Deel 1
De zonnestralen prikten in Eva’s gezicht, terwijl ze moeizaam wakker werd en zich realiseerde dat ze een barstende hoofdpijn had. Jezus, waar komt in hemelsnaam die hoofdpijn vandaan, vroeg Eva zich af. Verdwaasd van de vele uren in een diepe slaap te hebben gelegen, keek ze om zich heen, zag de wekker en schrok. Wat? Dat kan niet! De wekker gaf aan dat het 4 uur in de middag was. Meteen kreeg ze het gevoel dat er iets niet klopte aan deze situatie. Datzelfde gevoel maakte haar tevens nieuwsgierig. Waarom heb ik zolang geslapen? Wat is er gebeurd vannacht in die parenclub waar ik eigenlijk ongewild was beland? Deze vragen spookten door haar hoofd, maar door de extreme hoofdpijn die ze had, kon ze zich op dat moment nog geen helder beeld vormen. Eerst maar eens een douche, misschien dat ik me daarna beter voel, prevelde ze in zichzelf.
Ze zwaaide het zomerdekbedje van zich af en wilde opstaan. Meteen merkte ze dat ze "iets" tussen haar benen voelde, nee, niet alleen tussen haar benen, er zat iets in haar! Wel een vreemd gevoel, want ze voelde eigenlijk helemaal geen verdikking of zoiets. "Hmmmm, ik zal het me wel verbeelden", dacht ze en stapte het bed uit om vervolgens naar de badkamer te lopen. Ze draaide de thermostaatkraan van de douche open en wachtte tot het water op de voor haar aangename temperatuur was gekomen. Ze was inmiddels, door haar enorme hoofdpijn, het vreemde gevoel tussen haar benen alweer vergeten. Eigenlijk gebeurde dat ongemerkt al tijdens het lopen naar de badkamer.
Eva wilde net onder de douche stappen toen ze merkte dat ze dringend moest plassen. "Hé verdorie" zei ze. "Waarom juist nu?" Even twijfelde of ze haar plasje onder de douche zou doen, wat ze altijd erg geil vond en tevens ook best gênant, of dat ze het maar gewoon op het toilet zou doen. Ze koos voor het laatste en dat was maar goed ook!
Op het moment dat Eva ging zitten op de rand van de bril, kreeg ze weer het gevoel dat er "iets" in haar stak. Ja, stak, want het stak ook naar buiten. Ze voelde iets hards en snijdends, terwijl het ook flexibel was. "Verdorie, wat is dit nou voor gevoel? Dat kan toch helemaal niet?" dacht ze terwijl ondertussen haar hand tussen haar benen ging om te voelen of dit nu werkelijk was wat ze voelde, of dat het gewoon door haar algehele staat van belabberdheid kwam. Ze moest lachen om dat woord, maar het schetste wel precies hoe ze zich voelde. Ze voelde een plat stukje papier. Wat is dit, dacht Eva terwijl ze het opgerolde papiertje uit haar trok.
Ze zat nog steeds op het toilet en rolde het papier open. Wat ze las, vergat haar te doen plassen. De eerste regel vertelde haar dat het om een contract ging. "Hoe in hemelsnaam kan geschreven tekst op papier in haar natte kutje, na blijkbaar daar een hele nacht te hebben gezeten, nog leesbaar zijn?" vroeg Eva zich af. Maar nieuwsgierig als ze was en met een zeer vreemde gewaarwording las ze de rest van de tekst.
De tekst luidde als volgt.
"Eva, vanaf nu ben jij elke maand een volledig weekend beschikbaar voor ons. Dit betekent dat jij je op de door ons geplande dagen volledig beschikbaar en dienstbaar zult zijn, alles zult moeten doen wat wij van je verlangen en je compleet onderdanig zult moeten gedragen.
Je zult en mag geen eigen wil meer hebben, heb je die wel, wordt deze onmiddellijk gebroken!"
Eva zat nog steeds op de rand van de bril van het toilet en toen ze haar eigen handtekening onder de tekst zag staan, liet ze geschokt het papiertje, dat heel arrogant als contract werd gekenmerkt, uit haar handen vallen.
"Wat is dit nu weer voor onzin? Hoe komt dit zogenaamde contract in mij? Is het geschreven met watervaste inkt of zo? Hoe kan het anders dat dit nog leesbaar is! En ik wil dit helemaal niet, wie heeft dit geschreven. Wie heeft dit in mij gestopt. Hoe ben ik eigenlijk thuisgekomen en belangrijker, wie heeft mij in bed gestopt?" Al deze vragen schoten als vuurpijlen door Eva haar hoofd. Ja, vuurpijlen met lichtflitsen achter haar ogen door de hoofdpijn, die nu in behoorlijke proporties begon toe te nemen.
"Oké! Oké! Fuck! Wat nu? Eerst een douche, een warme douche en een koude douche, ter afsluiting, misschien dat ik me dit op de een of andere bizarre manier allemaal verbeeldt, dat dit gewoon een onzinnige verbeelding is als gevolg van die extreme hoofdpijn?" dacht Eva.
Maar niets was minder waar.
Toen Eva klaar was met inderdaad ter afsluiting een koude douche, merkte ze allereerst dat ze nog steeds vreselijk moest plassen. Dat liet ze maar gewoon lopen in de douchecabine. "Vreemd. Wat vreemd! Zie je wel! Dit is allemaal gewoon niet waar, ik droom gewoon! Ja, dat moet het zijn, het is een ordinaire nachtmerrie en zo meteen word ik wakker en moet ik lachen om dit alles!" Ze grinnikte bij deze gedachte, waarvan ze nu eigenlijk wel zeker was dat alles, ook haar gedachten, haar douche. Zelfs een koude douche!, een droom was.
Als in een roes en met een grote glimlach spoelde ze haar kutje schoon en stapte, er nog zeker van te zijn dat dit een droom was, uit de cabine. Ze trok een van haar grote zachte badhanddoeken van het rek en droogte zich af. Loom rekte ze zich uit en verliet de badkamer. Nog steeds "dromend" liep ze naar haar kledingkast en koos een kort wit zomerjurkje dat ze vervolgens zeer langzaam aantrok. Eva verkeerde eigenlijk min of meer daadwerkelijk in een soort roes. Die roes kwam door het warme water, met als "sauna effect" de koude stralen ter afsluiting, dacht ze. Ze zweefde bijna toen ze naar beneden liep in haar zwoele zomerjurkje.
Beneden aangekomen liep ze de keuken in om een stevige mok koffie voor zichzelf te zetten. "zo." dacht ze. "Als ik door deze mok koffie nog steeds niet wakker word, weet ik zeker dat alles een droom is." Ze schonk wat melk in haar koffie en pakte de warme mok, sloot haar beide handen er omheen en wilde net een slokje nemen, toen ze een keihard gerinkel hoorde. Ze liet van schrik haar mok koffie op de tegelvloer van haar keuken vallen en keek verschrikt om zich heen. "Wat is dat, waar komt dat vandaan?", dacht ze. Ineens besefte ze zich dat het geluid, de "Old Phone" ringtoon van haar mobiel was. Ze rende er naartoe, maar was net te laat. Anoniem, stond er in de display. "Verdorie, waarom nou anoniem?" dacht Eva en kreeg gelijk een onbehaaglijk gevoel. Dat ze niet meer droomde was haar duidelijk, want toen ze terugliep naar haar keuken gleed ze uit over de plas koffie die daar nog steeds lag en stootte tijdens de val keihard haar hoofd tegen een keukenkastje. Eventjes bleef Eva op de grond liggen, wreef met haar handpalm over de bezeerde plek en constateerde dat haar hoofdpijn opeens weg was. Tja, dat kwam natuurlijk omdat ze op een andere plek veel meer pijn had, althans, dat dacht ze zelf. Weer ging haar mobiel. Weer dat snerpende rot gerinkel. "Waarom heb ik eigenlijk ooit gekozen voor die vreselijke ringtone?" vroeg ze zich af.
Deze keer was ze wel op tijd en melde zich met haar naam.
"Met Eva." zei ze. Het bleef aan de andere kant van de lijn doodstil. Eva wilde eigenlijk de verbinding verbreken, maar bedacht zich.
"Met Eva!" zei ze wat krachtiger en bleef heel intensief luisteren of ze aan de andere kant van de lijn iets of iemand hoorde, ook al was het maar een kuchje, of een zucht, een ...ja wat eigenlijk?
"Eva....Eva. Lieve, geile onderdanige Eva", sprak een onduidelijke stem.
Eva kon niet horen of het nu een mannenstem was of juist die van een vrouw. Ze schrok er zo van, dat ze niets maar dan ook niets durfde te zeggen, ze durfde zelfs bijna geen adem te halen. Haar hand hield door de spanning zo stijf haar mobiel vast, dat ze haar vingers niet meer kon bewegen, dus de gedachte die ze had om de verbinding te verbreken, kon ze, zelfs al zou ze willen, niet meer ten uitvoer brengen.
"Eva...", klonk het schor. "je hebt je contractje gevonden is het niet?" hoorde ze door de speaker van haar mobiel. Eva was zo verbouwereerd, ze had werkelijk gedacht dat dit alles een bizarre droom was. Pas om 4 uur in de middag wakker worden is voor Eva al bijna een fictie, laat staan de bizarre ontdekking van dat papiertje in haar kutje, niet wetende hoe dat er in is geraakt.
Ze realiseerde zich verbolgen dat dit dus beslist geen droom was.
Eva is een keurig meisje, netjes opgevoed, een saaie baan, maar met een goed salaris en eigenlijk had ze weinig uitspattingen in haar leventje. Haar ouders hebben haar luxe appartement, met tuin, voor haar gekocht en de hypotheek ervan zal ze zelf in termijnen aan haar ouders aflossen. Een saai, maar mooi en lekker leventje leidde Eva eigenlijk wel.
Totdat... "ja! Dat is het!" dacht Eva "die nieuwe directie secretaresse! Die had wel heel veel aandacht voor haar!". Terwijl zij, weliswaar met haar 26 jaar een zeer aantrekkelijke mooie meid, een vreselijk saai baantje had in de boekhouding bij het bedrijf waarvoor ze werkt. "waarom had die directie secretaresse dan toch zoveel aandacht voor haar eigenlijk? Maar, waarom zou zij.? Nee, besloot Eva, dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen."
Deze gedachten en nog meer, flitsten in een hoog tempo aan haar geestesoog voorbij, totdat ze ineens weer met beide benen op de grond werd geroepen. "EVA!, Ik hoor niets, geef antwoord!"
Eva schrok zo erg, dat haar mobieltje op de grond viel, vervolgens met een enorme zwaai onder het keukenkastje schoof, waarna Eva meteen angstig op haar knieën viel om zo snel mogelijk te kijken of het toestel nog heel was. Gelukkig, het toestel was nog heel! Meteen hoorde ze, toen ze haar mobieltje weer in haar handen had, weer die stem. In de verte deze keer. Ze legde haar mobieltje tegen haar oor en hoorde een zeer boze stem, deze keer met een duidelijke klank. Maar ook een herkenbare klank? Ze probeerde de stem te herkennen, maar tevergeefs. Door zelf een vraag te stellen, wist ze, kon ze natuurlijk een antwoord ontlokken en daarmee misschien de identiteit van de beller plaatsen...als ze tenminste haar hart rustig kon krijgen, want dat bonsde keihard in haar oren en dat geluid overheerste eigenlijk elke zuivere klank in een stem.
"Met Eva" zei ze weer, maar met een kordate stem "met wie spreek ik, wie ben je en wat wil je van mij.", vroeg Eva. Nee, eigenlijk vroeg ze het niet, ze zei het. Wilde het eigenlijk schreeuwen, maar ze hield zich in. Even was het stil aan de andere kant van de lijn, zo stil eigenlijk, dat Eva dacht dat de verbinding was verbroken...Maar toch hoorde ze iets. Het hield het midden tussen geschuifel en een geluid wat er op duidt dat er iets werd verschoven. "een stoel? Nee, dat is een te hard geluid." Eva luisterde nog veel aandachtiger en toen herkende ze het onmiskenbare geluid van kleding over kousen. "Een rok!
Deel 2
Ja, dat moest het zijn, een rok die omhoog schoof over kousen!" Ze had dat geluid al zo vaak bij zichzelf gehoord als ze zichzelf uitkleedde. Of als ze....Eva moest ondanks de hevige spanning, glimlachen bij die gedachte. Als ze op het toilet in een restaurant eens haar rokje omhoogschoof om zichzelf te vingeren! Eva kleurde vuurrood bij die gedachte en meteen erna werd ze weer wreed uit haar gedachte gesleurd door een barse stem die zei; "Waarom wil jij weten wie ik ben? Je hebt gewoon te antwoorden op mijn vraag en die vraag is nog steeds niet beantwoord!" .
Eva spitste haar oren terwijl die stem op een barse manier haar vertelde wat ze blijkbaar moest horen. Ze herkende de stem niet, maar toch. Dat geluid waarvan ze dacht dat het een rok was die over een panty schuift. Dan moet die stem of van een vrouw zijn, of, er zijn twee mensen die een spelletje met haar aan het spelen zijn.
"Welke vraag?, shit, welke vraag?". Eva moest even heel diep nadenken, maar door de spanning van het moment en deze bizarre middag, kon ze niet meer helder denken. Opeens wist ze het weer, "het contract, of ik dat al heb gevonden!, verdorie, de brutaliteit zeg om mij dit aan te doen! En met wat voor reden eigenlijk? Of zou dit allemaal slechts een bizarre grap zijn?" dacht Eva. Nou, grappig vond ze dit bepaald niet, ze werd van angstig opeens heel erg boos en voelde zich geïntimideerd.
