De komst van Claudia

Deel 1

Al snel had ik er een gewoonte van gemaakt om, afhankelijk van het weer, bijna dagelijks en soms twee keer per dag, een wandeling te maken in de parkachtige omgeving van mijn huis, die vrijwel naadloos overgaat in een bosgebied. Afgezien van joggers trekt zo’n omgeving natuurlijk hondenbezitters aan.

In de namiddag van een mooie zomerdag kruiste een vrouw mijn pad die ik niet eerder had gezien. Ze had een aangelijnde witte hond bij zich, naar ik later begreep van het merk foxterriër, die mij sterk aan Bobby van Kuifje deed denken. Ze leek me een jaar of veertig, misschien achter in de dertig. Er bestaan vrouwen – ze zijn zeldzaam – die je in het voorbijgaan een indringende, sensuele, bijna hypnotiserende blik kunnen toewerpen, waarvan je als ontvanger een aangenaam soort huivering krijgt. Ik was er eerder in mijn leven een paar tegengekomen. Dit was er ook zo een. Ze had een rank figuur, vrij lange benen, een prachtig gezichtje met donkere ogen en lang donkerbruin haar. Ze droeg een luchtig, tevens elegant rood zomerjurkje dat haar vormen heel goed tot hun recht deed komen. Een bijzonder vrouwelijke vrouw met een beetje Mediterrane uitstraling. Nadat ze me met het eerste schot van die blik had getroffen, volgde er een betoverende glimlach en een satijnen stem die me een goede middag wenste. Ik groette haar terug en dacht: Zeg dat wel mevrouw.

Ik kon haar niet uit mijn gedachten zetten en deed daar ook geen moeite voor. In de dagen na die vluchtige ontmoeting betrapte ik mezelf op pubergedrag. Ik ging me bezighouden met gebruikelijke honden-uitlaattijden en stemde daar mijn wandelingen op af. Langzaamaan kreeg ik een beeld van haar tijdschema en de route die ze placht te volgen, en kon ik inschatten wanneer en waar ik de meeste kans had haar te zien. Afgezien van het weekend was dat aan het eind van de middag en het begin van de avond. Telkens als ik haar tegen kwam was er die blik, die heerlijke glimlach, die zoete stem.

Omdat ik mijn belangstelling voor haar ook weer niet al te nadrukkelijk wilde etaleren, koos ik soms bewust een eerder tijdstip voor mijn wandeling. Wonderlijk genoeg zag ik dan vaak een ouder echtpaar, of één van de echtelieden, met precies zo’n zelfde foxterriër. Dat leek me geen toeval; dat moest gewoon exact dezelfde hond zijn. Het had er alle schijn van dat ‘mijn vriendin’, zoals ik haar in mijn gedachten al had bestempeld, vanwege haar werk de zorg voor de hond had uitbesteed aan kennissen of buren.

Een aantal weken ging voorbij waarin ik veelvuldig van haar verschijning mocht genieten. Daarnaast was ze een aanhoudende inspiratie voor het spel met mezelf.

Op een avond gebeurde het. Ik zag haar de riem van de hond losmaken en toen het dier het op een rennen had gezet, stapte ze op mij af.

“Mag ik u wat vragen?” Ik was even letterlijk met stomheid geslagen en kon alleen maar knikken. “Ik heb het gevoel dat ik u ergens van ken.”

“Oh? Dat is… interessant,” stamelde ik.

Dit geschenk had ik niet zien aankomen. Hoe nu verder? Wijzend naar een bankje in de buurt stelde ik haar voor te gaan zitten. Met mijn geheugen was niks mis, maar strikt genomen zou ze gelijk kunnen hebben. Er kunnen zich situaties voordoen waarbij je iemand ziet, misschien zelfs weet wie het is, zonder dat die ander jou ziet of ontmoet. Maar ik kreeg het vermoeden dat hier iets anders gaande was en wilde graag meespelen. Ik was een beetje nerveus, maar ook opgewonden. En in de wolken. Een puber. Terwijl we naar het bankje liepen gaf ze me een hand.

“Ik ben Claudia.”

“Ik heet René, en zeg alsjeblieft geen u meer tegen mij.”

