Flash & Domspace (slot)

Deel I-1

Scènes 1 - 6

Domspace is de naam van onze adult-website. Van Fenna en mezelf. De website heeft vierhonderd betalende leden en dat zijn stuk voor stuk Fenna fans. Ik vermeldde al eerder, ik ben geen onaantrekkelijke man, maar onze klanten zijn wél allemaal kerels. Als ik niet gauw een waardige vervangster vind voor Fenna, zal de website geen lang leven beschoren zijn. Ik heb een advertentie geplaatst, precies zoals Fen me had aangeraden. Op een internetforum en met een paar foto’s van mezelf erbij.
Tot mijn verbazing waren er drie echt bruikbare reacties. Ik heb de berichtjes gelezen, de foto's bekeken en de drie dames uitgenodigd voor een gesprekje bij me thuis. O, Domspace betekent ook nog wat anders. Het is mijn favoriete staat van zijn, het is het moment waarop ik niet langer de rol van meester speel, maar wanneer ik Flash word en de eerste symptomen van een allesoverheersend orgasme zich al aankondigen.

Ze zijn knap om te zien, de drie meisjes en hun foto’s, maar ze zijn niet Fenna. Ik moet haar loslaten, anders wordt het niets. Ach, wat maakt een vrouw mooi? Schoonheid is zo relatief. Zo subjectief. Ik vind alle vrouwen mooi, zolang ze niet in extremen vervallen. Een meid van tweehonderd kilo vind ik erover, één van vijfendertig kilo ook. Ik ben altijd op zoek naar de foutjes, ik houd juist van de onvolmaaktheden. Fenna had complexen over haar kont, maar ik vond haar forse bilpartij onwaarschijnlijk aantrekkelijk. Iedereen heeft wel iets wat zij of hij niet leuk vindt aan zichzelf. Vaak is dat ten onrechte.
Ik ontvang de dames bij mij thuis. Een villa in een chique buurt, in Terbank, vlak bij Leuven. Ze zijn alle drie komen opdagen. Toeval of niet, maar er is van alles wat; één donkerharig meid, één blondine en een roodharig meisje. Het is bijna niet te geloven dat deze vrouwen allemaal mijn slavin willen zijn en ik weet niet goed waar te beginnen, dit lijkt wel zo 'n reality show op de televisie. Straks ga ik één van die schatten nog een roos geven.
Zou ik hen allemaal tegelijk uitnodigen tot een gesprek, vraag ik me af, of liever elk om beurt? Ik kies voor optie twee en wat er vanaf nu gebeurt - wat ik ook zeg of doe - ik mag geen enkele zwakheid tonen. Die vrouwen zijn naar hier gekomen omdat ze iemand zoeken die hen leiding kan geven. Iemand die hen kan domineren, die hen bevelen geeft en hen kan opwinden.
Iemand zoals ik; een Dom.

Nummer één is achtentwintig, heeft lange, ravenzwarte haren en is buitengewoon aantrekkelijk. Kara bijt de spits af, ze komt mijn werkkamer binnen en valt meteen met de deur in huis.
‘Hoi, ik ben Kara. Moet ik me voor u uitkleden?’
‘Nee, dat hoeft niet,’ antwoord ik. ‘Ik zie zo ook wel dat je een mooie meid bent. Maar zeg eens, Kara, waarom wil je mijn slavin zijn?’
Ze fronst haar voorhoofd, doet een stap terug en denkt diep na.
‘Vind je het niet een beetje vreemd dat je over die vraag moet nadenken?’
‘Euh… Nee,’ zegt ze. ‘Ik bedoel…of ja. Ik wil juist niet nadenken, of liever, zo weinig mogelijk.’
‘Je wilt iemand die voor je nadenkt?’
Ze protesteert niet tegen die stelling, maar knikt me toe.
‘Ja, dat wil ik. Iemand die voor me zorgt en me zegt wat ik moet doen.’
‘Heb je nooit eerder aan een Dom gehoorzaamd?’
‘Aan een wat?’
‘Een Dom,’ herhaal ik. Dit belooft niet veel goeds. ‘Een dominante man, een meester.’
‘O, een meester… Euh… Nee.’
‘Dank je wel, Kara,’ zeg ik. ‘Ik geloof niet dat ik ben waar jij naar op zoek bent. En vice versa. Dat spijt me voor ons beiden, want je bent een erg mooie vrouw. Wil je zo goed zijn om één van de andere twee meisjes naar binnen te sturen?’
‘Euh… Ja, natuurlijk,’ zegt het lieve kind.
Ik rol met mijn ogen en slaak een luide zucht. Spijtig…

Nummer twee komt de kamer binnen, haar tred is langzaam en weifelend. Deze vrouw is groot, fors, blond en toch ziet ze er klein uit. Nietig. Haar donkere pantalon zit te strak, ze draagt aftandse schoenen en de afschuwelijke print op haar T-shirt getuigt ook al niet van goede smaak. Kleuren die vloeken en teveel glittertjes.
Deze spreekt geen woord, maar wacht op een teken van mij.
‘Hoe heet je, meisje?’
‘Val,’ zegt ze, met een iel stemmetje dat helemaal niet bij haar forse gestalte past. ‘Kort voor Valerie.’ Haar ogen flitsen angstig van links naar rechts. ‘Hoe moet ik u noemen? Meester?’
‘Ik ben je meester nog niet, Val. Wat mij betreft mag je me gewoon Matt noemen. Hoe oud ben je en hoe lang ben je getrouwd geweest?’
‘Ik ben éénendertig.’ Ze klinkt verbaasd, een tikkeltje bang ook. ’Ik ben onlangs gescheiden van mijn man. Hoe wist u van mijn scheiding?’
Ik grijns, maar geef haar geen antwoord.
‘Je houdt van dominante mannen, is het niet, Val?’
‘Ja.’
Ik wijs naar haar T-shirt. ‘Wil je die even voor me uittrekken?’
‘Moet dat?’ vraagt ze, met grote ogen.
‘Nee. Daarom vraag ik het je.’
Zwijgend kruist ze haar armen voor haar borst, kromt ze haar bevende vingers rond de zoom van haar T-shirt en begint het lelijke ding over haar hoofd uit te trekken. Lange mouwen in de zomer, en dat met dit weer. Verdacht.
Ik ben niet verbaasd door wat ik onder haar bovenkleding aantref; een goedkope zwarte beha omsluit de mooie boezem van Valerie, maar de blauwe plekken op haar bovenlichaam zijn minder fraai om te zien.
‘Je ziet hem nog,’ zeg ik. ‘Die ex van je.’
‘Soms.’
‘Sorry, daar doe ik niet aan, Val. Ik ben een Dom, geen sadist.’ Ik kijk haar recht in haar blauwe ogen en zeg: ‘Mishandeling is geen spel, lieverd. Blijf weg bij die kerel. Bevrijd je van hem en kijk dan wat je met je leven wilt doen, oké?’
Ze knikt. Teleurgesteld verlaat ze de kamer en ik vraag haar om de volgende kandidate naar binnen te sturen.

De roodharige is zonder twijfel de knapste van de drie kandidates. Ze is bijna net zo lang als ik, ergens midden twintig en heeft het gezicht van een engel. De sproetjes op haar fijne neusje en haar schichtige groene ogen vallen me onmiddellijk op. Het strakke groene topje dat ze draagt, spant flink rond haar borsten. Ook zij laat er geen gras over groeien.
‘Wat wilt u graag van me weten?’ vraagt ze me, terwijl ze me verlegen opneemt. Hoewel haar blik onzeker is, is hij ook keurend wanneer ze mijn dure maatpak, mijn onafscheidelijke Nikes, de zilveren ringen rond mijn vingers en mijn licht behaarde borst in een zwart, wijd openstaande hemd onderzoekend bekijkt.
‘Voorlopig even niets, juffrouw,’ antwoord ik ijzig, want het bevalt me maar niets dat een potentiële slavin me zo keurend bekijkt zonder me daar eerst toestemming voor te vragen. Aan de andere kant... Wat een heerlijk avontuur zou het zijn om dit schuwe wezentje in te wijden en te temmen. Om haar aan mijn almachtige wil te onderwerpen! Ik voel iets tintelen in mijn onderbuik bij die gedachte. Ho, Matt! Hoofd koel houden, joh!
Gelukkig merkt de roodharige niets van mijn opwinding, maar mijn ergernis over haar schaamteloos starende blikken is de dame niet ontgaan. Van de aardige Matt blijft nog maar weinig over als ik mijn favoriete rol aanneem. Plots staat daar de strenge, ongenaakbare Matt. De meester.

De vrouw merkt de verandering in mijn manier van doen ook op. Haar wangen verschijnt een donkere blos en ze voelt haar pols versnellen.
‘Excuseer dat ik u zo aangaapte,’ verontschuldigt ze zich. Vanbinnen trilt ze, zonder precies te weten waarom.
‘Het zal niet meer gebeuren,’ voegt ze er snel aan toe, terwijl ze haar blik neerslaat.
‘Het geeft niet, maar ik zal de teugels flink strak moeten houden met jou,’ zeg ik dreigend. ‘Draai je eens om je as. Ik wil je in profiel zien en ik ben benieuwd hoe je billen die mooie, strakke Wrangler jeans laten opbollen.’
Het is een sleutelmoment, maar de roodharige gehoorzaamt prompt, recht haar rug en begint zich langzaam om te draaien. Ze stopt en blijft roerloos staan, terwijl ik haar derrière keurend bekijk. Lange tijd zeggen we geen van beide iets. Het spel is begonnen. Deze is veelbelovend. Héél veelbelovend. Ik kom achter haar staan en laat mijn hand heel even op haar rechterbil rusten.
‘Nu mag je mij jouw naam vertellen,’ fluister ik in haar oor. ‘Ik ben Matt.’
‘G… Gabrielle,’ stamelt ze. Ze kan de opwinding niet helemaal uit haar stem bannen. ‘Gabrielle Callaert.’
‘Goed, Gabrielle. Je mag je terug omdraaien. Je wordt een prima sub, daar heb ik alle vertrouwen in, maar eerst heb ik nog één vraag voor je.’
‘Ja?’
‘Ja, meester,’ zeg ik, met de klemtoon ligt op het woordje meester. Een tweede test die de roodharige glansrijk doorstaat, want ze haast zich om zacht ja, meester te fluisteren.
‘Luider, Gabrielle. Zeg het luider en laat die twee woorden eens goed over je tong rollen. Vanaf nu spreek je met mijn titel aan, is dat begrepen?’
‘Ja, meester.’
‘Je lijkt me een aantrekkelijke, verstandige meid,’ zeg ik. ‘Vandaar mijn vraag: Waarom ben je zo onzeker? Alles aan je straalt onzekerheid uit.’
‘Ik ben niet aantrekkelijk. O, en ik heb mijn middelbare school niet afgemaakt, dus zo verstandig zal ik ook wel niet geweest zijn,’ antwoordt ze schouderophalend. Maar dan ziet ze mijn verwijtende blik en beseft ze haar vergetelheid.
‘Euh… Sorry, meester, bedoel ik!’ klinkt het snel.
Ik schud mijn hoofd en maak een sissend geluidje.
‘Je leert het wel, Gabrielle. Onzekere mensen voelen zich over het algemeen erg goed in de rol van sub. En als ik zeg dat ik jou een aantrekkelijke vrouw vind, dan spreek je me niet tegen. Je spreekt me nooit tegen.’
‘Ja, meester…euh…nee, meester,’ stamelt ze.
‘Vergeet het niet,’ zeg ik, terwijl ik op mijn horloge kijk. Het is elf uur. ‘Dit gesprek is afgelopen, verdere instructies krijg je van Bé.’
‘Van Bé? Wie is Bé, meester?’
‘Ze is mijn assistente en helpt me bij het huishouden. Ik beschouw haar als een familielid, dus luister goed naar haar en doe altijd precies wat Bé je opdraagt.’

Gabrielle knikt gehoorzaam en volgt me naar de woonkamer, waar de andere twee dames nog zitten te wachten. In de gang neem ik afscheid van Kara en Valerie. Terwijl ik hen uitlaat, treffen we Bé bij de voordeur.
Bé is van al mijn activiteiten op de hoogte, ook van Domspace. Zo nu en dan assisteert ze me zelfs bij opnames. Bé is achtenveertig jaar oud en was zelf een sub tot daar een eind aan kwam na het overlijden van haar echtgenoot, die ook haar meester was.
Mij begroet ze hartelijk, maar Gabrielle wordt met wantrouwen bekeken.
‘Kijk niet zo stuurs, Bé. Dit hier is mijn nieuwe sub. Ze heet Gabrielle en moet Fenna’s plaats innemen op Domspace.’
Mijn taaie assistente is een totaal ander type dan de roodharige Gabrielle met haar zachte vrouwelijke vormen. Bé’s lichaam is eerder pezig, maar voor een vrouw van middelbare leeftijd oogt ze nog erg knap. Haar geblondeerde haren omlijsten een uitgesproken gezicht met twee felblauwe, wijd uit elkaar staande ogen die Gabrielle van top tot teen kritisch opmeten.
‘Fenna zal niet gemakkelijk te vervangen zijn, Matt.’
Ik knik bevestigend.
‘Nee, dat geloof ik ook niet.’

Gabrielle dwingt zichzelf tot kalmte, maar faalt jammerlijk.
‘Ik kan de plaats van uw vriendin niet innemen en dat heb ik ook nooit beweerd, meester,’ valt ze jammerend tegen me uit. ‘Ik zag die mooie foto en las in uw advertentie dat u iemand zocht om tegen betaling een paar uur per week uw seksslavin te zijn? Ik weet niet wie die Fenna is waar jullie het over hebben, maar ik zit krap bij kas en wil graag aan al uw wensen voldoen.’
‘Parttime stond er. Twee dagen per week om precies te zijn,’ zeg ik, grijnzend om Gabrielle’s grootsprakerige gevlei. ‘Stel dat ik je in dienst neem, zou dat lukken? Twee dagen per week?’
‘Zeker, meester. Wat moet ik doen?’
‘Gewoon wat je gezegd wordt. Maar voor we een contract opstellen, maakt Bé een proefopname. Je zou de eerste niet zijn die er voor de camera niets van terecht brengt.’
‘Oké, meester,’ antwoordt Gabrielle inschikkelijk. ‘Euh… Als ik vandaag al een klein voorschot zou kunnen krijgen, meester? Ik sta een maand achter met de huur.’
Ik haal tien briefjes van vijftig uit mijn portefeuille en geef ze aan Gabrielle.
‘Zo goed?’
Gabrielle knikt.
‘De decors voor Domspace staan beneden, in de kelders onder het huis,’ leg ik uit. ‘Dat klinkt nogal griezelig, maar dat is het niet.’
‘Ik ben niet bang in het donker, meester.’
‘Je hoeft daar ook niet bang voor te zijn, de kelderverlichting werkt prima,’ repliceer ik, maar ondertussen is ze alvast geslaagd voor haar eerste test. Gabrielle kan ermee door, ze is gretig en vol beloftes, maar het spel dat zich stapsgewijs tussen een Dominant en zijn sub opbouwt, is onvoorspelbaar. Misschien zal de mooie Gabrielle het al na één sessie voor gezien houden. Bovendien is het maar de vraag of de camera en de klanten haar zullen accepteren. Fenna, die had een haat liefde verhouding met de camera. Na elke sessie hekelde ze de ongenadige manier waarop het ding haar in beeld bracht, maar de vierhonderd betalende leden van Domspace dachten daar anders over. Ze waren dol op Fenna.
‘Neem jij haar van me over, Bé?’ vraag ik gejaagd. ‘Ik heb een lunchafspraak met Marius.’
‘Natuurlijk, Matt. Ik zorg voor die proefopname en maak haar alvast wat wegwijs in Domspace.’
‘Dank je, schat,’ zeg ik. Bé krijgt een afscheidszoen, maar Gabrielle keur ik geen blik meer waardig. Ik wil niet dat ze zich gedachten in haar hoofd haalt. Onze overeenkomst is puur zakelijk, al is het wel altijd de bedoeling om het aangename aan het nuttige te paren. Maar laat ons eerlijk zijn, ik verkoop kinky porno op het Internet, dat is wat ik doe. Voor mij komt het spel op de eerste plaats, het moet leuk zijn en de seks moet goed zijn, maar zonder gesprekken over ernstige relaties en huisje, tuintje, gezinnetje toestanden.

Scène: 7

30 augustus, @the villa.

Tijdens mijn tweede onderonsje met Gabrielle realiseer ik me dat ik Fenna heel erg begin te missen. Ik heb Bé in dienst genomen om de Fenna fans op de website een plezier te doen, en Gabrielle houd ik voor mij alleen. De betalende leden van Domspace zorgen voor mijn inkomen en ik doe gewoon sam sam met Bé, net zoals ik dat met Fenna deed. Maar het is anders. Anders dan met Fenna.
De mooie 36jarige weduwe mag dan wel mijn slavin zijn, dat wil nog niet zeggen dat ik Bé als mijn mindere beschouw. Wij zijn gelijken in de wereld van bankrekeningen en belastingaangiftes, maar we zijn Dom en sub in de wereld van onze fantasieën en van onze gezamenlijke seksuele beleving.

Fenna was gehoorzaam. Gabrielle is dat veel minder. Met opzet natuurlijk, Gabrielle vindt het ontzettend fijn om het stoute meisje te spelen. De relsub. Ze draagt dezelfde Wrangler jeans als de laatste keer, een bleekblauwe die als een tweede huid rond haar lange benen en schitterende kont kleeft. Ik heb haar gevraagd om haar topje en behaatje uit te trekken omdat ik haar borsten aan een grondig onderzoek wilde onderwerpen, maar de jeans mag ze aanhouden. Ik voel aan dat ze dat fijn vindt.
‘Is dat een fetisj, die nauwsluitende Wrangler?’
Ze knikt. Ik had gelijk.
‘Ik begrijp waarom,’ zeg ik. ‘Ze zit je als gegoten.’
‘Ik draag er niets onder, meester. Wil je voelen?’

‘Tss, tss, Gabrielle! Wat had ik gezegd over praten zonder toestemming tijdens een sessie?’
Geen antwoord.
‘Te laat, lieverd,’ zeg ik plagerig. ‘Dat wordt straf strakjes.’
Haar groene ogen schieten vonken, maar ik weet dat ze zich verheugt op haar straf. Ik maak twee kommetjes van mijn handen en plaats ze onder Gabrielle’s borsten. Die zijn blank als sneeuw met snoezige, rozige punten. Ik wrijf erover met mijn duimen tot ze hard worden. Naar voren priemen.
‘Ze zijn écht prachtig, Gabrielle. Wondermooi!’
Mijn nieuwe subje glundert. God, wat kan het leven toch verrukkelijk zijn.

Deel I-2

Scène: 8

‘Hij die klaagt dat men hem voor een idioot aanziet, is dat meestal.’
(Gilbert Cesbron)

2 september, Diestsestraat, Leuven.

Wie we daar hebben… Loop ik toch wel Ulrik tegen het lijf zeker! Ik ken hem via Fenna en niet persoonlijk, maar ik vond hem al van dag één een idioot. Door hem ben ik Fenna kwijt geraakt. Normaliter zou ik die kerel geen blik waardig keuren, maar ik ben nieuwsgierig naar Fenna.
‘Ha, die Ulrik. Hoe is het met Fenna?’ Hup, direct ter zake.
‘We zijn uit elkaar,’ zegt hij, met een schuldige blik in zijn valse kraaloogjes. Hij wrijft nerveus over zijn kale knikker en zegt: ‘Ik dacht dat jullie zulke dikke vrienden waren? Heeft ze jou dan niet gebeld of geschreven?’
‘Nee. Dat is vreemd,’ denk ik hardop. ‘Je zou toch denken dat…’
‘Dus je weet het niet? Van het ongeluk, bedoel ik,’ onderbreekt Ulrik me. ‘Ze was nogal depressief in de weken erna.’

Ulrik brabbelt door. Het laat me koud, ik wil gewoon weten waar Fenna is.
‘Waar kan ik haar bereiken?’
‘Ze ligt nog in het ziekenhuis. Gasthuisberg,’ zegt Ulrik.
Dag Ulrik.

Gasthuisberg UZ Leuven, een halfuurtje later. De juffrouw met de witte schort lacht me vriendelijk toe. Fenna had ook zo ’n schort. Ik herinner me die sessie; de nymfomane nachtzuster.
‘Wie zoekt u, mijnheer?’
‘Fenna… Euh, Fenna Slaghmulders.’
‘Kamer 301. Gewoon de oranje pijlen volgen, mijnheer.’ Ze gebaart naar rechts. ‘De liften zijn daar achteraan, mijnheer.’
Ze is niet op haar kamer, men zegt dat ze naar de kiné is. Voor oefeningen. Haar kamergenote vertelt me nog meer. Fenna heeft geen gevoel meer in haar benen. Ik vraag me onmiddellijk af of ze nog gevoel heeft op haar favoriete plekje. Ik ben geen gelovig mens, maar nu prevel ik een schietgebedje voor Fenna.
Arme Fenna.

Scène: 9

‘De ervaring is een arts, die altijd pas komt als de ziekte voorbij is.’
(M. Dussére)

2 september, cafetaria UZ Gasthuisberg.

Ik sip aan mijn thee natuur, koffie drink ik nooit. Het smaakt bitter, is een aanslag op je gebit en je maag. De kiné kon wel even duren, zei Fenna's kamergenootje. Ik kijk naar het af en aan geloop in de drukke inkomsthal van het universitair ziekenhuis. In de eerste plaats kijk ik naar de vrouwen. Ik probeer in één oogopslag hun grootste troef te ontdekken. Die daar kleedt zich fantastisch, een volgende heeft een schattig wipneusje, nog een andere een megalekkere kont. Nee, ik verveel me zelden op plaatsen waar het druk is.

Dertig minuten later neem ik de lift en volg ik de oranje pijlen tot bij Fenna's kamer. Ze ligt in bed en ik zie dat ze gehuild heeft.
‘Ik dacht al dat jij het was,’ snuft ze. ‘Sandra had je goed beschreven.’
Ik kijk naar het lege bed naast Fenna.
‘Ze is naar beneden om een sigaret te roken.’
‘Was het een vleiende beschrijving?’
Fenna glimlacht.
‘Geen commentaar,’ zegt ze. ‘Hoe ben je het te weten gekomen?’
‘Ik liep de idioot tegen het lijf. Daarnet in de winkelstraat.’
‘En je bent direct gekomen? Hoe lief van je...’
‘Waarom heb je me niet gebeld, Fen? Jeezes, meid!’

Ze slaat haar mooie, blauwe ogen neer en er verschijnt een harde trek bij haar mond.
‘Ik had voor Ulrik gekozen, Matt. Ik heb je laten vallen voor die smeerlap, ik denk dat ik me teveel schaamde dat hij net zo 'n idioot bleek te zijn als jij altijd al gezegd had.’ Ze slikt even. ‘En moet je mij nu zien... Nu ben ik niemand nog van nut.’
Langzaam kom ik naar voren. Ik laat me naast haar op de rand van het bed zakken en mijn hand glijdt onder het laken. Ik betast Fenna's dijbeen en vraag: ‘Voel je dit, Fenna?’
Ze schudt haar hoofd. Nee.
‘En dit?’
Ze schrikt. Haar ogen vliegen open nu ik plagerig over haar clitoris wrijf.
‘Natuurlijk voel ik dat, Matt,’ fluistert ze. Haar stem stokt. ‘Mijn benen zijn verlamd, maar daar ben ik niet gevoelloos, hoor!’
‘En zo te voelen niet droog ook niet,’ zeg ik grinnikend.

Scène: 10

‘Er zijn gevoelens die wij eerder aan anderen verraden dan aan onszelf bekennen.’
(C.J.W. Francken)

2 september, bij Fenna's ziekbed.

Mijn hand zit nog altijd onder het laken. Mijn vingers strelen Fenna’s natte geslacht en ze kromt haar bovenlichaam. Haar boezem laat het fijne nachthemdje opbollen.
‘Mmmh, wat doe je toch allemaal, Matt? Straks staat Sandra hier!’
‘Is het niet lekker soms? Moet ik ermee ophouden?’
Fenna schudt haar hoofd. Nee, dat wil ze niet. Haar wangen gloeien en haar ademhaling versnelt.
Ik hoor iemand bij de deur, Fenna hoort het ook.
‘God! Daar is ze,’ fluistert ze hijgerig.

Mijn hand flitst onder het laken uit. Net op tijd, want Sandra schuifelt naar binnen. Ze duwt een standaard op wieltjes voor zich uit. Baxters.
‘Hé, Sandra. Dit is Matt,’ zegt Fenna. Haar stem trilt een beetje.
‘Je bent nogal aan de late kant met je bezoekje, Matt,’ reageert het meisje, terwijl ze me uitdagend aankijkt. Sandra is een temperamentje, dat zie ik zo. Ze is niet moeders mooiste en ik begin iets te vermoeden.
‘Krijg jij zoveel bezoek, dan?’
Touché. Sandra sluit haar mond en ik kan de klap bijna horen.
‘Komaan, zeg, jullie twee! Geen ruzie maken, hoor!’ Fenna richt zich tot haar kamergenootje en zegt: ‘Matt is een schatje, Sandra. Hij wist niet eens dat ik een ongeluk had gehad.’
Sandra verontschuldigt zich schoorvoetend. Ik volg haar voorbeeld.