"Ja!, ik heb je belachelijke contractje gevonden, hoe durf je me dit aan te doen, ik vind het walgelijk! Ik wil precies weten hoe dit allemaal kon gebeuren, want ik weet helemaal niets meer van de hele avond en nacht! Je hebt me gewoon gedrogeerd of zo, want anders kan dit nooit zijn gebeurd! Zoiets laat ik vrijwillig absoluut nooit toe! Kom, vertel op, wat heb je of jullie met me gedaan? Hoe heeft dit kunnen gebeuren. Waarom ik? Hoe weet je waar ik woon? Hoe kom je aan mijn telefoonnummer? Ken ik je soms,? Ja! JA! Dat moet haast wel zo zijn.! Ik kom er wel achter hoor, let maar op, idioot dat je er bent!" Vervolgens verbrak Eva de verbinding.
Ze smeet het toestel door de gang waar het vervolgens onbeschadigd op de deurmat belandde. Vloekend en stampvoetend van de stress liep ze naar haar mobiel, pakte het op en was toch wel een beetje blij dat het toestel niet uit elkaar was gespat op de tegelvloer in de gang.
Op het moment dat ze het toestel op de haltafel wilde leggen, trilde het. Even schrok ze, maar meteen wist ze wat het was. "Een sms! Wat nu weer?" Snel klapte ze het toestel open en klikte het sms’je aan. Het luidde; "Eva, je bent heel erg brutaal geweest en uitermate onbeschoft. Je begrijpt dat ik dit niet tolereer, je zult dan ook gestraft worden. Wanneer dat is, merk je vanzelf. Antwoorden op alle vragen die je hebt, zul je pas krijgen als je je excuses voor je wangedrag hebt aangeboden. En geloof me, je zult smeken of je ze MAG aanbieden. Ik weet namelijk dat je nu denkt, dat je dat helemaal niet van plan bent." Eva bleef roerloos naar het sms’je staren Allerlei gedachten schoten door haar hoofd, ze wist helemaal niet meer wat ze nu moest doen en al helemaal wist ze nog steeds niet wie deze "grap" bedacht heeft en in scene heeft gezet.
Maar daar zou ze snel genoeg achter komen.
"Wat moest ze nu doen? De politie bellen?, nee dat is geen optie, wat kan die voor mij betekenen?, er is nog helemaal niets gebeurd, nou ja, niets. En wat als ze me allerlei vragen stellen?, dan moet ik alles vertellen, terwijl ik niets weet. Oh nee, dan schaam ik me me kapot. Nee... nee.
Nee, geen goed idee." spookte het door Eva haar hoofd.
Ze liep de keuken in, pakte een fles Chardonnay uit de koelkast en een wijnglas uit de keukenkast, gewapend met wijn en glas liep ze de tuin in en ontdekte dat het heerlijk weer was. Ze liet zich in een tuinstoel vallen en toen ze eenmaal lekker op het kussen lag, slaakte ze zo’n diepe zucht dat het leek alsof alle spanningen tegelijkertijd uit haar verdween. Dat was ook zo, haar geest had even rust nodig en ontlaadde zich. Ze schonk een glas wijn en nam een ferme slok van het heerlijke koele vocht, slaakte weer een diepe zucht en begon haar gedachten de vrije loop te laten. Ze moest alles op een rijtje krijgen in haar hoofd, maar eerst even rust. De zonnestralen voelden zeer prettig aan op haar huid en in haar gezicht en ze voelde zich, mede door de wijn, lekker loom worden.
Enkele minuten later viel Eva in een diepe slaap.
Ze begon te dromen en flarden van de gebeurtenissen van de avond en nacht daarvoor, passeerden in hoog tempo en kris kras door elkaar haar geestesoog. Ze sliep diep, maar toch onrustig. Een voorbijganger zou het kunnen zien aan haar rusteloze bewegingen die ze maakte, aan het ongecontroleerd knipperen van haar oogleden, aan het nauwelijks merkbare schudden van haar hoofd alsof ze iets zeer negatiefs aan het dromen was. Iets wat ze pertinent niet wilde!
Ze voelde iets zachts op de huid van haar gezicht, nee, ze voelde iets zachts om haar hele hoofd, wel een aangenaam gevoel, maar waarom was het opeens donker? Eva hief haar hoofd op, opende haar ogen en zag... niets. "He?, dit kan niet!" dacht Eva volkomen versuft door haar diepe slaapje zo tussendoor. "Ach, natuurlijk kan dat wel, ik heb gewoon tot het donker was geslapen". Dacht ze opgelucht, vleide haar hoofd weer in het kussen van de stoel en bedacht zich waarom ze dan de tuinverlichting niet zag. Een sensor zorgt er namelijk altijd voor, dat bij donker de verlichting aanspringt. "Hm, heb ik de schakelaar eigenlijk wel omgezet?" vroeg ze zich hardop af.
"Nee, Eva, dat heb je niet!" hoorde ze opeens zeer dicht bij haar oor.
Eva schrok zo dat ze opveerde vanuit de stoel en uit pure paniek met haar armen om zich heen begon te slaan. Ze voelde aan haar gezicht en constateerde dat ze een soort fluwelen masker om haar hele hoofd had. "What the fuck is dit nou weer," wilde ze schreeuwen. Maar het bleef in haar gedachten, want op het moment dat ze haar mond wilde openen om te schreeuwen, werden haar woorden met harde hand gesmoord. "Shhhhht, stil Eva geen geluid meer, geen kik meer, heb je dat begrepen?" sprak een stem. Een stem van een vrouw? "Dus toch!" dacht ze angstig en inmiddels volledig in paniek. "Hoe kon iemand in haar tuin zijn beland?" Ze begon te maaien met haar armen en schopte met haar benen, waardoor de fles Chardonnay en glas van het tafeltje kletterde op het terras.
"Verdomme Eva!, dit komt je duur te staan, geloof me!" Siste de stem. Ditmaal was het niet de stem van een vrouw. Ze rook een whisky lucht door het fluwelen masker, dus dat moest wel een man zijn, dacht ze, in inmiddels hoogste staat van paniek. Opeens werd ze rustig, verdoofd eigenlijk voelde ze zich. Had ze nou een naald in haar arm gevoeld, dat kleine prikje? "Oh nee! Ze hebben me gedrogeerd", dacht Eva vlak voordat ze al haar besef van realiteit verloor en weerloos, maar rustig bleef liggen. Haar gedachten leken wel stroop, nadenken kon ze niet meer, althans ze kon haar gedachten niet ordenen.
Ze voelde dat iemand haar beide polsen pakte en daar een touw omheen bond, haar jurkje werd met een mes kapot gesneden, ze voelde het gladde metaal op haar huid. Zich verroeren of reageren kon ze niet meer, wilde ze ook niet meer. Gelaten liet ze alles over haar heen komen en gaf zich over aan het gevoel dat ze had. Door het prikje in haar arm? Ze wilde wel protesteren, maar niets kon ze zeggen, haar mond wilde gewoon niet meewerken, haar lippen waren als verdoofd.
Toen viel ze compleet weg in een diepe slaap, zo leek het.
Eva werd wakker en lag in een onmogelijke houding, ze had stijve spieren en kon zich amper bewegen. "Waar ben ik, dacht ze met een opkomend gevoel van pure frustratie. Bang was ze niet meer, want ze had de stem van die vrouw heel vaag herkent." Niemand die mij kent zou me toch kwaad willen doen?". Nee, kwaad willen ze haar ook niet doen, ze willen Eva slechts tot een onderdanige slavin dwingen, desnoods met een fikse training als voorafje.
"Hm, die training zie ik eigenlijk wel zitten", dacht de vrouw die naast Eva op de achterbank van de auto zat. Ze aaide Eva eventjes over haar masker, kneep Eva zeer hard en gemeen in haar ontblote borst en rolde de enorme tepel van Eva strak door haar vingers, wat bij Eva een enorme kerm van pijn ontlokte.
"Dit saaie meisje, met haar heerlijke grote borsten, nee, uiers eigenlijk, dat altijd pronkend met die tieten, zo arrogant langs mijn kantoor loopt met een blik alsof ze de hele wereld om haar vingertje kan wikkelen en mijn glimlach als vriendelijk beschouwt! Ze weet niet eens dat het een sadistische glimlach is. De slet!" Grinnikte de vrouw in zichzelf. Een glimlach met een daarachter liggende sadistische gedachte. En wat deze gedachte inhield? Dat zou Eva zeer snel ervaren.
Eva voelde een felle pijnscheut door haar lijf en voelde zeer gemene nagels die haar pijnigden.
"Wat rook ze eigenlijk? Ja, verdomd, het is een parfum, een zeer bekend parfum! Chanel? Nee geen Chanel. Of toch?" dacht ze. Ineens herinnert Eva zich die lucht. "Verdorie, het zal toch niet waar zijn? De directie secretaresse van haar werkgever?" Eva kreunde bij die ontdekking en bedacht zich dat die vrouw eigenlijk helemaal nooit zo aardig was tegen haar, ja aardig was ze wel, maar meende ze het ook? In feite had ze nooit "echt" met haar gesproken, behalve af en toe een glimlach, kreeg ze toegeworpen. "Een lieve glimlach, dat wel", dacht ze. "Maar was die glimlach eigenlijk wel zo lief bedoeld?".
De auto draaide een weggetje in, ze hoorde het knarsen van grind, vervolgens parkeerde de auto en de motor werd uitgezet. Opeens was het muisstil in de auto.
De portieren van de auto gingen open en Eva hoorde dat er twee mensen uitstapten, kort daarna werd ze hardhandig bij haar arm gegrepen en werd ze de auto uitgesleurd. Ze merkte dat haar armen achter haar rug waren gebonden, vandaar dus die pijnlijke en zeer ongemakkelijke houding! Ze landde onzacht op het grind en lag daar op haar zij, ze moest pijn hebben, maar dat voelde ze eigenlijk amper.
Hoewel het hartje zomer was, voelde Eva een koude rilling toen ze eenmaal buiten de auto op het grind lag. De zon was inmiddels weg, althans ze voelde de stralen niet meer op haar huid. "Ik ben naakt!, oh god ik ben naakt!".
En ja, Eva was naakt! Haar jurkje was immers kapot gesneden en lag voor oud vuil nog in haar tuin. Ze werd aan haar arm omhoog getrokken en stond onvast op haar voeten in het grind. "Meekomen jij!" hoorde ze een mannenstem zeggen en ze werd onvriendelijk aan haar arm meegetrokken. De man liep met grote passen, waardoor Eva hem amper kon bijhouden en struikelend probeerde ze hem te volgen. Ze voelde zich vies en vernederd.
Opeens hield de man stil en Eva hoorde het geluid van een deurbel. Er werd kort daarop een deur open gedaan en ze hoorde, weer een mannenstem, zeggen; "Hé, hé, daar zijn jullie dan eindelijk! Waarom heeft dit in godsnaam zo lang geduurd? Jullie kunnen toch wel een slet afleveren op het tijdstip dat ik van jullie verwacht? Moet je nou eens kijken zeg! Wat een heerlijke grote tieten heeft ze! Daar ga ik nog heel veel plezier mee beleven! Dit sletje krijgt het zwaar te verduren, veel seks en zware vernedering staat deze slet te wachten! Let maar op, ook jij Suzanne. Het is tenslotte jouw idee." zei Meneer Heemskerk met een harde blik in zijn ogen en een grijns die boekdelen sprak.
Eva herkende de stem onmiddellijk, het was de stem van haar werkgever! "Meneer Heemskerk? Waarom hij? Wat is dit? Waarom zou meneer Heemskerk mij dit aandoen? Wat heb ik gedaan om dit te verdienen?" allerlei vragen, waarop Eva eigenlijk graag wel een antwoord zou krijgen, spookten door haar gedachten. Ze stond namelijk op bijzonder goede voet met haar werkgever, tenminste dat gevoel had ze altijd wel.
"Ja, sorry hoor, maar ze was ietwat onwillig" grinnikte de directie secretaresse vals.
"Ach, het maakt ook niet uit, ze is hier nu, onder de blauwe plekken zie ik." fronste hij, was even stil, maar vervolgde al snel zijn betoog. "Eva zal wel willen weten hoe en waarom ze hier is belandt, denk je ook niet, lieverd? En bovendien, het is het wachten wel waard hoor," grijnsde de directeur.
"Zo Eva...j e weet blijkbaar niet meer dat we gister een personeelsfeestje hebben gehad hé? Hoe zou je het jezelf ook kunnen herinneren? Ik zou dat in elk geval bijzonder knap vinden!" sprak hij vervolgens.
Allerlei gedachten schoten als flarden door haar hoofd. Personeelsfeestje? Oh God, natuurlijk! Die uitnodiging die op haar beeldscherm verscheen! Iedereen was uitgenodigd, stond er op de uitnodiging, maar had ze eigenlijk wel ‘iedereen’ gezien? Ze pijnigden haar hersens om zich dat gegeven te kunnen herinneren. Tevergeefs.
Ze wist nog dat ze naar huis was gesneld om een korte douche te nemen en zich ‘gepast’ te kleden. Ze had een eenvoudig zwart jurkje gekozen, niet te lang, maar ook zeker niet te kort, met een mooie bescheiden split aan de achterkant. Daaronder natuurlijk passende lingerie en aan haar voeten, pumps met een niet al te hoge hak. Wie weet werd er nog gedanst? De aanvang van het feestje was acht uur, dus ze moest zich haasten. Ze griste haar schoudertasje en haar mantel van de kapstok en vertrok.
Van het feestje zelf, wist ze zich eigenlijk nog maar vrij weinig te herinneren.
En nu? Ze stond verdorie naakt en onder de blauwe plekken voor meneer Heemskerk! Haar grote borsten hadden abnormaal stijve tepels, normaal droeg ze een BH, nu hingen ze ietwat naar beneden door de zwaartekracht, wat een zeer aangenaam gezicht was voor iedereen die dat zag. Haar kutje nat? "Nee!, niet dat! Hoe kan dat, ik ben niet eens opgewonden, ik ben juist woest!" dacht Eva in paniek. Haar lichaam vertelde haar een ander verhaal. Terwijl ze nog bezig was haar vernedering te verwerken, hoorde ze de stem van haar baas.