We behandelden de locaties waar ik had gewoond en gewerkt en dat waren er nogal wat, maar er kwam geen match.

“Misschien heb je ooit in een zaal gezeten waar ik optrad, om het zo maar eens uit te drukken, een toneelvoorstelling bijvoorbeeld. Ik ben een tijd lid geweest van een toneelclub. Of bij één of ander congres.”

Nee, dat was het niet.

“Dan denk ik dat je me verwart met iemand anders.”

“Ja, dat zal het wel zijn.” Het was even stil en er verschenen blosjes op haar wangen. “Laat ik het maar bekennen,” ging ze verder, “Het was een voorwendsel om contact te maken.”

“Ik ben je heel dankbaar dat je dat hebt gedaan. En ik voel me gevleid dat een prachtige jonge vrouw zoals jij belangstelling heeft voor een ouwe vent zoals ik.”

“Doe niet zo mal. Je bent helemaal niet oud. Ouder ja, maar nog lang niet oud. Ik heb een zwak voor oudere mannen, zeker als ze er goed uitzien. Het viel me op dat je altijd alleen bent als ik je tegenkom en ik vroeg me af of je misschien ook verder alleen bent. Ik zie dat je geen ring draagt.”

“Nee, ik ben niet alleen. Getrouwd, en ik mag wel zeggen gelukkig getrouwd…” Er was een kleine aarzeling. ‘Ga nou dóór,’ riepen brein en lijf in koor. “…zij het dat er sinds een aantal jaren één dimensie ontbreekt. Ik hou zielsveel van mijn vrouw, maar liefde betekent niet per definitie dat er ook altijd lust zal zijn. Om opgewonden te raken heb ik prikkels nodig die er niet meer zijn, althans niet in mijn huwelijk. Ik draag geen ring meer sinds een vriend bij het zeilen een vinger verloor doordat hij een ring droeg. Omdat ik ook zeilde, leek het me veiliger geen ring te dragen en dat is zo gebleven, ook nu ik niet meer zeil.”

“En hoe ga je met die ontbrekende dimensie om? Praten jullie er wel eens over?”

“Ja, maar dat heeft nergens toe geleid. Het onderwerp wordt al een hele tijd doodgezwegen. Ik ben dus soloseksueel.”

“Dat ben ik sinds mijn scheiding ook. Maar hoe leuk en lekker dat ook is, ik heb regelmatig een dringende behoefte aan meer. Heb jij dat niet?”

“Natuurlijk. Ik vind de situatie af en toe zelfs ronduit frustrerend. Maar ik heb de moed of de durf niet meer om iets te ondernemen, zeker na een teleurstellende ervaring van een paar jaar geleden. En verder ben jij nu kennelijk vrij om te gaan en staan waar je wilt. Ik niet. Overigens heb ik mijn solo-vermaak in de loop der jaren voortvarend gecultiveerd.”

“O, daar wil ik op een geschikt moment wel eens wat meer over horen. En wat jouw gebondenheid betreft, die hoeft voor mij geen show-stopper te zijn. Met een beetje creativiteit zijn er heel spannende dingen te bedenken.”

We vonden het allebei beter om de volgende dag verder te praten. Op dezelfde plek, aan het eind van de middag. Ze riep de hond die verderop rondscharrelde.

“Milou, kom!”

“Aha, dus inderdaad Bobby,” zei ik.

“Ja.” Ze lachte. “Ik heb nog even overwogen om hem Snowy te noemen, de Engelse variant van Bobby, maar ik vond de originele Franse naam mooier.”

Ze klikte de riem van Milou vast en kuste me op mijn wang. “Welterusten straks.” En weg was ze.

Compleet in de zevende hemel liep ik naar huis. De vriendin van mijn gedachten was een echte vriendin geworden.

De volgende middag verscheen ze in een wit topje en een spijkerrokje, met aan de voorkant een rij knoopjes, waarvan de onderste twee niet dicht waren. Dat deed me denken aan een vriendinnetje van lang geleden. Bij haar betekende dat zoiets als: De rest volgt straks. Misschien was dat hier ook het geval. Ze had nu een klein tasje aan haar schouder hangen. Milou dribbelde achter haar aan. Terwijl haar parfum me omspoelde begroetten we elkaar met een zoen op de wang en een snelle blik in het topje maakte duidelijk dat ze in elk geval geen bh droeg. Ze stelde voor dat we in de richting van het bos zouden lopen.