‘Hoe lang moet je hier nog blijven, Fen?’
Ze haalt haar schouders op.
‘Als ik me goed genoeg voel, mag ik vertrekken van de dokter.’
‘Voel jij je goed genoeg?’
Ze knikt.
‘Ik stel het uit,’ zegt ze stilletjes. ‘Mijn appartement is niet geschikt voor een rolstoelpatiënt. Ulrik heeft me gedumpt en ik heb de moed niet om iets of iemand anders te zoeken. En ik heb geen zin om terug te gaan werken, niet in zo 'n verdomde rolstoel.’
‘Domspace is niet hetzelfde zonder jou,’ zeg ik, op een insinuerend toontje. ’Bé, da 's de nieuwe, is goed, maar ze kan jou niet vervangen, Fenna.’
Ze voelt waar ik op aanstuur en kijkt me ongelovig aan.
‘Je wilt me terugnemen?’ Haar wenkbrauwen schieten omhoog. ‘Maar mijn benen zijn verlamd!’
‘En dan? Je kent me toch, Fenna. Ik kan meer dan genoeg scenario's verzinnen die geen benenwerk vereisen,’ zeg ik plagerig. ‘En daarbij, je bent een wizard met de computer. Kom, laat Sandra en ik je aankleden. Jij gaat met mij mee!’
‘Hoezo met jou mee? Waarheen dan?’
‘Ah, naar de villa natuurlijk.’
De uitdrukking op Fenna's gezicht is onbetaalbaar. Ik voel hoe ik warm word vanbinnen onder die blik van haar. Soms denk je dat je iemand vergeten bent, maar als je écht diep graaft, blijken er nog heel wat gevoelens te zijn overgebleven.

Scène: 11

‘Men moet altijd eerlijk spelen als men de troeven in handen heeft.’
(Oscar Wilde)

15 september, @the villa.

Vandaag komt Bé langs, zoals elke woensdag. We gaan een paar nieuwe filmpjes opnemen voor de website. Er is nogal wat vraag naar bondage. Blijkbaar vinden de diehard Fenna fans het fijn om Bé te zien lijden. Ze pikten het niet dat zij Fenna vervangen heeft, maar ze vinden het heerlijk om manieren te bedenken om het nieuwe slavinnetje te straffen.
We proberen zoveel mogelijk van hun fantasieën in beelden om te zetten en dat lukt Bé en mij aardig tot nog toe. Er zijn al vijftien nieuwe leden bijgekomen. Maar toch voelt er iets niet helemaal juist en ik heb de kerker wat moeten aanpassen, een kleine investering gedaan. Gelukkig heeft Flash the Dungeonmaster centen genoeg.
Bé ook overigens. De knappe weduwe is niet onbemiddeld, dus voor het geld doet ze het niet, mijn slavinnetje spelen. Ze was eenzaam na de dood van haar man en zocht een nieuwe speelkameraad. Ik ben blij dat het goed klikt tussen haar en Fenna. Misschien kunnen we in de toekomst triootjes doen.

In de Dungeon kleedt Bé zich uit tot op haar string. Die is wit en sluit nauw rond haar venusheuvel. Ondertussen installeer ik het statief en de camcorder.
‘Ik ga je laten zweven vandaag,’ zeg ik lachend.
‘Bedoel je dat letterlijk of figuurlijk, meester?’ Bé doet haar best om vrolijk te klinken, maar ik bespeur iets anders in haar stem. Althans, ik denk dat het iets anders is. Ze heeft een aangename, hese stem. Erg opwindend.
‘Allebei, lieverd. We gaan een Shibari suspensie doen, ik ga je vast binden en je aan een paar touwen ophangen. Eerst doen we een scène met de string, daarna één zonder de string, oké?’
‘Natuurlijk, meester,’ antwoordt ze volgzaam. Bé vindt het allemaal goed, ze weet dat de pijn draaglijk is en het genot explosief.

Terwijl ik een lang, katoenen koord rond haar middel wikkel, begint ze me uit te horen over Fenna.
‘Ik heb medelijden met dat arme meisje, meester,’ zegt ze, terwijl ik het uiteinde van het koord – het gedeeltje waar de knoopjes zitten - tussen haar benen doortrek. Ze rilt van genot als een knoopje tegen haar clitoris wordt aangedrukt. ‘Uw liefje is nog zo jong.’
‘Het is niet zeker dat haar toestand blijvend is, Bé,’ antwoord ik. ‘En ze is mijn liefje niet. We zijn goede vrienden en zakenpartners.’
Voor het eerst sinds we samen spelen, valt Bé uit haar rol. Ze legt een hand op mijn arm en zegt:
‘Eigenlijk ben ik niet in de stemming, Matt. Ik zit met Fenna in mijn hoofd… Nu zij terug is, heb je mij niet meer nodig en ze is lief, maar ik geloof dat ze een beetje jaloers op me is. Misschien wilt ze meer dan vriendschap alleen? Heb je daar als eens aan gedacht?’
Ik kies ervoor om die insinuaties te negeren.
‘Wil je er mee ophouden, Bé? Probeer je me dat te vertellen?’
Ze ontwart het touw rond haar middel, loopt naar het stapeltje met haar kleren en begint zich opnieuw aan te kleden.
‘Je bent heel goed voor me geweest, Matt,’ zegt ze zacht. ‘Maar ik geloof niet dat je mijn man kunt vervangen. En ik voel me het vijfde wiel aan de wagen sinds Fenna hier woont. Het is overduidelijk dat ze van je houdt.’
Exit het trio plannetje van Flash the Dungeonmaster.

Scène: 12

‘Goede opvoeding is in staat zijn niet te laten blijken hoe goed we onszelf vinden en hoe miezerig anderen.’
(Mark Twain)

20 september, Herestraat 49 & Oude Markt, Leuven.

Ik heb Fenna bij het centrum voor fysische geneeskunde en revalidatie afgezet voor haar oefensessie. Er is nog niet veel beterschap in het vooruitzicht, maar ze houdt zich kranig en doet haar best. Ondertussen ga ik een glas drinken op de Oude Markt waar ik met Gabrielle heb afgesproken.
Terwijl ik aan mijn pilsje lurk, denk ik aan wat Bé gezegd heeft. We zien elkaar niet meer, Bé en ik, maar soms stuurt ze me nog wel eens een mailtje. Ik voel de spanningen tussen Gabrielle en Fenna, want die twee liggen elkaar niet. Of misschien had Bé het bij het rechte eind en is Fenna werkelijk verliefd op me geworden. Dan zou het wel eens jaloezie kunnen zijn.

We hebben veel gemeen, Fenna en ik. We zijn allebei kinderen van gescheiden ouders met drankproblemen. We komen allebei uit de onderste laag van de samenleving en hebben ons eigenhandig omhoog geknokt. Onze families moeten ons niet meer en hebben ons uitgespuugd. We voelen ons op het lichamelijke vlak erg tot elkaar aangetrokken, maar ik ben niet verliefd op haar. Van enige verliefdheid is nooit sprake geweest.
Ze kan nog altijd niet geloven dat ik haar zomaar in huis heb genomen. Zonder poespas, voorwaarden of afspraken. Ik heb gewoon een kamer vrijgemaakt en we hebben die laten inrichten zodat ze er zich min of meer zelf kan behelpen. Ik bemoei me weinig met haar persoonlijke zaken, maar als ze mijn hulp nodig heeft, hoeft ze het me alleen maar te vragen.

Fenna is onderdanig, dankbaar en een heerlijk geile slavin, precies zoals ze dat altijd geweest is. Ze is perfect, mijn Fenna. En we werken terug samen, we doen veel BDSM spelletjes van de soort die weinig benenwerk vereist. Domspace herleeft en de fans, die vinden het allemaal prachtig.
‘Hé, Matt! Vijf euro voor je gedachten?’
Het is Gabrielle. Lang, slank en beeldschoon. Iedereen kijkt haar kant op. Rosse krullen, sproeten, een glimlach van hier tot in Tokyo en mijn hardleerse slavin. Mijn onderbuik trekt zich samen en ik voel een aangename spanning in mijn kruis als ik naar de spitse borstjes van Gabrielle staar. De harde knopjes van haar tepels staren terug. Ze vormen twee schattige knobbeltjes onder de zachte, okerkleurige stof van haar mouwloos shirtje.
Mmmh… Gabrielle.

Scène: 13

‘Liefdeloos bevelen verlamt de gehoorzaamheid.’
(J. Hammer)

20 september, Oude Markt, Leuven.

Ik geef Gabrielle een zachte tik op haar billen. Ze draagt haar gebruikelijke uniform; een Wrangler jeansbroek en een strak topje of shirtje. Als het wat frisser is, draagt ze er een korte, leren jack over. Ze weigert iets anders te dragen, tenzij ik het haar specifiek beveel.
‘Ga zitten, lieverd. We moeten eens praten.’
‘O jee,’ zucht Gabrielle. ‘Je gaat me toch niet dumpen, hè? Ben ik niet gehoorzaam genoeg voor je misschien?’
‘Rustig maar, schat,’ zeg ik lijzig. ‘Er wordt hier helemaal niemand gedumpt. Je bevalt me precies zoals je bent, maar je grote mond heeft je zojuist opnieuw in problemen gebracht.’
Haar groene ogen knijpen zich samen. Ze houdt haar mooie hoofdje een beetje schuin en zegt:
‘O ja? Ga je me straks uitkleden en me straffen?’ Haar stemmetje zakt nog lager. ‘Wat ga je met me doen, meester? Neem je me mee naar je huis? Naar je kerker? Nu?’
Ik lach hardop.
‘Niet nu, Gabrielle. Ik moet eerst Fenna ophalen.’

Haar gezicht betrekt wanneer ik Fenna’s naam noem. Deze onzin moet ophouden, ik vind het niet leuk wanneer mijn slavinnen divagedrag gaan vertonen. Ik laat mijn hand onder haar truitje glijden en krom mijn vingers rond haar rechterborst. De jongelui aan het dichtstbijzijnde tafeltje stoten elkaar aan en wijzen. Gabrielle’s wangen gloeien, maar ze houdt me niet tegen. Ik voel de reactie van haar lichaam en mijn wijsvinger en duim omklemmen haar kleine, harde tepel.
‘Waarom heb je een hekel aan Fenna, Gabrielle?’
‘Ik heb geen hekel aan Fenna.’
Mijn vingers knijpen zachtjes.
‘Niet liegen tegen je meester, meisje,’ zeg ik, terwijl ik haar tepel loslaat. Mijn hand glijdt langs haar middenrif en zachte buik omlaag.
‘Je houdt meer van haar dan van mij.’
‘Waarom denk je dat, Gabrielle?’
‘Gewoon. Zomaar.’
Ik schud mijn hoofd.
‘Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf, lieverd. Kom, dit is je kans. Gooi het er maar uit…’

Scène: 14

‘Onze gevoeligheid voor pijn is bijna oneindig, die voor genot is zeer beperkt.’
(A. Schopenhauer)

20 september, Gabrielle’s biecht - Oude Markt, Leuven.

‘Fenna en jij geven me het gevoel dat ik er niet bij hoor,’ zegt Gabrielle. ‘Jullie hebben die website, jullie hebben poen en kennen elkaar al jaren.’
‘Ja?’ zeg ik, met vragend gefronste wenkbrauwen. ‘Wat heeft dat met jou te maken?’
Gabrielle balt haar handen tot vuisten. Haar rosse krullen glinsteren in de zon.
‘Ik heb niemand, Matt,’ antwoordt ze, zoekend naar de juiste toon. Gabrielle heeft het moeilijk, maar ze wil haar zwakheid niet laten blijken. Het is aan mij om uit te zoeken wat ze precies van me wil.
‘Ik werk als winkelhulpje in een bakkerij,’ legt ze uit. ‘Ik verdien twee keer niets, ik heb geen vrienden, geen lief en dat allemaal omdat ik zo ’n vervelend wicht ben. Ik weet het, maar ik kan mezelf niet veranderen.’
Ik neem haar hand en verstrengel mijn vingers met die van haar.
‘Ik vind het juist héérlijk dat je bent wie je bent, Gabrielle,’ zeg ik. ‘Voor mij hoef je niets te veranderen. Absoluut, helemaal niets. Fenna ook niet, begrijp je? Ik houd evenveel van jou dan van haar. Jullie zijn allebei juweeltjes en ik zal je alles leren wat je wilt leren.’
Gabrielle schuift naar me toe en haar handen gaan op onderzoek uit, strijken over mijn broek en strelen mijn penis. Onder het strelen, kijkt ze me dankbaar aan.
‘Waarom laat je me niet meedoen?’ vraagt ze op haar allerliefst.

Opeens word ik getroffen door een gedachte.
‘Ik wist niet dat je dat wilde,’ zeg ik verbaasd, en ik lach. ‘Wat zou je ervan vinden als ik aan Fenna vroeg om voor Switch te spelen? Dan doen we Domspace toch lekker onder ons drieën.’
‘Switch? Wat bedoel je daarmee, Matt?’
In de tien seconden dat ik Gabrielle uitleg dat een Switch zowel de dominante als de onderdanige positie kan innemen tijdens het spel, zie ik het vuur in haar groene ogen opflakkeren.
‘O ja! Dat wil ik graag,’ zegt ze enthousiast.
‘Er is wel één voorwaarde aan verbonden, Gabrielle…’
Bange ogen staren terug. ‘Ja?’
‘Je moet aardig zijn voor Fenna,’ zeg ik streng. ‘En je moet haar zonder morren gehoorzamen. Jij bent dan ook haar slavin tijdens de opnamesessies. Da ’s niet om jou te kwellen, maar om je ogen te openen en haar te leren kennen zoals ze écht is. Wil je dat voor mij doen?’
Gabrielle knikt. Ze kijkt me verlangend aan, snuft en zegt stilletjes:
‘Je mag me gerust wat kwellen ook, hoor, meester Matt.’

Scène: 15

‘Geluk moeten we onderweg zoeken en niet aan het eind van de weg, want dan is de reis afgelopen.’
(Maxim Drabon)

20 september, ‘Threesome’.

We pikken Fenna op bij de kinesitherapeut. Gabrielle duwt de rolstoel naar de Jaguar en helpt Fenna met instappen. Ik zeg niets, plaats de opgeplooide rolstoel in de kofferbak en kijk toe hoe de twee vrouwen met elkaar omgaan. Of liever, hoe ze elkaar negeren. Gabrielle is stil en afstandelijk, Fenna praat honderduit, maar tegen mij. Niet tegen Gabrielle. Fenna is door het dolle heen, want ze heeft terug een beetje gevoel in haar dijbenen. Niet veel, wat tintelingen, maar toch. Ze straalt.
Ik rij met de wagen, Fenna zit naast me en Gabrielle zit op de achterbank.
‘Waar is die bakkerij, Gabrielle? Die waar je als hulpje werkt?’
‘In Huldenberg,’ zegt ze. ‘Bakkerij Crustini op de Egenoofsesteenweg. Waarom vraag je dat?’
‘We gaan je baas vertellen dat je ermee kapt,’ zeg ik. ‘Als we met ons drieën aan Domspace gaan werken, dan doen we het fulltime vanaf nu. Alle drie.’

Fenna's hoofd schiet naar opzij en haar blauwe ogen richten zich op mij. Vragend. Ongelovig.
‘Gaat je haar laten meedoen met onze website?’
‘Ja, Fen. En met meer dan alleen maar de website. Als zij dat wilt,’ zeg ik rustig, terwijl ik de Jaguar voor bakkerij Crustini parkeer. ‘Het wordt tijd dat Gabrielle en jij elkaar wat beter leren kennen. In het begin zullen we haar samen trainen, maar jij wordt onze Switch als ze beslist om mee te doen. Dus je bent gewaarschuwd, meisje.’
Ik kijk Fenna doordringend aan en laat mijn woorden tot haar doordringen.
‘Ik begrijp het, Matt,’ zegt ze. ‘Als ik te streng of gemeen ben, dan zal ik dat dubbel en dik terugkrijgen.’
‘Je moet gewoon jezelf zijn, Fen,’ reageer ik. ‘En Gabrielle ook. We doen het toch alle drie om dezelfde reden, nee? We spelen onze spelletjes omdat we er van genieten en we worden er nog voor betaald ook!’

Ik stap de bakkerij binnen, bestel een 'groot wit gesneden' en vraag of ik de zaakvoerder eventjes kan spreken. Het is de vrouw van de bakker. Ze kijkt van mij naar Gabrielle, die braafjes achter me staat.
‘Gabrielle komt niet meer, mevrouw. Ze werkt voor mij nu. Is dat een probleem?’
‘Euh...Nee...Ik geloof het niet,’ stamelt het mens geschrokken. Ze bekijkt me alsof ze bang voor me is. Alsof ik een gangster ben, of Gabrielle's pooier. Haar sugardaddy, denk ik inwendig lachend.
We verlaten de bakkerij en ik vraag me af waar ik aan begonnen ben. Wat als het niet goed komt tussen die twee? Ik wil Fenna niet opnieuw verliezen, maar Gabrielle ook niet. Ik ben dol op hen allebei. Spel en realiteit raken meer en meer met elkaar vervlochten, soms ben ik bang dat ik de scheidingslijn niet meer ga kunnen zien.
Ik moet eens met Fenna praten. Echt ernstig met haar praten, over al die dingen waar we al wekenlang omheen draaien. Over Ulrik en over het ongeval. Over haar dromen en nachtmerries. Over ons.

Deel I-3

Scène: 16

‘Waar de meester is, is de waarheid. Respect voor de meester is respect voor de waarheid.’
(Matsuo Bashō)

20 september, @the villa.

Die avond breng ik een dienblad met Fenna's avondeten naar haar kamer. Als ik thuis ben, eten we meestal samen in de keuken, maar vandaag wil ik haar wat extra verwennen. Met azijn vang je geen vliegen, zei mijn grootmoeder zaliger altijd. Een wijze vrouw.
Fenna zit in haar zetel naast het raam en kijkt televisie. Ze bedankt me met een zoen. Er volgt een glimlach van oor tot oor als ze de massageolie op het dienblad ziet staan.
‘Wat ben jij allemaal van plan, Matt? Avondwerk? Gaan we een filmpje opnemen?’
‘Nee, geen filmpje. Ik wilde je wat verwennen omdat je zo hard werkt.’
Ze tuit haar lippen.
‘Kom, vraag maar op,’ zegt ze glimlachend. ‘Je wilt me iets vragen, hè?’
Ik neem de afstandsbediening en zet de televisie uit.
‘We hebben nog niet één keer echt gepraat, Fen,’ zeg ik, terwijl ik haar recht aankijk. ‘Over het ongeluk, over Ulrik en zo.’
‘Wil je praten?’ Haar ogen worden vochtig. ‘Ik dacht dat je het allemaal niet wilde horen. Dat je er niets van wilde weten.’
‘Nee, ik wil niet gewoon praten,’ antwoord ik. ‘Ik wil je ondervragen. Straks. Kom, eet nou maar wat.’
‘Je doet dit toch niet omwille van Gabrielle, hè? Waar is ze eigenlijk? Is ze naar huis?’
Ik schud mijn hoofd in een gebaar van ontkenning.
‘Nee, ze is beneden. In de cel. En dit gaat niet over Gabrielle, Fen. Dit gaat over jou en over mij, oké?’
‘Ja, oké.’

Na het eten kleed ik Fenna uit. Ik behandel haar met zachtheid en ga heel langzaam te werk. Wanneer ik haar azuurblauwe slipje uittrek, is ze al nat. Er hangt een verwachtingsvolle stilte in de lucht. Bij ons is alles een spel, dat is altijd zo geweest. Ik streel Fenna's buik en bind haar polsen en enkels aan de vier uiteinden van het speciale bed. Het is een ziekenhuisbed, maar de lakens, kussens en het dekbed dragen Fenna's stempel. Vrolijke kleuren met zonnige prints. De ondervraging kan beginnen.
‘Oké, Fen... Dit zijn de regels...,’ zeg ik, terwijl ik wat olie in mijn handpalm giet. ‘Ik stel de vragen en jij geeft me de antwoorden, eerlijke antwoorden, begrepen?’
Ze knikt. Ik wrijf de olie tussen mijn handen tot ze lekker warm aanvoelen. Mijn wijsvinger verdwijnt in het kuiltje van Fenna's navel.
‘Wat je ook zegt, ik zal het gezegde niet tegen jou gebruiken. Op geen enkele manier, geloof je dat?’
Fenna knikt opnieuw.
‘Eerste vraag,’ fluister ik, terwijl ik mijn hand op haar geslacht leg. Ik voel de warmte van haar binnenste en het vocht dat opwelt. Fenna kreunt en haar buikspieren spannen zich.
‘Bé beweerde dat jij van me houdt. Is dat waar?’
Ze verkrampt en ik hoor hoe haar ademhaling stokt. Ze is machteloos en aan mijn genade overgeleverd. Op het ogenblik dat het eerste orgasme Fenna overweldigt, fluistert ze het antwoord op mijn vraag.

Scène: 17

‘Het opperste geluk in het leven is de overtuiging dat je bemind wordt om wie je bent,
of liever, bemind wordt ongeacht wie je bent.’
(Victor Hugo)

20 september, still@the villa.

‘Ja,’ fluistert Fenna, met hese stem. ‘Ja, ik houd van je, Matt. Ik ben stapel op je... Zo verliefd als een bakvisje ben ik...’
Ze kreunt luid en ik vind het heerlijk om te zien hoe ze ligt te genieten. Hoe ze alsmaar warmer en natter wordt onder mijn strelingen. Zoals ze hier ligt, lijkt er helemaal niets mis met Fenna. Haar slanke vingers trekken aan de touwen waarmee ik haar heb vastgebonden, Fenna's naakte bovenlichaam strekt zich, haar borsten rijzen omhoog. Dus Bé had gelijk, denk ik, Fenna houdt van me.
‘Waarom heb je me er niets van gezegd?’ Ik stop met de massage, leg mijn handen afwachtend op haar mooie, uitstekende heupbeenderen.
‘Ik... Ik wilde je niet lastig vallen met mijn gevoelens,’ antwoordt ze hijgerig. ‘Jij bent geen man die over zulke dingen praat. En daarbij... Jeezes, Matt... Ik heb geen gevoel in mijn benen en ik zit in een rolstoel!’

Ik wrijf warme olie over haar platte buik en over haar borsten. Mijn handen kneden en strelen terwijl Fenna stilletjes kreunt.
‘Je hoeft je toch niet te verontschuldigen voor je gevoelens, Fen. Jeezes, je bent al jaren mijn beste vriendin. Niemand betekent zoveel voor me dan jij. Niemand! Dat merkte ik pas toen je me zo plotseling verliet in juni.’
Een snik van Fenna. Ik knijp voorzichtig in haar tepels.
‘Je verdient het dat ik er klemmetjes op plaats. Knijpertjes.’
Ze knikt wild van ja.
‘Wat is er eigenlijk gebeurd tussen jou en Ulrik? En waarom heb je “ons” opgegeven voor die idioot?’
‘Ulrik vertegenwoordigde het normale in mijn leven,’ antwoordt ze, op fluistertoon. Ze kromt haar vingers wanneer ik de knijpertjes op haar tepels plaats. ‘Oh, god! Dat is heerlijk, oh! Mmmh,’ zegt ze, zwaar hijgend.
‘Het normale? Nou, bedankt, hè!’
‘Zo bedoel ik het niet, Mattje,’ mompelt ze, maar we weten allebei dat ze het wel zo bedoelde.

‘Je zult moeten kiezen, Fen,’ zeg ik liefjes. ‘Een zogenaamd normaal leven kan ik jou niet bieden. Maar ik houd wel van je, van alles aan jou... Zowel van de persoon die je bent, als van jouw verrukkelijke lijf.’
Mijn vingers beroeren haar meest gevoelige plekje. Opnieuw en opnieuw. Tot ze het niet meer uit houdt, alles aan Fenna wat kán bewegen, is nu aan het trillen. Haar bovenlijf schokt wanneer ze klaarkomt.
Ze rukt aan haar touwen en kijkt me aan. Ze ziet mijn opwinding, die is onmiskenbaar, overduidelijk aanwezig.
‘Kom,’ fluistert ze hees. ‘Kom bij me, Matt. Ik wil je zo graag in me voelen nu.’
‘Alles om jou gelukkig te maken, Fen,’ zeg ik grappend, terwijl ik me van mijn broek en boxershort bevrijd. Mijn erectie springt naar voren en Fenna grinnikt.
‘Ja, ja, dat zal wel,’ plaagt ze. ‘Alsof jij d ‘er geen zin in hebt!’

Scène: 18

‘Vertrouwen brengt veel meer bij tot de conversatie dan geestigheid.’
(F. de la Rochefoucauld)

21 september, @the villa.