"Wat is er Eva?, ben je aan het trachten te ontdekken of je überhaupt op dat feestje bent geweest? Of is het zo, dat je je probeert te herinneren wie er allemaal waren?" vroeg de directeur met een sadistische ondertoon. "Zal ik het je maar vertellen dan, Eva?", zonder op een antwoord te wachten vervolgde hij zijn mededeling. "Jij was daar als de belangrijkste gast hoor, Eva. Er waren er natuurlijk meerdere, maar laat ik zeggen dat jij, met uitzondering van Suzanne natuurlijk, de enige vrouw was.".
Plotseling kwamen er flarden van de gebeurtenissen van het feestje terug en begon ze zich een klein beetje een beeld te vormen.
Eva herinnerde zich inderdaad dat ze naar het feestjes was gegaan. Het feestje had plaats gevonden in een speciale vergaderruimte die zich uitstekend leende voor intieme feestjes. Alles was aanwezig om het een feestje te doen laten lijken. Een compleet buffet, een toren van glazen die op een later moment de champagne zouden opvangen.
Zachte, maar ook zeer zwoele muziek en......ontzettend weinig mensen!
Er waren WEL vrouwen! En dat zei ze dus ook heel verontwaardigd, nog steeds met haar armen achter haar rug gebonden en met de fluwelen kap over haar hoofd, tegen haar werkgever.
"Klopt, klopt, klopt helemaal Eva. Dat waren ingehuurde escortgirls, die overigens maar een klein uurtje aanwezig zijn geweest en hebben genoten van de hapjes en de drankjes. Goed opgemerkt van je, Eva en het verbaast me dat je je dat nog kunt herinneren. Maar goed, je bent een zeer intelligent wezentje, ware het niet dat je zo vreselijk arrogant bent. Jij weet altijd alles zo goed hé? Maar als ik jou opdraag een grijze boekhouding voor me te organiseren, dan vertik je het te doen! Weer voelde Eva een felle pijn, toen haar werkgever haar ontzettend hard in haar tepels kneep en haar een paar harde tikken tegen de zijkanten van haar borsten gaf.
En daarvoor Eva, zal je moeten worden gestraft! Alles wat ik aan extra winst had kunnen maken door een grijze boekhouding, zal jij met jezelf moeten terugbetalen! Ik heb altijd al een persoonlijke slavin willen hebben die ik kan vormen, die alles doet wat ik zeg en wat ik haar opdraag te doen! En, Eva, juist daarom ben je uitgenodigd en juist daarom ben je nu hier. Je hebt een contract getekend, jouw handtekening staat eronder, Eva."
"Dat contract heb ik niet vrijwillig getekend en is dus ook niet rechtsgeldig, Verdomde klootzak die je er bent!" schreeuwde ze keihard. Haar stem galmde door de vestibule waar ze inmiddels stonden.
Haar masker werd van haar hoofd gerukt, de directeur pakte met een greep haar haren vast, draaide zijn hand een kwartslag en dwong haar met een ruk aan haar haren op haar knieën. Meteen daarna kreeg ze met de vlakke hand van haar werkgever, een paar ferme tikken in het gezicht. Tranen welden op in haar ogen en drupten vervolgens langs haar wangen op haar naakte borsten.
Ze bleef woest.
"Volgens mij is dit niet helemaal de bedoeling" fluisterde Suzanne.
"Wat hier de bedoeling van is, bepaal IK, Suzanne" sprak de directeur met een harde stem.
"Als dat je niet aanstaat, kan je nu direct vertrekken, wat overigens heel jammer zou zijn voor je eigen plannetjes, is het niet?" sprak hij nu met een sadistische lach.
"Ja...ja, je hebt gelijk, sorry voor mijn misplaatste opmerking Cees, dat zal zeker niet weer gebeuren." zei Suzanne, enigszins onder de indruk van de kracht die achter de woorden van haar baas school.
"Mooi zo, ik had geen ander antwoord van je verwacht" gromde hij geïrriteerd.
Eva zat nog steeds op haar knieën en met een betraand gezicht, maar met een woedende blik in haar ogen, keek ze naar haar werkgever. Ze was stil, bleef stil en was ook geenszins van plan om ook maar iets te zeggen, zelfs geen antwoord te geven als haar iets gevraagd zou worden.
Ze had vragen te over die ze wilde stellen, maar wist instinctief dat ze daar op dit moment toch geen antwoord op zou krijgen en eigenlijk WILDE ze ook helemaal geen antwoorden omtrent deze bizarre situatie. Elk antwoord zou haar alleen maar bozer maken. Ze was ondanks het feit dat ze woest was, bang, maar liet dat niet merken.
"Zo, Eva. Laat ik nu maar eens uitleggen wat ik van je verwacht de komende tijd." Sprak de directeur.
"Voorlopig spreek je me aan met ‘Meneer’! Je spreekt pas als je iets gevraagd wordt, spreken zonder toestemming zal gestraft worden, heb je dat goed begrepen, Eva?"
Eva had voor zichzelf besloten dat ze niets wilde zeggen, dus ze knikte alleen maar ten teken dat ze haar baas had verstaan.
"Begrijpen?, wat valt hier te begrijpen, dacht ze. Ze schudde haar hoofd dus ook . "NEE, idioot!" dacht ze, "snap dat dan, ik begrijp hier niets van!".
Meneer Heemskerk nam daar uiteraard geen genoegen mee. Hij stak zijn hand uit, omsloot Eva’s kin, streelde haar wang met zijn duim, waarop hij met zijn ander hand haar, ditmaal een zachte, tik in haar gezicht gaf. "Waarom schud je met je hoofd, Eva? Ik verwacht een gepast antwoord!"
Deel 3
Eva gaf geen antwoord, althans, niet hardop! Dat vertikte ze gewoon.
Pets...weer een tik in haar gezicht. Nog meer tranen welden op in haar ogen. Haar tepels stonden mega stijf op haar borsten en dat werd natuurlijk gezien.
"Eva! Slet die je er bent! Je tepels staan compleet stijf, ik vermoed dat je kut ook nat is?" klonk de barse stem van haar meneer Heemskerk. Ze voelde zijn hand tegen haar kutje. Ze keek op en zag het gezicht van haar baas recht voor het hare, hij zat geknield voor haar, keek haar met een sadistische grijns aan en zei; "Eva.je bent nat! Ik ga je vanaf nu benamingen geven zoals ik wil en zoals mij dat past! En "Slet" is een benaming die je nog veel zult horen, Eva!
Dat gezegd te hebben, trok hij Eva heel hard aan haar tepels. Vervolgens ging zijn hand weer naar haar kutje, hij plaatste zijn vingers om haar klitje, kneep keihard in dat kleine puntje, en zei;
"Je bent namelijk van mij, Eva. Van MIJ! Hoor je me?" Eva sprak nog steeds niet, maar knikte slechts met haar hoofd ten teken dat ze hem had gehoord.
Meneer Heemskerk stond op, liep om haar heen om vervolgens achter haar rug stil te blijven staan. Eva zat nog steeds met haar handen op haar rug gebonden op haar knieën op de grond, ze verroerde zich niet. Meneer Heemskerk knielde achter haar en ontdeed haar van haar boeien, wat niet bepaald zachtzinnig ging.
Eva werd bang voor hem, maar voelde ook een bepaalde vorm van respect voor hem die haar echter opgedrongen werd, want ze was nog steeds niet van plan om toe te geven. Dacht ze.
Meneer Heemskerk was alweer opgestaan en bleef een paar minuten zonder iets te zeggen achter haar staan. Eva hoorde zijn ademhaling, een heel zware ademhaling. "Zou hij opgewonden zijn? Door dit? Door deze belachelijke situatie? Wie wordt er in godsnaam opgewonden van zoiets?" dacht Eva angstig, maar werd tegelijkertijd nog bozer door die gedachte.
Opeens voelde Eva een schoen op haar rug die haar met een zachte, doch dwingende duw voorover dwong.
Ze viel vanuit haar knielende positie voorover op de grond. Haar handen deed ze instinctief voor zich uit en viel in een perfecte houding. Perfect voor alle omstanders.
Eva lag op haar knieën met haar kontje omhoog, haar hoofd hangend tussen haar schouders. Ze kon zich slechts met moeite op haar handen overeind houden, waarna ze alle kracht verloor en neerzeeg. De houding waarin ze werd "gedwongen", liet geen fantasie meer over.
Over haar lippen kwam eindelijk een fluisterend, nauwelijks te verstaan antwoord.
"Ja...Meneer...ik begrijp het helemaal." zuchtte ze.
"Kijk, Eva!Je kan het dus toch! Dit is nou het gepaste antwoord wat ik verwachtte. En dan ook nog eens in een zeer gepaste houding die ik wel kan tolereren! Een houding die bij je past, Eva. Opeens is er niets meer over van je arrogantie, is het niet, ongehoorzame slet die je bent?"
Eva lag met haar hoofd tussen haar schouders op de marmeren vloer, haar armen lagen gestrekt voor haar en haar gebogen benen hielden de rest van haar lichaam met moeite omhoog, nou ja de rest, ze lag in een vreselijk onderdanige houding. Haar billen staken namelijk als enige omhoog, van de rest van haar lijf was vrij weinig te zien voor de mensen die blijkbaar allemaal achter haar stonden.
Ze voelde haar tepels de grond raken en er ging een siddering door haar heen. Ze kreeg kippenvel over haar hele lijf. Haar tepels lieten zelfs vocht achter op de marmeren vloer. "Nee! Hoe kan dat nou weer? Er komt nooit vocht uit mijn tepels!". Of ... Ja, soms wel, maar alleen als ik in opperste staat van geiligheid ben en dat ben ik niet!"
Eva kreeg een enorm gevoel van schaamte en bedacht dat ze maar beter kon luisteren, antwoorden geven als dat van haar verwacht werd en doen wat van haar gevraagd zou worden. Alles beter dan ....dit?
Suzanne begon onbedaarlijk te lachen en zei; "Jeetje, Cees, dit had ik niet achter je gezocht! Wat een fantastische ontwikkeling! Mag ik hier nog even bij blijven?"
"Maar natuurlijk, Suzanne! Je weet toch wat we hebben afgesproken? En buiten dat, jij hebt dit allemaal mogelijk gemaakt hoor! Mijn complimenten! Hoewel het wat mij betreft wel ontzettend lang geduurd heeft voordat ik Eva eens kon zien, zoals ze bedoeld is om gezien te worden." sprak hij met een grote glimlach om zijn mond.
"Waarom wil je eigenlijk blijven, Suzanne?" vroeg hij. "Is dat omdat je je eigen sadistische trekjes op haar wilt botvieren?" dacht even na en zei; "Ja, natuurlijk! Jij geilt al zolang je bij mij in dienst bent enorm op haar borsten! Is het niet? Jij, juist jij, wilt haar straffen omdat ze elke dag zo arrogant loopt te pronken met haar uiers. Ahh wat een heerlijk woord vind ik dat toch!". sprak hij.
"Ach, geilen...ik vind het gewoon niet eerlijk dat zij zulke heerlijke grote borsten heeft en ik maar van die bescheiden tietjes." zei Suzanne.
"My God!, waar ben ik in beland." dacht Eva. Nog steeds in die ontzettend vernederende houding waarin ze lag. "dit is toch niet meer normaal te noemen? Mijn borstenzijn uiers? Zijn tieten? Waarom spreken ze zo over mij?, terwijl ik er gewoon bij ben!"
Inmiddels begon Eva het koud te krijgen, de rillingen trokken over haar lijf en ze slaakte een diepe zucht. Ze voelde een duw tegen haar lijf. Was het weer een voet? Ze was zo koud geworden en ook haar geest was niet meer in een dusdanige optimale staat, dat ze nog normaal kon nadenken, laat staan te registreren wat ze voelde.
Nee, het was een hand, een warme zachte hand die haar lichaam een fikse duw gaf, zodat ze op haar zij rolde.
Inmiddels was Eva zo ontzettend moe en voelde zich door de drugs die ze had toegediend gekregen, enorm murw. Ze wilde slapen, maar dat kon ze niet, niet nu! Ze wilde alles ervaren, althans, ze wilde "bij" zijn in wat er nog ging gebeuren. WAT wilde ze eigenlijk?
Eva voelde dat ze werd opgepakt door iemand, ze voelde twee sterke armen die haar droegen. Ja.ze werd verplaatst, maar ze had het gevoel dat ze zachtjes door de lucht zweefde. Ze hoorde haar werkgever af en toe lachen en hoorde Suzanne op een zachte toon tegen hem praten.
Eva viel in de armen die haar droegen, in een diepe slaap.
Ze droomde dat ze in een zacht bed lag, droomde dat ze werd geslagen?, droomde dat ze werd verkracht, althans, ze voelde in haar droom dat er iets in haar stak wat niet in haar thuis hoorde.
Eva schrok wakker, verward keek ze op de wekker en constateerde dat het elf uur in de ochtend was. "Pfffffff", dacht Eva, "wat een ontzettende klote droom zeg! Maar wat heerlijk DAT het maar een droom is!" Eva bleef nog even lekker lui in bed liggen om wakker te worden, ze glimlachte en bedacht zich dat ze wel een heel heftige fantasiewereld moest hebben om zulke idiote dromen te krijgen en zo echt ook!
Ze stapte het bed uit en toen haar voeten de koele parketvloer raakten, besefte ze zich dat ze moest plassen. "Al een hele tijd blijkbaar" grinnikte ze in zichzelf. Ze liep naar de badkamer en ze had weer het gevoel alsof ze zweefde. "Hmmmm, lekker gevoel is dit zeg, heb ik zoveel Chardonnay gedronken? Nee toch?" dacht ze terwijl ze inmiddels de badkamer bereikt had.
Eva deed de bril van haar toilet naar beneden en ging zitten.
Ze schoot weer omhoog en bedacht zich dat ze NOOIT de bril van haar toilet omhoog heeft staan!