“Daar hebben we meer privacy.”

Tijdens de wandeling vroeg ik haar of ze wat meer over zichzelf wilde vertellen. Over de achtergronden van haar scheiding, een jaar of zes geleden, zou ze het misschien later nog wel eens hebben; daar had ze nu geen zin in. Ze vertelde dat ze nog maar kort geleden was verhuisd, nadat ze hier een aanstelling als lerares Engels aan een middelbare school had gekregen. Uit haar voorbije huwelijk had ze een dochter van achttien, die net naar Leiden was getrokken om rechten te gaan studeren. Ze vond dat ze een leuk huis had gevonden en dat ze haar leven weer goed op de rails had, zij het dan alleen. Eenenveertig was ze, negentien jaar jonger dan ik. Gevraagd naar mijn leefomstandigheden, bezigheden en achtergrond, gaf ik haar een bondige samenvatting; een deel had ik de vorige dag al verteld.

Nadat we een eindje langs een half verhard pad het bos in waren gelopen, vonden we ook daar een bankje en Milou kreeg de vrijheid. Zodra we zaten herinnerde ze me aan haar wens om meer te horen over mijn soloseks.

“Oké, maar als ik klaar ben is het jouw beurt.“

Ze schoot in de lach en de dubbele betekenis van wat ik had gezegd drong ook tot mij door.

“Ik speel al met mezelf vanaf het moment dat ik ontdekt had hoe het werkte en hoe lekker het was. In die tijd werd ik geloof ik al geil als ik mezelf bloot in de spiegel zag. Een opwaaiend kort rokje van een klasgenootje, om maar eens een voorbeeld te noemen, was ook goed voor een onmiddellijke erectie, waar zo snel mogelijk iets mee moest gebeuren. Het waren toen altijd snelle acties, erop gericht om zo snel mogelijk klaar te komen. Nu laat ik het spel bij voorkeur een paar uur duren, waarbij het orgasme zo lang mogelijk wordt uitgesteld, onder het motto: hoe langer de lont, des te heftiger de explosie.”

Ik vertelde haar vrij gedetailleerd over de opbouw, wat ik deed om in de stemming te komen, zoals het lezen en herlezen van verhalen op het internet, waaronder soms ook mijn eigen vertelsels. Over mijn gevarieerde fotoverzameling, die ik mijn feminatheek noemde. Over mijn belangstelling voor hoge kwaliteit girl-girl video’s. Ik beschreef wat ik zoal aan had bij het spel, ingegeven door mijn voorkeur voor half naakt boven helemaal naakt. En ik vertelde over het uitleven van mijn licht exhibitionistische inslag, door het spel overal in het huis en in de tuin te spelen, als ik het rijk alleen had. Omdat mijn vrouw nog werkte was dat vaak het geval.

Ze luisterde geboeid en het effect van de woorden begon zichtbaar te worden. De tepels waren in de dunne stof van het topje gaan priemen en af en toe streek ze eroverheen. Ik meende ook te zien dat ze haar bekken een beetje heen en weer bewoog.

“Wanneer ik echt toe ben aan de explosie, leid ik die meestal in met een paar tevoren uitgezochte foto’s. Ik heb ook wel eens een video van de finale gemaakt met een digitale camera. Opwindend om die later terug te zien…”

“Ik hoor overeenkomsten,” zei ze, terwijl ze even ging verzitten en haar rokje gladstreek. “De verhalen van het net zijn voor mij belangrijker dan beelden, maar wat jij girl-girl video’s noemt vind ik ook heel opwindend. Er zijn dagen dat ik bij het ontbijt al zo geil ben als de boter die ik zit te smeren. Dan heb ik de computer of het internet helemaal niet nodig. Ik kan ook urenlang bijna naakt door het huis scharrelen en bezig zijn met mezelf. Waar ik verder in ga dan jij zijn exhibitionistische spelletjes. Voor een vrouw is dat ook makkelijker. Vóór ik het vergeet: ik ben heel benieuwd naar die verhalen van jou. Je moet me straks vertellen waar ik ze kan vinden.”