We hebben samen geslapen vannacht. We slapen al meer dan vier jaar met elkaar, Fenna en ik, maar dit is de eerste keer dat we ook samen wakker worden. Fenna is al op, ze heeft zich op haar zij gerold en ligt naar me te staren. Haar donkerblonde haren staan alle kanten op, haar blauwe ogen lachen me toe en ze ziet er verschrikkelijk snoezig uit. Op haar azuurblauwe tangaslip na, is ze zo naakt als de dag waarop ze geboren werd.
‘Goed geslapen, meester?’
‘Mmmh... Ja, heerlijk.’
Haar linkerhand glijdt onder het laken en ik word snel hard onder haar aanraking. Terwijl Fenna me vol toewijding begint te bevredigen, denk ik na over gisteren. Ze heeft me haar liefde bekend en ik kan dit niet zomaar naast me neer leggen. Vooral omdat ik oprecht om Fenna geef, alleen niet op de manier die zij w… Opeens kan ik niet meer nadenken. Ik voel dat mijn hoogtepunt er aankomt en golven van genot razen door mijn lichaam.

We hebben gisteren tot laat in de nacht gepraat. Fenna wil meer zijn dan alleen maar mijn zakenpartner en speelkameraadje. Ze wil mijn liefje zijn. Ze wil niet langer spelen dat ze mijn slavin is, maar ze wil mijn slavin zijn. De hele tijd, ook buiten Domspace. Of ik dat wil? Fenna is geweldig, natuurlijk wil ik dat. Er is nog één ding onopgehelderd. De jonge vrouw die een disciplinaire straf uitzit in mijn isolatiecel in de kelder.
Gabrielle.
Alsof ze mijn gedachten geraden heeft, vraagt Fenna:
‘Zit Gabrielle nog altijd opgesloten in de kelder, meester?’
Ik knik Fenna bevestigend toe.
‘Ben je écht van plan om haar bij Domspace te betrekken?’
Ik knik opnieuw, aai Fenna langzaam over haar blote linkerborst en zeg:
‘Gabrielle heeft gisteren haar hart bij me uitgestort. Ze heeft niemand en vond geen bevrediging in relaties met gewone mannen. De meeste dominante mannen zijn agressief, niet speels. Daarom reageerde ze op mijn advertentie, omdat ze naar het spel verlangt, zonder de agressie. Bovendien wil Gabrielle dolgraag ergens bijhoren.’

‘Bedoel je dat ze ook hier komt wonen?’ vraagt Fenna nieuwsgierig.
‘Ik heb haar een voorstel gedaan,’ leg ik uit. ‘Zo lang Gabrielle geen beslissing neemt dat ze mijn voorstel aanneemt of niet, blijft ze in de cel. Daarna mag ze naar huis, of blijven. Dat was de afspraak.’
Natuurlijk vraagt Fenna me wat dat voorstel precies inhield, maar ik vertel haar nog niets. Laat haar maar wat zweten. Ze vraagt me om haar te helpen met wassen en aankleden. Het is zondag en dan komt de thuishelpster vaak pas na elven langs. Ik draag Fenna van het bed naar het bad en spoel haar hele lichaam schoon. Sommige plekjes worden uitgebreid gewassen, weer 'vuil gemaakt' en nog een keertje gewassen.
Pas op het ogenblik dat ik haar help met aankleden, vertel ik haar over de afspraak met Gabrielle.
‘Als ze met Domspace wil meedoen, moet ze zich eerst aan ons bewijzen,’ zeg ik. ‘Dat kan ze door zich bereid te verklaren om een trainingsprogramma te ondergaan. De training gebeurt hier beneden, door ons beidjes en wordt van A tot Z gefilmd en live uitgezonden op Domspace.’
Fenna zit in haar rolstoel. Ze knikt en ik zie dat ze er diep over nadenkt. Dat impliceert dat Fen ook een poosje Switch moet spelen en dat zal wat vreemd aanvoelen in het begin, want als sub is ze het niet gewend om anderen bevelen te geven.

Scène: 19

‘Een van de grootste kwellingen van de menselijke geest is een nieuw idee.’
(W. Bagehot)

21 september, @the cellar.

De thuishelpster van het witgele kruis is bij Fenna en ik daal de keldertrap af. Aan de leuning heb ik een kleine stoeltjeslift laten monteren. Voor Fenna. Het is niet groot beneden. Ik ontsluit de kale cel. Die is twee op drie breed en er hangt een zielig peertje aan het plafond, vijfentwintig Watt. Gabrielle is wakker, ze ligt op het uitvouwbare campingbed en heeft een deken over zich heengeslagen.
‘Geen kou gehad, Gabrielle?’ vraag ik rustig.
‘Nee, hoor.’ Ze richt zich op de deken glijdt van haar af. Ze wrijft zich in de ogen en haalt diep adem. ‘Ga je me vrijlaten?’
‘Heb jij een beslissing genomen, lieverd?’
Ze knikt.
‘Ja. Ik heb veel nagedacht. Ik wil bij jou blijven, Matt. Ik zal doen wat je wilt dat ik doe.’
Ik lach haar toe, recht mijn schouders en loop kalm naar het campingbed. Het zakt een beetje door onder het extra gewicht wanneer ik me naast Gabrielle laat neerzakken. Ik leg een arm rond haar schouder.
‘In het begin zal het erg vernederend zijn,’ zeg ik. ‘Ik zal niet tegen je liegen, Gabrielle. We zullen je nooit op je honger laten zitten, maar het trainingsprogramma dat Fenna en ik voor je in gedachten hebben, is niet minnetjes. O, en nog iets… Vanaf nu moet je me altijd met meester aanspreken. En Fenna met meesteres.’
‘Ik wil niet liever dan door jou vernederd te worden, meester,’ zegt ze, vol verlangen. Die hunkering naar vernederingen schokt Gabrielle, maar tegelijkertijd windt ze haar ook ongelooflijk op. ‘Of door meesteres Fenna natuurlijk,’ voegt ze er nog aan toe.
‘Dat is dan afgesproken, Gabrielle. Ik ga een paar dingen halen, wat materiaal en zo… Ondertussen mag jij je uitkleden. Leg je kleren maar op de brits.’
Ze fluistert een stille, verwachtingsvolle ja, meester. Daarna begint ze aan haar okerkleurig shirtje over haar hoofd te trekken.

Wanneer ik in de cel terugkeer, is Gabrielle spiernaakt. Haar mooie, bleke huid steekt af tegen de donkere muren van de cel. Ze ziet er verschrikkelijk kwetsbaar en aantrekkelijk uit met haar lange, slanke lichaam zo gans bloot. De camera’s draaien, de geluidsapparatuur neemt op.
‘Heb je het nu koud?’
‘Nee, meester.’
‘Prima,’ zeg ik. ‘Dan staat de verwarming precies hoog genoeg.’
Ik krom mijn rechterhand rond haar pols en trek haar dichter naar me toe. Op dat ogenblik is mijn lid al flink gegroeid en klopt het hard en pijnlijk van verlangen naar dit wondermooie wezentje.
‘Volg me, slavin Gabrielle,’ zeg ik. ‘Je bent klaar voor je debuut op Domspace.’
Met trillende benen volgt de roodharige schoonheid me naar kerker nummer 1.

Scène: 20

‘Aan wie liefheeft, lijkt de geliefde altijd eenzaam.’
(Benjamin Franklin)

21 september, Iwein@the villa.

‘O, je bent al gewassen en gekleed, Fenna,’ zegt het meisje van de thuisverpleging. Iwein heet ze. Ze is goedlachs, klein van gestalte en heeft steil, peper en zoutkleurig haar. Haar grote, bruine ogen fonkelen altijd en ze zijn vochtig, als die van een jong hertenkalfje.
‘Ja, Matt heeft me geholpen.’
‘Matt? Is dat je vriendje of je man? In je dossier staat dat je alleenstaande bent.’
Fenna schudt haar hoofd.
‘Nee, we zijn geen stelletje of zo,’ zegt ze verontschuldigend. ‘Hij is een goede vriend van me en ik mag hier wonen tot ik weer op eigen benen kan staan.’ Fenna lacht om die woordkeuze. Ze houdt van zwarte humor en een beetje zelfspot moet kunnen.
‘Sorry, Fenna! Zo bedoelde ik het niet, hoor!’ Iwein kan zich wel voor haar kop slaan voor die eerdere opmerking. ‘Ik zou het echt fantastisch vinden als je iemand had… Ik bedoel…euh…ik bedoel maar dat die Matt toch een héél goede vriend moet zijn om je te helpen met wassen en aankleden en zo…’

Fenna begrijpt ook wel hoe vreemd dat overkomt op iemand die niet weet hoe de zaken liggen tussen haar en Matt. Goh, soms weet ze het zelf niet meer. De laatste tijd heeft ze zoveel nieuwe gevoelens ontwikkeld voor haar huisgenoot.
‘Matt is fantastisch,’ mompelt ze, meer tegen zichzelf dan tegen Iwein.
‘Hé, je klinkt als een over haar oren verliefd meisje, Fenna!’ Iwein lacht hardop. ‘Waar is hij, die Matt van je? Mag ik hem eens ontmoeten?’
‘Hij is aan het werk,’ antwoordt Fenna ontwijkend. ‘Ik zal hem zeker eens aan je voorstellen, Iwein. Maar ik geloof niet dat hij verliefd is op mij. Matt is er het type niet voor.’
‘Wat? Elke man wordt toch wel eens verliefd?’
‘Matt niet. Hij wil geen liefdesrelatie, want liefdesrelaties leiden tot huwelijken en huwelijken leiden tot kinderen en kinderen leiden tot scheidingen.’
‘Dat is toch al te cynisch, nee? Mijn ouders zijn al meer dan dertig jaar samen en nog altijd verliefd,’ merkt Iwein op.

‘Matt houdt niet van kinderen, denk ik.’
‘O ja? En waarom denk je dat? Heeft hij dat gezegd dan?’ vraagt de thuisverpleegster nieuwsgierig.
Er verscheen een diepe rimpel in Fenna’s voorhoofd.
‘Nee… Niet letterlijk, maar Matt draagt altijd zwarte kleren. Pantalons, bermuda’s, T-shirts, hemdjes, pyjama’s, sokken, alles in het zwart,’ legde ze uit. Matt heeft ooit eens gezegd dat hij dat om twee redenen doet; omdat één kleur gemakkelijk wast en omdat het een statement is. In één kleur leven betekent zorgeloos leven. Er is niemand die je kleren vuil kan maken. Geen kinderen, geen huisdieren, geen partner of niets.’
Iwein sloeg haar armen over elkaar. Haar gezicht betrok.
‘Hij lijkt me een eenzame kerel, die Matt. Een heel eenzame kerel.’
Fenna wachtte een paar seconden en zei toen:
‘Ja, misschien is hij dat ook wel. En je had gelijk, Iwein. Ik ben verliefd op hem.’

Scène: 21

‘Nog smakelozer dan schuldgevoelens hebben, is erover praten.’
(Renate Rubinstein)

21 september, kantoren OmniCom Solutions.

Ulrik staat op van zijn bureau om naar de cafetaria te lopen. Hij heeft zin in koffie. Ulrik drinkt zijn koffie zwart, dus kiest hij de combinatie A6 op de automaat. Renée van de personeelsdienst tikt Ulrik amicaal op de schouder.
‘Hah, die Ulrik,’ zegt ze joviaal. ‘Hoe is het met Fenna, joh?’
‘Met Fenna? Geen idee,’ antwoordt Ulrik hoofdschuddend, ‘maar ik vermoed dat ze nog in het ziekenhuis ligt.’
Renée fronst haar elegant geëpileerde wenkbrauwen.
‘O, maar ik dacht dat jullie een stelletje waren?’
Ulrik ontkent dit door met zijn hoofd te schudden.
‘O nee,’ liegt hij nonchalant. ‘Hoe kom je daarbij? We hebben een flirt gehad, dat is alles.’
Ulriks flagrante leugen vangt bot. Renée heeft immers toegang tot de persoonlijk dossiers van de personeelsleden.
‘Hoe ik daarbij kom?’ Renée's stem klinkt geheimzinnig, een tikkeltje verwijtend ook. ‘Omdat jullie op hetzelfde adres in het personeelsregister staan,’ zegt ze koeltjes.
‘Dat… Dat moet een vergissing zijn,’ stamelt hij gegeneerd. Ulrik maakt zich uit de voeten. Inwendig vloekend.

Terug aan zijn bureau neemt hij een slok van zijn beker. Verdomme, die koffie is heet. Ulrik verbrandt zijn lip en kan zichzelf wel voor zijn kop slaan. Niet voor die koffie, maar omdat hij het met een collega heeft aangelegd. Nu begint het te dagen. Al die achterbakse blikken de voorbije weken. Ze weten ervan, van hem en Fenna. En nu vinden ze hem een rotzak omdat hij haar gedumpt heeft na het ongeluk.
Ach, de domkoppen. Wat kan het hem ook schelen? De collega’s zijn gatlikkers en domkoppen, bah! En toch... Fenna verdiende dit niet, ze was best een leuke meid; lief, sexy en met een ongelooflijk mooi stel tieten. Spijt en schuldgevoelens steken de kop op. Ulrik begint te twijfelen. Ernstig te twijfelen.

Half vijf in de namiddag, Ulrik parkeert zijn BMW in de ondergrondse parking van het UZ Gasthuisberg. Wanneer hij bij de balie van het ziekenhuis naar Fenna Slaghmulders informeert, blijkt ze allang ontslagen. Ulrik belt Fenna op haar mobieltje, maar het nummer is gewijzigd. Hij gaat op onderzoek uit en rijdt langs haar appartement. Daar vertelt een flatgenootje van Fenna dat het meisje van flat 5D verhuist is.
‘Verhuist? Naar waar verhuist?’ vraagt Ulrik, die steeds nieuwsgieriger wordt.
Het meisje haalt haar schouders op.
‘Dat kan ik toch niet weten? Ik ken die meid niet eens!’
Ulrik is ten einde raad. Hij kan Fenna niet vinden, nergens... Ze lijkt wel van de aardbol verdwenen. Misschien moet hij het maar zo laten... Mmmh, er is natuurlijk 'Google'. Een waterkansje, maar het proberen waard.

Scène: 22

‘De verbazing is de grond van alle lyriek.’
(Marnix Gijsen)

22 september, ‘the training of Gabrielle – day one’.
Na het avondeten schakelt Ulrik zijn laptop aan en hij klikt een paar keer met de rechtermuisknop. Op Google voert hij Fenna’s volledige naam in. Dertien treffers zijn het resultaat. Slechts één enkele treffer vermeldt de woorden Fenna en Slaghmulders vlak na elkaar, maar Ulrik begrijpt er niets van. Er staat te lezen:

’TopicFenna – Blogmates 2008
[Gallery gewaagd]Waar.was.Fenna.naartoe?[Forum Domspace] JoelDeSchepper/Flash the Dungeonmasters slave girl Fenna Slaghmulders has left our great website, but the delicious Fenna has returned and how…’

Enkele klikken later betreedt Ulrik Domspace. Hij staart als gebiologeerd naar het scherm waar een zwart theatergordijn opengaat en er een beeldschoon, roodharig meisje in beeld verschijnt. Ze draagt ketenen in plaats van kleren, rond haar nek, borsten, heupen, armen, benen en schaamdelen. De roomkleurige huid van het meisje contrasteert fel met de zwarte muren van de kerker waarin ze staat opgesteld.
Boven het hoofd van het naakte meisje staat de tekst:

‘The training of Gabrielle – day one.’

Het materiaal op deze site kan door sommigen als schokkend ervaren worden en is niet geschikt voor mensen beneden de achttien jaar.

Enter website - Kom naar binnen

Verdomme, waarom wordt Fenna’s naam vermeld op een pornosite? Ulrik mompelt een verwensing en gaat naar binnen. En daar zit Fenna, in kanten négligé en elegant lachend in een fauteuil uit wijnrood velours. Haar volle borsten vallen bijna uit het niemendalletje dat ze draagt en ze kijkt naar het roodharige meisje.
Verdomme! Ulrik vloekt opnieuw.
Ulrik herkent de aantrekkelijke man in ontbloot bovenlijf naast de zetel waarin Fenna zit mooi te wezen. Hij draagt een wijde, zwarte pantalon en zijn gebronsde, licht behaarde torso is flink gespierd. De man begint te praten, dus Ulrik drukt een paar keer snel achter elkaar op het volumeknopje.
‘Welkom bij Domspace,’ zegt de man. ‘U bent niet aangemeld. Voor de ‘gratis tour’ klik op het icoontje rechts, leden kunnen registreren of inloggen bovenaan links. Vandaag beginnen we met de opleiding van Gabrielle, onze nieuwe slavin. Ingelogde leden kunnen doorklikken op kerker nummer één.’

Scène: 23

‘Wees in dezelfde mate eerlijk voor jezelf als je niet oneerlijk bent tegen anderen.’
(Francis Bacon)

24 oktober, therapie in de Dekenstraat, Leuven.

Fenna maakt langzame vorderingen en soms kan ze al heel even op haar benen steunen. Daarnaast is ze in therapie. Ik breng haar naar het gerestaureerde herenhuis waar de therapeut praktijk houdt. De Jaguar parkeer ik in de straat en ik help Fenna in haar rolstoel. Er hangt een gouden plakkaatje naast de deur. 'Dr. Rafael de Bunder, klinische psychiatrie' staat er in sierlijke, zwarte letters.
‘Wat doet hij eigenlijk, Fen? Die Rafael?’
‘Vooral luisteren eigenlijk,’ antwoordt ze schouderophalend.
‘Is hij knap?’
Ze werpt me een guitige blik toe.
‘Ja, hoor! Héél knap.’ Ze lacht hartelijk. ‘Maar niet zo knap als jij, meester.’

Ze vindt het verschrikkelijk leuk als ik jaloers ben. Dan fleurt ze op en glundert. Fenna is zo mooi als ze glundert, dan stralen haar heldere, blauwe ogen. Dan straalt haar hele gezichtje als ze naar me opkijkt. Ik geef haar een lange, warme zoen op haar openstaande lippen en duw de hoge voordeur open.
‘Braaf zijn, hè!’
‘Ja, meester.’ Ze glimlacht me toe, haar lippen gloeien nog na van mijn kus. ‘Tot straks, meester.’
Zo gaat het al een hele maand. We spelen niet meer dat Fenna mijn slavin is en dat ik haar meester ben. We leven onze fantasie nu ten volle uit. Ik heb haar naar de grote slaapkamer verhuisd. Mijn slaapkamer.
Ik zit in de Jaguar en wacht. Ik denk na... Over van alles. De consultaties bij dokter Rafael duren maar een half uur en van een half uurtje nadenken is nog nooit iemand slechter geworden. Zo ben ik zelf ook een beetje in therapie.

Rafael de Bunder is een lange man, met een rijzig figuur en een open gezicht, en met een hoofd vol blonde krullen. Hij draagt een dure designer bril en zijn donkere ogen zijn op Fenna gericht.
‘Dit is onze tweede sessie,’ zegt Rafael. ‘Vorige week vertelde je me over het ongeluk en over Ulrik en Matt. Hoe gaat het deze week met je, Fenna?’
‘Goed en niet goed, dokter,’ reageert Fenna. Ze slaakt een diepe zucht. ‘Ulrik was eerst lief en dan een rotzak, die ben ik al lang vergeten. Ik houd zoveel van Matt, maar ik durf het hem niet te laten zien. Hij zou ervan schrikken als hij mijn ware gevoelens kende.’
‘Waarom denk je dat?’
‘Ik denk dat niet,’ antwoordt Fenna. ‘Ik weet het gewoon.’

Deel I-4

Scène: 24

‘Het is ontstellend hoeveel tijd en geld de mensen verspillen om iets voor niks te krijgen.’
(Robert Lynd)

28 oktober, the training of Gabrielle - day thirty nine.

Gabrielle ligt op een folterbank uitgestrekt. Haar rosse krullen liggen als een waaier rond haar fijne, bleke gezichtje. Rond haar polsen en enkels zitten touwen die haar ledematen met de vier hoeken van de folterbank verbinden. Mijn jonge slavin draagt geen kleren, in de plaats van kleren draagt ze twee kettingen; één rond haar slanke middel, boven de heupen en een andere die tussen haar benen doorloopt. Die tweede ketting is dunner, korter ook, de ketting verdeelt het rossige toefje onderaan haar vlakke buik in twee helften en verdwijnt vervolgens tussen haar schaamlippen, waar de gladde, stalen schakels een zachte druk uitoefenen op het meest gevoelige genotplekje van mijn roodharige slavin.
De camera draait, over twee minuten gaan we opnieuw live. Onze live uitzendingen van Gabrielle's trainingsprogramma zijn zo 'n succes dat we het programma verlengd hebben. We hebben al bijna vijftig nieuwe betalende leden en we hebben het maandgeld verhoogd met twee en een halve euro. Het geld stroomt binnen. Meer dan twaalf duizend euro per maand, het is gewoonweg niet te geloven.

‘We gaan beginnen,’ zeg ik tegen Fenna en Gabrielle. Die laatste begint te kronkelen op de folterbank. Fenna, die zit omgekeerd op een stoel. Ze leunt met haar armen op de rugleuning, houdt een dikke, leren karwats in haar hand en kijkt naar Gabrielle's kronkelende lichaam.
‘Je weet toch waarom je vandaag op de folterbank ligt uitgestrekt, Gabrielle?’ zeg ik met luide stem. ‘Het wordt tijd dat jij jouw taken ernstig neemt in plaats van ze maar half na te komen.’
Gabrielle trilt over haar hele lichaam. Niet van angst, kou of pijn, maar van opwinding. Ze is dol op het spel. Hoe meer ik met haar speel, hoe meer ze eraan verslaafd raakt. Het lijkt wel alsof ze zichzelf en haar lichaam opnieuw ontdekt heeft tijdens de voorbije maand.

Fenna staat op van haar stoel en komt naast Gabrielle staan. Sinds half oktober kan Fen terug lopen, zij het wat aarzelend. En ze stapt nog altijd rond alsof elke pas een klein wonder is en elke heupbeweging haar een orgasme bezorgt. Ik ben zo ongelooflijk blij voor haar.
Gabrielle is ook blij. Ze begint stilletjes te kreunen wanneer Fenna de strengen van de karwats gebruikt om er mee over haar naakte buik en venusheuvel te wrijven. Gabrielle is nu zichtbaar opgewonden. Haar wangen kleuren, haar ademhaling versnelt en ze wordt nat. Ik ben er zeker van dat deze opname tegen morgenochtend al een paar honderd keren zal zijn aangeklikt. En ik moet nog beginnen. Ik ben er klaar voor. Zo hard-als-ijzer klaar.

Scène: 25

‘Het verleden is niet achter ons, zoals men denkt, maar voor ons.’
(Henri Bataille)

30 oktober, @the villa, 09:30 u

Fenna kijkt de post na. Domspace heeft geen gastenboek, we gebruiken een anoniem 'hotmail adres' en krijgen wekelijks een zestigtal berichtjes met opmerkingen, suggesties en vragen van onze leden. Deze keer zit er een heel confronterende e-mail tussen. Alle kleur trekt uit Fenna's gezicht als ze de naam van de afzender ziet. De naam achter 'Van:' is die van Ulrik Van Den Bempt.
Ulrik.

Fenna,
'Liefste Fenna' durf ik je niet meer te noemen, dat voorrecht heb ik verloren. Er is geen excuus voor wat ik gedaan heb en ik schaam me zo erg dat ik je bijna niet durfde te schrijven. Ik weet niet hoe het met je gaat of waar je tegenwoordig woont. Ik heb koortsachtig naar je gezocht, maar je niet gevonden. Ik weet ook niet of je met hem samen bent, maar ik heb je op die pornosite gezien met dezelfde man die me vorige maand op straat aansprak en naar jou informeerde.
Nu heb ik nog veel meer spijt dat ik hem over je verkeersongeluk verteld heb, want ik geloof dat hij je bij zijn louche zaakjes heeft betrokken. O, Fenna, ik wilde dat ik de klok kon terugdraaien! Ik mis je verschrikkelijk en denk vaak aan al die mooie dromen die we samen koesterden. Dromen die ik zomaar stuksloeg, omdat ik bang was. Omdat ik een lafaard was...
Zal je me die lafheid ooit kunnen vergeven, Fenna? Mij een tweede kans geven op een gelukkig leven met jou? Een leven vol liefde en vriendschap, een leven als man en vrouw? Wij samen, stel je voor; kindjes, vakanties, kleuterschooltjes uitzoeken, verhaaltjes lezen voor het slapengaan en lange nachten vol verwennerijtjes voor elkaar...
Maar ik ben hardop aan het dromen. Wat ik gedaan heb, is onvergeeflijk. Ik heb je in de steek gelaten toen je me het hardst nodig had, Fenna. Je hebt er alle recht toe om mijn smeekbede te weigeren. Ik verdien niet beter. En toch koester ik hoop. Omdat je zo 'n groot hart hebt. Misschien is het zelfs groot genoeg om zo 'n luis als ik een tweede kans te gunnen? Schrijf je me terug? Alsjeblieft?
Een welgemeende knuffel en zoentjes,
Ulrik.