Van schrik en uit pure frustratie door die ontdekking, plaste ze op de vloer. "Oh nee!, niet dat ook nog! Wat is hier aan de hand?" dacht ze in paniek.
"Heb ik dan zelf de toiletbril omhoog gedaan? Maar waarom zou ik dat gedaan hebben dan?" vroeg ze zich af.
"Omdat ik misschien met mijn warme billen op een koud stenen closet wil zitten?" sprak ze hardop en barste in een keihard lachen uit.
Ze pakte een doek uit de wasmand, knielde op de tegels en wilde de vloer drogen. Op het moment dat ze knielde, op haar hurken ging zitten eigenlijk, voelde ze iets in haar kutje.
Eva kreeg opeens een "flashback" en verstijfde. Ze liet de doek uit haar handen vallen en als vanzelf ging haar hand naar haar kutje.
Ze zat nog steeds gehurkt. Haar geest maakte enorme panieksprongen in haar gedachtewereld.
Om hier toch enigszins een verklaring voor te vinden, moest Eva zichzelf hervatten in haar emotie en ontdekken wat er allemaal gebeurde.
Ze voelde met haar vingers in haar kutje en voelde een klein staafje. Dat staafje met zijn smalle vorm, was piepklein! Ze perste zo hard als ze kon totdat haar vingers op dat minuscule gladde staafje grip kregen. Ze perste nog veel harder, tot het tussen haar vingers gleed. Ze kneep haar vingers samen en probeerde het uit haar te trekken, ze trok en perste met al haar kracht.
Opeens voelde ze beweging en ze trok haar vingers, met staafje, uit haar kutje. Vlak erna hoorde ze een dof geluidje. Ze keek naar de vloer en zag daar een piepklein metalen kokertje liggen.
"Nee! Niet weer die nachtmerrie!" dacht ze.
Met trillende handen pakte ze het kokertje en een paar seconden keek ze er naar alsof het een tijdbom was. Huilend smeet ze het kokertje met een enorme zwaai van zich weg en verborg haar gezicht in haar handen. Ze hoorde de echo van het kokertje nog galmen op de vloer.
Ze keek tussen haar vingers door en zag dat het er nog steeds lag, zachtjes heen en weer rollend, totdat het stil lag. Ze bleef kijken en hoopte dat het allemaal nog bij haar "droom" hoorde.
Flitsen van wat er gebeurd was de vorige dag schoten door haar hoofd.
Ja, ze was op het personeelsfeestje geweest, ze had champagne gedronken, gesprekken gevoerd met de aanwezige collega’s over het bedrijf, het werk en met name over het leven. Privéleven.
Ineens drong het tot haar door dat ze op een gegeven moment niet goed meer wist waar ze en met wie ze, over sprak. Ze heeft zich dronken voelen worden, dronken in haar geest. "Jezus, ik was mezelf niet meer toen!" riep ze en de echo klonk door de badkamer toen ze die gedachte zo keihard uitsprak. Ze wist nog dat ze op een gegeven moment met haar baas had gedanst en dat hij wel heel vrijpostig was.
Hij had haar iets in haar oor gefluisterd, maar dat kon ze zich niet herinneren. Ze pijnigde haar gedachten en ontdekte in het schemer van haar herinneringen die diep in haar ziel lagen verscholen, dat er op dat moment eigenlijk niemand meer aanwezig was. "Niemand van mijn collega’s was er nog!" schreeuwde ze in paniek. "Suzanne, ja, Suzanne, die was er nog wel en enkele zakenrelaties van haar baas, maar die zaten erg ver weg. Toch?" dacht ze.
Eva kreeg hoofdpijn van de stress om zich alles te willen herinneren.
Vage delen werden opeens steeds een stukje duidelijker, haar geest wilde zelf ook alles op een rij krijgen. Eva herinnerde zich opeens dat ze een beetje onwel was geworden. "Door de champagne?" fluisterde ze.
Ze herinnerde zich dat ze opeens nog al wankel op haar voeten stond en dat Suzanne haar ondersteunde toen ze naar het toilet wilde om zichzelf een beetje op te frissen. De koele lucht buiten was ook een optie. "Verdomme, dit kan niet waar zijn! Suzanne...wat heeft Suzanne gedaan met me? Zijn we wel naar het toilet geweest? Zijn we naar buiten geweest misschien?"
Opeens schoot het haar te binnen.
Suzanne had haar eerst op het balkon een beetje laten bijkomen. Ze was zo lief om voor haar een aspirientje te halen. Eva lag onderuit gezakt op een ligstoel toen Suzanne met dat aspirientje arriveerde. Ze wist nog dat ze dat aspirientje nam en dat de smaak ervan hetzelfde was als ze eerder op die avond had geproefd.
Ze stond toen bij een koud buffet en had een lekker zalmrolletje genomen, een soort amuse. Toen ze daar een hapje van had genomen, proefde ze iets vreemds, maar ze had er toen geen aandacht aan geschonken. Met een flinke slok champagne en de gedachte dat de rolletjes er misschien al wat te lang lagen waardoor de smaak anders zou kunnen zijn EN het feit dat ze nog nooit een amuse had gegeten, vergat ze het hapje en de smaak ervan.
"Was dat drugs?, was dat een pilletje om mij helemaal mijzelf te laten vergeten, mijn bestaan op dat moment?, mijn eigen verantwoordelijke ik te vergeten? Ik die altijd zo stoer overal heen kan gaan, zonder dat ook maar iemand mij kan laten doen waar ik niet achter sta? Ben ik gebruikt?" al deze gedachten schoten door haar hoofd. Maar ze kwam niet tot een werkelijk antwoord.
Ze barstte weer in tranen uit en schaamde zich diep.
"Oke! Ophouden met huilen, NU! Kom tot jezelf" fluisterde ze.
Eva vermande zichzelf en kroop over de vloer naar het kokertje. Het kokertje kwam tegel voor tegel dichterbij. Ze begon steeds langzamer te kruipen en tegelijkertijd kreeg ze stukje bij beetje de verdwaalde gebeurtenissen in haar geest weer op een rij.
Nog steeds in gedachten verzonken en met tranen in haar ogen, raakten haar vingers opeens het kokertje, het voelde ijskoud aan en daardoor was ze meteen weer bij de realiteit.
Met trillende vingers pakte ze het kokertje op, twijfelde even of ze het open zou maken en liet in haar hand liggen. "Nu! Nu open maken, anders doe ik het nooit!" zei ze kordaat tegen zichzelf.
Ze maakte het kokertje open wat niet makkelijk ging. Het ding was een beetje gedeukt doordat ze het had weggesmeten. Uiteindelijk lukte het en ze zag meteen een briefje in het kokertje. "Natuurlijk! Daar gaan we weer" dacht ze met een dapper doch ironisch gevoel. Door dat gevoel stopten haar handen met trillen en ze rolde het briefje open met een vaste hand alsof niets en niemand haar wat kon deren.
Fout.
De tekst die in dat briefje stond loog er niet om.
De tekst luidde; "Eva, je hebt het kokertje ontdekt, waarschijnlijk heb je al meer ontdekt, je herinnert je op dit moment denk ik wel het een en ander is het niet? Ik weet zeker dat dat zo is en daarom zal ik je meteen vertellen, dat alles wat je jezelf zult herinneren de komende dagen, werkelijk is gebeurd! Maar laat ik je niet in het ongewisse vertoeven en je gewoon vertellen wat er vanaf NU gaat gebeuren.
Het is nu zondag, jij dacht dat het zaterdag zou zijn als ik me niet vergis. Je dacht dat dit alles slechts een boze droom is. Maar lieve Eva, het is geen droom. Suzanne heeft dit alles bedacht. Zij kwam naar mij om haar grootse plannen te vertellen. Ik heb er nog even stuurs tegenover gestaan, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat jij verdient wat je vanaf nu zult zijn.
Mijn slavin.
}Maandag, morgenochtend dus, zal je een nieuw kantoor hebben, een kantoor tussen dat van mijzelf en dat van Suzanne in, je weet wel, de kopieerruimte. Voor verdere informatie moet je even in je brievenbus gaan kijken, daar ligt een DVD. Dit briefje is namelijk niet groot genoeg om in een kokertje te passen als ik alles daarop had moeten vermelden wat voor jou van belang is om te weten."
Eva las het briefje keer op keer, om het vervolgens met een verslagen gevoel met haar hand tot een prop te frummelen. Ze kneep er zo hard in, dat haar nagels langs het papier in haar handpalm sneden. "Godver, dit is ernstig, dit is fucking ernstig!" zei ze hardop en vloog overeind om vervolgens keihard op de badrand te belanden. Ze was duizelig. Wrijvend over haar billen vermande ze zichzelf terwijl ze opstond.
Ze keek in de spiegel en zag een betraand gezicht. Zo kon ze niet naar de brievenbus lopen, dus fatsoeneerde ze zichzelf.
Toen ze er weer acceptabel uitzag, liep ze naar de centrale hal van het appartementen complex.
"He, geen grendels op de veurdeur? Heeft iemand verdomme mijn sleutel?" zei ze tegen zichzelf. Eva deed haar voordeur altijd op slot met grendels en dubbel slot.
"Ach natuurlijk, die verdomde idioten hebben alles met voorbedachte raden gepland, natuurlijk hebben ze mijn sleutel!". Zich zorgen makend om dit feit, liep ze door de hal naar haar brievenbus en opende deze. Jawel, daar lag inderdaad de "beloofde" DVD. Ze keek zenuwachtig om zich heen, griste de DVD uit haar brievenbus, vergat de post van de dag ervoor mee te nemen en verliet de hal.
Toen ze weer veilig in haar appartement was, rende ze naar haar computer, zette die meteen aan en moest wachten tot deze was opgestart. Ondertussen pakte ze een glas cola. Teruggekomen deed ze de DVD in het laatje en startte deze. Ze zag kort daarna het gezicht van haar baas verschijnen. "Meneer Heemskerk! Natuurlijk, ik had het kunnen raden!" sprak ze verslagen. De cola hield ze voor gezien en dat werd vervangen door een ontzettend groot glas Chardonnay. En dat op de vroege ochtend! Nou ja, vroeg, het was inmiddels al niet meer zo vroeg, zag ze met een blik op de klok. "En ach, het helpt tegen die immense Kater die ik heb".
"Eva, je hebt nu inmiddels de DVD in je pc gedaan en je bent geschrokken is het niet?" luidde de stem uit haar speakers. "Je zal nog veel meer gaan schrikken en je zal geschokt zijn als je deze tekst in het geheel hebt aangehoord.
Je zal een nieuw bestaan krijgen Eva. Je wordt namelijk mijn persoonlijk assistent en ook die van Suzanne. Jouw taken zullen niet meer die van de boekhouding zijn, daar heb ik iemand anders voor gevonden, die WEL bereid is om een grijze boekhouding te gaan toepassen. Wat verwacht ik van je als mijn persoonlijk assistent, of te wel, die van mij en Suzanne?
Heel simpel Eva. Jij krijgt dus als gezegd een eigen kantoor en er zal geen kopieer apparaat meer staan. Zoals je weet is er ook geen deur naar de gang, behalve de twee verbindingsdeuren die alleen vanuit mijn kantoor en dat van Suzanne de toegang verschaffen tot jouw "kantoor".
Ik heb je verteld, nee voorspeld is het betere woord, dat je alles wat ik aan winst had kunnen maken, terug zult verdienen. Nu, Eva, dat zal je dus doen met je lichaam. En voor ik het vergeet te vermelden, deze DVD wordt op dit moment opgenomen door Suzanne, wat een verrassing is het niet?
Je weet dat ik vaak zaken doe met het buitenland en ook minstens net zo vaak, maar met een enorme inzet, daar contracten aan overhoudt. Het zal een stuk makkelijker voor me zijn als ik die relaties bij mij op kantoor laat komen om hen ervan te kunnen overtuigen dat ze dit soort deals met mij moeten gaan sluiten en niet met een ander.
Die moeite wil ik me besparen door jou in te zetten, Eva. Jouw uiers, jouw kut en jouw kont zullen daartoe dienen. Je zult een leven krijgen als mijn persoonlijke slavin, je zult me dienen, je zult Suzanne moeten dienen en een ieder die van jouw diensten gebruik wenst te maken."
Eva stopte de DVD, slaakte een zucht van ellende, nam een heel grote slok uit haar glas, dat ze al die tijd krampachtig had vastgehouden en vloekte keihard. "Denkt die man nu echt dat ik me hiervoor ga lenen? Wat is dit? Een grap of zo? Ik doe dit echt niet, ik ga hiermee naar de politie. Die klootzak pleegt nog belastingfraude ook! Ja, ik ga hiermee naar de politie! Dat is de enige manier om hier vanaf te komen en dan zoek ik wel een andere baan." Eva voelde zich opgelucht na deze beslissing en zette uit nieuwsgierigheid en met een triomfantelijk gevoel de DVD weer aan.
"Denk nu niet dat je naar de politie kunt gaan Eva!" klonk de stem van haar baas hard en bars uit de speakers. "Dat is namelijk wel het eerst wat in je opkomt hè? Je hoeft geen antwoord te bedenken hoor, ik weet dat het zo is!"
"Godver, kan die man gedachten lezen of zo?" dacht ze, terwijl ze meteen daarna wist dat dit een normale gedachte zou zijn. "Iedereen zou dat bedenken!" schreeuwde ze, inmiddels compleet gefrustreerd. Ze moest na deze uitbarsting de DVD een stukje terugspelen, want ze had het vervolg gemist.
Eva hoorde de stem van meneer Heemskerk weer door de speakers en wilde eigenlijk niet meer luisteren. Toch deed ze het en wat ze hoorde deed haar beven van angst.
"Eva...Suzanne en ik hebben overal opnames van gemaakt en je weet dat ik je niet hoef te vertellen wat wij met deze confronterende opnames kunnen doen als jij weigert mee te werken!"
Weer stopte Eva de DVD.