“Zou je wat meer willen zeggen over die exhibitionistische spelletjes? Dat boeit me.”

“Nou, om te beginnen vind ik het zalig om bijvoorbeeld door een drukke winkelstraat te lopen, of boodschappen te doen, met niets meer dan een jas en schoenen aan. Bij een paar van mijn jassen heb ik een zak eruit geknipt, zodat ik gemakkelijk bij mijn kutje kan en er op elk gewenst moment mee kan spelen. Ik heb mezelf meermalen naar een orgasme gevingerd midden in de stad.”

Met stijgende verbazing hoorde ik haar aan. “Wacht even, sorry dat ik je onderbreek. Dat klinkt mij bekend in de oren. Ik heb ooit een aantal verhalen gelezen van een Engelse die zich South-Coast lady noemt…”

“Exact! Wat leuk dat jij dat weet. Ik heb die vertellingen, die volgens mij niet verzonnen zijn, nog niet zo lang geleden gevonden en dacht: Dat wil ik ook. Zij werd als het ware mijn leermeester. Ik ben laatst ook zo gaan shoppen met een vibrerende butterfly tussen mijn benen. Die wordt met smalle bandjes om het middel en de bovenbenen op z’n plaats gehouden. Hij is heel stil en heeft een afstandsbediening. De orgasmes zijn zó intens dat ik me soms moet vasthouden aan een lantarenpaal of iets dergelijks. Een oudere dame informeerde of het wel goed met me ging. Ik zei haar dat ze zich geen zorgen hoefde maken en dat niemand zich kon voorstellen hoe goed ik mij voelde. Verbaasd liep ze door.”

Al pratend had ze inderdaad zowat driekwart van de knoopjes van haar rokje losgeknoopt. Ze spreidde haar benen een beetje en met haar rechterhand begon ze langzaam langs de binnenkant van haar gebruinde dij te strijken, in de richting van haar speelgoed. Op een goed moment ving ik een glimp van haar witte slipje op. Ik droeg geen onderbroekje, waardoor mijn erectie zich in volle omvang in één van de pijpen van de spijkerbroek had gewurmd. Er was een natte plek te zien.

“Wat een verrukkelijk gezicht.”

Met duim en wijsvinger volgde ze de vorm van het genots-instrument, eerst voorzichtig, dan wat nadrukkelijker. Maar verder ging ze niet.

“Ik vind het echt hemels,” vervolgde ze haar verhaal, “om een tijdje na de laatste avondwandeling met Milou, als het al donker is, met alleen een jas aan de deur uit te glippen. Ik wandel dan het park in, dat op dat tijdstip meestal verlaten is, en laat mijn jas openvallen, genietend van mijn stoutheid en de lichte bries die mijn bijna naakte lichaam streelt. Ik ben dan al drijfnat en voel het geil langs de binnenkant van mijn dijen lopen. Regelmatig stop ik om te vingeren en net als mijn voorbeeld heb ik de meest adembenemende orgasmes. Verder ben ik nog niet gegaan, maar binnenkort ga ik ook ergens in het bos m’n jas achterlaten en de spelletjes doen die zij heeft beschreven…”

“Fantastisch. Ik ben wel eens jaloers op jullie vrouwen. De frequentie waarmee jullie een orgasme kunnen bereiken…”

“Mmm. Er is nog meer, maar ik wil je niet alles in één keer vertellen. Jeetje, ik ben behoorlijk heet geworden. En dat al bij onze tweede ontmoeting.”

“Doe je broekje uit. Ik wil het hebben,” gooide ik er pardoes uit.

Ze keek me doordringend aan, met een geloken blik.

“Onder één voorwaarde, nou, eigenlijk twee. Ten eerste wil ik het terug hebben met jouw sperma erin, en verder wil ik graag dat je het vol spuit met een foto van mij voor je neus. Die zal ik je mailen. Wacht, ik heb er nog een. Ik wil een aparte map in de feminatheek.”

“Als ik daarna weer een ander exemplaar krijg, eentje dat bij voorkeur ook gedragen is, hebben we een deal.”

“Beloofd.”