Fenna staart wezenloos naar het scherm. Ze leest de brief nog eens. En nog eens. Ze denkt na. Dus Ulrik is naar haar op zoek, hij heeft haar nog niet gevonden, maar hij heeft wél 'Domspace' ontdekt. Hij zegt dat hij spijt heeft, maar misschien liegt hij. Ulrik heeft al vaker gelogen, denkt ze bitter. Aan de andere kant, zegt hij dat hij zijn fouten wil herstellen en graag met haar zou willen trouwen om samen een gezinnetje te stichten.
Ulrik schijnt te denken dat ze min of meer gedwongen wordt om te doen wat ze doet. Hoe kleingeestig en o zo typisch. Alsof een vrouw het niet leuk zou kunnen vinden om in de seksindustrie te werken. Fenna's gedachten gaan nu uit naar Matt. Een warm gevoel in haar schoot is het gevolg. Matt... Zou hij de brief gezien hebben? Nee, dat kan niet... Het e-mailbericht was ongeopend en dateert van vandaag. Ze twijfelt en klikt dan op 'Bestand', en op 'Verwijderen'. Dag Ulrik. In de prullenmand met jou.

Scène: 26

‘Het bedrog heeft ook zijn goede kanten, het kan onze ogen openen.’
(Georges Guilbert)

3 november, Leuven, café Metropole.

Mijn laptop staat op het tafeltje voor me. Ik had een lunchafspraak met mijn accountant en kijk eventjes de post na terwijl ik van een dampend kopje groene thee geniet. Ik schrik me rot en verslik me bijna in m ’n thee als ik daar een berichtje van de idioot zie staan.
'Alsjeblieft Fenna?' staat er als titel bij 'onderwerp'. Alsjeblieft wat? Wat doe jij in mijn postvak, jij klote Ulrik? Ik klik de e-mail open en lees wat Ulrik te vertellen heeft. Het is een smeekmail die absoluut geen indruk op me maakt, maar Ulrik verwijst de hele tijd naar een voorgaande brief. Waar heeft die idioot het over, vraag ik me af. Ik kan niet geloven dat Fenna en die laffe drol elkaar brieven schrijven. Achter mijn rug. En dat terwijl Fenna en ik...

Ik open de verkenner en één blik in de prullenbak leert me dat niet alle brieven verwijderd werden. Er staat er nog één van een paar dagen geleden. Nog zo 'n afschuwelijke lulbrief waarin Ulrik haar om vergiffenis smeekt en beweert dat hij een gezinnetje wil stichten met Fenna.
Ik wist wel dat ze dat graag wilde, kinderen en zo, maar ik had er geen idee van dat ze er zelfs dit soort achterbaks gedoe voor over had. Waarom heeft ze me niets verteld over die brieven? Alles wijst erop dat ze opnieuw met de idioot aan het aanpappen is. Ik krijg liever van de zweep dan de pijn te moeten voelen die ik nu voel.
Een barman ruimt mijn lege theekopje af.
‘Voor mij een Duvel, alstublieft,’ zeg ik, met schorre stem.

Ik ben straalbezopen wanneer ik die avond thuiskom. Stomdronken. Ik wil Fenna pijn doen, maar hoe kwets je een masochist? Als ik haar tegen de muur kwak en brutaal verkracht, zal ze dat alleen maar leuk vinden. Als ik haar een paar klappen verkoop, verlaag ik mezelf en zal ze dat… Juist, alleen maar leuk vinden.
Als ik haar negeer, zal ze denken dat het een spel is en ervan genieten om zich extra slaafs te gedragen en naar mijn aandacht te bedelen. Dus doe ik gewoon niets. Vanavond ben ik opvallend stil en ik gedraag me afstandelijk en kil. Nee! Ik ben niet jaloers, ik ben Fenna’s speelkameraadje. Ik kan geen rechten laten gelden op haar persoontje. En toch voel ik me in mijn kruis getast door dat brieven gedoe. Waar komen die wraakgevoelens vandaan? Dat knagen in mijn binnenste? Verdomd als ik het weet.

Scène: 27

‘Men moet soms een mens verlaten om hem te vinden.’
(H. von Doderer)

6 november, therapie in de Dekenstraat, Leuven

Rafael de Bunder ontvangt Fenna in zijn praktijk. Ze is compleet overstuur en hij vindt dat ze er nog sexier uitziet als anders. Verdomme, hij mag zo niet denken! Rafael vloekt opnieuw in gedachten. Ze is een patiënte, in godsnaam!
‘Rustig maar, juffrouw Slaghmulders,’ zegt hij, met zijn zalvende stem. Vrouwen houden van het timbre van zijn bariton en Rafael weet dat. Sommige vergelijken zijn stem met die van Sean Connery.
‘Ga zitten, kom even op adem en vertel me dan eens rustig waarom je zo overstuur bent.’
‘Het is Matt, dokter,’ jammert Fenna. ‘We hebben ruzie gehad en hij wil me uit zijn leven.’
‘Dat is nogal plots,’ merkt Rafael op. ‘Ik dacht juist dat het zo goed ging tussen jullie?’
‘Ja, dat dacht ik ook! Maar toen begon Ulrik zijn brieven te sturen en nu is alles verziekt.’
‘Welke brieven? Ik begrijp het niet.’
Fenna vertelt hem alles. Over de smeekbrieven van Ulrik en het feit dat ze Matt er niets over vertelde. En het belangrijkste, dat Matt haar niet langer vertrouwt. Over de kille woede en ontgoocheling in de ogen van de man waar ze van houdt.
‘Hij heeft het uitgemaakt, dokter,’ zegt Fenna. Haar ogen zijn vochtig en prikken. Ze wrijft erin. ‘Hij is naar Marius. Hij wil alles aan Marius verkopen, de villa, onze zaak, alles...’
‘Wie is Marius? Ik geloof niet dat ik die naam al eens eerder gehoord heb.’
‘Marius is een gemeenschappelijke vriend van Matt en mij. Het is een clubeigenaar en zakenman, en hij heeft indertijd Matt en mij geholpen toen we de zaak wilde opstarten.’
Fenna snuft.
‘Marius is slecht nieuws,’ zegt ze. ‘Matt wordt altijd zo anders wanneer Marius in de buurt is.’
‘Hoezo anders?’
‘Gewoon... Anders,’ antwoordt ze ontwijkend. ‘Harder en afstandelijker, ik weet het niet precies.’

Rafael voelt zijn hartslag versnellen. Het ziet er naar uit dat Fenna en haar vriend écht uit elkaar gaan.
‘Behalve die Marius... Is er iemand anders, denk je?’
Fenna knikt.
‘Ja, er is Gabrielle.’
Rafael fronst. ‘Ik dacht dat Gabrielle een collega van je was?’
‘Ja, dat was ze ook, maar het is allemaal niet zo eenvoudig, dokter.’
‘Nee,’ zegt Rafael hoofdschuddend. ‘Dat is het nooit, juffrouw. In geen enkele relatie.’
‘Er is nog iets,’ mompelt Fenna zacht.
Rafael leunt naar voren in zijn stoel. Hij zegt niets, maar wacht af. Geduldig.
‘Sinds ik terug kan lopen, ben ik gestopt met mijn anticonceptiepil in te nemen.’
‘Zonder er met Matt over te praten?’
Fenna knikt.
‘Ik wilde een kind van hem. Ik wil dat nog altijd, zelfs nu ik weet dat het nooit meer goed komt tussen Matt en mij.’
‘Waarom ben je daar zo zeker van?’ vroeg Rafael nieuwsgierig. ‘Mannen kunnen soms onvoorspelbaar reageren op een nakend vaderschap.’
‘Ik weet niet eens of ik zwanger ben, maar ik weet wel dat Matt mij nooit meer zal vertrouwen. Ik heb hem nog nooit zo kil en gereserveerd weten doen als het laatste paar dagen. In Matts wereld is vertrouwen álles. Vertrouwen en respect voor je partner.’

Scène: 28

‘Niets is pijnlijker dan krenking van de menselijke waardigheid; niets vernederender dan slavernij.’
(Marcus Tullius Cicero)

7 november, Marius' place - Tiensevest, Leuven

‘Je hebt jouw slavin goed afgericht, Matt,’ zegt Marius vol bewondering. ‘En ik heb nog nooit een roodharig meisje gezien dat zo mooi gebouwd was. Eentje dat zo mooi was tout court.’
Gabrielle blijft stoïcijns kalm onder het complimentje van mijn beste vriend, maar haar wangen kleuren een beetje. Op de slavenband rond haar lange, slanke hals na is ze poedelnaakt. Ze staat tussen mij en een glimlachende Marius in terwijl hij haar van top tot teen bekijkt. Hij keurt haar en doet geen enkele moeite om dat feit te verbergen.
Marius is de eigenaar van de Centuri Club, een trendy bar die niet meer is dan een dekmantel. Marius is een god in cyberspace, hij regelt de aankoop en verkoop van alle mogelijke speeltjes en films voor de leden van de Centuri Club. Alles gebeurt op vrijwillige basis en de acteurs worden goed betaald. Ze worden meer dan goed betaald.

We bevinden ons in het grote herenhuis waarin de Centuri Club gevestigd is. Op de eerste verdieping, in Marius' eigen rijkelijk aangeklede vertrekken.
Mijn hand glijdt zachtjes over Gabrielle’s uitstekende heupbeen. Het linkse. Daarna liefkoos ik het rossige vachtje boven haar geslacht. Mijn vingertoppen beroeren haar schaamlippen. Gabrielle is prachtig geschapen en al zeker wat haar meest geheime plekje betreft. Elk plooitje is een lust voor het oog en de geur die mijn slavin uitscheidt is verbluffend verrukkelijk. Ze huivert en ik geniet van haar zo te zien trillen. Marius geniet ook, ik zie het aan de uitdrukking op zijn harde gezicht.
‘Je mag je opnieuw aankleden, lieve schat,’ zeg ik, terwijl ik Gabrielle's schaamlippen tussen mijn vingers neem en ze tegen elkaar aan druk. Ik voel het knopje ertussen en ze trekt haar buik in, snakkend naar adem.
Haar borst zwelt.
‘Ja, meester.’
Marius en ik kijken naar het deinen van haar ronde, blanke billen. Niemand zegt wat tot Gabrielle de kamer verlaten heeft.

‘Ze is prachtig, die rooie. Een zeldzame parel,’ doorbreekt Marius de stilte. ‘Dus Fenna en jij gaan de website verkopen, hè? Wilde Fenna er niet alleen mee doorgaan, dan? Is er echt geen waterkansje dat jullie het bijleggen?’
‘Dat zijn veel vragen ineens, Marius. Maar het antwoord op alle drie is nee. Ik dacht dat Fenna veranderd was na haar ongeluk, maar ik had me in haar vergist. Ze heeft tegen me gelogen en gedroeg zich achterbaks.’
‘Zeg maar tegen Fenna dat ik Domspace van jullie overneem. Heb je daarbuiten nog poen nodig?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Nee, ik ben goed,’ zeg ik, naar waarheid. Met de verkoop van de villa hoef ik me eerste tien jaren geen zorgen te maken over geld. En daarbij, ik ben niet zinnens om bij de pakken te gaan neerzitten, denk ik vol zelfvertrouwen.
‘Hoe denk je over freelancen?’ vraagt Marius plots. ‘In onze branche, bedoel ik.’
‘Freelancen?’ Ik kijk hem vragend aan. ‘Waarom?’
‘Jij kent het klappen van de zweep,’ antwoordt Marius grinnikend. ‘Je hebt goede ideeën en een eersteklas slavin met Gabrielle.’
‘Je wilt haar gebruiken? Voor films?’
‘Nee, voor iets anders. Ik heb plannen voor een reality show over enkele stellen die aan lifestylen doen, maar het idee zit nog in de ontwikkelingsfase.’ Marius plaatst zijn vingers op zijn lippen, grijnst en zegt:
‘Mondje dicht dus.’

Scène: 29

‘Een kok moet de smaak van zijn meester hebben.’
(Martialis)

7 november, still @ Marius' place - Tiensevest, Leuven

Marius praat en praat. Hij hoort zichzelf graag praten en heeft een stem die maakt dat mensen graag naar hem willen luisteren. Ondertussen is Gabrielle terug, ze ziet er uit om door een ringetje te halen.
‘Ah, zeg jij eens tegen je meester dat hij mijn aanbod moet aannemen, mooi meisje!’ Marius knipoogt naar Gabrielle en hij lacht hardop.
‘Je moet het aanbod van deze man aannemen, meester,’ zegt ze, niet wetend over welk aanbod we praten. Maar o zo gehoorzaam. Daarna kijkt ze me aan, vragend.
‘Marius zoekt enkele koppeltjes voor een BDSM reality reeks,’ zeg ik tegen Gabrielle.
Haar ogen schitteren.
‘Doen we het, meester? Mag ik meedoen? Aan die reeks?’
Ik knik haar glimlachend toe.
We nemen afscheid van Marius, verlaten het pand en stappen in de Jaguar. Onder het rijden voel ik de groene ogen van Gabrielle op mij gericht. Ik vraag me af wat ze denkt. Waarom ze zo graag bij me is.
‘Gabrielle?’
‘Ja, meester?’
‘Waarom laat een beeldschone meid zoals jij alles en iedereen zomaar achter om een man zoals ik achterna te lopen? Je verklaarde je daarnet bereid om aan een nieuw project mee te werken, zonder dat je precies weet wat we allemaal gaan uitvreten! Je kent Marius niet eens.’
Gabrielle giechelt.
‘Jij kent Marius toch, meester? En jij bent mijn plezier. Mijn geluk. Want een man zoals jij? Zo vind ik er nooit een andere,’ zegt ze, nog steeds giechelend.
‘Ik doe gewoon wat jij mij opdraagt, punt uit. En ik hoop dat je mij veel genot blijft schenken, want nooit was ik gelukkiger dan tijdens de voorbije weken. En dat is niet gelogen, meester.’

Ik parkeer de Jaguar in de ondergrondse parking van het Ibis hotel. Fenna heeft een week de tijd gekregen om de villa te verlaten en tot die tijd logeer ik met Gabrielle in het Ibis in de Brusselsestraat. Ik wil niet meer aan Fenna denken. Hoe sneller ik haar uit mijn geheugen kan wissen, hoe beter voor mijn geestelijke gezondheid.
Gabrielle vindt het vreemd. Het joeg haar angst aan om te zien hoe ik zo plotseling met Fenna brak. Mijn roodharige slavin doet nu nog beter haar best om mij te plezieren. Ik heb haar nochtans gezegd dat het niets met haar te maken heeft, dat het een kwestie van geschonden vertrouwen was.
Toen ik Fenna onlangs de vraag stelde of ze nog wel eens iets van Ulrik gehoord had, loog ze tegen me. Ze had de brieven uit ons postvak verwijderd, me er niets over verteld en toen ik haar er naar vroeg... Staalharde, kille leugens. Een ijskoude douche voor meester Matt. Daarna was er geen weg terug. En toch… Misschien had ik Fenna een kans moeten geven om zich te verdedigen, al was het maar voor onze vriendschap.

Scène: 30

‘This is the end.’
(J. Morrison)

16 december, @the bungalow, Tervuren

De opnames voor ‘Domspace’ zitten erop. Marius heeft onze domeinnaam gebruikt voor zijn reality reeks, Gabrielle en ik speelden slechts één van de drie stelletjes die aan het programma deelnamen. In de reeks heet ik Flash en Gabrielle gewoon Gaby.
De voorbije weken zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid en nu gaan we samenwonen in de bungalow die voor de opnames gebruikt werd. Die heb ik gekocht met ons percentage van de winst.

Marius’ reality show is een gigantisch succes aan het worden. Al zeventien landen kochten de reeks aan en Marius is meer dan tevreden, maar ik voel me leeg en bedrukt. Ik ben het beu om me af te beulen voor het plezier en het genot van anderen. Gabrielle voelt mijn sombere stemming aan en het lieve kind doet er alles aan om mij op te beuren. Soms lukt het haar, soms niet.
‘We gaan een tijdje van de wereld afsluiten, Gabrielle,’ zeg ik op een middag. ‘Een paar weken rust nemen, maar ik heb geen zin om op reis te gaan zo vlak voor de Kerst.’
‘Ik vind het hier mooi, meester,’ merkt ze op. ‘En ik wil nog meer de jouwe zijn. Ik wil helemaal van jou zijn, meester.’
‘Ik weet het, slavinnetje,’ reageer ik, terwijl ik haar liefjes toelach. Want het is waar, sinds we aan dat programma hebben meegedaan, heeft er zich een verandering voltrokken in Gabrielle. Ze is onderdaniger geworden en hunkert naar aandacht. Naar aanrakingen en naar woorden. Ze wil mijn goedkeuring voor alles wat ze doet en soms gedraagt ze zich zo aanhankelijk als een jong hondje. Dat lifestylen beviel haar, ze zoekt bevestiging, bescherming en liefde, en ik wil haar dat allemaal geven.

‘Ik geloof dat het tijd is om verder te gaan, Gabrielle,’ zeg ik geheimzinnig. ‘Je bent klaar om je letters te aanvaarden.’
‘Mijn letters, meester?’
Ik knik.
‘Ja, de letters GM,’ leg ik uit. ‘Ik zal die op jouw lichaam laten tatoeëren. G voor jouw naam en M voor de naam van je meester. Ze komen op een plek die alleen voor mijn ogen bestemd is, op je venusheuvel.’
‘Graag,’ zegt ze. ‘Mag ik je iets vragen, meester?’
‘Ja.’
‘Had Fenna letters, meester? Ik heb die niet gezien en ik heb Fenna vaak helemaal naakt gezien.’
Ik schud mijn hoofd en kijk Gabrielle recht in haar groene ogen. Die glinsteren nu van voldoening.
‘Fenna en ik... Dat is een afgesloten verhaal. Fenna was een vijver en soms haatte ik wat ik in het water weerspiegeld zag. Maar jij… jij bent geen vijver, liefje. Ons verhaal zal anders zijn. Jij bent een zee. Een oceaan die altijd in beweging is. Jij bent van mij, jij zult mijn letters dragen, slavin Gabrielle.’

Deel II-1

Scène: 1

Locatie: Rafaels huis, Dekenstraat - Leuven
'Ik zal je morgen aan mijn collega dokter Toby Cauwenbergs voorstellen, Fenna,' zegt Rafael, terwijl hij Fenna haar eerste kopje koffie van de dag inschenkt. 'Hij is erg goed en zal je zeker kunnen helpen. Nu wij met elkaar naar bed gaan, zou het onethisch zijn om je nog verder als mijn patiënte te behandelen.'
'Vertrouw je me wel met die Toby,' merkt Fenna grappend op.
Rafael grinnikt.
'Dokter Cauwenbergs is tweeënzestig.'
'Ach, zo,’ mompelt Fenna verstrooid. Alsof leeftijd er iets mee te maken heeft, denkt ze.

Rafael neemt een croissant uit het mandje. Het broodje voelt nog warm aan. Lekker.
'En? Geen spijt, Fenna?'
'Spijt van wat?'
'Van dit.' Rafael maakt een weids gebaar met zijn armen. 'Over het feit dat je hier bent, bedoel ik.'
Fenna schudt haar hoofd.
'Nee. Geen spijt, Rafael,' zegt ze liefjes. 'Het was heerlijk vannacht.'
Rafael neemt een hap van zijn croissant en voelt zijn hartslag versnellen. Vanbinnen straalt hij en zijn ogen schitteren.
'Ja, dat was het zeker,' mompelt hij, met zijn mond vol. Allemachtig, wat is ze mooi, denkt hij. Ze is gewoon perfect zoals ze hier aan zijn ontbijttafel zit. Fenna met haar lieve snoetje. Met haar gladde, zongebruinde lijf en haar overweldigende vrouwelijke aanwezigheid.

Fenna staart dromerig voor zich uit terwijl ze van haar koffie nipt. Rafael is schattig en de seks was voortreffelijk, dus waarom de man geen eerlijke kans geven? Anders dan Matt is Rafael niet afkerig van het vaderschap en god weet hoe graag ze een kind wil. Volgende week zal ze vijfentwintig worden, nog tijd genoeg om haar kinderwens te vervullen. Nee, het is niet haar biologische klok die haar zorgen baart. Het is iets anders.
'Laten we er een weekendje op uit trekken voor je verjaardag,' stelt Rafael voor. 'Ik heb een appartement in Middelkerke waar we naartoe kunnen.'
'Middelkerke?'
'Ja, recht tegenover het casino. Kunnen we nog een paar spelletjes doen. Houd je van gokken?'
'Nee, niet echt,' mompelt Fenna. 'Maar met jou wil ik wel een gokje wagen, Rafael.'
De ironie van Fenna's woorden ontgaat dokter de Bunder volledig.

Scène: 2

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer vier:
Het is me ten strengste verboden mijn meester te beschamen in het bijzijn van kennissen, vrienden of geliefden.

Locatie: @theCenturiClub, Tiensevest - Leuven
Onze vakantie zit erop, vandaag hebben Gabrielle en ik een zakelijke afspraak met Marius. Gabrielle draagt elegant, maar warm schoeisel en een donkergrijze wollen legging onder een nauwsluitende jurk. De jurk is van een lichter soort grijs, een kleur die het groen van haar ogen neutraliseert. Ze is erg sober geschminkt en draagt geen juwelen, behalve de halsband rond haar fijne nek. Die is uit zwart leder, heeft achteraan een eenvoudige zilveren sluiting en vooraan zit een metalen ringetje.
Zelf draag ik een donkerblauwe jeans, een zwart hemd en dito blazer. Aan mijn voeten de onafscheidelijke zwarte Nikes, rond mijn pols een duur horloge en één ring; aan mijn duim. Die duimring was een geschenkje van Rienke, mijn allereerste slavin. Aan de binnenzijde staat een gravure: "Voor mijn meester". Er staat niet bij van wie de ring afkomstig is, alsof ze toen al wist dat onze relatie niet zou blijven duren.

'Ik blijf het vreemd vinden, Matt,' zegt Marius, met een schuine blik op Gabrielle. 'Wat voor meester geeft zijn sub de helft van zijn inkomsten? En met onze reality reeks die steeds succesvoller wordt... Je hebt haar een rijke vrouw gemaakt, kerel.'
'Mijn relatie met Gabrielle staat volkomen los van onze financiële regeling, Marius,' antwoord ik rustig. 'We hebben samen een huis gekocht met het geld van "Domspace", maar dat wil nog niet zeggen dat Gabrielle opeens rijk is.'
'Of dat ik minder gehoorzaam ben aan mijn meester,' zegt Gabrielle. Haar stem verraadt enige irritatie en dat ontgaat Marius niet. Er verschijnt een geamuseerde grijns rond zijn lippen.
'Ze is een temperamentje, hé?'
Ik knik. Dat wordt straf vanavond.
'Ik moet de teugels flink strak houden, ja.'
'Leuk voor jou,' reageert Marius. 'Maar je wilde me over zaken spreken, niet over jouw relsubje.'

'Ik ga een productiehuis opstarten,' zeg ik, om maar meteen met de deur in huis te vallen. 'Je kent me, Marius... Ik kan niet stilzitten, zo 'n man ben ik niet. Dus Gabrielle en ik gaan onze bungalow wat verbouwen.'
'Ja, die is groot genoeg voor een opnamestudio en een kantoor,' zegt Marius nadenkend. 'Kom je mij een exclusiviteitcontract aanbieden, Matt?'
'Zegt je dat iets dan?'
'Zoals je al zei; ik ken jou. Het antwoord is dus ja.' Marius glimlacht. Zijn interesse is gewekt. 'Hoe ga je de firma noemen?'
'Flash Productions.'
Marius laat de naam een paar keer over zijn tong rollen. 'Flash Productions… Flash Productions. Mmmh, toegegeven, dat klinkt niet slecht.'

Scène: 3

Locatie: Heilig Hart Ziekenhuis, Naamsestraat - Leuven
‘U mag uw broek en slip uittrekken, juffrouw Slaghmulders,’ zegt de gynaecoloog. Hij gebaart naar een deur iets verderop in de ruimte. ‘Er is een verkleedruimte aan uw linkerzijde.’
Fenna kleedt zich uit en ondergaat een onderzoek en de verschillende tests op een berustende manier. Ze doet dit niet enkel voor zichzelf, maar ook voor Rafael. Als ze een ernstige relatie wil aangaan met de dokter, een relatie die eventueel ook tot een zwangerschap zou kunnen leiden, zal ze komaf moeten maken met haar verleden in de seksindustrie.
Ze heeft Rafael over Matt verteld, dat wel, maar niet over wat ze samen voor werk deden of over "Domspace". De hersens van de brave dokter zouden tilt slaan. Fenna wil gedomineerd worden, dat vindt ze leuk. Dat windt haar op en ze hoopt dat Rafael met zijn flamboyante en autoritaire persoonlijkheid een soort van meester-rol op zich zal kunnen nemen. Maar Rafael is een man en Fenna weet maar al te goed hoe die in elkaar zitten. Als een doodgewone man zoals Rafael de Bunder haar verleden zou kennen, zou hij zich er door geïntimideerd voelen. Elke vorm van een meester-rol zou dan ver te zoeken zijn.