"What the fuck! Wat voor opnames! Waar zijn ze opgenomen?" sprak ze in zichzelf. "Ach ja, natuurlijk! Dom. Dom. Dom! Dat stelletje mafkezen, die idioten hebben overal waarvan ik niks meer weet opnames gemaakt! Zijn er wel opnames gemaakt, of houden ze me voor de gek?" riep ze uit.
Eva zette de DVD weer aan en probeerde te luisteren naar wat er verder gezegd zou gaan worden.
"Na mijn kleine ‘speech’ voor jou zal je alle opnames zien Eva, mits je er naar durft te kijken natuurlijk, dus je hoeft niet te denken dat dit verzonnen is.
Ik verwacht je morgenochtend om 10 uur in mijn kantoor, gekleed in een prachtig mantelpakje waar je er zoveel van hebt en een tasje waar slechts kousen en een jarretelgordeltje in zitten. De rest heb IK voor je .Eva. Als je eenmaal bent gekleed zoals Ik dat wil en IK dat van je eis, zal ik je de rest van mijn verwachtingen vertellen. Suzanne zal het hier en daar waarschijnlijk niet helemaal met mij eens zijn, maar ook zij heeft zich te schikken naar mijn wensen ondanks het feit dat het begin van deze overeenkomst door haar is verzonnen."
Eva verslikte zich in het zoveelste slokje wijn en zag na de ‘speech’ tot haar verbijstering de opnames verschijnen. Geschokt keek ze naar de beelden. Ze zag dat Suzanne haar in een stoel liet liggen om vervolgens terug te komen met het aspirientje. Suzanne gaf haar het aspirientje met een slok champagne. Zag ze het goed? Ja!, Suzanne had een kokertje in haar hand. Vervolgens zag ze dat ze weer in de feestruimte was beland en op haar billen op een tafel werd gezet. Suzanne trok haar pumps en jurkje uit, ontdeed haar van haar lingerie en duwde haar achterover, zodat ze op haar rug kwam te liggen. Eva zag dat de overgebleven "collega’s" geen collega’s waren maar mannen die ze nog nooit had gezien!
"Begon die klootzak toen al?" riep ze keihard, stopte de DVD, stond op en liep nog erger gefrustreerd dan ze al was naar de koelkast. Ze pakte voor het gemak maar de hele fles Chardonnay mee. Eigenlijk durfde Eva niet meer verder te kijken, maar omdat ze van nature ontzettend nieuwsgierig is, besloot ze toch het kijken naar deze walgelijke beelden te hervatten.
Ze zag zichzelf op de tafel tussen allemaal lege champagneglazen liggen en zag al die vreemde mannen om haar heen staan, toen Suzanne voor haar knielde. Suzanne hield het kokertje in haar hand en liet het zien aan alle aanwezigen. Ze hoorde haar roepen; "zal ik dit kokertje nu meteen in haar stoppen, of willen jullie nog even gebruik maken van deze slet?"
Eva sloeg haar handen voor haar ogen. Dit wilde ze niet zien! Of toch wel? Ze keek door de kiertjes tussen haar vingers wat er verder ging gebeuren. Ze zag dat alle aanwezige mannen naar haar keken met wellustige blikken. "Ooohh neeeee!"schreeuwde ze, maar ze bleef kijken. En ja hoor, waar ze al bang voor was, gebeurde. Een van de mannen kwam naar haar toe, greep haar hardhandig tussen haar benen en stak gelijk drie vingers in haar kutje. Met een grote grijns zei hij; "Dacht ik het niet, de slet is kleddernat!" Waarop hij een luid applaus kreeg. Eva zag dat alle mannen, "al die klootzakken", dacht ze, naar hun kruis grepen en door hun broek heen over hun pik wreven. Kort daarop zag Eva dat bijna iedereen tegelijkertijd hun broek opende en hun stijve pikken tevoorschijn haalden. Suzanne pakte een fles Champagne en liet de kurk knallen, maar niet voordat ze de fles boven Eva’s naakte lijf hield. Het schuim droop over Eva heen, waarop een paar mannen het vocht over haar lijf uitwreven. Haar kutje werd niet overgeslagen. "Wat is dit geil! Ik wil haar neuken, NU!" zei een van die mannen, waarop Suzanne zei; "Wat let je kerel? Ga je gang, neuk haar aan flarden, daar is ze vanaf nu alleen maar goed voor. Woon haar lekker uit en geniet van die grote uiers. Dat geldt overigens voor jullie allemaal heren!" riep Suzanne, die door haar eigen geiligheid compleet al haar fatsoen en normen was verloren.
Eva lag compleet verdoofd op de tafel. Ze had geen aspirientje gekregen, maar blijkbaar weer een pilletje.
Deel 4
Eva verstijfde plotseling en begon enorm te trillen, haar hand omsloot haar glas zo hard dat ze het bijna tot gruzelementen kneep. “Het is…dit kan niet waar zijn, het is echt gebeurd.” fluisterde ze, terwijl er langzaam een traan uit haar ooghoek opwelde, zich een spoor over haar wang trok om vervolgens met een zacht geluidje in haar glas te vallen. Eva begon zich heel langzaam te herinneren wat er zich op dat feest heeft afgespeeld. Ze pijnigde haar hersenen om dat specifieke moment in beeld te krijgen. Opeens wist ze het, ze had iemand horen fluisteren, maar de werkelijkheid was dat haar geest het als een fluistering waarnam, ze was al te ver heen doordat ze gedrogeerd bleek te zijn. Ze probeerde zich te herinneren wat er was gezegd en door wie. “Ja…die stem. Suzanne…dus toch!, hoe kan ze mij dit aandoen!” schreeuwde Eva. Ze herinnerde zich dat ze Suzanne’s stem heel zacht, ergens in de verte, hoorde roepen naar alle aanwezige heren.
Eva keek door haar tranen heen naar de opnames en zag dat ze haar bewustzijn verloor en in een diepe slaap leek te verzinken. “En dat was op dat moment blijkbaar maar goed ook!” riep ze uit pure frustratie en met een gevoel van absolute onmacht keihard door de kamer. Eva schonk zichzelf nog een glas Chardonnay in en keek naar wat er verder gebeuren zou. “Dit lijkt wel een nachtmerrie, was het maar een nachtmerrie. Oh god, kon het maar zo zijn dat ik zometeen wakker word en dat alles een boze droom is, maar ja, dat dacht ik gister ook.” Eva begon nu keihard te huilen, maar ze vermande zich meteen. “Niet huilen, stop met huilen, je moet je hoofd er nu goed bij houden, denk na over wat je kunt doen. Dit hoef je niet allemaal zomaar te pikken!” zei ze in door haar tranen heen tegen zichzelf. Eva speelde de opname terug naar waar ze gebleven was, dronk in één teug haar glas leeg en vulde het meteen weer, dit keer tot aan de rand. Ze hervatte het kijken naar de beelden. Ze bleef kijken naar zichzelf en beeldde zich in dat dit alles gewoon maar een bizarre film was, gewoon allemaal in scene gezet en dat iedereen straks opstond, nog wat na zouden praten over het keigoede scenario van de film en iedereen, inclusief Eva zelf, zou er hartelijk om moeten lachen. Ze glimlachte om haar eigen gedachtegang maar wist dat het een illusie was om zo te denken. Ze keek, maar eigenlijk zonder te kijken. Haar geest weigerde de beelden die ze zag als werkelijkheid te registreren.
“Pffffff, dit schiet niet op, kom op dame, durf te kijken of zet die opname af, smijt de dvd weg en doe alsof het niet bestaat.” Eva nam nog een heel grote slok uit haar glas en voelde zich loom worden. “Hmmmmm, dat werd tijd. De zaken veranderen kan ik toch niet meer, dan maar lekker dronken worden en kijken naar alles wat deze opname laat zien. Ik verzin wel iets, niemand kan mij dwingen om iets te doen waar ik zelf niet achter sta.” sprak ze hardop en grinnikte om deze ommezwaai in haar gevoel. “We gaan weer vrolijk verder met kijken naar deze schokkende beelden!” lalde ze nu en kreeg een onbedaarlijke lachbui, natuurlijk puur uit frustratie.
Ze zag dat sommigen van de aanwezige heren naar Suzanne keken en haar vroegen of dit een serieus aanbod was. Geil waren ze allemaal. Dat zag Eva wel, dat was wel te zien aan hun pikken die staalhard in hun broek stonden. “Het is een heerlijk en uniek aanbod” zei één van hen, “maar om nu dit onschuldige mooie meisje zo te gaan misbruiken en ook nog eens tegen haar wil? Dat gaat me toch echt wat te ver.” Zei hij.
Maar het geile gevoel die bijna alle heren kregen door deze bizarre situatie, overwon alles, Er waren een paar, zag Eva, die nog twijfelden en elkaar aankeken met een onzekere blik in hun ogen.
Eva nam nog een grote slok uit haar glas en keek met, zo leek, stijgende interesse verder.
“Heren, heren, luister naar me”, sprak Suzanne nu met een wat rustigere intonatie in haar stem, “ik zie dat sommigen van jullie niet helemaal achter dit aanbod staan, dus laat ik vertellen waarom Heemskerk en ik dit hebben bedacht. Suzanne heeft willens en wetens een paar heel erg belangrijke contacten ondermijnd, waardoor Heemskerk verlies heeft geleden. Dit bedrijf had door die belangrijke contracten met zakenrelaties zoals u, een goede winst kunnen maken. Dit gegeven is inmiddels al weer een beetje hersteld door het vertrouwen dat jullie hebben in ons. Mijn dank hiervoor. Jullie zullen natuurlijk begrijpen dat Eva hiervoor gestraft moet worden! Dit zal haar eerste, weliswaar onbewuste, verdiende straf zijn. Haar lichaam wordt vanaf nu gebruikt om al die gemiste contracten en met name, de winst die we daaruit hadden kunnen trekken, te vereffenen. Dus daarom, heren, mogen jullie als traktatie haar naar hartenlust gebruiken. Dit om haar te laten inzien wat vanaf nu haar plaats is.” Een luid gejuich was het gevolg op Suzanne’s kleine toespraak.
“What the fuck? Verdomme, verdomme, verdomme! Dat is helemaal niet waar! Wat een gore trut zeg! Onbetrouwbaar wicht en nog liegen ook! Perverseling!, ik krijg je wel. Let maar op, teef dat je er bent!” Schold Eva hardop, woorden die ze nooit zomaar zou gebruiken spuugde ze uit alsof ze dat iedere dag deed.
“En waar was meneer Heemskerk al die tijd?” vroeg ze zich af.
Meneer Heemskerk zat ‘al die tijd’ achterin de zaal te praten met een belangrijke zakenrelatie op het moment dat Suzanne deze “toespraak” hield. De conversatie die ze voerden stopte onmiddellijk, ze keken elkaar aan en de man met wie Heemskerk aan het praten was reageerde door zijn wenkbrauwen zo hoog op te trekken van verbazing, dat Heemskerk in lachen uitbarstte. Hij gaf Suzanne een applaus en gaf zijn relatie een schouderklop. “Suzanne! Meid, wat ben je geweldig! Wat pervers ben je, maar ik vind het een lumineus idee.” Hij richtte zich tot zijn relatie en zei “Frederick, ik zie je kijken alsof je het in de hemel hebt horen donderen, maar die wellust in je ogen spreekt boekdelen. Ja, jongen, ook jij kunt je lusten botvieren op deze slet die mij een paar ton door mijn neus heeft geboord! Maar ik ben tevreden met de deal die we net hebben gesloten, kerel, dus ga je gang als je van haar gebruik wilt maken. Ik denk dat als we elkaar in de toekomst vaker gaan zien, dat dit altijd het toetje zal zijn na elke gesloten deal, mits je dit toetje apprecieert natuurlijk!” lachte hij.
“Wat een verdomd slimme secretaresse heb ik zeg! Wat een natuurtalent is die Suzanne. Gewoon niet vertellen dat Eva weigerde een grijze boekhouding te doen, waar sommige van mijn relaties fel op tegen zijn, nee, gewoon zeggen dat ze zeer belangrijke contracten in de weg heeft gestaan! Fantastisch gewoon, ik kan die meid wel zoenen! Hm, sterker nog, ze krijgt promotie met een forse salarisverhoging! Ja, dat ga ik morgen regelen voor haar en nog veel meer dan dat.” Grijnsde hij in gedachten verzonken.
Om Eva te doen laten “inzien” wat haar positie zou zijn vanaf nu, installeerde Heemskerk een systeem op zijn laptop. De bediening ervan was simpel. Door een programma op te starten kon hij elke camera die in de feestzaal aanwezig was zo positioneren, dat de zakenrelaties met hun gezicht buiten beeld zouden blijven, maar wat er allemaal met Eva gebeurde kon duidelijk door de camera’s worden waargenomen en natuurlijk worden gefilmd. Hij grinnikte in zichzelf en wist dat hij met deze beelden Eva kon chanteren. “Oh God wat een mogelijkheden zal ik gaan hebben! Ik ga Eva trainen tot mijn bezit, tot mijn totaalslavin, seksletje en, pfff, ik word gewoon geil bij deze gedachten, de gedachten wat ik allemaal met Eva kan doen. Nu moet ik haar nog overtuigen van het feit dat er geen weg terug meer is, dat dit de enige mogelijkheid is om een “normaal” leven te leiden” peinsde hij.
Ergens in de verte hoorde hij iemand kreunen. Hij keek naar de tafel waar Eva lag en constateerde dat het gekreun van Eva afkomstig moest zijn. “He? Dat kan niet! Eva is gedrogeerd, ze kan onmogelijk nu al weer bij positieven geraken.” Hij zocht met zijn ogen Suzanne en zag haar staan. “Suzanne!” riep hij, “wil je even hier komen en dan bedoel ik nu meteen!”. Suzanne haastte zich naar Heemskerk en vroeg zich ondertussen af wat er aan de hand was, zijn stem klonk geïrriteerd. “Ja , Cees, wat is er, je klinkt zo….geërgerd.” Heemskerk pakte Suzanne’s kin en dwong haar op die manier hem te blijven aankijken. “Waarom hoor ik Eva kreunen? Ik dacht dat ze was gedrogeerd!” siste hij nijdig. “Oooo, maar dat is ze nog steeds hoor, maak je daar maar geen zorgen over, ze kreunt in haar onderbewustzijn en dat moet ook, want ik wil dat ze zich vaag de gebeurtenissen zal herinneren, maar dan als zijnde een boze droom. Daarom heb ik een ander plannetje bedacht.” antwoordde Suzanne opgelucht. Als Cees boos werd, dan kon je je maar beter bergen.