Ze stond op, gooide haar schoenen uit en begon langzaam het slipje naar beneden te manoeuvreren. Terwijl het halverwege haar dijen heel even bleef hangen, gunde ze me een korte blik op haar kutje. Het ging snel, maar in de gauwigheid had ik wel gezien dat de blaadjes van het liefdesroosje een beetje naar buiten gevouwen waren. In één van de lipjes zat een ringetje. Ze liet het ding verder glijden en stapte er gracieus uit. Vervolgens gooide ze het naar me toe. Ik ving het natte gevalletje op en drukte het tegen mijn neus om haar heerlijke aroma op te snuiven.

“Ik wil het nog even uitstellen om hier echt mee te gaan spelen,” zei ze, terwijl ze de erectie door de stof heen nog eens streelde met haar vingertoppen en er zachtjes in kneep.

Voordat ze het rokje dichtknoopte, verdween haar hand er even onder, waarna ze mij haar vingers liet aflikken.

“We moeten nog even iets regelen.”

Ze haalde een klein notitieboekje uit haar tasje en liet mij opschrijven waar en hoe ze mijn verhalen kon vinden. En het mailadres. We wisselden ook de nummers van onze mobieltjes uit. De volgende dag zou ze naar haar dochter in Leiden gaan. Daarom spraken we af voor de avond van de dag daarna, op een later tijdstip dan ik verwachtte en op de plaats waar we nu waren. Het kwam goed uit dat ik die hele avond alleen zou zijn. Toen ze voorstelde terug te wandelen, zei ik dat ik nog even wilde blijven zitten om de natte plek in mijn broek te laten opdrogen. Ze gaf me de meest intense tongzoen die ik in jaren had gehad, waarna ze Milou aanhaakte en in de richting van het park liep.

De foto die ze me diezelfde avond stuurde zette de toverfluit direct op stand-by. Hij leek me niet door haar zelf genomen, tenzij ze een statief had gebruikt en een tijd-instelling. Bovendien oogde het plaatje tamelijk professioneel. Ze was schuin van achteren te zien, staand voor een hoge spiegel met haar lange benen een beetje uit elkaar, op een paar schoenen met hoge hakken na naakt, het haar opgestoken en de handen achter het hoofd gevouwen. De vormen van haar kontje en haar heupen waren goddelijk. De spiegel liet een paar niet zo grote, strakke borsten zien, waar je beslist geen potlood onder kon houden zonder dat het viel. Je eigen potlood ertussen kan natuurlijk wel, zei mijn geile brein. Ze droeg een navel-sieraad en haar venusheuvel was onthaard, op een kort gehouden landings-stripje na.

Op de dag van onze afspraak motregende het af en toe, maar aan het eind van de middag klaarde het gelukkig wat op. Tegen half tien – de schemering diende zich al aan – was ik op de afgesproken plek, iets eerder dan zij. Na een paar minuten kwam ze met een langzame tred aanlopen, haar voeten neerzettend als een mannequin, gekleed in een zwarte trenchcoat en de handen in de zakken, althans in de openingen waar zakken worden geacht te zitten. Het haar was opgestoken, zoals op de foto, en ze had zich opgemaakt als voor een uitgaansavond, met meer oogschaduw dan anders en glossy lipstick. Ze had kleine pareltjes in haar oren en een parelketting om haar hals. De hele uitstraling was er een van ‘nu gaat het echte werk beginnen jongen’. Milou was nergens te bekennen. Na wat ze eerder had verteld zou het me niet verbazen als ze onder die jas poedelnaakt was.

Ze schroefde zich zo ongeveer aan mij vast, dreef haar tong mijn mond in en drukte een dijbeen in mijn kruis.

“Laten we een stuk verder het bos in wandelen,” zei ze, al snel gevolgd door: “Jij kunt schrijven, zeg! En wat ben je een ongelofelijk heerlijk, stout, geil mannetjesbeest. Had je me niet even kunnen vertellen dat die bloedhete verhalen in het Engels waren geschreven?”

“Eh…dank je voor de complimenten. Ik wilde je verrassen. En wat vindt de vakvrouw van mijn Engels?”

