zoekt ze haar een lendendoekje uit. Ze kiest voor een wit stukje stof dat uit de fijnste zijde vervaardigd is. Gierlinde bevestigt het aan een lederen riempje dat ze om Mayan’s slanke heupen spant. Ze wikkelt een lange doek om het meisje heen en legt haar met niet mis te verstane gebaren uit wat er deze nacht van haar verwacht wordt. Mayan knikt verdrietig dat ze het begrijpt.
Ze verwachtte al zo iets, waarom zou die man anders twintig muntstukken voor haar betalen?
Gierlinde neemt haar bij de arm en ze wandelden samen naar de slaapvertrekken van de meester. Die zal ondertussen gegeten hebben en op zijn nieuwe slavin zitten te wachten. Hij zal tevreden zijn, maar ook niet tevreden. 
Gierlinde bereidt zich al voor op zijn reactie. 
‘Wat voor de duivel…,’ schreeuwt Marcus toen hij de diepe snee in het gezicht van zijn nieuwe slavin ziet. 
Gierlinde legt uit wat er gebeurd is en zegt er ineens bij dat Dinesj ook verantwoordelijk is voor de geseling die de slaaf Evius heeft moeten ondergaan. Die jongen werd toen gestraft voor het stelen van een stuk fruit, terwijl Dinesj de ware schuldige was geweest. 
Na dit gezegd te hebben verwijdert Gierlinde de doek die Mayan’s lichaam bedekt.
‘Haar naam is Mayan,’ fluistert de huishoudster, waarna ze discreet naar buiten schuifelt. 

Marcus is sprakeloos. Hij bekijkt de jonge vrouw die hij vanmorgen kocht. Haar bruine huid blinkt van de olie en haar lange haren vallen tot over haar schouders. Hij ziet dat ze een poging onderneemt om te glimlachen. 
De dunne strook zijde die haar venusheuvel bedekt is een delicate attentie van Gierlinde en kan hem wel bekoren. Het meisje heeft smalle heupen, haar benen zijn wat aan de magere kant, maar haar goedgevormde borstjes zijn prachtig. 
Marcus krijgt een erectie, gewoon van naar die jonge slavin te kijken. 

‘Dinesj heeft afgedaan,’ mompelt hij. ‘Morgen zal ik die leugenachtige vrouw straffen voor haar hoogmoed en kwaadaardigheid.’ 
Hij wenkt Mayan, die voetje voor voetje naar hem toe schuifelt. De witte zijde van haar lendendoek benadrukt de mooie donkere teint van haar huid. Marcus doet teken dat ze zich moest omdraaien. 
Aan de achterkant is het strookje zijde tussen Mayan ’s billen doorgetrokken en aan het lederen riempje rond haar middel bevestigd. Marcus betast haar blote billen, ze voelen stevig aan. 
Met een lichte tik op haar achterste geeft hij aan dat ze zich opnieuw moet omdraaien. Hij laat zijn handen over haar borsten glijden terwijl hij die zachtjes kneedt. 
Hij glimlacht wanneer de donkere tepels zich oprichten. 
Zijn vingers strelen de onderzijde van haar lendendoek, de stof is zo dun dat hij de schaamlippen van het meisje er doorheen kan voelen. Groot, warm en dik. Vochtig. 
‘Ga op het bed liggen,’ beveelt hij terwijl hij naar het grote bed wijst. 
Mayan begrijpt wat haar meester wil en laat zich op het bed zakken. Ze weet echter niet goed wat hij precies van haar verwacht. Nerveus legt ze haar armen gestrekt naast zich neer. 
Marcus kleedt zich uit en komt naast haar op het bed zitten. Hij is nog steeds een mooie man, al ziet hij er een pak ruiger uit dan de mannen van Mayan’s eigen volk. 
Vanuit de bovenhoeken van het bed haalt Marcus twee lussen tevoorschijn. 
Hij kent het verhaal over de burger die door zijn slavin gedood werd tijdens het liefdesspel. Die touwen zijn een verzekering tegen dat soort dingen. 