“Hm, wat voor plannetje heb je nu weer bedacht, ”gromde Heemskerk.
“Heel simpel, het kokertje bewaar ik nog eventjes, natuurlijk alles met jouw goedkeuring Cees, dat voorop gesteld. In plaats van het kokertje, doen we een opgerold water afstotend papiertje, voorzien van een tekst die jij natuurlijk met watervaste inkt schrijft EN Eva’s handtekening, in haar kut. Ze zal het vinden, maar ze zal in eerste instantie ook denken dat alles maar een bizarre droom is.
Totdat…. ik haar ga bellen. Vanaf dat moment begint het kat en muis spel en geloof me, we krijgen een enorm harde dobber aan Eva. Ze zal zich niet zo makkelijk uit het veld laten slaan, laat staan dat ze zich makkelijk zal overgeven aan gedwongen onderdanigheid. Tevens zal ze never toestaan dat ze als seksslavin gebruikt gaat worden.” Legde Suzanne uit.
De harde staalgrijze ogen van Heemskerk begonnen te glinsteren, tegelijkertijd ontplooide zijn mond zich tot een grote glimlach. Al die tijd had hij Suzanne’s kin stevig vastgehouden, liet deze onmiddellijk los, verontschuldigde zich voor dit feit en streelde even over de afdruk van zijn vingertoppen die duidelijk zichtbaar was. “Sorry Suzanne, ik had je niet zo streng moeten behandelen, maar ik wil dat ons ‘project’ absoluut op rolletjes loopt en ik wil daarom ook zeer zeker voorkomen dat je een fout maakt! Eén fout en werkelijk alles is voor niets geweest. En dat betekent, Suzanne. GEEN slavin, zowel niet voor mij als voor jou en dat zou voor ons beiden heel erg teleurstellend zijn, begrijp je dat?
Toch wil ik je wederom complimenteren met je onuitputtelijke bron van fantasieën en ideeën. Ik zal je hiervoor dan ook belonen, dat bedacht ik me een minuut of 10 geleden al en dat zul je snel genoeg van me vernemen.
En, Suzanne, nog een kleine berisping, goedkeuring vraag je nooit achteraf! Heb je dat goed begrepen?” sprak Heemskerk met een gemaakte boosheid in zijn stem.
Dit alles speelde zich af zonder dat daar natuurlijk opnames van gemaakt waren en dat frustreerde Eva. Ze wist nog steeds niet of Heemskerk er nu wel of niet bij aanwezig is geweest.
“Ach verdomd, dommie, je bent vergeten verder te kijken. Wellicht verhullen die beelden nog iets anders dan alleen al die geile klootzakken! Die wijn begint toch wel een beetje de overhand te krijgen” giechelde ze.
Ze leegde haar glas met wederom zeer grote slokken, stond op en liep naar de koelkast. Ze twijfelde even of ze nog een fles zou openmaken. “Is wel erg veel he? Ach, wat maakt het uit, kapot ben ik toch al op dit moment, morgen meld ik me gewoon ziek. Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Dat doe ik! Ik meld me ziek!” jubelde ze. Met een gevoel van overwinning ontkurkte ze nog een fles
Chardonnay. “Ooohh wat zullen ze op hun neus kijken, hihihihi, dat ik gewoon niet verschijn! Hahahahaha, te komisch voor woorden, die gezichten, dat van Suzanne en dat van meneer Heemskerk! Kon ik ze maar zien, wat zullen ze verbaasd zijn!” gewapend met glas en fles keerde ze terug naar haar laptop. Ze moest alweer de opname terug spelen en tijdens dat proces zag ze in reverse toch wel heel compromitterende beelden. Toch enigszins nieuwsgierig geworden, hervatte ze voor de zoveelste keer het kijken ernaar.
De man die zo brutaal zijn vingers in haar kutje had geschoven, ging een stukje verder dan dat. Hij ging voor haar staan, schoof zijn handen onder haar billen en trok haar naar zich toe. Hij stond met zijn rug naar de camera, maar Eva kon duidelijk zien aan zijn beweging wat hij vervolgens deed. De man stootte keihard zijn pik in haar kutje en op dat moment hoorde Eva zichzelf kreunen.
Eva hoorde Suzanne joelen en de heren gaven hem een hard applaus, zelfs de heren die in het begin nog even leken te twijfelen. Ze zag dat de man verkrampte en vlak daarna hoorde ze hem een oerkreet slaken. Hij brulde gewoon. “Ooooh wat heerlijk, wat ontzettend geil is dit. Zomaar een geile slet mogen uitwonen! En nog gratis ook!”
“Ik een geile slet?” schoot het door haar hoofd.
Ze zag dat de man een stap achteruit deed, zag dat hij met zijn pik in zijn hand naar haar gezicht liep, zag dat hij met zijn vingers haar mond opende om vervolgens zijn pik in haar mond te duwen. “Zuigen slet! Lik hem schoon!” riep hij.
“Zeg! Sorry hoor, maar zie je dan niet dat Eva verdoofd is? Ze hoort en voelt niets op dit moment.” hoorde ze Suzanne zeggen. “Oh jawel, ze kreunde toen ik haar begon te neuken, dan voelt ze toch wel wat neem ik aan?” sprak de man tegen Suzanne.
Suzanne keek hem aan en zuchtte eens diep. “Luister kerel, je weet niet hoe het werkt met drugs. Ze voelt in haar onderbewustzijn heus wel wat, vandaar die kreun, maar ze is niet bij!” riep ze naar hem.
Eva hoorde in de verte de stem van Heemskerk, hij riep Suzanne. “Ah, hij was er dus toch!” sprak ze in zichzelf.
De camera’s registreerden niet dat Suzanne naar Heemskerk liep, dus kon ze ook niet volgen wat er gebeurde.
Opeens zag ze meneer Heemskerk in beeld verschijnen, ze hoorde hem zeggen dat dit wel heel geil was om te zien.
“Suzanne, dank je voor je uitleg, nu ga ik me ook even met Eva vermaken!” zei hij met een geile, en heel dominante blik in zijn ogen.
Heemskerk liep naar Eva, keek met een verlangende blik naar haar en zag onmiddellijk dat er een enorme hoeveelheid zaad uit haar kutje liep. “Verdomme!” brulde hij opeens “Wie heeft dit op z’n geweten?” boos keek hij naar Suzanne, zijn geile blik was verdwenen, hij kreeg een gevoel dat hij nog even niet kon plaatsen en sprak tot haar; “Suzanne! De afspraak was, MET CONDOOM, verdomme! Ik kan ook helemaal niets aan je overlaten he? Kom hier, nu meteen!”
Alle aanwezige heren maakten plaats en wisten zich geen houding te geven, hun pikken bleven wonderwel stijf ondanks deze uitbarsting.
Suzanne bewoog zich schoorvoetend langs de heren naar haar baas en ten overstaan van iedereen, kreeg ze drie keiharde tikken in haar gezicht.
“Denk je nu werkelijk, Suzanne, dat ik mijn pik in het zaad van iemand anders wil steken! Verdomme Suzanne hier had je op moeten letten!” zei hij boos, gaf haar vervolgens een harde duw tegen haar schouders waardoor ze haar evenwicht verloor, meteen voelde ze een ondersteunende hand om haar elleboog, die haar verhinderde te vallen.
“Dank U” fluisterde ze zachtjes.
Het was Frederick.
“Zeg, Frederick!” sprak Heemskerk tegen zijn partner, “je wilde toch altijd zo graag mijn secretaresse neuken?”
Verbaasd fronste Frederick zijn wenkbrauwen en stamelde een zacht, “ja, eehh, dat. klopt Cees”. “Dan is dit je enige en tevens laatste kans om dat verlangen te bevredigen, Kerel”, sprak Heemskerk. Frederick aarzelde en vroeg; “Cees, ik begrijp dit niet helemaal. Je wilde toch altijd je secretaresse voor jezelf houden? Je wilde er toch alles aan doen om haar als eerste te mogen en kunnen bezitten? Vanwaar dan deze ommekeer?”
“Ha, die vraag had ik kunnen verwachten natuurlijk. Weet je waarom Frederick? Omdat deze slet blijkbaar niet kan en blijkbaar niet WIL luisteren naar mijn wensen en uitdrukkelijke verzoeken! Dus, kerel, als zij geil wordt door Eva te laten neuken zonder condoom, mag ze voelen. Nee MOET ze voelen hoe dat is. Begrijp je dat Frederick? Aan jou de eer om datgene te doen waar ik al die tijd zo voorzichtig mee ben geweest! Ik zelf hoef die eer niet meer.
Ik heb nu MIJN bezit en dat is Eva!”
Heemskerk was nu echt boos. En tegelijkertijd wist hij wat dat onbekende gevoel was, Eva was zijn bezit.
“Natuurlijk Cees! Ik snap prima wat je bedoelt en ik ga van deze kans dan ook onmiddellijk gebruik maken!”, zei Frederick enigszins onder de indruk van wat hij Heemskerk hoorde zeggen tegen hem. Om zijn mond verscheen een sadistische grijns en met een geile blik keerde hij zich tot Suzanne.
“Je hebt je baas gehoord, lieve Suzanne. Ik mag je neuken, ik mag je gebruiken, hoor je dat wel? En, dat ga ik NU doen.”
Suzanne vasthoudend aan haar arm, maaide hij alle lege glazen van tafel, duwde Suzanne op de tafel waardoor ze met haar kutje vlakbij Eva haar gezicht belandde.
Nog steeds met hun stijve pikken in hun hand, staarden alle heren vol ongeloof naar dit tafereel.
Frederick scheurde Suzanne’s jurkje kapot, deed hetzelfde met haar slipje, terwijl hij ondertussen zijn broek losmaakte. Inmiddels had hij zo’n stijve pik gekregen door dit hele gebeuren, dat hij zonder enige plichtpleging zijn keiharde paal in haar kutje stootte.
Suzanne kermde van de plotselinge pijn en keek naar Frederick.
“Verdomme Frederick, waarom behandel je me zo, ik dacht dat je respect voor me had!” sprak ze met een onvaste stem.
“HAD. Suzanne, ik HAD respect voor je, maar zoals je wel voelt.NU NIET MEER! Ik neuk je keihard omdat je dat verdient, ik zal al je gaten gebruiken, hoor je me.” riep Frederick met een van wellust doordrongen stem. Zijn staalharde pik neukte haar wild en hard, terwijl hij dat riep.
Suzanne verzette zich met al haar kracht, want dit wilde ze niet, ze wilde dit echt niet! Haar taak was om Eva te vernederen en dat heeft ze toch ook goed gedaan? “Waarom is Heemskerk altijd zo snel boos en ontdaan, die dominante klootzak, het is ook nooit goed!” dacht ze, terwijl ze de keiharde pik van Frederick in zich voelde stoten. Ze keek opzij en zag het mooie gezichtje van Eva vlak bij haar kutje. “Hmmmmm, wat zou het lekker zijn als ze me nu zou kunnen likken, maar ja, stomme ik, ik heb haar teveel gedrogeerd!”
KLETS. “Aaauuuwww klootzak, dat doet zeer” schreeuwde Suzanne terwijl ze wreef over haar wang.
“Je moet je kop erbij houden, teef! Ik wil je zien genieten, of zien dat je pijn hebt, aan jou de keus Slet! Geen eigen gedachten, die zijn niet gepast! Ik zie je wel kijken naar Eva hoor, slet dat je er bent! Je wilt haar likken, is het niet?” Frederick keek haar aan met een kille blik en ze realiseerde zich dat wat ze geflikt heeft, wel heel ernstig was.
“Frederick, sorry, sorry. Ik zal doen wat je van me verlangt” hijgde ze. Ze was onder de indruk van de verandering in Frederick, de altijd charmante Frederick, die zich nu ontplooide tot een wellustige tijger, met maar één doel, haar verslinden!
Deel 5
"Dan geef je me nu meteen antwoord op mijn vraag." zei hij terwijl hij Suzanne keihard bleef neuken.
Suzanne kreunde en vervloekte zichzelf om haar stommiteiten die ze begaan had.
"Ik dacht eraan dat Eva MIJ zou likken, niet ik haar." hijgde ze.
"Aah, kijk...nog geil geworden ook en tevens denken dat JIJ verwend zou worden? Mis! Suzanne, dat heb je volledig MIS!" brulde Frederick. "Jouw genot is absoluut niet van belang, dat heb je net van je baas gehoord. Jij dient als lust nu, Eva niet meer!" snoof hij terwijl hij haar met lange halen, nog harder begon te neuken.
Hij keek naar de deinende tietjes van Suzanne en begon gemeen te grijnzen. Hij pakte haar tepels vast en trok er zo hard aan dat Suzanne met haar bovenlijf een stukje van de tafel kwam.
Dit werd haar duidelijk te veel.
Tranen van de plotselinge pijn sprongen in haar ogen, waarop ze Frederick smeekte te stoppen. Frederick trok haar wreed lachend met een ferme ruk aan haar tepels nog verder naar zich toe, zo ver dat ze met haar gezicht vlak voor het zijne terecht kwam. Hij keek naar haar en zoende haar hard op haar mond, om vervolgens heel plotseling haar tepels los te laten waardoor Suzanne weer op een harde manier in dezelfde positie viel als ze lag.
Eva zag alles en hoorde precies wat er gezegd werd. Zijzelf was nog niet bij positieven tijdens deze opnames.