“Daar is niets mis mee. Geboren Britten of Amerikanen zouden soms andere formuleringen of zinswendingen hebben gebruikt. Maar die hebben ook zo hun eigen manieren om iets te zeggen. Grammaticaal kon ik geen fouten vinden. Hoe kwam je erbij om die verhalen in het Engels te schrijven? Ik begreep dat het eerste van de drie ook het eerste was dat je ooit gepubliceerd hebt, en dan maar gelijk in een andere taal.”

“Toen ik me had aangemeld op die site, vooral vanwege het plezierige en inspirerende forum, en in de verhalen-sectie dook, dacht ik: Dat kan ik ook. Toen ik de hoofdrolspeelster had neergezet, die overigens losjes op een bestaand mens is gebaseerd, volgde de rest min of meer vanzelf. Misschien ga ik ze ooit nog eens in het Nederlands omzetten; mijn eigen werk vertalen. Komische gang van zaken.”

“In elk geval heb je me een aantal zalige hoogtepunten bezorgd en ik ben er nog lang niet klaar mee. Ik heb ze gedownload en ga ze nog vaak herlezen.”

“Daar ben ik blij om. Waar is Milou?”

“Thuis. Die heb ik al eerder uitgelaten en hem gezegd dat het vrouwtje even weg ging. Hij is wel vaker een tijd alleen; daar heeft ie geen problemen mee. En, lekker gespeeld met mijn broekje?”

“Lekker? Dat is het understatement van de week! Wat een oeverloos genot. Niet te beschrijven. Stel je voor: ik verlustig mijn ogen aan dat prachtige lichaam van jou. En van diezelfde oogstrelende godin heb ik een broekje. Een broekje dat zij heeft gedragen, dat haar ongetwijfeld hemelse kutje en dat adembenemende kontje heeft beroerd. Waar de geur van haar liefdes-sapjes in hangt. En zij heeft mij gevraagd, nee opgedragen, het vol te spuiten met mijn neukmelk. Ik moest af en toe om me heen kijken om te zien of ik nog wel op aarde was.” Terwijl ik het slipje uit mijn broekzak trok en het haar toestak, voegde ik eraan toe: “Er zitten twee ontladingen in.”

“Niet te beschrijven, zegt ie. Lieverd, van die beschrijving ben ik nog natter geworden dan ik al was. Oké, hier is mijn stukje van de deal.”

In plaats van het ruilslipje uit een nog intacte zak van haar jas te halen, zoals ik verwachtte, maakte ze de ceintuur los en hield de jas open, uitdagend haar bekken kantelend en draaiend als een buikdanseres. Ze had het ding gewoon aan en verder was ze inderdaad bloot. Het niemendalletje was met dunne vetertjes aan beide kanten vast gestrikt. En duidelijk doorweekt.

“Pak je cadeautje zelf maar uit, stoute jongen.”

“Dat zijn een heleboel cadeautjes, stout meisje.”

Ik trok haar naar me toe, omvatte haar ranke taille en zoende haar begerig. Langzaam ging een hand omhoog naar één van haar borsten, die ik streelde en zachtjes kneedde. Traag maakte ik het eerste strikje los. Mijn mond ging nu naar diezelfde borst en zoog zich vast aan de harde tepel. Ze kreunde. Daarna was de andere borst aan de beurt, waarna ik in één beweging, met een vetertje van het tweede strikje, de slip tussen haar benen uit trok.

“Trek je jas uit.”

Gewillig liet ze hem van haar mooie schouders afglijden. Ik deed een paar passen achteruit om haar te bewonderen. Ze was beeldschoon in het schemerende avondlicht. En ze genoot, dat was duidelijk.

“Spreid je benen, vouw je handen achter je hoofd en blijf zo staan.”

Ik liep weer naar haar toe, drukte een vinger in haar mond, die ze naar binnen zoog en met haar tong bewerkte, en bewoog die vinger vervolgens heel beheerst langs haar kin naar beneden, over haar hals, tussen haar borsten door, met een cirkeltje rond het navelsieraad, dan over de buik en het schaarse schaamhaar, om te eindigen bij haar clitoris, die ik zachtjes masseerde. Ze kermde, miauwde bijna. De vinger gleed haar natte tunneltje in, eerst alleen, dan in het gezelschap van een tweede. Mijn vingers neukten, eventjes maar. Ze zou komen, maar nu nog niet. Op één knie ging ik half voor, half onder haar zitten en haar dijen omvattend begon ik haar met mijn tong uitvoerig te verwennen. Het kermen nam toe. Ze was zo nat dat ik zo ongeveer van haar lipjes kon drinken. Ze moest nu dichtbij zijn. Een paar halen met de tong over haar clitoris en ze was zo ver. Haar benen schokten en ze stootte een scherpe kreet uit. Er schoot een straal vocht mijn mond in.