De lussen bevestigt hij aan Mayan’s polsen. Ze ligt volkomen machteloos en met gestrekte armen op zijn bed vastgebonden. Marcus knoopt het leren riempje rond haar heupen los. 
Het flinterdunne strookje zijde glijdt tussen Mayan’s benen door. Op het bed. De kleine zwarte haartjes op haar schaambeen lopen in een volmaakte V-vorm tot aan Mayan’s spleetje. Marcus brengt zijn middelvinger bij haar naar binnen terwijl hij met zijn duim haar clitoris stimuleert. 
In weerwil van zichzelf kreunt Mayan. Het voelt eigenlijk best lekker, alleszins lekkerder dan gebrandmerkt te worden of met honderd andere mannen, vrouwen en kinderen in het onderdek van een slavenschip vastgeketend te zitten. 
Nadat Marcus in haar klaar komt valt hij als een blok in slaap. Mayan ligt nog steeds vastgebonden op het bed. Ze beweegt haar benen. Grijpt met haar tenen. Naar het laken. Uiteindelijk slaagt ze erin haar naaktheid met het dunne laken te bedekken. Het wordt killer in de kamer. De meester snurkt. 
Toch willen Mayan ’s tranen niet komen.

Dag 2

De volgende ochtend worden er op het plein achter de grote keuken voorbereidingen getroffen. Opnieuw worden alle slaven gedwongen zich op de binnenplaats te verzamelen. Dinesj is doodsbang voor de straf die haar te wachten staat. 
Ze draagt haar mooiste tuniek. Het is een opvallend nauwsluitende jurk die haar lichaam en haar weelderige vormen benadrukt. Hierdoor hoopt ze haar meester mild te stemmen, zodat hij haar woord boven dat van Gierlinde zal nemen. 
Onder haar tuniek draagt ze haar mooiste lendendoek, vervaardigd uit gelooid kalfsleer. Wanneer ze ziet dat iedereen op het plein verzameld is werpt ze zich aan Marcus’ voeten in het zand.

‘Genade Heer, ik ben Uw trouwste dienares,’ smeekt ze. ‘Gierlinde liegt! Ik zweer U dat ze liegt, edele Heer!’ 
Maar Marcus heeft geen oren naar haar smeekbeden. Hij grijpt Dinesj bij haar zwarte haren en trekt haar brutaal overeind.
‘Hoezo, Gierlinde liegt?’ buldert hij. 
‘Je weet nog niet eens wat ze me verteld heeft, domme slavin.’ 
Hij wenkt zijn twee lijfwachten. Ze grijpen Dinesj beet bij haar armen. 
‘Je zult me zo meteen alles vertellen, dat beloof ik je,’ sist Marcus. 
Hij reikt naar zijn dolk, haalt uit en snijdt haar tuniek van boven tot onder open. De jurk belandt in het zand aan haar voeten en Dinesj’s snikt. 
Het dringt tot haar door dat haar meester geen genade zal tonen. De slaven op het binnenplein worden stil. Ze verheugen zich op Dinesj ’s folteringen, want ze wordt door allen gehaat omwille van haar slechtheid. 
De jonge vrouw huivert als Marcus ook het touwtje dat haar lendendoek ophoudt stuk snijdt. Een donkere bos krullend schaamhaar wordt zichtbaar.
Marcus wil haar vernederen. Haar straffen voor haar leugenachtigheid en jaloezie. 