Na het onderzoek overhandigt dokter Van Wijck haar enkele formulieren. Alles is in orde, zegt hij glimlachend, en dat ze rustig aan kindjes kan beginnen. Dat was het, denkt Fenna bij zichzelf. Ze zou zich fantastisch moeten voelen, maar er wringt iets. Ze kan aan niets anders denken dan aan Matt. Verdomme.
Fenna neemt de wagen en de Leuvense ring, tegen vijftig kilometer per uur. Braafjes aanschuiven. Vier minuten later parkeert ze haar Ford Focus op de Tiensevest, op tien meter afstand van de Centuri Club en loopt er met zelfzekere passen naar binnen. Ze kent de bar, komt er al jaren en ze kent Eric, de knappe halfbloed barman die haar toelacht en op de tapkast leunt.
'Hoi, Fenna. Alles goed?'
'Ja, hoor. Jij?'
'Prima.'
'Is Marius aanwezig?'
Eric haalt zijn brede schouders op.
'Dat moet ik hem vragen, Fen.'
Fenna knikt. Typisch voor Eric om dat te zeggen, denkt ze. Marius moest het weten.

Marius verschijnt, knikt Fenna toe, buigt zijn hoofd en geeft haar een kus op haar wang. De kin van Marius voelt glad aan en Fenna kan zijn parfum ruiken. Het is een penetrante, erg mannelijke geur.
'Fenna, wat zie je er mooi uit!'
'Dank je, Marius. Zeg eens, heb je nog wat van Matt gehoord?'
'Nou, jij windt er ook geen doekjes rond, meid. Kom, we zoeken een rustig plekje op.'

Marius bijt de spits af.
'Hoe lang is het geleden?'
'Dat ik hem voor het laatst gezien heb? Twee maanden. In november, zo ongeveer rond de tijd dat jij de website van ons kocht.'
'Hij is druk bezig geweest, die partner van jou.'
'Ex-partner,' zegt Fenna. De klemtoon ligt op de ex. 'Druk bezig, zei je? Met wat?'
'Met iets voor mij. We hebben samen een reality reeks opgenomen,' legt Marius uit. 'Het heeft Matt geen windeieren gelegd, meid. En die nieuwe sub van hem is er ook niet slechter van geworden. Ze gaan een productiehuis uit de grond stampen en het gaat hen nog lukken ook.'
'Ik heb altijd in hem geloofd, Marius. Euh…dat subje waar je over sprak, is Matt nog altijd met Gabrielle?'
Marius knikt.
'Met roodkopje? Ja, da 's een vurig ding. Ik geloof dat onze Matt er zijn handen vol aan heeft.'
'Dan ken je Matt toch niet zo goed als je denkt, Marius. Gabrielle is dol op hem, die kruipt voor hem door het stof, neem dat maar van me aan.'
'Als jij het zegt.'

Scène: 4

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer één:
Ik dien slechts één meester. En wanneer hij dat wil, moet ik me geheel conform de kledingvoorschriften bij mijn meester aanbieden.

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren.
Heel de avond staat in het teken van Gabrielle’s straf. Eerst moet ze mijn avondeten klaarmaken en opdienen. Slechts gekleed in een zwart onderbroekje en blootsvoets staat ze voor ons dure Smeg fornuis. De verwarming staat hoog, maar het blijft januari. Zo lang ze kookt, heeft ze het warm, maar wanneer we bij het gedeelte komen waarin ze me aan tafel bedient, krijgt ze het behoorlijk koud. Kleine, rozige knopjes op ooghoogte.

Gabrielle klemt haar kaken op elkaar. Ze heeft honger, schraapt haar keel.
‘Mag ik ook eten, meester?’
Ik kijk nauwelijks naar haar.
‘Je mag bedelen voor hapjes. Hier aan mijn voeten.’
Ze knielt naast me neer en ik laat mijn vingers over haar wang naar haar borst gaan. Ik zie de huivering die door haar heen trekt.
‘Mag ik een hapje, meester? Alsjeblieft?’
‘Mond open.’
Ze gehoorzaamt en kijkt verlangend naar me op. We eten samen, heel gewoontjes eigenlijk. Kalkoenworst met aardappelen en bloemkool. Gabrielle maakt een uitmuntende kaassaus.

Na het eten streel ik haar wang. Ze heft fier haar hoofd, er komt geen geluidje over haar lippen, maar haar ogen schitteren en ik voel Gabrielle trillen wanneer ik één van haar borsten in mijn hand neem. Haar hals en wangen gloeien.
‘Je mag jouw slip uittrekken, de tafel afruimen en de afwas in de vaatwasser zetten,’ zeg ik, op een toon die geen tegenspraak duldt. ‘Ik ga een douche nemen.’
Ze staat op en haar vingers grijpen naar het elastiek van haar onderbroekje.
Uit.
Ik kijk van Gabrielle’s vlakke buikje naar de letters M en G die ik op haar venusheuvel heb laten tatoeëren. Een getatoeëerd kettinkje met vier schakels verbindt de twee letters met elkaar. Mijn blik hecht zich aan dat beeld vast.
‘Je weet toch waarom je gestraft wordt?’
‘Omdat ik onbeleefd was, meester. Tegen uw vriend.’
‘Zo is dat.’ Ik leun naar voren en druk een kusje op haar mondhoek. ‘Wanneer je met je taken klaar bent, mag je mij komen helpen met afdrogen.’
‘Ja, meester.’

Scène: 5

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren
De mannen van verhuisfirma Muls lopen af en aan met kisten en kartonnen dozen. Die bevatten het grootste gedeelte van het materiaal dat Fenna en ik vroeger voor “Domspace” gebruikten. Ik stuur de verhuizers naar de ruimte waar de opnamestudio voor het nieuwe productiehuis moet komen. Gabrielle is ook druk bezig; ze schildert de kantoorruimte. Elke keer dat de mannen van Muls langs de plek passeren waar Gabrielle aan het werk is, staren ze met open mond naar mijn sub.

Met grote ogen en op volle toeren werkende speekselklieren gluren ze naar het afgetrainde kontje van Gabrielle. Dat zit lekker strak in een oude, met verfspatten bedekte Wrangler jeans. Gabrielle’s denim fetisj. Onder haar billen en ter hoogte van haar knieholtes zitten scheuren en die gunnen de voorbij slenterende verhuizers een glimp van het mooiste stel blote benen ter wereld. Het is frisjes in de naar verf ruikende kamer en Gabrielle draagt een nauwsluitende, donkergroene trui. Haar koperkleurige krullen zijn in een staartje bij elkaar gebonden. Ik neem me voor om mijn ijverige sub straks, nadat die kerels van Muls verdwenen zijn, eens een lekkere beurt te geven.

Ik kom naast het kleine trapladdertje staan waarop ze staat. Gabrielle’s groene ogen schitteren nu zij eens op mij neerkijkt.
‘Meester?’
‘Raak het klaar tegen morgen, liefje?’
‘Ja, hoor. Waarom, meester? Had je nog andere plannen met mij, misschien?’
‘Mmmh.’ Mijn gezicht verraadt niets. ‘Er komen twee acteurs langs morgen. In de namiddag.’
Gabrielle’s voorhoofd rimpelt.
‘Acteurs? Maar de studio is nog lang niet klaar!’
‘Voor een contractbespreking, dwaas meisje,’ zeg ik plagerig, terwijl ik haar een speelse tik verkoop. Recht op haar bloedstollend mooie derrière.

Scène: 6

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren
Namiddag. We horen de bel luiden, er is iemand bij de voordeur. Dat zullen die acteurs wel zijn. Ik heb ze zelf gecontacteerd en koester hoge verwachtingen van dat stel, want ik heb ze al aan het werk gezien op societysm.com. Echte professionals, vooral zij maakte een sterke indruk op me. Een mooi platinablond meisje met een gladde bruine huid, dat zich piekfijn verzorgt en met een behoorlijk hoge pijngrens.
‘Laat ik die mensen binnen, meester?’ vraagt Gabrielle.
‘Nee, laat maar, schat. Breng jij de contracten alvast in orde.’

Bij de voordeur wacht me een verrassing. Fenna. Geen van beide zeggen we iets, er hangt een onheilspellende stilte tussen ons in. Dan schraapt ze haar keel.
‘Hoi, Matt.’
‘Fenna.’
‘Vraag je me niet binnen, Matt?’
Ik zet een stap achteruit. ‘Ja, natuurlijk. Kom binnen, Fen… Hoe… Euh…’
‘Hoe ik jullie gevonden heb?’ Ze lacht hardop en rolt met haar ogen. ‘Marius.’
‘Ach zo.’
Ze maakt geen aanstalten om haar jas uit te doen en ik vraag er ook niet om. Aarzelend staan we in de hal. Tot ik Fenna omhels. Innig.
Ze slaat haar armen om me heen.
‘Ben je dan niet langer boos op me?’
‘Na al die maanden? Nee. Ik mis je vriendschap, Fen.’
‘Waarom heb je me dan niet opgebeld?’
Geen antwoord.

Gabrielle steekt haar knappe snoetje om de hoek. Nieuwsgierig waarom iedereen in de hal blijft staan kletsen. Dan ziet ze haar rivale in plaats van de verwachte acteurs. Fenna die wat onwennig bij me staat.
‘Hoi Gabrielle,’ zegt Fenna, langs me heen. We zijn allebei opgelucht dat iets de stilte doorbreekt, maar mijn sub, die vindt het niet zo leuk.
‘Hoi Fenna,’ klinkt het vlak. ‘Kom je ons een bezoekje brengen?’
‘Ja, ik wilde jullie allebei uitnodigen voor een etentje. Om het bij te leggen, en… Rafael en ik… Euh, we hebben ons verloofd.’
‘Dat is snel,’ zeg ik verrast. ‘Maar wél fijn voor jou, Fen. En bedankt voor de uitnodiging, wij komen zeker.’
Gabrielle werpt me een giftige blik toe. Het soort blik dat haar zuur zal opbreken. Ik staar brutaal terug en ze slaat haar ogen neer. Ze heeft het begrepen, de straf zal niet mals zijn.

Scène: 7

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer drie:
Regel drie gaat over communicatie. Met elkaar praten, is elkaar aandacht geven. Alles moet bespreekbaar zijn of gemaakt worden, wij zijn er om elkanders wensen en verlangens te delen en…ze te vervullen.

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren
Wanneer Fenna me over haar relatie met Rafael vertelt, bekruipt me het gevoel dat ze met haar hart niet bij de zaak is. Alles klinkt zo aannemelijk en zo bestudeerd, maar ze heeft hem helemaal niets verteld over haar verleden in het wereldje... Nee, ze klinkt alsof ze bezig is zichzelf te overtuigen. Zo klonk ze niet in de villa in Terbank, toen wij met elkaar samenleefden. In die dagen klonk ze vrolijk en vol hoop. Haar blauwe ogen schitterden de uitdrukking op haar gezicht was niet zo “gemaakt”. Mmmh, we hadden een leuke tijd samen, Fenna en ik. Vreemd dat ik daar nu aan denk.
We nemen afscheid met een kus en het valt me op hoe lekker Fenna ruikt. Hoe herkenbaar ook. Maar ik ben een kei in het uitblokken en ontkennen van dingen. Van mensen ook. Ik ben niet normaal, dat ben ik nooit geweest. Normale mensen houden zich niet bezig met het maken van pornografische films. Normale mensen kijken ernaar en vinden zulke films rotzooi. Nadát ze zijn klaargekomen, uiteraard.

Fenna kruist onze acteurs in het naar buiten lopen. Karen en John heten ze. Twee aardige Amerikanen die in ons land verblijven. Volgend jaar verhuist societysm.com hen naar Duitsland. Die verblijven in het buitenland zijn extraatjes voor de acteurs. Wat Karen en John voor ons doen, kan normaal niet, maar hun exclusiviteitcontract met de lui van societysm.com liep af in december.
'Amerikanen vinden Europa hot,' zegt Karen glimlachend. Ze is gespierd, groot en ongelooflijk aantrekkelijk.
'Elke plek waar jij bent is hot,' voegt John er aan toe. Karen glundert van plezier. Die twee zijn ook in het echte leven grillige minnaars en ze gedragen zich als wat ze zijn: door de wol geverfde professionals. Er doen zich dan ook geen noemenswaardige problemen voor tijdens de contractbesprekingen.

'Nou, dat was een bewogen dagje,' zegt Gabrielle wanneer we opnieuw alleen zijn. Aan de uitdrukking op mijn gezicht ziet ze dat ik overstuur ben. Ze denkt dat het door haar komt. Door iets wat zij gedaan heeft. Misschien door de manier waarop ze naar me keek toen ik met Fenna praatte.
Ze richt haar smekende blik op mij.
'Ik weet dat ik fout zat, maar ik vertrouw Fenna niet, meester,' flapt ze eruit. 'Straf me zo hard als je wilt. Ik ben en blijf helemaal van jou, maar ik vind het niet leuk dat we bij haar en die Rafael moeten gaan eten.'
'Daar kan ik inkomen, Gabrielle,' zeg ik rustig. 'Ik straf je nooit omwille van je gevoelens, meisje, maar veel te vaak om hoe jij je gedraagt.'

Gabrielle's dag eindigt op de folterbank in onze nagelnieuwe opnamestudio. In de gang, boven de studiodeur brandt het rode lampje. Gabrielle brandt ook, van verlangen. Ze ligt naakt en wijdbeens te hunkeren naar datgene wat ze niet krijgt. Keer op keer stop ik precies op tijd. Ik weet dat ze me een ploert vindt en dat ik de regels schend. Voor één keer kan het me niet verdommen. Ik weet dat elke meester leeft bij gratie van zijn slavinnen, maar deze keer trekt Gabrielle aan het kortste eind. Ze smeekt me om de genade van het genot, maar wanneer ik haar losmaak is ze nog altijd onbevredigd. Ze houdt zich sterk en probeert haar tranen voor me te verbergen, iets wat haar niet al te best lukt.

Scène: 8

Locatie: Rafaels appartement, Casino plein – Middelkerke
Fenna en Rafael gaan uit. De jurk die ze draagt, zwiert onder het lopen om haar mooie, brede heupen en haar strakke truitje onder de winterjas doet haar nog voluptueuzer lijken dan ze al is. Buiten ruikt de lucht naar de zee en Fenna zuigt haar longen vol koude lucht terwijl ze hand in hand met Rafael het Casino plein oversteekt. Veel te licht geklede jongeren rijden er op skateboards.
‘Ik ken een goed restaurantje,’ zegt Rafael. ‘Wel duur, maar erg gezellig. En met een fijne keuken en langs de dijk.’
Fenna knikt. Enthousiast.
‘Da ‘s leuk, met zicht op zee.’

In het restaurant kijkt ze bewonderend om zich heen. Rafael heeft niet overdreven. Aperitief, voorgerechtje, is dit het juiste moment? Fenna haalt diep adem en snijdt het onderwerp aan waar ze al de hele dag mee zit.
‘Ik ben vorige week bij dokter Van Wijck geweest.’
‘O ja? Waarom heb je me daar niets van verteld, Fen?’
‘Ik vertel het je nu.’ Haar stem wordt zachter. ‘Ik ben helemaal in orde, Rafael. Het kan soms maanden duren voor je zwanger wordt, zei de dokter.’
‘Dat vertelde ik je toch al, liefje?’
Fenna steekt haar kin vooruit.
‘Ja, maar jij bent een psychiater, Raffi. Ik wilde het liever van mijn gynaecoloog horen.’
Rafael gniffelt. Hoofdgerecht, koffie en dessert.

De rest van de avond luistert hij met tedere aandacht naar Fenna’s verzuchtingen. Ze vertelt hem over haar dromen en haar verwachtingen. Hij streelt haar hand en kan gewoon niet geloven dat deze prachtige vrouw nu van hem is. Haar ogen sprankelen van leven en haar borsten spannen onder de stof van haar truitje.
Rafael voelt zijn pols versnellen.
‘Kom, laten we naar huis gaan, Fen, ’ zegt hij. Zijn blik spreekt boekdelen.

Scène: 9

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer twee:
Wanneer ik me naakt of volgens de regels opgetuigd aan mijn meester toon, is het mij verboden complexen of schaamtegevoelens uit te spreken of te koesteren. Ik ben immers het voorwerp van de meester zijn verlangens en lusten. Voor mijn meester ben ik perfect. Als ik niet tevreden zou zijn over hoe ik eruit zie, dan zou ik de goede smaak van mijn meester beledigen.

Locatie: in Café Metropole, Oude Markt - Leuven
Ze strijkt een paar donkerrode, warrige krullen uit haar ogen. Gabrielle brengt me mijn Tripel. Ze morst wat van het troebele, blonde Trappistenbier op mijn zwarte pantalon.
‘O, sorry, meester,’ zegt ze verontschuldigend. Er tintelt een blos op haar wangen.
Ik glimlach haar toe.
‘Ach, het is niets, Gabrielle.’
Ze maakt aanstalten om te gaan zitten, maar iets trekt haar aandacht. Ze kijkt uit het raam, verstijft en haar glas met tonic glipt uit haar vingers. Het glas spat uiteen.
‘Nee! Shit, nee,’ mompelt ze stilletjes. Haar maag krimpt ineen.

Ik kijk geschrokken naar haar op. Haar vrolijke stemming lijkt compleet verdwenen te zijn.
‘Gabrielle?’ Mijn stem klinkt bezorgd.
Ze gaat zitten en in de korte stilte die volgt, neem ik haar uitgebreid op. Ze is duidelijk bang voor iets of iemand. Ze kijkt naar de vloer.
‘Het is mijn ex-vriend. Herman. Hij heeft ons gezien en het is een agressieve klootzak.’ Ze maakt een snelle hoofdbeweging in de richting van de deur. ‘Daar is hij. Sorry, Matt.’
Ik volg haar blik en vraag me af waarom ze zich verontschuldigt. We hebben allemaal onze zonden en ons verleden. Maar één blik op de gemene kop van Herman zegt me genoeg. Ik voel de adrenaline al door mijn lichaam suizen. Die knaap heeft de breuk met Gabrielle nog niet helemaal verwerkt, geloof ik.
‘Dag slettenbak,’ zegt Herman, met een bitterheid die zelfs Gabrielle verbaast. ‘Is dit je nieuwe vriendje? Een saai ventje in kostuum?’
Ze knikt hem kort toe. Klootzak, wil ze hem toeroepen, maar onwillekeurig deinst ze toch voor Herman terug. Ze ziet hem strak naar mij kijken.
‘Wat wil je, Herman? Wij hebben het uitgemaakt, weet je nog?’
‘Jij hebt het uitgemaakt, slettenbak. Ik niet.’
Hij bukt zich om Gabrielle aan te raken, maar ergens halverwege grijp ik hem bij de pols. Deze kerel heeft haar pijn gedaan. En niet het soort pijn dat Gabrielle leuk vindt. Dat ik leuk vind.
‘Buiten, klootzak,’ zeg ik, terwijl ik overeind kom. Mijn bijna zwarte ogen, die ik nooit voor iemand neersla zijn op hem gericht. ‘Jij en ik. Nu.’

We staan in het kleine, hellende steegje dat de Oude Markt met de Parijsstraat verbindt. Herman doet een uitval met zijn vuist naar mijn hoofd. Dom en voorspelbaar, niemand heeft hem geleerd hoe hij zijn vuisten moet gebruiken.
Ik ontwijk de slagen van mijn tegenstander of blokkeer ze met mijn gebogen onderarmen. Rustig verander ik van positie, zoekend naar een mooie opening terwijl Herman er niets rakend op los slaat. In een onderdeel van een seconde haal ik uit. Uppercut. Hermans hoofd vliegt naar achteren en zijn slappe lichaam belandt plat op de grond.
Gabrielle doet een stap naar voren. Ze komt naast me staan en legt haar arm op mijn schouder.
‘Shit, Matt! Je hebt hem knock-out geslagen,’ zegt ze. Er klinkt iets van ontzag door in haar stem.
Ik knik en haal diep adem. Een rondje boksen… God, dat was lang geleden, denk ik.
‘Ja, ik geloof het ook, liefje.’

Deel II-2

Scène: 10

Locatie: Rafaels appartement, Casino plein – Middelkerke
Fenna laat zich achterover op het bed vallen. Binnenin haar borst begint een vuur op te laaien en iedere spier in haar lichaam verstrakt wanneer Rafael naast haar komt liggen en zijn hand op haar heup legt. Ze draait zich op haar zij.
‘Morgen gaan we naar huis, Fen,’ zegt Rafael. ‘Terug naar de realiteit. Patiënten ontvangen en dossiers aanleggen. Ik zal het hier missen.’
Zijn vingers strelen Fenna’s brede heup. Al gauw laat hij zijn hele hand omlaag glijden om haar trui een beetje omhoog te trekken. Hij laat zijn hand eronder glijden.
Fenna’s ogen schitteren suggestief.
‘Dat is morgen, Raffi,’ zegt ze. ‘Nu wil ik met je vrijen.’

Wanneer Fenna en hij naakt zijn, ziet hij haar buik met daaronder een compleet kaalgeschoren venusheuvel. Ze lijkt wel een meid uit zo ’n pornofilm.
Fenna volgt de blik van Rafael. Het is van zijn gezicht af te lezen dat hij niet geamuseerd is.
‘Waarom kijk je zo, Raffi? Ik heb het voor jou gedaan.’
‘Voor mij?’
‘Ja, voor jou! Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.’
‘Leuk?’
‘Ja, leuk! Ik wilde me helemaal naakt aan je tonen. Omdat ik van jou ben nu,’ zegt Fenna, op een gekwetste toon. Ze gaat iets dichter naast hem zitten en kust hem op zijn lippen.
‘Ik wil van jou zijn, Raffi. Helemaal van jou.’

Rafael zit volkomen roerloos naast haar. Ze ziet dat hij iets, wat dan ook, wil zeggen om zijn reactie goed te praten, maar hij weet niets te verzinnen. Fenna buigt zich naar hem toe om hem te kussen en aan te raken.
‘Kom, fluistert ze in zijn oor. ‘Vanaf nu zal ik me daar nooit meer scheren, Raffi. Tenzij jij me daarvoor de toestemming geeft, oké?’
Rafael knikt, slaat zijn armen om haar heen en trekt haar naar zich toe.
‘Sorry, Fen. Ik… Ik schrok alleen even, dat is alles. Je hoeft me geen toestemming te vragen over zulke dingen.’
Fenna voelt zijn handen over haar rug gaan, over haar heupen en billen. De strelende handen doen rillingen langs haar ruggengraat lopen. God, wat is dit toch heerlijk! Wat is seks toch heerlijk, denkt ze. Maar Rafael heeft haar op een voetstukje geplaatst, het zal niet gemakkelijk zijn om hem in een meester-rol te manoeuvreren…

Scène: 11

Locatie: Rafaels huis, Dekenstraat - Leuven
Onze gastheer serveert het voorgerecht; gevulde Sint Jakobsschelpen. Rafael draagt vrijetijdskledij, duur spul. En Fenna, die draagt een kort, roze jurkje. Barbie popje Fenna. Het is veel te kort en te koud voor deze tijd van het jaar. Ik vraag me af op wie ze indruk probeert te maken; op Rafael, op mij of op Gabrielle? Mijn sub is de beste gok, denk ik. Die twee kunnen elkaar niet luchten.
Sommige dingen veranderen nooit. Dingen zoals Fenna's prachtige, forse bilpartij die dat bizarre roze jurkje een reden van bestaan verschaft. Of het groene vuur in de ogen van Gabrielle, wanneer ze ziet welke plek van Fenna's weelderige lichaam ik aan het bewonderen ben. Ze zijn twee tegenpolen, mijn meisjes, innerlijk zowel als aan de buitenkant... En ik heb heimwee naar de tijd dat ik hen allebei de mijne kon noemen.

Hoewel de minzaam kijkende Rafael zijn best doet om zijn gevoelens te verbergen, zie ik toch min of meer hoe hij zich voelt. Hij beschouwt mij als een bedreiging. Ik hoef geen helderziende te zijn om te zien dat hij dit etentje onder exen een vreemde zaak vindt. Het is me overduidelijk dat het dineetje Fenna's idee is, niet zijn idee.
'Ik vind het fijn dat we opnieuw als vrienden samen kunnen zijn, Matt,' zegt Fenna, alsof ze mijn gedachten leest.
De spanning is nu te snijden, want Gabrielle zowel als Rafael zijn het duidelijk niet met Fen eens. Rafael kucht en Gabrielle schuift heen en weer op haar stoel. Ze heeft één been opgetrokken en onder haar zitvlak geschoven. Dat doet ze wel vaker als ze nerveus wordt.
'Ja,' antwoord ik glimlachend. 'Al is het natuurlijk spijtig dat we niet meer kunnen samenwerken, Fen.' Ik pauzeer eventjes en neem een slokje van de Pouilly Fuissé. Die is uitstekend van smaak en ijskoud.
'Doe je nog iets voor OmniCom Solutions, eigenlijk? Achter de schermen misschien, want met de idioot die er nog werkt...'

Fenna schudt haar hoofd. Het idee alleen al!
'Nee, ik heb ontslag genomen bij OmniCom. Ik wil die klote Ulrik nooit meer zien.'
'Ja, ik dacht al zoiets... Ach, een geniale meid zoals jij zal niet lang zonder werk blijven. Er is zoveel vraag naar specialisten...'
Rafaels vingers knijpen in de steel van zijn wijnglas. Zijn kaakspieren verstrakken.
'Fenna hoeft helemaal niet te werken,' zegt hij, op een betuttelend toontje. Fenna fronst en er verschijnt een lichte blos in haar hals. Rafael ziet het ook.
'Als ze dat niet zelf wilt, bedoel ik natuurlijk,' mompelt hij verontschuldigend.
'Natuurlijk,' zeg ik glunderend van plezier. Er zijn nog heel wat zaken onuitgesproken tussen die twee, denk ik.
Heel wat zaken.