Ik pakte haar jas op, drapeerde die om haar schouders en nam haar in mijn armen om haar bij te laten komen. Na een tijdje zocht haar mond die van mij en ze kuste me.

“Dank je.”

Ze stelde voor dat we terug zouden gaan naar het bankje en trok de jas aan, maar liet hem vanzelfsprekend openhangen.

“Ik wil je nog iets vragen over die foto die je me stuurde. Het leek me dat die gemaakt is door iemand die meer kan dan alledaagse kiekjes maken.”

“Dat is ook zo. Ik heb een vriendin die fotografe is. Uit het feit dat zij die foto heeft gemaakt, en nog meer van dat type, kun je wel afleiden dat de vriendschap een intiem karakter heeft. We zien elkaar niet zo vaak; ze leidt een ongeregeld leven en is vaak in het buitenland. Ik ben dus een beetje bi, net als de vrouwen in jouw verhalen. Ik zal je nog een paar foto’s sturen die je waarschijnlijk wel zullen aanspreken. En hem ook.”

Ze greep in mijn kruis en masseerde de smekende erectie, die nog steeds gevangen werd gehouden.

“Ik was daarnet even in de verleiding,” vervolgde ze, “om tegen een boom te gaan leunen en me door jou van achteren te laten nemen. En ook om jou in me te voelen spuiten. Maar ik wil nog wat anders.”

“Zomaar? Zonder veiligheidsmaatregelen?”

“Op dit moment in mijn cyclus zou dat geen probleem zijn geweest.”

“Het zou überhaupt geen probleem zijn geweest; ik ben al twintig jaar steriel.”

“Fantastisch!” Ze klapte opgetogen haar vlakke handen tegen elkaar. “Dat betekent dat we ongeremd kunnen neuken op elk gewenst moment.”

Wat mij betrof was dat nu al, maar zij wilde iets anders. En je hoefde geen Sherlock Holmes te zijn om te begrijpen wat dat was. We waren intussen bij het bankje aangekomen.

“Laten we dit cadeautje eindelijk ook maar eens uitpakken. Ga er maar eens lekker voor zitten, stoute jongen.”

Ze gespte mijn riem los, floepte een knoop open en trok de rits naar beneden. Ik lichtte mijn billen wat op, zodat ze het operatieveld wat kon vergroten. De fluit zwiepte tevoorschijn.

“Wow! Wat een verrukkelijk speelgoed! En geen haartje te bekennen.” Ze streelde zachtjes de schacht en woog de balzak in haar handpalm. “Dat voelt alsof het zijde is, zo heerlijk zacht. En hoe heet dat geurtje?”

“Déclaration… van Cartier om volledig te zijn.”

“Mmm, lekker, zoals hij erbij staat is dat heel toepasselijk. Een liefdesverklaring.”

Ze depte het puntje van haar tong in het plasje voorvocht en omcirkelde het spuitmondje ermee. Daarna zoog ze het vocht op. Al snel gulpte er weer een nieuw voorraadje uit het mondje, dat ze uitsmeerde over de hele kop, die prompt in haar mond verdween. Ik voelde haar tanden in de onderrand van de eikel drukken. Er begon nu een vakkundig uitgevoerd spel van afwisselend likken, pijpen, aftrekken, het met één of beide handen torderen van de schacht, het erlangs vlinderen met haar vingertoppen en combinaties van dat alles. Regelmatig controleerde ze de ligging van de testikels, om vast te stellen of er al dan niet een orgasme in aantocht was, waarbij ze en passant in het gaatje erachter pookte. Professioneler kon niet.

“Lekker?”

“Verrukkelijk… maar…”

“Ja, ik voel het, het komt er aan… Kom maar lieveling… Spuit je geile, hete melk mijn mond in. Ik wil het allemaal opdrinken.”