De lijfwachten kennen de routine. Ze sleuren de uitgeklede slavin naar de strafpaal en binden haar polsen aan het touw dat ze door de ijzeren ring omhoog trekken. 
Ze trekken veel harder dan nodig aan het touw en Dinesj’s armen worden ruw omhooggetrokken. Het lichaam van de Egyptische wordt hierdoor zodanig uitgetrokken dat haar beide schouders uit hun kom schieten. Een foltering die normaal alleen op weglopers wordt toegepast. De vrouw gilt het uit van de pijn. 
‘Beken je zonden en je leugens,’ roept Marcus met luide stem. ‘Beken alles of ik gesel je tot je geen huid meer op je lichaam hebt.’
‘Ik ben onschuldig,’ snikt Dinesj. Ze liegt. 
Marcus laat zijn bullepees brengen. De slaven kijken verschrikt, want de bullepees was een gruwelijk foltertuig. Normaal gebruikt de meester een dunne stok of een zweep van gevlochten koord wanneer er een slaaf gegeseld wordt. Die veroorzaken minder ernstige verwondingen. 
Marcus laat de bullepees knallen en die laat een diepe striem achter op de buik van het gillende meisje. Een tweede slag rijt haar bovenbenen open en een derde treft haar vol in het gezicht. Bij de vierde slag wordt er een stuk huid van haar dij gerukt en Dinesj verliest het bewustzijn. 

Marcus laat meteen ijskoud water over haar heen gieten. Hij draait Dinesj om. Duwt haar gezicht en borst tegen de strafpaal. Met zijn bullepees slaat hij haar nog drie keer hard op haar blote achterste. 
Bij elke slag smeekt ze om genade en Marcus vraagt haar opnieuw om haar leugens te bekennen. 
Dinesj weet niet precies wat Gierlinde aan de meester heeft verteld, maar haar lichaam doet nu zoveel pijn dat ze besluit om alles te bekennen. Ze vertelt hem over het fruit dat ze stal, over hoe ze stiekem van de wijn van de meester dronk. Dat ze jaloers en slecht is en nog veel meer. 
Hierop beveelt Marcus om haar los te maken en haar schouders terug in hun kom te duwen.
Opnieuw verliest ze het bewustzijn. 

‘Evius, hier komen,’ roept Marcus met luide stem. ‘Dinesj behoort jou toe, ze zal haar eigen hut verlaten en bij jou intrekken en je veel kinderen baren. Als ze je niet gehoorzaamt zeg je dat tegen mij, begrepen?’ 
Evius is verbijsterd, maar knikt van ja en zegt: ‘Dank u heer.’
Marcus lacht hem uit. 
‘Je moet me niet bedanken jongen, je moet haar bezwangeren, als ze geen kind draagt binnen één jaar, dan laat ik haar ophangen en jou castreren.’ 
Evius buigt diep voor zijn meester. Hij krijgt de mooiste vrouw van de villa en denkt nu niet aan het dreigement van zijn meester. Hij kan zijn ogen niet van Dinesj afhouden, haar ravenzwarte haren, haar lichte huid en de welvingen van haar naakte lichaam. 
‘En jij vrouw,’ zegt Marcus tot zijn slavin, ‘jij hebt het recht verspeeld om je naaktheid te bedekken. Jij zult de laagste van al deze slaven zijn en als ik of iemand anders je ooit nog je schaamte ziet bedekken, zul je opnieuw gegeseld worden.’
Hij wendt zich tot Evius en beveelt hem die leugenachtige heks mee te nemen naar zijn hut. Als ze zich ook maar tegen het minste bevel van Evius verzet, moet hij onmiddellijk de meester daarvan op de hoogte brengen.