Scène: 12

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren
We hebben ruzie en dat is een nieuw gegeven. Gabrielle is bokkig, ze spreekt niet tegen me. Geen woord tijdens de hele rit van Leuven naar Tervuren. Als ik haar vragend aankijk, slaat ze haar blik neer en zucht. Het is aardedonker wanneer we onze bungalow bereiken. Gabrielle loopt heupwiegend voor me uit, niet om me uit te dagen of zo, Gabrielle wiegt gewoon met haar heupen. Altijd.
Binnen gekomen sluit ik de deur achter me. Gabrielle doet het licht aan. In de gang en later ook in de badkamer. Ik volg haar tot bij de wastafel, kom achter haar staan en leg mijn handen op haar schouders. Haar bleke snoetje staart me aan vanuit de badkamerspiegel. Ogen vol verwijt.
'Ga je me nog vertellen wat je dwars zit, meid?'
'Ik ben alleen maar goed voor de seks, is het niet? Want je gedroeg je alsof je geen bal om me gaf, Matt,' zegt ze, op een gekwetst toontje. 'Je had alleen maar oog voor Fenna vanavond. Het was verschrikkelijk. Ik heb me nog nooit zo vernederd gevoeld.'

Lieve hemel, wat voelt het ijs plotseling glad en gevaarlijk. Ik mag nu niet verpinken, want dan gaat Gabrielle zich van alles in haar mooie hoofdje halen. Gedurende een minuut zeg ik niets. Helemaal niets. Langzaam begin ik haar schouders te masseren.
'Wel? Zeg je niets?'
Ze houdt haar hoofd schuin en staart me aan. Vuur en bliksem verhullen haar kwetsbaarheid.
'Misschien heb je gelijk, Gabrielle,' zeg ik. Mijn stem zakt en mijn handen ook. Ik neem haar kleine borsten in mijn handen en begin ze zachtjes te kneden. Dwars door de wollen trui heen voel ik waar haar beha zit. 'Misschien heb ik niet gezien hoe ongemakkelijk jij je voelde of hoe mooi je eruit zag. Hoe mooi en elegant je er uitziet als jij je beweegt en eet en gewoon jezelf bent... Of hoe je de hele avond lang jouw lippen tuitte elke keer dat ik met Fenna sprak of naar haar keek. Je bent drie keer naar de WC geweest en elke keer dat je opnieuw de kamer betrad, keek je meteen naar mij. Je was bang, Gabrielle, bang dat ik je niet zou zien, maar ik zie jou altijd. Zelfs als je denkt dat ik je niet zie, zie ik je nog.'
De spieren in haar nek en schouders ontspannen. Ik voel het.

'En toch voelde het niet zo,' zegt ze, maar ik hoor de onzekerheid in haar stem. 'Jeezes, Matt... Ben ik dan zo 'n domme, jaloerse trut? Verwijt ik jou dingen die je niet denkt of voelt?'
'Ik ben dol op jou, Gabrielle,' antwoord ik, heel dicht bij haar oor. 'Als je dat niet gelooft, wat doe je dan bij mij?'
Ze knikt. De weerstand brokkelt af. Mijn linkerhand kneedt een tepel, de rechter is tussen haar benen gegleden waar ik druk uitoefen op het kruis van haar jeans. Gabrielle's ademhaling begint te versnellen.
'Vergeef me, Matt,' fluistert ze. 'Ik... Ik hou teveel van je.'
Een rukje en de Wrangler gaat open. Mijn hand glijdt naar binnen.
'Ik ook van jou, zelfs al ben je een schandalige sub.' Met het topje van mijn middelvinger wrijf ik over haar gevoeligste plekje. 'Hoe wil je gestraft worden?'
'Geef je me mijn zin vanavond?'
'Ja. Zeg maar, wat heb je het liefst?'
Gabrielle knippert een paar keer met haar oogleden.
'Een flinke geseling,' zegt ze. 'Met die nieuwe zweep, die zachte. Die we uit Nederland hebben laten komen. Dan kan je lekker hard slaan, meester. En overal…’

Scène: 13

Locatie: Praktijk van Dr. Cauwenbergs, Vaartstraat - Leuven
Toby Cauwenbergs is ook maar een mens en wat die deze aantrekkelijke jonge vrouw hem vandaag vertelt, plaatst hem in een bijzonder onaangename positie. Hij weet immers dat de vrouw in kwestie en Rafael De Bunder een relatie hebben. Rafael zijn collega en poulain. Mijn god, denkt Toby, de arme kerel staat op trouwen en hij weet niet eens dat zijn verloofde nog gevoelens heeft voor een andere man. En wat voor een verleden dat die twee hebben...
'Praat met uw verloofde, juffrouw Slaghmulders,' hoort de psychiater zichzelf zeggen. 'Een huwelijk is een ernstige zaak. Té ernstig om er maar met een half been in te stappen.'
Fenna lacht hardop.
'Een half been, dokter? Ik was verlamd toen ik Rafael pas leerde kennen. Ik had geen benen! Hij heeft me op mijn slechtst gezien in die dagen, ik weet wat ik aan Rafael heb.'
Toby Cauwenbergs knikt en trekt zijn meest hypnotiserende gezicht. Als dit niet werkt...
'Daar twijfel ik ook niet aan, juffrouw,' antwoordt hij geheimzinnig. 'Maar weet Rafael wat hij aan jou heeft?'
Geen antwoord.
Toby ervaart een gevoel van voldoening als hij ziet dat zijn woorden hun doel treffen. Hij wentelt zich vreugdevol, maar onmerkbaar in de stilte die als een loodzware, duistere wolk boven therapeut en patiënt hangt. Fenna Slaghmulders lijkt voor het eerst te begrijpen dat Rafael ook wel eens gekwetst zou kunnen worden in deze zaak.
Vrouwen denken vaak dat mannen maar één ding willen, maar dokter Cauwenbergs is tweeënzestig. Hij weet wel beter. Mannen willen niet één ding, ze willen alles. Vrouwen ook overigens. Dat is de ziekte van deze tijd, denkt de dokter mijmerend. Iedereen wil alles en liefst zo snel mogelijk...
Op dat ogenblik ziet Fenna de dingen helderder dan ooit. Ze verlangt naar een kind en dat verlangen is zo groot en zit zo diep in haar ziel verankerd, dieper dan ze zelf begrijpt. Rafael is een fijne man; lief en teder, goed in bed en knap om te zien. Jeezes, hij zou een fantastische papa zijn, daar twijfelt ze niet aan. En hij houdt van haar, dat weet ze. Dat voelt ze. Maar er is een "maar", een godverdomde, huizenhoge "maar".
'O mijn god, ik moet het hem vertellen,' zegt ze, met een angstig stemmetje. 'Misschien als ik hem alles opbiecht en niets meer voor Rafael verberg... Misschien dat ik dan wél van hem kan gaan houden met alles wat ik in me heb.'
Dit gaat niet zoals het moet, denkt Dokter Cauwenbergs. Hij vloekt inwendig en zijn voorhoofd rimpelt.
'Er is een reden dat geheimen geheimen zijn, juffrouw Slaghmulders,' zegt hij, terwijl hij Fenna een indringende blik toewerpt. 'Het is misschien geen goed idee om uw verloofde álles op te biechten. Wellicht kunt u zich beperken tot het uiten van uw twijfels over het geen u voor hem voelt. En nog voor uw ex voelt.'
'Matt is niet echt mijn ex, dokter.'
'Nou... Vanuit Rafaels oogpunt is hij dat wél. Geloof me, juffrouw.'

Scène: 14

Locatie: @theCenturiClub, Tiensevest - Leuven
About "The Switchblade Sessions".
'Hoi, Matt.' Marius begroet me met een joviale handdruk. 'Is roodkopje er niet bij vandaag?'
'Nee. Er zijn een drietal zware opnamesessies gepland vandaag, Gabrielle houdt een oogje in het zeil.'
Marius maakt een klakkend geluidje met zijn tong. Hij doet dat vaak en drukt er zijn waardering mee uit. Meestal gaat het klakken gepaard met het omhoogschieten van zijn linkse wenkbrauw. Zo ook nu.
'Je bent met je kont in de boter gevallen, Matt. Zo 'n mooie meid en dan nog ééntje waar je op kunt rekenen.'
'Ja, ik ben een gelukzak.'
Marius kijkt me onderzoekend aan.
'Je klinkt niet écht overtuigd, jongen. Wat scheelt eraan?'
Ik haal mijn schouders op. Mijn lichaamstaal verraadt de onwil om over mijn gevoelens te praten. Marius leest me als een opengeslagen boek.
'Nou... Als je wil praten, weet je me te vinden, ja?' Hij bevochtigt zijn vlezige onderlip. 'Kom, laten we over zaken praten, want daarom ben je hier, hé?'
Ik knik. Bevestigend.
Marius zegt dat hij trots is op ons succes. Dat hij nooit aan me getwijfeld heeft en dat alle grote dotcoms in de rij staan voor onze sessies. Die hebben we "The Switchblade Sessions" genoemd omdat Karen en John voortdurend van rol switchen. De ene sessie speelt zij top, de andere John. De sessies waar John sub speelt, zijn een dikke hit bij de mannelijke subs. Een schot in de roos, want dat is een enorme markt. Wereldwijd.
'Het was een goed idee om Karen en John te gebruiken, Matt,' zegt Marius, vol bewondering. 'Spijtig dat ze naar het buitenland vertrekken… Maar man, moet je die cijfers toch eens zien! Flash Productions staat op de kaart. Weet je dat er al een knaap van playboy magazine hier geweest is? Hij wilde het brein achter "The Switchblade Sessions" interviewen.'
'Gabrielle is net zo goed het brein als ik, Marius. We hebben Switchblade samen bedacht.'
Marius knikt, nog altijd razend enthousiast.
'Weet ik. Maar toen ik hem dat vertelde, werd hij zowaar nóg nieuwsgieriger. Ik zal hem het nummer van jouw mobieltje geven, als dat oké is?'
'Ja, hoor. Ga je gang.'

We eindigen leunend op de tapkast. Eric schenkt ons een dertig jaar oude Glennfiddich die zo zacht over mijn tong rolt dat hij mijn typische terughoudendheid wegspoelt. Ik vertel aan Marius dat ik haar mis. Dat ik Fenna mis.
'En roodkopje? Die is toch leuk?' Klinkt het vragend. Marius vindt Gabrielle een mooi en sympathiek meisje, hij zegt me dat ook. Dat ik haar hart niet mag breken.
'D... Dat wil ik ook niet, Marius,' stamel ik. 'Ik ben dol op Gabrielle. Dat was ik al vanaf dag één... Maar ik zit verankerd aan Fenna. Het is de tweede keer dat ik haar aan een andere man verlies. Deze keer is het mijn eigen stomme schuld. Misschien dat ik het daarom zo zeker weet.'
Het wordt laat. Of beter, vroeg. Ik ben dronken en ik ben geen drinker. Het is dus pijnlijk en zal dat morgenochtend nog meer zijn.

Scène: 15

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer vijf:
Elke regel en elk voorschrift, hoe klein ook, berust op een gezamenlijk besluit. Ik geef mij uit vrije wil aan mijn meester. Mijn lichaam is zijn lichaam en zijn lust is mijn lust.

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren
Verschrikkelijke kater. Black-out ook, dat wordt me pas duidelijk als Eric aanbelt. Gabrielle werpt een geïnteresseerde blik op de grote, breedgeschouderde man. Schaamteloos bekijkt ze de halfbloed barman van de Centuri Club van top tot teen. Het is een knappe man. Een verdomd knappe man.
‘Hoi, die Matt,’ begroet hij me. ‘Tikje van de hamer, joh?’
‘Mmmh…eerder een mokerslag. Wat brengt jou hier, Eric?’
‘Je herinnert je écht niets, hé?’
Ik schud mijn hoofd. Wat moet ik me herinneren, vraag ik me af. Eric ziet mijn verwarring en glimlacht zijn witte tanden bloot.
‘Ons idee voor een nieuwe productie, Matt,’ zegt hij enthousiast. ‘Met mijn vriendin in de hoofdrol.’
‘Euh… Vergeef me, Eric…een totale black-out, vrees ik… Kom toch binnen.’

In de salon. Eric vertelt me over ons gesprek van de avond tevoren. Hij had me over Kirsten gesproken, een Femdom uit het Antwerpse. Ze is Erics meesteres.
‘Kirsten… Juist ja, het begint me te dagen, Eric,’ zeg ik. Mijn stem klinkt schor, maar flarden van het gesprek van gisteren bereiken mijn hersens. ‘We hadden een idee voor een programma rond een meesteres en haar sub, is het niet?’
Eric knikt. Hij is blij dat ik niet te dronken was om me het gesprek te herinneren en vreesde even voor een teleurstelling.
‘Ja, en we wilden het “Kirstens Femdom” noemen,’ antwoordt Eric. ‘Een reeks filmpjes voor een nieuwe weblink in het pakket dat Marius onder het Centuri label aanbiedt. Marius zag het helemaal zitten,’ voegt de donkere barman er nog aan toe. ‘Hij verzekerde ons dat er een enorme markt voor is,’ gaat Eric verder. ‘Er is een schrijnend gebrek aan meesteressen op het net en Kirsten is fantastisch. Ze heeft al een deel van het scenario uitgeschreven.’
Nu ben ik onder de indruk. En razend nieuwsgierig naar de vrouw in kwestie.

Ik vraag Gabrielle om me nog een paar aspirientjes te brengen en richt me opnieuw tot Eric.
‘Wil jij iets?’
‘Nee, dank je,’ zegt Eric. ‘Wanneer kun je haar ontmoeten, Matt?’
‘Morgen. In de namiddag, want in de voormiddag moet ik naar de bank.’
Eric glundert.
‘Oké. Ze zal er zijn.’
Gabrielle brengt een glas waar twee bruistabletjes in liggen te sissen. Ze neemt plaats op de sofa en vleit zich tegen me aan. Ze kijkt me nieuwsgierig aan en vraagt:
‘Hoe concreet is dit idee eigenlijk?’
‘Heel concreet. Het wordt opvolger voor “The Switchblade Sessions”, mijn lieve schat,’ antwoord ik, terwijl ik speels in Gabrielle’s bil knijp. ‘Zo een weblink kost relatief weinig en brengt tonnen geld op,’ leg ik uit. ‘Met Domspace deden we iets gelijkaardigs, of niet soms?’
Gabrielle fluistert iets bevestigends in mijn oor. Haar vingers verdwijnen onder mijn trui en Eric staat op.
‘Nou… Ik geloof dat ik maar eens opstap,’ zegt hij glimlachend.

Scène: 16

Locatie: Rafaels huis, Dekenstraat - Leuven.
Het is kwart over tien en dikke regendruppels tikken op het dakraam. Rafaels nachtlampje is al gedoofd en hij heeft zijn rug naar haar toegekeerd, maar dat van Fenna brandt nog. Ze wil zo graag met hem praten, maar de woorden komen niet. Ze weet niet hoe of waar te beginnen. Hoe vertel je iemand dat je twijfels hebt? Twijfels over de verloving en het huwelijk, maar ook over lustgevoelens voor je beste vriend. Matt is haar oudste vriend, haar maatje. Hij begrijpt haar zonder woorden. Fenna kent maar één vluchtweg: seks. Dat werkt voor haar, al van sinds ze een puberend meisje was.
Fenna glipt uit haar nachtkleedje. Naakt. Ze gaat tegen Rafael aanliggen en slaat haar armen en benen om hem heen. Haar handen glijden om zijn rug naar zijn buik en dan nog lager, op onderzoek uit.

Rafaels lichaam reageert. Hij draait zich om en schuift naar haar toe. Onder het strelen, kijkt hij naar haar. Naar zijn bloedstollend mooie vriendin. Fenna’s knedende vingers winden hem op en zijn hele lijf gloeit. Het dekbed is van haar afgegleden. Hij staat in brand en beroert zacht haar warme vochtigheid. Zijn lippen dwalen over haar borsten.
Fenna opent haar benen en biedt hem alles wat ze heeft.
‘Gebruik mij, Raffi! Sla me! Sla me lekker hard,’ flapt ze eruit. ‘ Behandel me als jouw slavin. Ja, neem me voor je plezier en doe met me wat je wilt…’
Rafael houdt zijn adem in.
‘S… Slavin? Wil je dat ik je sla? W… Wat… Waar heb je het over, Fen?’

Plotseling is de spanning te snijden. Fenna’s hart bonst zo wild, dat ze zich duizelig voelt.
‘Ik wil helemaal van jou zijn,’ zegt ze stilletjes. ‘En ik heb eens zin in lekker hard. Ik vind het af en toe fijn om geslagen te worden. Vooral op mijn billen…’
Fenna’s biecht schokt Rafael. Hij komt dagelijks in contact met mensen met problemen en niet zelden zijn dat problemen die met seks te maken hebben, maar nu is hij compleet van de kaart. Hij verschrompelt zienderogen.
Opeens voelt Fenna zich pijnlijk verlegen worden. Ze durft Rafael niet meer aan te kijken en bloost. Een golf van misselijkheid raast door haar ingewanden.
Dit gaat niet goed, denkt ze. Dit gaat helemaal niet goed! Haar vingers grijpen naar haar nachthemdje. In de badkamer barst ze in snikken uit.

Scène: 17

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer zes:
Na elke straf moet ik mijn meester bedanken omdat hij genoeg om me geeft om mij te corrigeren.

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren - kantoorruimtes “Flash Productions”
Kirsten is alleen gekomen, want Eric moet werken. Ze stelt zich aan me voor en de meesteres van Eric ziet er - om het beleefd uit te drukken - nogal gewoontjes uit. Ze is middelgroot en heeft haar schouderlange, lichtbruine haren in een staartje bij elkaar gebonden. Ze draagt een mooie bril die haar levendige, amberkleurige ogen accentueert. Mager is ze niet, maar ook niet dik. Ze draagt een zwart met grijs gestreepte broek en een zwart truitje met een diepe V hals. Ik zie een glimp van haar donkere, met kant afgewerkte beha. Een gemiddelde cupmaat.
Ze ziet dat ik haar aan het keuren ben en laat me zwijgend begaan. Ze glimlacht erom en alles aan haar straalt rust uit. Ze vertelt me dat ze aan een zeldzame oogaandoening lijdt. Niets ergs of zo, maar ze kan geen contactlenzen verdragen. Ik vind Kirsten onmiddellijk sympathiek.
‘Ik ben Matt en dit is mijn sub en mijn zakenpartner, Gabrielle,’ zeg ik, terwijl ik de twee vrouwen aan elkaar voorstel. ‘Wij willen graag uw ideeën horen, Kirsten. Eric vertelde me dat jij al een deel van het scenario klaar had?’
‘Meer dan een deel, ik heb een draaiboek klaar voor de hele reeks. Nu ja, een eerste kladversie, zeg maar.’
Ze haalt een stapel papieren uit haar reusachtige handtas en legt het script op de vergadertafel. De bladzijden zijn met plastic ringetjes aan elkaar bevestigd. Op de voorpagina staat:

“Scenario & draaiboek voor Kirstens Femdom”.
‘Fantastisch,’ zeg ik blij verrast, terwijl ik het draaiboek naar me toe schuif. ‘Ongelooflijk dat je al zoveel uitgeschreven hebt! Is dit exemplaar voor ons?’
Kirsten knikt van ja.
‘Het was niet zo moeilijk,’ zegt ze. Een fijn glimlachje speelt rond haar mondhoeken. ‘Het is geen fictie, alles in dit draaiboek is precies zo gegaan als het er staat.’
Ik open een fles Champagne op de goede samenwerking en vraag Kirsten of ze al eens eerder geacteerd heeft?
‘Nee, nooit,’ antwoordt ze hoofdschuddend. ‘Eric ook niet. Vormt dat een probleem, Matt? Bedoel je dat jullie liever met professionele acteurs willen werken?’
‘Absoluut niet. Ik vind het juist formidabel dat jullie het zelf gaan doen,’ reageer ik. ‘En het budget is van dien aard dat we op locatie kunnen filmen waar nodig. Eric ken ik al langer, maar ik heb er een goed gevoel over nu ik jullie allebei ontmoet heb.’
‘Da ’s fijn om te horen,’ zegt Kirsten, en onze glazen raken elkaar. Gabrielle, ik en Kirsten brengen een toast uit.
‘Op Kirstens Femdom!’
‘Ja, op Kirstens Femdom!’

Scène: 18

Winkelstraat, Bondgenotenlaan - Leuven
Rafael en Fenna komen uit de H&M. Hun relatie zit in een dipje en shoppen is een tijdelijke upper voor het moreel. Maar enkele meters verder, vlak bij de bushalte, komt Ulrik uit een krantenwinkel naar buiten. Hij probeert een sigaret aan te steken, maar wanneer hij Fenna ziet, glippen sigaret en plastic aansteker uit zijn vingers.
‘Fenna!’ Hij roept haar naam zo luid en er klinkt zoveel woede door in zijn stem, dat iedereen in de omgeving van de krantenwinkel in Ulriks richting kijkt.
Rafael blijft staan, kijkt naar de man die Fenna’s naam uitschreeuwt. Naast hem bevriest Fenna. Plotseling weigeren haar spieren dienst en gedurende één seconde denkt ze dat ze het gevoel in haar benen opnieuw kwijt is. Fuck, het is de idioot. Klote Ulrik.

‘Ken jij die man?’ vraagt Rafael ernstig. Hij werpt een hautaine blik op de kale man die op hen afstevent.
Fenna knikt.
‘Het is mijn ex.’
‘Jouw ex? Ik dacht dat Matt jouw ex was?’
‘Nee, Matt is een goede vriend,’ zegt ze lijzig. ‘Deze knaap is een eersteklas klootzak.’
Ulrik hoort alleen het laatste woord.
‘Wie is er hier een klootzak? Toch ik niet, zeker?’ Hij grijnst breed en gebaart met zijn hoofd naar Rafael. ‘Ik vermoed dat je jouw nieuwe pooier hier bedoelt? Of is dit een klant? Hoeveel reken je tegenwoordig, Fenna?’
‘Ach, rot toch op, Ulrik,’ snauwt ze. ‘Rafael is mijn nieuwe vriend. Jij bent niet meer dan een zielig mannetje met een piepklein lulletje. Jij bent geschiedenis, een zwarte bladzijde uit mijn geschiedenis.’
Op Ulriks gezicht verschijnt een hatelijke uitdrukking.
‘Oei, pijnlijk! Maar wie denk jij dan wel dat je bent, mevrouw de grote pornoster? Weet jouw nieuwe vriendje dat je in gore seksfilms meespeelt? Wat is er eigenlijk met die andere knaap gebeurd? Die vent waar je mee samen werkte?’

Rafael kijkt geschokt van Ulrik naar Fenna. Hij is niet dom, dokter de Bunder puzzelt tot de stukjes hun plekje gevonden hebben.
‘Mijn god, bedoelt hij Matt?’ Fenna kijkt hem recht aan, maar antwoordt niet op zijn vraag. ‘Ja, dus,’ zegt Rafael zelf. ‘Hij bedoelt Matt. Maakt die pornofilms?’
‘Pornofilms, websites voor geperverteerde rukkers en nog van alles,’ antwoordt Ulrik in Fenna’s plaats. ‘Heeft jouw liefje dat niet verteld? Wel, ik voel met je mee, kerel. Mij had ze het ook vergeten te vertellen…’
Rafael legt zijn arm over die van Fenna en trekt haar naar zich toe. Ulrik is nu lucht voor hem. Die knaap heeft een grote mond, maar hij vormt geen bedreiging voor hem.
‘Kom, laat hem. We gaan, Fen,’ fluistert hij, dicht bij Fenna’s oor. ‘Wij moeten eens praten.’

Scène: 19

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer zeven:
Ik ben verplicht om een gedachteboekje bij te houden. Het is voor mij alleen, een uitlaatklep voor donkere gevoelens en ongeoorloofde gedachten die van voorbijgaande aard zijn. Mijn meester gunt me die kleine onzekerheden, hij zal het boekje nooit lezen.

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren - Gabrielle maakt een notitie in haar gedachteboekje.
Matt en ik hebben het draaiboek voor “Kirstens Femdom” gelezen. Het is echt goed en we hebben vertrouwen in Kirsten. In Eric ook. Hij is intelligent en een uitzonderlijk knappe man, Kirsten schrijft in het scenario dat ze aanvankelijk niet kon geloven dat hij een sub was. Ze hield hem voor één van de Doms omdat hij er zo imposant uitzag toen ze hem voor het eerst ontmoette. Ik geloof dat Kirsten en Eric écht verliefd op elkaar zijn geworden tijdens hun ontdekkingsreis samen. De meesteres en haar sub.
Waarom kan mij zoiets niet overkomen? Waarom heb ik steeds het gevoel dat Matt niet verliefd is op mij?

Matt is zo anders dan alle andere mannen die ik ooit ontmoet heb. Hij is fantastisch en ik ben ongelooflijk verliefd op hem. Waarom kan hij zijn gevoelens toch zo moeilijk uiten? Misschien wil hij het niet. Fenna zei me eens, helemaal in het begin… Toen zei ze dat Matt niet het type is dat verliefd wordt. Hij weet gewoon niet wat dat is, liefde. Hoe dat eruit ziet of hoe het aanvoelt. Maar hij is lief en zorgt goed voor me.