Ze wist bijna zeker wat Suzanne had gedacht op het moment dat ze naar haar kutje keek. En toen Suzanne de vraag van Frederick beantwoorde, wist Eva dat ze haar blik goed gelezen had.
Ze zag dat Frederick zijn zelfbeheersing verloor.
"YES!. Dit is leuk! verdiende loon, trut!" joelde Eva van blijdschap en keek nieuwsgierig verder.
Frederick bleef Suzanne keihard neuken, terwijl hij haar ontzettend vernederde met zijn taalgebruik.
Eva genoot van deze beelden.
Opeens zag ze Heemskerk. Hij stond tussen haar benen en zag dat hij haar schoonmaakte met een washandje.
Vervolgens zag ze dat Heemskerk haar optilde en haar ergens naartoe bracht. Dit werd echter niet gevolgd door de camera’s.
"He verdorie, nu zie ik niet wat hij met me gedaan heeft" zuchtte Eva.
Terwijl ze dat dacht hoorde ze een enorme gil. Ze viel bijna van haar stoel van angst en liet prompt haar glas vallen. Die gil klonk namelijk zo verdomd dichtbij, dat ze dacht dat het afkomstig was van iemand die in dezelfde ruimte aanwezig moest zijn als zijzelf.
Vlug keek ze om zich heen en constateerde dat er niemand anders aanwezig was.
Zonder nog verder te kijken naar de beelden stopte ze de opname, ontdeed zich van haar door de wijn bevuilde kleren en nam een snelle douche.
Terwijl Eva onder de douche stond, bekroop haar een angstig voorgevoel.
"Wat krijg ik straks allemaal nog te zien? Wil ik deze bizarre opnames wel verder bekijken? Wat is er met mij gebeurd eigenlijk?" sprak ze in zichzelf.
Toen ze klaar was met douchen, pakte ze een heerlijk zachte handdoek van het rek om zichzelf af te drogen.
"Verdomme! Hoe kan dat nou?" zei ze hardop.
Haar kutje was intens nat!
"Dat komt niet door het water!" sprak ze luid maar met een onzekere klank in haar stem.
"Ach nee joh, suffie, dat komt door de douche crème!" lachte ze opgelucht, terwijl haar diep van binnen het gevoel bekroop dat het waarschijnlijk meer te maken had met de beelden van de opnames die ze had gezien.
Toen ze zich had afgedroogd en zich had gehuld in haar heerlijke zachte huispakje, ging haar mobieltje. Ze schrok van het schelle "Old Phone" ringtoontje en snelde de badkamer uit om net op tijd haar mobieltje te beantwoorden.
"Dag Eva," sprak de stem van Meneer Heemskerk.
Haar handen beefden toen ze de stem van haar baas hoorde.
"Eeehh, dag Meneer Heemskerk." Ze bloosde bij het horen van zijn stem en vroeg zich af waarom hij haar zo laat nog belde.
"Eva, ik wil dat je de DVD niet verder bekijkt. Wat ik WEL wil, Eva, is dat je je morgenochtend bij mij meldt in de voorgeschreven kleding, je weet wel wat ik bedoel is het niet?"
Ze staarde even wezenloos naar haar mobieltje en vroeg zich af hoe het mogelijk was dat hij wist dat ze al gekeken had naar de opnames.
"Eva, ik zie dat je twijfelt, maar geloof me. het komt allemaal helemaal goed tussen jou en mij.
Alles wat ik van je verlang, zal jij moeten ondergaan, zowel fysiek als mentaal."
"Meneer Heemskerk, ik weet niet zo heel goed wat u bedoelt en ik weet zeker dat wat u nu tegen mij zegt volkomen in tegenstelling staat tot wat u hebt gezegd tijdens de opnames van de DVD en wat er geschreven staat in het contract dat ik vond in mijn... mijn... nou ja, in mijn... ergens tussen mijn benen." sprak ze zenuwachtig.
"Je bedoelt dat je het contract in je kutje hebt gevonden, Eva."
Ze kreeg opeens het gevoel dat ze bekeken werd, maar door wat en door wie? Een angstig maar tevens boos gevoel kwam over haar heen en ze vroeg; "Hoe weet u dat ik die DVD al een stuk heb bekeken?"
"En met de nodige wijntjes ter afleiding, Eva?"
Eva viel zowat flauw van schrik, ze stond te trillen op haar benen en nam plaats op haar bank. Ze keek schichtig om zich heen en voelde zich betrapt.
"Hoe... hoe... ehhmm... hoe weet u dat ik wijntjes heb gedronken tijdens het kijken?"
Heemskerk moest even lachen en besefte zich tegelijkertijd dat dit plan wel eens heel moeilijk uitvoerbaar zou kunnen worden. Eva onderdanig krijgen, gedwongen onderdanig omdat hij opnames heeft die hij kan gebruiken tegen haar.
"Luister, Eva en luister heel goed naar me. Ik vertel je dit maar één keer namelijk en ik eis van je dat je alles wat ik je ga vertellen goed in je opneemt en onthoudt. Je mag dan ook nu meteen pen en papier pakken en je stenokwaliteiten zo goed mogelijk benutten." Sprak hij, ditmaal streng, tot haar.
Eva legde haar mobiel op de bank, snelde naar haar buffetkast en trok een lade open. Vlug pakte ze een pen en een blocnote uit een lade van haar kast en rende terug naar de bank waar ze zat.
"Zou je niet eventjes het glas opruimen dat je hebt laten vallen, straks bezeer je je nog en ik wil niet dat je je morgen daardoor gaat ziekmelden, EVA!" hoorde ze om zich heen.
Heemskerk zat heerlijk thuis in zijn studeerkamer aan zijn kolossale antieke bureau en keek naar zijn beeldscherm. Hij lachte in zichzelf toen hij zag dat ze als een bezetene om zich heen begon te kijken, zag dat ze als door een wesp gestoken opveerde van haar bank en als een bang vogeltje door haar huis begon te lopen. Ze keek achter stoelen, achter lampen, in kastjes met glazen deuren, ze begon te rennen en te schreeuwen.
"Eva? Ik kan je zien en volgen, zelfs horen kan ik je nu!" galmde het door het hele huis.
"Die gil die je hoorde vlak voordat je de DVD stopte, is van Suzanne.
Ik wil dat je nu naar de keuken loopt en een glas koele wijn voor jezelf inschenkt, daarna pak je je mobiel weer op en je luistert naar wat ik je te zeggen heb.
Ze keek nogmaals om zich heen en twijfelde eventjes. Ze besloot toch maar de opdracht van haar baas op te volgen en liep de keuken in, pakte een schoon glas en schonk het wederom tot de rand toe vol.
"Nou, nou, Eva. Dat kan wel wat minder lijkt mij, maar goed, voor deze keer zie ik het door de vingers. En dat is een gunst Eva, met name omdat ik je de hele avond al gevolgd heb en je reacties heb gezien op alle beelden van de opnames.
Eva moest puur door de zenuwen opeens keihard lachen. "Ik ben benieuuuuuwd" lachte ze schalks terwijl ze naar de woonkamer liep. Rennen deed ze natuurlijk niet, hoewel ze het wel heel graag wilde.
"Waarom was Heemskerk opeens zo.... anders. ‘Anders’, is het niet het juiste woord" dacht ze.
Ze zette haar glas neer op de salontafel, vleide zich neer in de zachte kussens van haar bank en aarzelde eventjes voordat ze haar mobieltje weer pakte.
"Ik ben er, Meneer Heemskerk" fluisterde ze.
"Dat zie ik, Eva en wat nog aangenamer is, ik hoor het!" sprak hij.
"Hoe kan het dat u mij ziet, heeft u camera’s geplaatst in mijn woning?"
"Eva toch! Natuurlijk heb ik dat gedaan! Of liever gezegd, ik heb het laten doen, maar dat was eigenlijk om heel andere redenen dan die nu van belang zijn."
Eva schrok ervan maar tegelijkertijd kreeg ze een onbestemd gevoel in haar buik en geest.
"Ik… ik... ehh... snap niet helemaal goed wat u bedoelt... meneer Heemskerk. U heeft toch een contract in mijn... ehh... u weet wel wat ik bedoel! En daar staan toch woorden in die door u zijn geschreven, belachelijke situatieschetsen ook! Hoe komt u er eigenlijk bij om mij zo te chanteren?" sprak ze dapper.
"Dat zal ik je uitleggen, Eva. In eerste instantie wilde ik je dwingen om mijn slavin te worden, je hebt immers mijn orders niet uitgevoerd! Ik wilde een grijze boekhouding, jij bent mij daarin niet tegemoet gekomen, dat moest en zou bestraft worden en wel op mijn manier!
Ik heb hierin Suzanne betrokken, dat heb je vast wel gemerkt, is het niet?" lachte hij gemeen.
"Slavin? Slavin! Bent u helemaal gek geworden? Ik ga hier niet mee akkoord, wat denkt u wel?
Ik geef u aan bij de politie, ik heb nog gedacht dat ik dat niet kon omdat u opnames van mij heeft, maar ik heb gezien dat alles gedwongen is gegaan in een roes, mijn roes! Ik was gedrogeerd, door u en die stomme teef, die zich Suzanne noemt!" schreeuwde Eva.
"Eva, eva... rustig meisje. Toe .alsjeblieft, luister naar me" hoorde ze in haar oor.
Ze hoorde het door het hele huis, het leek wel alsof Heemskerk vlak naast haar zat.
"Neeeeeeeeee! Nee meneer Heemskerk! Ik luister geen moment meer naar u en naar uw idiote verhalen en uitleg ervan. U moest eens weten hoe ik mij voel, ik ben kapot en dat komt door u...vuile klootzak dat u er bent. En maar lachen he?
Nou, k lach niet! En steek die baan maar ergens waar het heel donker is! Ik hoef die stomme rotbaan niet meer, Ik kan veel beter!
Referenties hoef ik ook niet, ik wil helemaal niks meer van u! Hoort u mij. NIKS.NIKS.NIKS MEER!" schreeuwde ze woedend.
Ze klapte haar mobiel dicht wilde het toestel kapot smijten, maar bedacht zich en legde het met trillende handen op haar salontafel. Ze pakte haar glas van tafel en merkte dat ze er nog geen slok van had genomen. Ze keek naar haar glas alsof ze het nog nooit had gezien, nam een enorme slok en smeet het, uit pure frustratie, aan diggelen op haar vloer.
"Oh oh Eva.dat is zonde van de Chardonnay, vind je niet? En wat een scherven .Tssss.Meisje toch, wat een zonde." Hoorde ze om zich heen. Het leek wel alsof er in iedere ruimte speakers hingen.
"Eeeeevaaaa...je weet toch nog wel dat je het contractje hebt gevonden en daarna HET metalen kokertje?"
Ze vouwde haar handen om haar oren en schreeuwde keihard "NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!"
"Jawel Eva, je weet het WEL! Je weet wat ik bedoel en je weet dat het waar is. Het was geen droom Eva.het is realiteit!" hoorde ze Heemskerk zeggen.
Eva liep naar de meterkast en klapte de aardlekschakelaar om, zodat er in het hele huis geen stroom meer was en ze dus ook die indringende stem niet meer hoorde om zich heen. Maar tevens waren ook alle lichten uit.
"Shit!, dat is niet handig" zei ze hardop.
Ze liep op gevoel haar woonkamer in en pakte haar aansteker, deed hem aan en met het kleine vlammetje dat de aansteker gaf liep ze naar een kast om daar naar kaarsen te zoeken.
Al snel had ze de kaarsen gevonden en griste er een paar uit de doos.
Op de tast liep ze door het hele huis om her en der kaarsen in houders te plaatsen en stak elke kaars meteen aan.
Met een opgelucht gevoel begaf ze zich weer naar haar woonkamer en ging met een zucht zitten in de kussens van haar bank.
Ze zat met haar gezicht in haar handen en huilde zachtjes. "Wat nu? Wat nu....oooh mijn god, wat nu? Wat moet ik hieraan doen? Hoe kan ik hiermee omgaan?" sprak ze door haar tranen heen.
Ze stond op en liep naar de keuken, haalde een doek, ruimde de scherven van haar glas op en droogde de vloer.
"Kop op, verman jezelf, doe normaal! Er komt vanzelf een oplossing. Nu eerst maar lekker naar bed en proberen alles op een rijtje te krijgen." fluisterde ze.
Ze stond op, blies de kaarsen in de woonkamer weer uit en liep naar de keuken. Daar greep ze de fles Chardonnay uit de koelkast, pakte een glas uit een kastje en blies ook in de keuken alle kaarsen uit.
In de hal aangekomen pakte ze een pakje sigaretten uit haar side table, blies ook daar de kaars die er op stond uit en liep naar boven.
Ondanks alles moest ze in zichzelf grinniken en vroeg zich af waarom ze eigenlijk zoveel moeite had gedaan om zoveel kaarsen te zoeken, aan te steken om ze vervolgens weer uit te blazen.
Tevens constateerde ze dat ze meer Chardonnay door de kamer had gesmeten, dan dat er in haar maag was beland. "Ach, er is nog genoeg over om lekker dronken van te worden hoor!", riep ze hardop tegen Heemskerk die het natuurlijk niet meer horen kon.
Ondertussen zat Heemskerk achter zijn bureau te overpeinzen wat hij nu moest doen.
Dat Eva een harde dobber zou worden, was hem inmiddels meer dan duidelijk. Hij had hard moeten lachen om Eva haar slimme zet om de aardlekschakelaar om te zetten. Maar heel slim was het niet, want volgens hem heeft ze geen moment aan haar koelkast en vriezer gedacht.
Pakte hij haar te hard aan?
Wanneer hij aan Eva dacht kreeg hij, behalve een sadistisch en dominant gevoel, ook een warm gevoel. Dat was wel een heel nieuwe ontwikkeling en dwarsboomde daarmee tevens zijn plannen en voornemens die hij samen met Suzanne had bedacht.