Dag 3

In de hut van Evius moest Dinesj zich volledig aan diens bevelen onderwerpen. Nu ze het recht om haar naaktheid te bedekken heeft verloren voelt ze zich al heel wat nederiger tegenover de andere slaven en haar nieuwe man. 
Evius is de zweepslagen die Dinesj hem had laten bezorgen echter nog niet vergeten. Hij schept er dan ook plezier in de jonge vrouw te vernederen wanneer hij maar kan. Maar Dinesj is een mooie vrouw en haar voortdurende naaktheid vormt een streling voor Evius’ ogen. 
Het wordt avond en zijn wellustige blik glijdt over het ontblote lichaam van de jonge vrouw. Ze ligt op haar plekje in de hoek van de kamer naast de haard en na een bezoek aan het badhuis en een behandeling met de zalf die ze van Gierlinde heeft gekregen voelt ze zich al heel wat beter.
Evius besluit haar gehoorzaamheid eens duchtig op de proef te stellen en alvast een eerste poging te ondernemen om de jonge vrouw te bezwangeren. 
Hij kijkt haar aan en bevochtigt zijn lippen. 
‘Sta recht en spreid je benen,’ beveelt hij kort. Dinesj stelt zich met gebogen hoofd voor Evius op en spreidt lichtjes haar slanke benen. 
‘Goed zo’, zegt Evius tevreden. 
‘En nu neem je jouw dikke borsten in je handen en ik wil dat je erin knijpt. Dinesj gehoorzaamt en Evius voelt zijn lid groeien. Hij kleedt zich uit en schuifelt naar zijn slavin toe. 
‘Houd je handen naast je lichaam, Dinesj,’ zegt hij beverig. 
Hij knielt voor haar neer en legt zijn ruwe handen op haar heupen, streelt ze zachtjes en laat zijn vingers langs haar venusheuvel glijden. Hij bukt zich, streelt de kroezelige haartjes tussen haar benen en likt haar klitje. Terwijl hij met zijn vingers haar schaamlippen uit elkaar duwt en haar vulva zich voor hem opent laat hij zijn tong hongerig naar binnen glijden. Dinesj sluit haar ogen en beeldt zich in dat Evius een stoere legionair is die haar komt redden uit deze afschuwelijke villa. 

Niettegenstaande de hachelijke positie waarin ze zich nu bevindt en de weerzin die ze voelt voor de boerse Evius, moet Dinesj toch toegeven dat hij weet hoe hij een vrouw moet plezieren.
Ze kan niet ontkennen dat er zich een warme gloed tussen haar dijen verspreidt die haar steeds meer opwindt. Wanneer ze haar knieën voelt knikken en een luide zucht van genot niet langer kan onderdrukken weet Evius dat hij in zijn opzet geslaagd is. 
Hij staat op en kijkt zijn nieuwe vrouw in haar wazige ogen. Gretiger dan hij eigenlijk wilt betast hij haar volle borsten. 
‘Raak me aan, Dinesj…’ het klinkt bijna smekend, maar Dinesj lijkt dat niet op te merken, ze denkt er niet aan hem iets te weigeren, daarvoor is haar huid haar veel te lief. 
Ze laat haar rechterhand een ogenblik tussen haar dijen verdwijnen waar het warm en vochtig is, waarna ze die over zijn erectie laat glijden. Evius kreunt van genot als haar glibberige vingers zijn eikel zachtjes masseren. 
‘Stop,’ hijgt hij luid en Dinesj laat haar handen opnieuw naast haar lichaam hangen. Ze buigt haar hoofd, bang dat ze hem te vroeg heeft laten klaarkomen. 
Haar vrees is ongegrond, maar veel scheelt het niet. 
‘Draai je om en buig voorover…daar op die tafel,’ zegt Evius terwijl hij haar een duwtje geeft in de richting van de tafel.
Dinesj buigt zich over de houten tafel, laat haar armen op het tafelblad rusten en spreidt haar mooie benen. 
Er trekt een huivering door haar heen. Ze voelt hoe hij bij haar naar binnen dringt. Evius stoot, trekt zich terug en dringt opnieuw bij haar naar binnen. 
Opnieuw en opnieuw. Minutenlang. 
Het lijkt wel of hij er niet genoeg van kan krijgen. Met een ingehouden kreet stort hij zijn zaad in haar uit. 
Het is weer eens iets anders dan altijd maar vastgebonden op de meester zijn bed te liggen, denkt Dinesj en ze verwondert zich over haar eigen gedachte. Voor een boeren kinkel is die Evius nog lang zo slecht niet. 

Dat Mayan, Marcus, Dinesj en Evius nog lang en gelukkig leefden is misschien wat sterk uitgedrukt, maar dat ze nog lang leefden staat als de spreekwoordelijke paal in de poes…