Hij is mijn meester en hij doet me pijn, op alle gebied. En toch kan ik niet meer zonder hem. Als ik ziek ben, verzorgt hij me. Als ik bang of moe ben, neemt hij me in zijn armen. We hebben samen een huis gekocht en “Flash Productions” is van ons beiden. Samen. Wat wil ik nog meer? Dat hij het tegen me zegt, dat wil ik…

En ik ben jaloers op Fenna. Ik haat haar niet, maar ze jaagt me angst aan. Ze is Matts maatje en ik wil ook zijn maatje zijn. Ik wil dat hij me bekijkt met dezelfde ogen waarmee hij Fenna bekijkt.

Deel II-3

Scène: 20

Locatie: Fenna’s appartement op de Lei, Leuven - opnieuw beginnen.
Fenna staart uit het raampje van haar Ford Focus. Haar ogen zijn opgezwollen van het huilen en haar hoofd voelt aan alsof het op barsten staat, want de breuk met Rafael verliep pijnlijk en er zijn harde woorden gevallen. Aan beide kanten. We hebben zelfs de lente niet gehaald, denkt Fenna bitter. Opeens is het daar, overspoelt het haar; een zwarte vloedgolf van neerslachtigheid.
Even later stapt ze uit de wagen. Ze heeft een afspraak, moet de sleutel van haar nieuwe appartement afhalen. Een gemeubelde flat op de Lei. De ligging is prachtig en alles is nagelnieuw. Verschrikkelijk duur ook, duizend ballen per maand. Fenna geeft geen zak om het geld. Ze zit er warmpjes bij, maar voelt zich ijs en ijskoud.
Fenna neemt afscheid van de eigenaar, geeft hem een hand. Daarna laat ze zich in de zetel vallen. Uitgeput sluit ze haar ogen. In haar sporttas zitten de meest noodzakelijke dingen voor vanavond en morgen. De rest komt donderdag, met de verhuisfirma.
Enkele uren later, vier om precies te zijn, schiet ze wakker. Futloos strompelt ze naar de badkamer en van daar naar de slaapkamer. Fenna slaapt bijna twaalf uur aan een stuk en vanaf het moment dat ze wakker wordt, realiseert ze zich dat ze zich nog exact hetzelfde voelt als voor ze haar ogen sloot. Mijn god, ik heb een depressie, denkt ze.
Fenna weet niets van de man die het gebouw in de gaten houdt. Hij volgt haar al sinds eergisteren.
Buiten steekt Ulrik zijn verkleumde handen in zijn zakken. Dus hier woont ze, denkt hij terwijl hij langzaam terug naar zijn BMW slentert. Hij is al maanden op wraak aan het broeden. Omdat Fenna zijn brieven nooit beantwoordde. Omdat ze een goed mens geen tweede kans wilde geven... Hij zal er wel voor zorgen dat ze bijdraait. In Ulriks verwarde en door alcohol aangetaste geest verschijnt ze voortdurend. Visioenen van Fenna in alle mogelijke standjes. Van Fenna en hij toen ze nog een stelletje vormden. Het is haar schuld dat het zo slecht met hem gaat. Ja, het is haar schuld. Nu moet zij er maar voor zorgen dat alles weer goed komt. Hij zal aan Fenna bewijzen dat hij een echte man is. Dat hij haar man is.

Scène: 21

Locatie: @theCenturiClub, Tiensevest - Leuven
"Kirstens Femdom" – take one.
We filmen op locatie vandaag, bij Marius in de club, en gaan de eerste opname voor "Kirstens Femdom" inblikken. Eric en Kirsten zullen zo dadelijk hun eerste ontmoeting naspelen. Die vond ook hier plaats, in de Centuri Club en tijdens één van de maandelijkse ontmoetingsavonden voor Doms en subs. Iedereen staat op zijn plaats en figurant Maaike, die één van de hostesses speelt, zal de deur voor Kirsten openen.
Camera loopt, opname één voor "Kirstens Femdom", zeg ik. Enkele minuten later kijken we allemaal toe hoe Eric en Kirsten hun ding doen. Het zijn natuurtalenten, die twee. En ze kennen de routine en hun tekst, alles loopt bijzonder vlotjes.
Het is dan ook een mooi verhaal. Kirsten is compleet weg van Eric en wanneer ze hoort dat hij zich als sub heeft opgegeven, vult ze haar fiche in en overhandigt haar aanvraag aan Marius. Zij en Eric worden aan elkaar voorgesteld. Eric vertelt haar dat hij barman is, hier in de Centuri Club. Kirsten is logistiek bediende en werkt in het depot van de stedelijke bibliotheek.
Er volgt een dialoog op het moment dat die twee nader met elkaar kennismaken en ter zake komen:
'Wat zijn jouw verwachtingen van mij, Kirsten?' vraagt Eric, nadat ze zich aan elkaar hebben voorgesteld.
Ze kijkt recht in zijn hazelnootbruine ogen en gaat daarmee door tot hij die voor haar neerslaat.
'Ik verwacht een gretige en gehoorzame minnaar. En ééntje die lekker op me geilt ook, natuurlijk.'
'Dat lijkt me niet moeilijk, Kirsten.'
'Betekent dit dat je mij als jouw meesteres aanvaardt, Eric?' Haar ogen sprankelen van de voorpret.
Hij knikt bevestigend en zegt luid en duidelijk:
'Ja, meesteres.'
En dat is het begin van Kirsten en Eric.
‘Oké, dat is voldoende voor de openingsscène,’ zeg ik rustig. ‘Bij de volgende opname mag Kirsten opnieuw inpikken en het over jullie spelregels hebben.’

"Kirstens Femdom" – take two.
‘Ik geef je even de drie belangrijkste regels mee, Eric,’ zegt Kirsten even later. ‘Tot we elkaar wat beter leren kennen, zien we elkaar enkel hier in de club en da ‘s op vrijdagavond, dus zorg dat je beschikbaar bent. Ik zal je twee opdrachten geven voor tijdens de week en één op de vrijdagavond zelf. Voor de opdrachten die je tot een goed einde brengt, word je beloond. Voor de andere word je gestraft. Streng gestraft. Begrijp je die regels?’
‘Ja, meesteres.’
‘Heb je nog vragen voor mij?’
‘Eén vraag, meesteres.’
‘Ik luister.’
‘Waarom hebt u mij uitgekozen, meesteres? Men vertelde me dat u slechts één aanvraagformulier voor een sub had ingediend.’
Er verschijnt een geamuseerde uitdrukking op Kirstens gezicht. Ze grijnst Eric toe en knikt even kort in zijn richting met haar hoofd.
‘Dat is een vraag die ik je zelf zal laten beantwoorden. Ik zal het je laten zien, sub. Ik zal jou jezelf laten bekijken… Door mijn ogen.’
Kirsten grijnst opnieuw.
‘En dat zal ik doen door je nu onmiddellijk jouw kleren voor me te laten uittrekken. Omdat het een ontmoetingsavond is en er hier zoveel mensen aanwezig zijn, mag je jouw onderbroek aanhouden.’
De camera loopt en er hangt een verwachtingsvolle stilte op de filmset. Enkele vrouwelijke figuranten gedragen zich plots erg kippig.
Goedkeurend kijkt Kirsten naar de man die zich voor haar uitkleedt. Ze merkt zijn verlegenheid en vindt dat die hem siert, vooral omdat hij absoluut geen enkele reden heeft om verlegen over te zijn. Integendeel.
‘Je schaamt je over hoe je er naakt uit ziet,’ merkt ze op, met iets van strengheid in haar stem.
‘Vanaf nu is dat strikt verboden. Je mag je niet schamen over iets wat van mij is. Nooit! Ik wil niet dat mijn keuze in twijfel getrokken wordt, begrepen?’
‘Ja, meesteres.’
‘Nou, dat is dan afgesproken.’ Klinkt het zelfverzekerd. De eerste scène zit erop en het loopt allemaal gesmeerd. Regisseur Matt is bijzonder tevreden.

Scène: 22

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer acht:
Wanneer ik me uit eigen beweging kom aanbieden of mezelf op bevel aan mijn meester moet tonen, mag ik nooit meer dragen dan een nauwsluitend broekje en een hemdje of topje. Beha's zijn niet toegestaan tijdens onze sessies, tenzij mijn meester me beveelt om er één aan te trekken.

Locatie: Matt & Gabrielle's bungalow, Tervuren
Gabrielle verschijnt in onze slaapkamer. Ze draagt de fijne niemendalletjes die ik voor haar had klaargelegd vanmiddag. De chocoladebruine lingerie accentueert haar mooie bleke teint. Een string en een topje met ragfijne kanten fantasietjes op al de juiste plekjes. Spijtig dat we dat schattige setje maar één keertje kunnen gebruiken. Ik heb nu al spijt dat ik geen reserve exemplaar gekocht heb want het staat haar écht beeldig. En ze ziet er ongelooflijk sexy uit.
'En? Beval ik mijn meester?'
Ik knik en haar ogen stralen. Ze kende het antwoord op de vraag, las dat in mijn warme, gulzige ogen. Die dwalen over haar zo goed als naakte lichaam. Van haar sproetige gezichtje naar sierlijke nek en blanke boezem. En lager nog, naar de plek waar haar in kant gehulde venusheuvel naar me lonkt. Ik kijk naar ons grote bed, vlak achter haar. Gabrielle zweert bij het merk Auping, voor haar rug. Ze heeft een holle rug, zo zegt ze zelf. Maar je kunt net zo goed zeggen dat ze een mooie bolle kont heeft. En toegegeven, het bed ligt lekker.
'Omdraaien,' zeg ik bevelend. 'Laat me jouw achterkant eens bekijken.'
Gabrielle gehoorzaamt me onmiddellijk en toont me haar blote billen. Ik ben gek op strings en nog gekker op het welgeschapen achterste van mijn sub. Ik loop op haar toe en leg mijn hand op haar rechterbil.
'Je bent een prachtig slavinnetje, Gabrielle.'
'Dank je, meester.'
'Ik weet wat jij het liefste wilt, meisje, maar ik hoor het je graag zeggen...'
'Ik wil jou dienen, meester,' fluistert Gabrielle. 'En ik wil zo graag dat je mij laat voelen dat je van me houdt. Als ik machteloos aan jouw genade ben overgeleverd, dan ben ik het gelukkigst. Als je mij vernedert en me pijn en genot bezorgt, meester.'
Ik haak mijn duimen onder de schouderbandjes van haar topje en schuif ze langs haar armen naar beneden. De donkere kleur van mijn handen contrasteert fel met Gabrielle's witte huid als ik haar smalle schouders masseer. Mijn handen glijden over haar borst en ik voel de harde punten van haar borsten. Handen als kommetjes. Ik kneed, eerst zachtjes. Dan knijp ik, hard.
Ze maakt een kreunend geluidje en krijgt meteen een flinke duw zodat ze voorover op het bed belandt. Plat op haar buik.
'Steek ze omhoog,' zeg ik, terwijl ik de strengen van de karwats los schud.
'Ja, meester. Graag, meester,' antwoordt Gabrielle. Ze weet wat ik bedoel en biedt me haar billen aan door haar achterste omhoog te steken.
Fjoewiiiip!
De zweep fluit en dan weerklinkt het petsende geluid van leer op vlees.
'Ai!'
'Niet laten merken dat het pijn doet, meisje. Of ik sla nog harder.'
'Sorry, meester. Mag ik nog, meester? Alsjeblieft?'
Fjoewiiiip!
We spelen urenlang. Kwellingen en strelingen wisselen elkaar af in een lustopwekkend, tergend traag tempo. Pijn en genot smelten samen tot één glorieus geheel. En dat zijn we ook, Gabrielle en ik: één glorieus geheel.

Scène: 23

Locatie: Politiekantoor, Grote Markt - Leuven
Zondagochtend. Fenna ziet er niet uit en ze voelt zich gebroken en verschrikkelijk smerig. Ze zit tegenover een agent en doet aangifte van haar verkrachting. Ze vertelt de agent dat ze de dader persoonlijk kent en dat hij een ex-vriend en collega van haar is.
'En hoe heet die man? Wilt u zijn naam nog eens herhalen, juffrouw Slaghmulders?'
'Ulrik,' zegt Fenna. 'Ulrik Van Den Bempt. In drie woorden.'
'En jullie woonden samen?'
'Ja, maar dat is al maanden geleden. Het is al maanden uit tussen Ulrik en mij. Hij stond me vanmorgen op te wachten voor het gebouw waar mijn nieuwe flat in gelegen is. Hij... Hij greep me en sleurde me de parkeergarage in.'
'U zei dat die man gedronken had?'
Fenna knikt.
'Zijn adem stonk verschrikkelijk, ja.'
De politieman noteert alles wat Fenna hem zegt. Af en toe stelt hij een vraag en wanneer hij klaar is, vraagt hij aan Fenna of er iemand is die hij kan bellen. Iemand om haar naar het ziekenhuis te brengen?
Fenna slikt en staart zwijgend voor zich uit.
'Juffrouw Slaghmulders?' Klinkt het. 'Moet ik iemand opbellen? Een familielid?'
'Nee. Ik… Er… Geen familielid,' zegt Fenna. 'Niet in die zin, niet iemand die...'
'Een vriendin misschien,' probeert de agent.
Fenna schudt haar hoofd. Ze heeft zin om in huilen uit te barsten. Er is maar één iemand die ze vertrouwt.
'Matt,' zegt ze stilletjes. 'Ik zal u het nummer van Matts mobieltje geven.'

Mijn telefoon gaat over en ik tast in de rechterbinnenzak van mijn jack.
'Met Matt.'
'Mijnheer Lorenz?'
'Ja, Matt Lorenz. Met wie spreek ik?'
'Politie Leuven, mijnheer Lorenz. Ik bel u voor Fenna Slaghmulders.'
'Fenna?' Mijn hart slaat enkele slagen over. 'Wat is er met haar? Is ze oké?'
'Ze is oké, maar kan uw hulp gebruiken, mijnheer Lorenz,' zegt de agent. 'Hoe snel kunt u hier zijn?'
'Vijftien minuten.'
'Bij uitzondering kunt u uw wagen voor het politiekantoor achterlaten, mijnheer Lorenz. Tot straks.'
Gabrielle kijkt me geschrokken aan.
'Wat was dat, Matt?'
'De politie. Er is iets met Fenna. Ik moet er meteen naartoe.'
'Wil je dat ik met je meega?'
'Liever niet, Gabrielle,' zeg ik. 'Ik weet niet eens wat er gebeurd is. Ik bel je straks, oké?'
'Ja, oké,' zegt ze liefjes, maar ik voel dat mijn weigering haar kwetst. 'Ga nu maar.'

Scène: 24

Locatie: Politiekantoor, Grote Markt - Leuven
Het is een hoopje ellende dat ik in mijn armen houd. Fenna. En toch is ze is spijkerhard, ze klaagt niet en huilt niet. Elke andere vrouw zou in snikken zijn uitgebarsten bij wat haar is overkomen. Ze heeft me verteld wat Ulrik gedaan heeft en dat ze naar het ziekenhuis moet voor een gynaecologisch onderzoek.
'Mijn god, Fenna,' mompel ik, dicht bij haar oor. 'Ik zou nooit gedacht hebben dat die idioot tot zoiets afschuwelijks in staat was. Daar achtte ik hem te bang voor...'
'Hij was dronken. Goed dronken.'
'Ach zo... Ik... Ik vind het echt verschrikkelijk voor jou, Fenna. Vind je het goed dat ik je naar de Gasthuisberg breng?'
Ze maakt zich los uit mijn omhelzing en knikt.
'Natuurlijk vind ik dat goed,' snuft ze. 'Ik ben zo blij dat jij er bent, Matt. Dank je.'
'Graag gedaan, meid. Kom, de Jaguar staat hier voor de deur geparkeerd.'
In de wagen stel ik de vraag die al minutenlang op mijn lippen brandt.
'Moet je Rafael niet bellen, Fen? Per slot van rekening is hij jouw verloofde...'
Ze schudt kort haar hoofd en wrijft in haar ogen.
'Nee. Hij heeft het uitgemaakt,' zegt ze toonloos.
'Wat? W... Wanneer is dat gebeurd?'
'Vorige week.'
Ik kan mijn oren niet geloven.
'Zomaar ineens? Ik dacht dat jullie op trouwen stonden!'
'Ja, dat was ook zo. Tot we Ulrik tegen het lijf liepen en hij me voor porno actrice begon uit te schelden.' Fenna haalt haar schouders op en slaakt een zucht. 'Maar dat is niet de voornaamste reden dat we uit elkaar zijn.'
'O nee?'
Fenna legt haar hand op mijn rechterknie.
'O, Matt... Ik kan me niet van je losmaken. Ik weet dat je nu met Gabrielle bent, maar het lukt me niet om jou uit mijn hoofd te zetten.'
'Dit is niet het juiste moment, Fen,' zeg ik, terwijl ik de ondergrondse parking nader. 'Zorg jij nu maar eerst dat je helemaal in orde raakt.'
In het Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg, tien minuten later. Ik wacht op de gang terwijl Fenna bij de dokter is. Ik heb zin om met Marius te gaan praten. Om het recht in eigen handen te nemen. Het zal Ulrik nog spijten dat hij Fenna pijn gedaan heeft. Verkrachtingen, roofovervallen en kloppartijen waren schering en inslag in de buurt waar Fenna en ik opgroeiden. Maar Fenna ontsnapte uit dat wereldje. Om dan door een collega verkracht te worden. Het zou ironisch zijn, als het niet zo verdomd triest was.

Scène: 25

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer negen:
Ik heb een gelofte van trouw en gehoorzaamheid geschreven voor mijn meester. En een eed afgelegd. Die moet ik altijd kunnen opzeggen.

Locatie: Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg, Leuven
Rond de middag. Ik bel Gabrielle.
'Jeezes, je kunt haar niet alleen naar huis laten gaan,' zegt Gabrielle, nadat ik haar verteld heb wat Fenna is overkomen. 'Niet met de dader die nog op vrije voeten is en haar persoonlijk kent. Breng haar mee naar hier, Matt. We zullen haar wel bij ons thuis opvangen, oké?'
Ik klem mijn mobieltje steviger tussen mijn vingers van verbazing. Gabrielle reageert zoals de vrouw die ik liefheb zou reageren. Op dat ogenblik voel ik iets opwellen in mijn borst, ergens diep vanbinnen. Onder de ribben.
'Ja, oké,' zeg ik, met een schorre stem. 'Ik ga terug naar binnen, liefje, ik ga afsluiten.'
'Ja, tot straks, Matt,' antwoordt ze.
'Gabrielle?'
'Ja?'
'Je bent een schatje. En ik hou van je.'
Ik kan een speld horen vallen aan de andere kant van de lijn en duw grijnzend op het rode knopje aan de rechterkant.
Later, in de Jaguar, spreekt Fenna haar ongeloof uit.
'Dus het was Gabrielle's voorstel om bij jullie te logeren tot de politie Ulrik oppakt?'
'Yep.'
'Nou, dat is lief van haar. Ik dacht altijd dat ze mij niet kon uitstaan,' oppert Fenna.
'Gabrielle is een geweldig complex persoon, Fen. Daarin lijkt ze op jou. En op mij ook.'
Fenna haalt diep adem en slaakt een zucht.
'Ja, misschien is dat zo... Ik vraag me af wat zij wel heeft en ik niet, want het is duidelijk dat je haar graag ziet.'
'Ik zie jou ook graag, Fen.'
Fenna trekt een pruillip.
'Je woont met haar samen en jullie hebben samen een zaak opgestart. Jeezes, Matt! Zie je het dan zelf niet? Zij heeft mijn plaats ingenomen. Al die dingen hadden wij vroeger... Jij en ik.'
'Je verdraait de zaken een beetje, geloof ik.' Ik stop voor de rode lichten en kijk Fenna scherp aan. 'Wat er tussen Gabrielle en mij is gegroeid, is helemaal anders. Zij is al vanaf dag één mijn subje. Jij en ik, wij zijn vrienden. Vrienden die toevallig ook af en toe seks met elkaar hadden.'
Fenna's kaken verstrakken.
'Waarom heb je met me gebroken, Matt? Eerlijk? Want die hele kwestie met Ulriks brieven, dat kwam je gewoon goed uit. Dat gaf je een reden... Je wist donders goed dat ik die zak nooit een tweede kans zou hebben gegeven.'
'Jij wilt dingen die ik je niet kan geven, Fenna,' zeg ik, terwijl ik mijn vingers rond het stuurwiel klem. 'Dingen waar je van dacht dat Ulrik of Rafael jou die wel konden geven.'
'Dingen? Komaan, Matt, durf je het woord zelfs niet uit te spreken? Een kind! Ja, ik wil graag een kind van jou, maar daarom niet nu meteen!'
'Denk toch eens na, Fen,' reageer ik zuchtend. 'Ik ben een producent van pornofilms. Ik ben een meester; ik leg mijn vriendin aan de ketting en sla haar met gesels! Wat moet ík nou met een kind? Zeg nu zelf...’

Scène: 26

Locatie: Matt & Gabrielle's bungalow, Tervuren
Ik ben langs Fenna's appartement gereden en heb er wat spulletjes opgehaald. Dingen die ze voor me had opgeschreven. Ondertussen bekommert Gabrielle zich om Fenna. Mijn sub gedraagt zich anders tegenover Fenna, ook al beschouwt ze die nog steeds als een mogelijke rivale. Gabrielle is zorgzaam zonder te overdrijven, ze doet alles precies goed. Al gauw voelt Fenna zich helemaal thuis door het warme welkom in onze bungalow. We stellen haar voor om een lekker heet schuimbad te gaan nemen en Fenna gaat daar met graagte op in. Dus ik breng haar spullen naar de logeerkamer terwijl zij zich in de badkamer terugtrekt.
'Ik verlang naar je,' zeg ik tegen Gabrielle, terwijl ik haar omhels.
Ze lacht hardop in mijn oor.
'Ja, uw verlangen is voelbaar, meester. Héél erg voelbaar.'
'Wie het laatst lacht, Gabrielle...'
Ze maakt zich los uit mijn omhelzing en staart me nieuwsgierig aan.
'Hoe bedoel je, meester?'
'Ik heb iets voor je klaargelegd. Een pakje.'
Groene gretige ogen.
'Een geschenkje? Voor mij?'
'Mmmh... Ja, maar ook voor mij. Om half elf vanavond mag je het openen, geen minuut vroeger! Daarna wil ik je opgetuigd en klaar in de slaapkamer.'
'Ja, meester.'
We eten macaroni, Gabrielle maakt haar beroemde kaassaus en ik snipper de ontvette ham in kleine blokjes. Fenna is stilletjes tijdens het eten. Ik ken haar al lang genoeg om te zien dat ze het ontzettend moeilijk heeft met de manier waarop mijn sub en ik met elkaar omgaan.
Er hangt een seksuele spanning, want zowel Gabrielle als ik kijkt reikhalzend uit naar half elf. Bovendien gedraagt Gabrielle zich als een verliefd tienermeisje en ik geloof dat dit veel te maken heeft met het telefoontje van daarnet. Dat was de eerste keer dat ik het haar letterlijk zei, dat ik van haar hield.
'Ik denk dat ik vroeg ga slapen,' zegt Fenna, niet lang na het avondeten. Ze voelt zich het vijfde wiel aan de wagen en mijn hart gaat naar haar uit.
Drie uur later opent Gabrielle het pakje dat ik voor haar heb klaargelegd. Het bevat drie voorwerpen: een bloedrode en smetteloos witte roos die in elkaar verstrengeld zijn, een zilveren ring met een inscriptie en een flinterdun, zwart en totaal doorschijnend hipster slipje om meteen aan te trekken.
Gabrielle voelt haar hart bonken in haar borst wanneer ze de woorden leest die ik in de ring heb laten graveren.
Met liefde voor Gabrielle, van haar meester Matt.
Dat staat er.

Scène: 27

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer elf:
Ik heb mijn meester het recht gegeven om zijn bezit in kaart te brengen. Daarom moet ik elke plek van mijn lichaam door mijn meester laten fotograferen. Waar en wanneer hij dat van me eist. Gekleed of naakt.

Locatie: Matt & Gabrielle's bungalow, Tervuren – 22:30
Na ons avondeten en haar gloeiend hete bad is Fenna compleet ingestort. Ze is naar bed en is diep in slaap. Ik wacht op mijn slavinnetje, het is half elf en dat betekent dat Gabrielle bij haar meester verwacht wordt.
Ze beweegt zich met de lenigheid en gratie van een panter. De zwarte, niets verhullende hipster slip die ik voor haar gekocht heb, sluit nauw rond haar dijen. Ik kijk bewonderend naar Gabrielle’s allermooiste plekje; de zacht glooiende, met een fijn, rossig vachtje bedekte venusheuvel van mijn slavin. Minutenlang laat ik haar voor me paraderen, zich omdraaien, knielen en allerlei zinnenprikkelende poses aannemen.