Met haar open mond boven de vulkaanopening wachtte ze op de eruptie en na het opvangen van de eerste stralen omsloot ze de eikel met haar lippen. Toen alle melk was geconsumeerd zuchtte ze voldaan. Ze stond op, haalde het slipje tevoorschijn waarmee ik eerder had gespeeld en trok het aan.

“Heerlijk idee; jouw zaad rond mijn kut en kontje en de afdronk van een verse ontlading nog in mijn mond.”

“Mag ik een paar vrijpostige opmerkingen maken?” zei ze, toen we later door het donkere park liepen, haar jas nu kuis gesloten.

“Jij mag alles.”

“Ik ken je nog maar een paar dagen, maar op grond van wat jij zegt, doet, niet doet, en schrijft, heb ik me een beeld gevormd van hoe jij seksueel in elkaar zit. Ik denk dat je een stevige, zelfs bovengemiddelde seks-drive hebt en dat in jouw genen bovendien een behoefte zit aan wat ik een erotic lifestyle zou willen noemen. Net als in de mijne, maar dat terzijde. Om aan die behoeften te voldoen moet jij gestimuleerd worden, omdat je zelf te bescheiden en terughoudend bent. Als je vrouw, om wat voor reden dan ook, die stimulus niet meer levert, laat jij het er bij zitten en ga je maar de solotoer op. En vervolgens raak je gefrustreerd. Als ik jou niet met een smoes had aangesproken, was je misschien wel achter mij aan blijven rennen, maar het initiatief om contact te maken had je denk ik niet genomen. Dan was ik een beeld gebleven bij het masturberen, een tussen je oren zittend stukje van de feminatheek, wat ik ongetwijfeld was in de afgelopen weken. Kijk ook eens naar je verhalen. Je hoofdrolspeelster Carolien is steeds de motor. Het zijn fantasieën, maar toch zeggen ze iets over je. En áls je wordt gestimuleerd valt ineens die schuchterheid van je af; dan kun je gedecideerd mijn broekje opeisen en gebiedend zijn, zoals vanavond. Wat ik overigens heel lekker vind. Vat het alsjeblieft niet op als kritiek. Je bent gewoon wie je bent en dat is boven alles ontzettend lief. Je bent een heerlijke speelkameraad en je lijkt me een vaardige minnaar. Ik ben blij dat ik die stap heb gezet. Laten we het er maar op houden dat ik de rol van stimulator ga vervullen.”

“Scherpe analyse. Ik denk dat je gelijk hebt. En dat laatste vind ik fantastisch.”

“Heb je trouwens wel eens nagedacht over de opmerking van die vrouw bij je derde verhaal: ‘I hope you hear your calling well’?”

“Ja, even. Ik begreep die uitdrukking eerst niet. Maar kennelijk bedoelde ze dat ik roeping zou hebben om min of meer professioneel te gaan schrijven. Daar komt echt meer bij kijken dan het hobbyen wat ik doe. Zo goed ben ik nou ook weer niet en…”

“Quatsch. Jij hebt echt de neiging om je licht onder de korenmaat te zetten. Past helemaal in het beeld.”

“Lieve Claudia, complimenten zijn lief en fijn om in ontvangst te nemen. En ze moedigen je aan. Maar als het al zou lukken om een uitgever te vinden die denkt dat met mijn verhaaltjes geld valt te verdienen, dan moet ik ook echt gaan produceren. Dat zet me onder druk en dat wil ik niet. Ik schrijf liever een verhaal als ik er zelf zin in heb en in mijn eigen tempo. Overigens ben ik wel bezig met een vervolg van de serie."

“O, dat is geweldig fijn om te horen. Ik ben razend benieuwd. Mag ik proeflezen?”

“Graag zelfs.”

Haar agenda zag er voor de komende dagen nogal onzeker uit. Ze vond het beter om nu nog geen afspraak te maken.

“Ik stuur je een sms’je.”

Na een laatste lange tongzoen, waarbij ze nog even mijn gulp open ritste en het nog haf harde ding omvatte, gingen we ieder een andere kant op. Ik voelde me voldaan, bevredigd, gelukkig.