Heel af en toe krijgt ze een beloning voor de moeite die ze zich getroost, of voor haar gehoorzaamheid. Een kneepje in een tepel, een aai over haar buikje of een venijnig tikje op haar dij of bil. Gabrielle kreunt en kronkelt en al gauw is het dunne gaas tussen haar dijen doordrenkt van haar genot.
Ik plaats mijn sub in het midden van onze slaapkamer en bind een zwartzijden blinddoek voor haar ogen. Met een schaar knip ik het kruis uit haar broekje terwijl de rillingen langs Gabrielle’s ruggengraat lopen. Haar verlangen groeit bij iedere ademteug die ze neemt, maar ik raak haar niet aan. En ik spreek geen woord.
De klikkende geluidjes vertellen Gabrielle dat ik haar fotografeer. Ze kent het geluid van ons digitale fototoestel. Ze trekt haar buik in en steekt haar borsten naar voren, biedt me ze aan. Ze weet dat ik zo mijn eigendom in kaart breng. Noordoost en dan zuidwaarts.
Pas veel later geef ik haar de toestemming om zich tegen me aan te krommen. Haar lichaam beeft wanneer ik haar optil en haar op haar rug op het bed leg. Ik trek de blinddoek los en begin aan het tweede gedeelte van ons liefdesspel. Daar ga ik mee door tot Gabrielle omhoog komt en vloeibaar aanvoelt. Vloeibaar en open. Tot we allebei voldaan zijn, meer dan voldaan.
Lange tijd is er enkel onze versnelde ademhaling te horen. Dan vraagt ze me naar de rozen en de ring. Naar de betekenis ervan.
‘De ring is zoiets als een verlovingsring,’ leg ik uit. ‘En de rozen symboliseren ons beiden; de witte, half ontloken roos staat voor de onderdanigheid, en de rode, volledig geopende roos symboliseert de meester.’
Ik glimlach plagerig om haar nog steeds onbegrijpende gezichtsuitdrukking.
‘Een verlovingsring, meester?’
‘Zoiets áls een verlovingsring, Gabrielle,’ verduidelijk ik. ‘Mijn woorden niet verdraaien, ondeugend slavinnetje!’
‘Ja, meester.’

Scène: 28

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren
Terwijl ik al bij Marius ben voor de opnames van "Kirstens Femdom", ontvangt Gabrielle de journalist van Playboy magazine. Gunther is een al wat oudere man met een messcherp, gitzwart sikje. Hij geeft Gabrielle een hand, neemt wat foto's van ons kantoor en van de opnamestudio. En van Gabrielle, uiteraard.
Halverwege het interview loopt Fenna door de gang. Onze langslaper is pas uit bed en op weg naar de keuken voor een licht ontbijt. Slechts gekleed in een ultrakort, katoenen nachthemdje trekt ze onmiddellijk de aandacht van Gunther. Zijn donkere ogen flitsen van haar beha-loze boezem naar omlaag. Een glimp van een roze onderbroekje en een stel bruine benen. Weg Fenna.
'Wie was dat? Eén van de actrices?'
Gabrielle schudt haar hoofd en glimlacht meewarig.
'Nee, hoor. Fenna is een vriendin van Matt die hier tijdelijk logeert.'
'Ach zo...' Gunther lijkt over iets na te denken. 'Ook een erg mooi meisje.'
'Ook? Dank u voor het complimentje,' reageert Gabrielle koket. 'Had u nog vragen voor mij?'
Gunther knikt en werpt een snelle blik op zijn notitieboekje.
'Hoe denken jullie het succes van “The Switchblade Sessions” te consolideren?'
Gabrielle praat over onze nieuwste productie, maar ze past er wel voor op om de journalist al te veel informatie prijs te geven. Ideeën zijn moeilijk te beschermen, zeker op het internet. Er is geen schaamte op dat vlak, geen enkele.

Locatie: @theCenturiClub, Tiensevest - Leuven.
"Kirstens Femdom" - take three.
'Mogen we beginnen, Matt?'
'Ja, doe maar,' zeg ik, luid en duidelijk. 'De camera loopt, we starten met Kirsten.'
Ik film Kirsten terwijl ze haar nieuwe sub van top tot teen bekijkt. Het bevalt haar wat ze ziet; het lenige, bruine lichaam van de man overtreft haar stoutste verwachtingen. Behalve een knap gezicht, beschikt Eric over een gespierde, licht behaarde borstkas met een mooie platte buik die overgaat in een smal middel. Kirsten werpt een goedkeurende blik op de nauwsluitende boxershort van haar toekomstige speelkameraadje, vooral de plek waar zijn mannelijkheid zich onder de spannende stof aftekent, trekt haar aandacht.
'Je bent een mooie sub,' zegt ze vriendelijk, terwijl ze nu ook zijn lange, rechte benen bekijkt. Ook die zijn licht behaard. Bijna onhoorbaar slaakt ze een zuchtje. Van puur geluk. Extase eigenlijk.
Dan stelt ze haar slaafje een vraag.
'Ben je geschoren, Eric?'
Eric ziet waar ze naar kijkt en begrijpt dat ze zijn intieme delen bedoelt.
'Euh... Nee. Wel netjes getrimd, meesteres. Wilt u dat ik alles wegscheer?'
'Nee, dat hoeft niet,' antwoordt ze snel. 'Tenzij ik het je specifiek beveel, maar netjes is oké voor mij. Een man mag gerust wat lichaamshaar hebben. Dat vind ik fijn.' Ze lacht hardop, een warme lach en zegt: 'Geen enkel vogeltje bouwt graag zijn nestje in een kale boom.'
Eric lachte met haar mee.
Humor is belangrijk tijdens het spel. Elke goede top weet dat.

Scène: 29

Locatie: @theCenturiClub, Tiensevest – Leuven
"Kirstens Femdom" - take four.
De pauze zit erop. We filmen het laatste gedeelte van onze allereerste sessie. De betalende leden krijgen waar voor hun geld, daar zullen we vandaag voor zorgen.
'Wil iedereen zijn positie terug innemen?'
Er wordt geknikt en gemompeld, Kirsten en Eric gaan van start.
Lange tijd zegt Kirsten niets. Zwijgend draait ze rond Eric heen, hem bekijkend en zachtjes aanrakend. Ze legt haar hand op zijn arm en betast zijn biceps. Ze voelt aan Erics borst en buik en aait hem over zijn billen. Ze keurt hem als een mannetjesdier op de veemarkt en glimlacht als ze ziet hoe hij daarvan geniet. Hij kan zijn opwinding niet voor haar verbergen, de steeds groter wordende uitstulping in zijn boxershort is onmiskenbaar en al gauw tekent de zijn erectie zich duidelijk af onder de dunne, meegevende stof.
'Ja, zeg! Wat ben jij voor een schaamteloze sub,' zegt ze, quasi geschokt. Haar vingertoppen beroeren het topje van zijn lid terwijl ze inwendig grinnikt. Ze voelt aan de schacht. Zo hard als ijzer voelt dat ding.
'Is dit jouw manier om met te laten weten dat je me leuk vindt, subje?'
'Euh... J... Ja, meesteres,' stamelt Eric.
Kirsten lacht om Erics gestamel en gebaart naar het stapeltje kleren bij zijn voeten.
'Zoek je spullen bij elkaar en volg me,' zegt ze bevelend.
Terwijl hij achter haar aan loopt, voelt ze hoe het vooruitzicht van het spel haar vanbinnen helemaal verwarmt. Kirsten is niet onaantrekkelijk, maar bezwaarlijk een schoonheid. Mannen van Erics kaliber lopen haar zonder omkijken voorbij in het echte leven. Ze is middelgroot, met lichtbruine haren en een gave, gladde huid. Haar lichaam is niet bijzonder; slanke benen, een stevige kont, een bol buikje en een normale cupmaat. En ze draagt een bril. Een nogal zeldzame oogaandoening maakt het dragen van contactlenzen onmogelijk voor Kirsten.
In de gang die naar de sectie met de privé ruimten leidt, houdt ze haar pas in. Ze draait zich nogal plotseling om en ziet hoe Eric schrikt van die onverwachte beweging. Zijn ogen flitsen weg, maar precies zoals ze dacht, was hij naar haar kont aan het staren geweest. Haar eigen blik dwarrelt van zijn gezicht naar omlaag. De erectie van Kirstens sub heeft nog niets aan hardheid ingeboet.
'Je was naar mijn kont aan het staren, subje. Beken het maar.'
'Euh... Ja, meesteres.'
'Hier komen.'
Eric schuifelt op haar toe. Zijn hart bonkt in zijn borst. Als in een reflex trekt hij zijn buik in op het moment dat Kirsten haar duimen onder het elastiek van zijn boxershort haakt. In één vlotte beweging trekt ze het elastiek naar achteren en schuift ze het kledingstuk naar omlaag, tot halverwege Erics benen. Onmiddellijk springt het grote, harde lid van Eric naar voren.
'Je bent veel te aanmatigend, sub,' merkt ze koeltjes op. 'Hoe durf je jouw meesteres begluren zonder toestemming? Vooruit, trek die boxershort helemaal uit en kom voor me uit lopen.'
Ze ziet hoe hij gehoorzaam het laatste kledingstuk van zijn lichaam verwijdert. Spiernaakt loopt hij voor haar uit. Zijn kleren houdt hij voor zijn stijve lid. Kirsten glimlacht en staart nu zelf naar het zachte deinen van zijn billen. Bij elke stap die Eric neemt, veren die lichtjes op. Ze bereiken de speelkamer en Kirsten strekt haar vingers. Ze geeft Eric een flinke tik met haar vlakke hand, recht op zijn blote achterste.
'Hier stoppen. We zijn er.'
Eric blijft roerloos staan. Zijn billen gloeien nog na van de klap. Golven van genot razen door zijn lichaam.
'Oké, dat was prachtig, jongens! De sessie zelf doen we in kleine kring,' zeg ik hardop. 'Iedereen bedankt! En een dikke proficiat aan alle figuranten.'

Scène: 30

Locatie: Matt & Gabrielle’s bungalow, Tervuren.
Fenna logeert drie dagen bij ons wanneer Ulrik wordt opgepakt. In feite geeft hij zichzelf aan, de luis. Ik vertel aan Fenna uit hoe het komt dat de grootste lafaard die wij kennen uit eigen beweging naar de politie is gestapt.
'Het was niet écht uit eigen beweging, Fen. Marius heeft twee mannetjes op hem af gestuurd.'
'Ze hebben hem toch flink in elkaar getimmerd, hoop ik?'
Wraakgierige Fenna.
'Nee, maar ze hebben hem wel behoorlijk bang gemaakt,' zeg ik grijnzend van oor tot oor. 'Ik heb iets opgevangen over een notenkraker en een snoeischaar.'
Fenna lacht hardop.
'Van mij mochten ze hun gang gaan, Matt,' zegt ze, met ogen kil als ijs.

Een uurtje later. We bespreken het recente succes van "Kirstens Femdom", want de eerste sessie is een enorme hit. De eerste kortfilm wordt gedownload als gek.
'Jij hebt niets te doen en ik heb hulp nodig, Fenna. Wil jij niet een paar afleveringen inblikken?'
'Die filmpjes regisseren, bedoel je dat?'
Ik knik.
'Je mag met Kirsten en Eric meespelen ook,' stel ik plagerig voor. 'Als je dat graag wilt.'
'Lach je me uit, Matt?'
'Ik zou niet durven, meid!'
'Ja, dat zal wel,' zegt ze spottend. 'Neem je me in dienst dan?'
'Met plezier.'
'En Gabrielle? Ze is erg lief voor me geweest, Matt... Denk je dat zij het leuk vindt dat ik me met jullie productiehuis bemoei?'
'Het is freelance en puur zakelijk, Fen,' antwoord ik. 'Wat zou Gabrielle er op tegen hebben dat jij voor Flash Productions werkt?'
Fenna knikt instemmend.
'Puur zakelijk, hé?' Ze lacht een lachje dat ik niet helemaal kan plaatsen. 'Nou, oké dan. Graag.'
Maar voor Fenna is het niet enkel zakelijk. Ik ben haar beste vriend en meer. Ze verlangt naar me, op alle gebied.
Hoe kan ik hem terugwinnen, denkt ze. Ik ben nog altijd verliefd op hem... Ik word al opgewonden gewoon van naar hem te kijken. Ik wil aan hem toebehoren. Ik wil Matt terug als mijn Dom.

Scène: 31

Locatie: Matt & Gabrielle's bungalow, Tervuren
Fenna zit in de opnamestudio en is net klaar met de montage voor het tweede luik van Kirstens Femdom wanneer ze Gabrielle goedgemutst in de Jaguar ziet stappen en wegrijden. Een zenuwachtige Fenna begint in de richting van de kantoorruimte te slenteren. Ze heeft er genoeg van om haar gevoelens te verdringen en te verzwijgen. Het is nu al maanden dat ik mijn gevoelens verberg... Het is tijd voor actie, denkt ze. Luttele seconden later verschijnt haar blonde hoofd in de deuropening.
'Ik ga wat thee zetten, Matt. Wil jij ook een kopje?'
'Graag.'
Ze draagt twee dampende koppen naar binnen en geeft mij de volste van de twee. Haar hand trilt een beetje en haar ogen zoeken die van mij. Ze schraapt haar keel en kucht lichtjes.
'Matt?'
'Ja?'
'Ik... Ik verlang heel erg naar je, Matt, echt waar. Wil je me echt niet terugnemen als je sub? Me nog een kans geven? Ik droom ervan om je opnieuw mijn meester te mogen noemen.'
'Jeezes, Fenna! Meen je dat nu ernstig? Je weet toch dat Gabrielle nu mijn sub is?'
Fenna geeft geen krimp wanneer ik Gabrielle's naam uitspreek. Ze glimlacht me toe en strijkt een blonde lok uit haar gezicht.
'Ik wil je gerust delen met Gabrielle,' zegt ze, op een nederig toontje. 'Ik zou al tevreden zijn met wat kruimels… Met een heel klein beetje aandacht en wat onschuldige spelletjes. Alsjeblieft, Matt? En als je me niet kunt vergeven, straf mij dan voor wat ik je heb aangedaan en geniet ervan om mij te kwellen.'
Fenna kent mijn zwakheden als geen ander. Ze ziet dat haar woorden me in vervoering brengen, want de schittering in mijn ogen ontgaat haar niet.
'Ik weet het niet, Fenna,' zeg ik weifelend. Mijn blik glijdt over haar lichaam. Hemelsblauw topje met diepe inkijk, skinny jeans, sneakers. 'Met ons verleden samen is het misschien niet zo 'n goed idee. En sinds wanneer zijn onze spelletjes onschuldig? Seks is nooit onschuldig.'
Fenna haalt diep adem, ze heeft al half gewonnen en weet dat.
‘Ik vraag je alleen maar om mijn Dom te zijn, toch niet om seks met mij te hebben,’ zegt ze uit. ‘Tenzij je dat wilt natuurlijk… Meester.’
‘Ik ben niet langer je meester, Fenna,’ reageer ik geprikkeld.
'Toe nou, Matt,' zegt Fenna, op een bedelend toontje. 'Seks kan wel onschuldig zijn, echt waar.'
'Je praat in raadsels, Fen.’ Ik slaak een diepe zucht. ‘Wees eens wat specifieker.'
Ze trekt één van haar mooi geëpileerde wenkbrauwen op.
'Als ik je nu eerlijk opbiecht dat mijn slipje glibbert van het vocht, omdat het idee van jou als mijn onwillige en straffende meester me vreselijk opwindt, dan is die bekentenis toch onschuldig?'
Ik knik.
‘Ja, dat is onschuldig.’
‘En als ik je laat zien dat ik de waarheid spreek? Wat kan dat nu voor kwaad,’ zegt ze zachtjes, terwijl ze haar jeans open ritst en de broek langs haar dijen naar beneden schuift. Haar slanke vingers frunniken aan de zoom van haar topje zodat ik een glimp van haar bruine buik kan zien. Fenna’s broek zit rond haar enkels gedraaid. ‘Gewoon kijken is toch ook onschuldig, meester?’
‘Verdomme, Fenna,’ vloek ik, maar mijn blik glijdt langs haar lange rechte benen omhoog, naar de plek waar het roze katoen van haar slipje donker kleurt. ‘Wat doe je allemaal, meid? Trek je broek aan en gedraag je niet alsof je nog mijn sub bent.’
‘Is dat een bevel, meester?’
‘Nee. Ik vraag het je gewoon, Fen. Trek je broek aan, want mijn ogen doen pijn van naar je natte poes te kijken.’
‘Alsjeblief, Matt,’ zegt ze, plots ernstig. ‘Als je nog een klein beetje om me geeft, laat me dan je sub zijn. Je hoeft me zelfs niet aan te raken als je dat niet wilt. Ik kan mezelf behelpen als je me daar toestemming voor geeft… Ik vraag het je als een vriendin.’
‘Trek die broek terug aan, ongehoorzame slet,’ zeg ik scherp. ‘Ik vind het absoluut niet leuk om door jou voor schut gezet te worden.’
Fenna bukt zich en haast zich om mijn bevel uit te voeren. Enkele tellen later sluit het nauwe denim zich opnieuw rond haar volmaakte heup.
‘Ik wil die natte slip nooit meer zien. Je stopt dat ding vanavond in de vuilnisbak en vanaf nu draag je alleen nog zwarte broekjes, begrepen?’
‘Ja, meester.’ Klinkt het gedwee. Maar Fenna’s stem trilt van de opwinding en het kostte ook mij alle moeite van de wereld om daarnet die van mezelf onder controle te houden. Mijn stem welteverstaan.

Scène: 32

Gabrielle’s slavinnenregels, regel nummer twaalf:
Alle tuigage om mij mee te straffen of te belonen is mijn verantwoordelijkheid. Ik dien er zorg voor te dragen en moet zorgen dat alles gebruiksklaar is voor mijn meester.

Locatie: Matt en Gabrielle's bungalow, Tervuren
Gabrielle komt thuis van bij de schoonheidsspecialiste en ze straalt. Haar bleke huid glanst en is wat roziger dan anders. Ze geeft me een kus op mijn mond.
'Is Fenna al naar huis vertrokken?'
'Ja. Ze was klaar met monteren,' antwoord ik. 'Ik ben benieuwd naar de opnames die ze gemaakt heeft.'
'Ik ook. Gaan we ze samen bekijken, meester?'
'Ja, goed. Strakjes,' zeg ik. 'Maar er is nog iets wat ik je wil vertellen.'
Gabrielle schrikt op. Haar grote groene ogen op mij gericht.
'Slecht nieuws, meester?'
Ik schud mijn hoofd en vertel haar over Fenna's smeekbede. Ik beschrijf al het gebeurde tot in de kleinste details en wacht dan op Gabrielle's reactie.
'Dus je gaat het doen,' zegt ze gelaten. 'Je gaat Fenna haar zin geven?'
'Ja. Ik ben een meester, liefje. Dat is wat ik doe en wie ik ben,' leg ik uit. 'En we gaan het doen. Wij samen. Of Fenna dat nu leuk vindt of niet. Ze voelt zich verschrikkelijk eenzaam en maakt een moeilijke periode door, maar ik laat me niet manipuleren. Door niemand en al zeker niet door een geile slavin.'
De boodschap is duidelijk, ook voor Gabrielle. Mijn sub knikt en bijt op haar onderlip.
'Uw wil is mijn wet, meester,' fluistert ze. 'Het is uw goed recht om er meer dan één slavin op na te houden.'
'Ach, kijk niet zo sip, meisje. Fenna wil een meester die haar straft en is bereid om genoegen te nemen met de kruimels die van onze tafel vallen. Jij vindt haar vast een ondankbaar schepsel, dus hoe moeilijk kan het zijn om haar te kwellen?'
Gabrielle's gezichtsuitdrukking verandert als ze begrijpt wat ik suggereer. Haar masochistische brein onder de rosse krullenpracht bedenkt al manieren om haar meester zover te krijgen dat hij indringster Fenna tot een zielig hoopje ellende reduceert. Dit gaat leuk worden, denk ik vrolijk gestemd. Leuk en bijzonder opwindend...
Die avond kijken we samen naar de avant-première van de tweede sessie van meesteres Kirsten en haar sub Eric. Als dit geen hit wordt, heet ik geen Matt Lorenz. Ik zit ontspannen op de rand van onze sofa en masseer zachtjes Gabrielle's nek en schouders. Mijn slavin is naakt, haar knieën rusten op een groot kussen, met haar blanke, ronde billen naar mij gericht. Ze draagt haar kroonjuwelen. Een klemmetje op elke tepel en vier knijpertjes op haar schaamlippen. Kleine zilveren kettinkjes rinkelen in hun ringetjes wanneer Gabrielle zich beweegt, ze verbinden al de kleine folterspeeltjes met elkaar. Wanneer ik klaar ben met haar massage leunt Gabrielle naar achteren en slaakt een lome zucht.
'Mooi rechtop zitten, meisje,' zeg ik streng, terwijl ik een rukje geef aan het kettinkje dat haar rechtertepel met haar geslacht verbindt.
Ze schrikt eventjes, maar geeft geen kik. Haar wangen gloeien en haar lichaam verstrakt wanneer ik mijn hand over haar rug naar beneden laat glijden. Mijn vingers verdwijnen tussen haar billen en Gabrielle huivert van genot wanneer ik de knijpertjes tussen haar benen zachtjes heen en weer laat wiebelen. De film is afgelopen, het echte spel kan beginnen.

Scène: 33

Locatie: Fenna's appartement op de Lei - Leuven
22:50 uur. Ik druk op de bel waar Slaghmulders op staat, geef Fenna een bevel door de speaker en twee seconden later gaat de automatische deur zoemend open. Wanneer we boven uit de lift komen, staat Fenna – al in pyjama - ons op te wachten in de deuropening. Als ze verbaasd is over Gabrielle’s aanwezigheid, laat ze daar toch niets van blijken. Ik draag zwarte kledij; Nikes, broek, hemd en blazer. Gabrielle houdt het koffertje met mijn spullen stevig in haar hand. De lange benen en strakke kont van mijn slavin vullen haar Wrangler jeans en ze draagt een bruin topje en haar zwartlederen halsband.
‘Kom binnen, meester,’ zegt Fenna, op een uitdagend toontje. Ze wil zien hoe Gabrielle hierop reageert, maar die zwijgt in alle talen.
Prima, meisje, denk ik. Noteer het maar in je gedachteboekje.
‘Willen jullie iets drinken?’ vraagt Fenna.
‘Nee, Fen, dit is geen gezelligheidsbezoek,’ zeg ik koeltjes. ‘Als je écht wilt dat ik opnieuw jouw meester word, dan zijn daar enkele voorwaarden aan verbonden. Sommige van die voorwaarden zul je misschien niet leuk vinden, maar het staat je vrij om je verzoek in te trekken. Begrijp je wat ik zeg?’
Fenna knikt stilletjes van ja.
‘Dat is dan afgesproken. Voorwaarde nummer één gaat over dit mooie meisje hier.’ Ik aai Gabrielle over haar wang, raak haar lippen aan en leg mijn hand bezitterig op de heup van mijn roodharige sub. ‘Gabrielle zal altijd aanwezig zijn wanneer wij elkaar zien,’ leg ik uit. ‘Zij staat hoger in rang dan jij en zal je vandaag inspecteren. Gabrielle heeft geen enkele zeggenschap over jou, maar omdat ik jou niet wil aanraken, zal zij als mijn tussenpersoon fungeren. Ze zal het verlengstuk van mijn geest zijn.’
De stilte is loodzwaar. Enkele tellen zegt niemand een woord en ik hoor Fenna bijna denken.
‘Ga je daarmee akkoord, Fenna? Of blazen we de hele zaak gewoon af?’
‘Nee, meester,’ mompelt ze. ‘Ik ga akkoord, meester.’
‘Begin dan al maar met die belachelijke pyjama uit te trekken. Laat ons eens zien wat voor moois je daaronder verbergt.’
Fenna begint zich langzaam van haar pyjama te ontdoen. Ze draagt er enkel een tot op de draad versleten slip onder. Wit katoen met een bloemetjesprint die eens blauw geweest moet zijn…denk ik.
Er verschijnt een strenge, onbuigzame uitdrukking op mijn gezicht.
‘Wat moet dit voorstellen? Pyjamaatje, klein meisjesslipje… Word je terug kinds, slavin?’
‘Nee, meester. Ik… Ik verwachtte niemand meer, meester. Ik was klaar om naar bed te gaan.’
‘Dat is geen excuus?’ Ik wijs naar Fenna’s broekje. ‘Zwart had ik gezegd, altijd zwart en niets anders. Je bent in overtreding.’
‘Ja, meester.’
Na mijn hoofdknikje naar Gabrielle opent die het koffertje dat ze bij zich draagt. Mijn roodharige sub heeft nog geen woord gesproken en ook nu volgt er niet meer dan een vragende blik.
‘De tepelklemmen,’ zeg ik tegen Gabrielle. ‘Neem die met de zwaarste gewichtjes, want deze schandalige sub verdient een lesje dat haar zal heugen.’
Gabrielle brengt tepelklemmen aan en ik geniet van de aanblik van mijn twee meisjes die samen spelen. Hoe is het ooit tot dit kunnen komen? Het is perfect, gewoon perfect. Ik ben de gelukkigste man ter wereld, van het universum.

- EINDE -