"Suzanne, verdomme, waarom heeft ze mijn duidelijke wensen nou toch genegeerd?" peinsde hij.
"Nou ja, ze heeft haar straf gehad, alleen zal ze het niet leuk hebben gevonden dat er een kleine rolwisseling heeft plaatsgevonden." grinnikte hij in zichzelf.
Heemskerk nam een beslissing en stond op, pakte zijn jas van de kapstok in de vestibule, controleerde de inhoud van zijn jaszak en vertrok.
Hij stapte zijn auto in, checkte nog even of hij de juiste sleutelbos had gepakt en zette koers naar de woning van Eva.
Wat hij daar aangekomen vervolgens zou gaan doen, was hem nog niet helemaal duidelijk.
Moest hij haar overmeesteren, moest hij alles weer filmen om haar met die opname wel te kunnen chanteren? Want ja, die opnames die de camera’s hebben gefilmd laten duidelijk zien dat er sprake is van dwang.
"Wat is het meisje toch slim. Verdorie Eva, waarom reageer je toch niet zoals de bedoeling was!" sprak hij zacht.
Hij begon respect te krijgen voor haar en dat vraagt gewoon om een andere benadering.
Ook heeft hij gemerkt dat ze ondanks alles wat ze heeft gezien en heeft meegemaakt de afgelopen twee dagen, ergens in zichzelf er toch wel een beetje opgewonden door was geworden.
Hij heeft het haar horen zeggen en fluisteren, hij zag het aan de twinkeling in haar ogen, ook al was ze woedend en verdrietig door pure frustratie.
Heemskerk parkeerde zijn auto op een redelijke afstand van Eva haar woning, zette de motor uit en bleef een paar minuten voor zich uit staren.
Nog steeds had hij geen plan van aanpak bedacht, dus hij pakte een sigaar uit zijn koker en stak hem aan. De oranje lichtkegel zou hem eventueel kunnen verraden, maar dat boeide hem op dat moment niet zo. "Waarom zou iemand in zijn eigen auto geen sigaar mogen roken." bromde hij wat voor zich uit.
Hij nam een ferme trek van zijn sigaar en proefde de cognac in de bladeren. Hij genoot van dat moment.
"Hmmmmmm, dat kan Suzanne toch wel heel goed hoor, mijn sigaren zo lekker rollen in een beetje cognac. Ze weet exact hoe het moet en zoals IK het wens." sprak hij goedkeurend.
Ondertussen bedacht hij een plan.
Eva lag in bed en nam een slokje van haar Chardonnay, ze genoot van de smaak ervan en voelde dat ze een beetje begon te ontspannen.
"Wat een bizar weekend is dit geweest zeg! Is alles wel waar? Wat als dit alles slechts een hallucinatie is?"
Ooit had ze wel eens gelezen wat sommige drugs met je geest kunnen doen, "daar lijkt dit wel heel erg op!" dacht ze hardop.
Meteen realiseerde ze zich dat alles veel te echt is geweest om een hallucinatie te kunnen zijn.
"Maar waarom DAN?" zei ze zachtjes.
Ze nam een grote trek van haar sigaret en blies kringeltjes rook uit om te proberen haar gedachten te verzetten. Dit lukte enigszins.
Opeens wist Heemskerk wat hij ging doen, hij was tevreden met zijn plan.
Hij deed met een fiere zwaai zijn portier open en stapte met een grote grijns op zijn gezicht z’n auto uit. Voorzichtig sloot hij het portier, elk geluid zou hem immers verdacht kunnen maken, maar sluipen ook!
Met vastberaden pas liep hij naar de woning van Eva. Daar aangekomen keek hij naar haar ramen.
Alles was donker, behalve een zacht bewegend geel schijnsel. "Van een kaars in haar slaapkamer." wist hij.
Hij gooide het restant van zijn sigaar op de grond en liet hem doven. Pakte hem weer op en deed hem in een zakje. "Geen bewijsmateriaal achterlaten." grinnikte hij en voelde zich net een detective.
Eva slaakte een zucht van vermoeidheid, doofde haar sigaret, rekte zich uit en bedacht wat ze nou eigenlijk de volgende ochtend zou gaan doen. Zou ze naar haar werk toe gaan en de opdracht uitvoeren die Heemskerk haar heeft gegeven? Nee, ze had al besloten om zichzelf ziek te melden.
"Maar wat als ik het niet doe, wat gebeurt er dan met die opnames? Heemskerk zal toch niet werkelijk zo gek zijn om haar ermee te chanteren? En erger nog, ze echt te publiceren?"
Meteen verwierp ze deze gedachte.
"Nee. dat doet hij niet. Er was iets veranderd in zijn stem en houding, de manier waarop hij tegen haar had gesproken deed vermoeden dat hij dat zeer zeker niet zou doen. Hij wist immers dat die DVD liet zien dat alles onder dwang is gebeurd?
Maar wat dan wel?" vroeg ze zich af.
Ze was inmiddels zo ontzettend moe geworden, haar gedachtewereld werkte daardoor niet meer mee naar behoren.
Ze besloot maar te gaan slapen, morgenochtend zou ze wel een beslissing nemen.
Ze blies de kaars uit die op haar nachtkastje stond en het duurde niet lang totdat ze in een diepe slaap viel. Ze droomde en droomde.
Op dat moment had Heemskerk gewacht.
"Yes! Actie!" zei hij zacht.
Heemskerk betrad de centrale hal.
Eenmaal bij Eva haar voordeur aangekomen stak hij de sleutel zo zacht als hij kon in het slot. De klik die hij hoorde toen hij de sleutel omdraaide, deed hem schrikken. De klik klonk zo ontzettend hard in de stilte van de nacht, dat hij heel even bang was dat Eva hierdoor wakker zou worden. Hij bleef muisstil en spitste zijn oren om te luisteren of hij enig geluid hoorde in haar huis. Hij hoorde niets en haalde opgelucht adem.
Hij ontsloot de deur en opende deze. Zacht stapte hij op de deurmat en trok onmiddellijk zijn schoenen uit. Deed een stap de hal in en sloot de deur uitermate zacht. Hij hoorde een heel zachte klik en constateerde tevreden dat het eerste gedeelte van zijn plan goed was verlopen.
Hij luisterde intensief en hoorde geen enkel geluid.
Voorzichtig pakte hij zijn staaflampje en deed hem aan. Een rechte straal licht verscheen en gaf hem enigszins zicht in de hal.
Hij wist waar hij moest zijn om alle lampen met de schakelaar uit te doen, voordat hij de aardlekschakelaar weer om zou zetten.
Als enig gevaar, zou het zo kunnen zijn dat Eva dat al gedaan zou hebben, maar dat zou hij dan vanzelf wel merken.
Na dat gedaan te hebben, sloop hij op zijn sokken naar de meterkast en klapte, terwijl hij zowat z’n tong kapot beet, de aardlekschakelaar weer terug in de normale positie.
Hij haalde opgelucht adem, er gebeurde niets. Geen licht. Het enige dat hij hoorde, was het aanslaan van de koelkast en de vriezer, maar die stonden zo ver weg van de bovenverdieping, dat zou Eva nooit kunnen horen in haar slaap.
Hij sloop naar haar studeerkamertje en sloot zachtjes de deur achter zich.
Hij zocht met het licht uit zijn staaflampje naar de plek waar haar bureau stond. Snel vond hij wat hij zocht, de PC van Eva.
Hij zette de PC aan, zag dat het lampje meteen begon te flikkeren waar het laatje van de DVD zich moest bevinden. Hij deed het laatje open en haalde deze er uit. Hij brak hem doormidden en gooide hem in de prullenbak.
Niemand zou nog kunnen zien wat er op deze DVD stond gebrand.
Hij liep het kantoortje weer uit en sloop naar de woonkamer. Daar aangekomen zag hij dat ze alles keurig had opgeruimd.
Opeens hoorde hij een geluid uit de slaapkamer van Eva komen. Heemskerk spitste zijn oren en bleef luisteren. Wat hij hoorde was een diepe zucht, meer een kreun eigenlijk.
"Ah, mijn meisje slaapt diep en ze droomt. Laat het een prettige droom zijn." dacht hij met een lief gevoel.
Meteen schrok hij van dat gevoel.
"Wat is er met mij aan de hand in vredesnaam? Waarom vind ik Eva opeens lief? Ze moet .nee ik wil, dat ze mijn slavin wordt. JA! Dat wil ik nog steeds...Verdomme! Waarom dan deze ommezwaai."
Heemskerk liep met zachte tred naar de woonkamer van Eva en ging zitten op de zachte kussens van haar bank.
Hij rook haar geur, haar zweet, haar angst, haar parfum en dit alles in één geur die Eva had achtergelaten.
Hij leunde achterover in die heerlijke zachte kussens om vervolgens op het puntje van de bank te gaan zitten.
"Wat heb ik gedaan? Ik wil haar, ik wil haar als mijn bezit, ik wil haar als mijn slavin, maar moet het perse op deze manier? JA! Want ze zal zich nooit uit zichzelf aan mij geven." mijmerde hij.
Had hij spijt?
Misschien een beetje, maar al gauw was die romantische kijk op het hele gebeuren verdwenen. Hij stond op en pakte een sigaar uit zijn koker en stak hem op.
Willens en wetens deed hij dat, want natuurlijk zou Eva deze indringende lucht in haar slaap kunnen ruiken.
Hij zoog aan zijn sigaar en blies een extreme hoeveelheid rook precies de kant van de hal uit.
Hij wist dat de rook naar de bovenverdieping moest stijgen en dat werd bevestigd door een geluid dat uit de slaapkamer kwam waar Eva sliep.
Hij hoorde een heel diepe keelklank en het leek alsof hij haar iets hoorde mompelen.
Stoer bleef hij zitten, niet wetende wat er verder zou gaan gebeuren, maar hij bleef genieten van zijn sigaar.
Enige minuten later stond hij op en legde zijn sigaar in de asbak, hij sloop naar haar buffetkast en deed het deurtje open van het gedeelte waarvan hij wist dat er achter dat deurtje een fles cognac moest staan. Hij liet de lichtstraal van zijn staaflampje langs de flessen glijden en ...Raak!
Voorzichtig pakte hij de fles cognac uit haar kast en zette hem neer op de eettafel.
"Waar staan de glazen ook al weer?" fluisterde hij in stilte.
Hij liep naar de keuken en vond ze in een kastje.
"Waarom zet Eva glas en drank zo ver van elkaar?" dacht hij opeens heel boos.
"Dat ga ik haar als eerste afleren".
Heemskerk liep met fles en glas terug naar de woonkamer. Daar aangekomen twijfelde hij even of hij weer op de bank moest gaan zitten, of op die prachtige fauteuil waarvan het leek alsof er nog nooit iemand in heeft gezeten.
Hij grijnsde even, keek om zich heen en koos voor de fauteuil. Hij vleide zich in het zachte leren kussen en voelde waardering voor Eva haar smaak qua meubilair.
"Onvoorstelbaar dat ze zelf nooit in deze fauteuil is gaan zitten!" sprak hij in zichzelf.
Heemskerk pakte zijn sigaar van de asbak en stak hem met het houtje dat hij altijd bij zich heeft opnieuw aan, ditmaal omdat hij benieuwd was naar wat er ging gebeuren.
Eva werd wakker, althans ze dacht dat ze wakker werd, nee, ze droomde dat ze wakker werd.
"Hmmm wat een heerlijke lucht, wat ruik ik eigenlijk?" Ze zweefde mee op de golven van haar onderbewustzijn. "Wat brengt mij die zoete lucht?" ze werd wakker en bedacht zich dat deze zoete lucht niet zomaar alleen een droom kon zijn.
Meteen zat Eva rechtop in bed. Ze was geschrokken ergens van, maar waarvan?
Verward keek ze om zich heen, maar zag niet iets wat haar zou hebben kunnen alarmeren.
Opeens rook ze het!
"Verdomme! .het was dus geen droom!" schreeuwde ze keihard.
"Wie je ook bent, met je sigarenlucht, ik kom NU naar beneden en ik heb een wapen! Heb je me gehoord, vuile klootzak! Kom niet in mijn buurt, want ik schiet je meteen dood!"
Heemskerk was totaal niet onder de indruk, althans, hij was wel geschrokken dat Eva zo snel wakker was geworden, maar....een wapen? Nee, dat heeft Eva niet.
Hij bleef heel stil. Stil omdat hij moest bedenken hoe hij zijn plannetje moest uitvoeren.
Eva was ook heel stil.
Ze spitste haar oren om tot de conclusie te komen dat ze niet iets speciaals kon waarnemen, behalve die sigarenrook.
"Waar komt die vandaan."
Ze bleef liggen en durfde nauwelijks te ademen.
"Ik moet nu toch wel iets ondernemen, ik moet gewoon gaan kijken of dit echt is" sprak ze heel zachtjes voor zich uit.
Ze gooide het dekbed van zich af, stapte zachtjes uit bed en deed haar kamerjas aan. Heel stil sloop ze haar slaapkamer uit en spitste haar oren om wat voor geluid dan ook te kunnen registreren.
Ze hoorde niets. Maar die sigarenlucht was toch echt wel heel erg aanwezig, dus moest er iemand in haar huis zijn!
Zacht en op blote voeten sloop ze de trap af.
Beneden in haar hal aangekomen, keek ze om zich heen en zag dat de deur van haar meterkast op een kiertje stond. Die had ze toch echt dicht gedaan, dat wist ze zeker!
Ze liep verder de hal door en stopte vlak bij de deur van de woonkamer.
Het enige geluid dat ze hoorde, was haar hartslag. Haar hart ging tekeer als een bezetene.
"Shit, straks hoort iemand mijn hart" dacht ze en duwde tegelijkertijd haar hand tegen haar borstkas om te proberen haar hart tot rust te manen.
Even wist ze niet wat ze moest doen. Ze besloot om te wachten totdat ze genoeg lef had om de woonkamer in te lopen, maar wat als er echt iemand in haar woonkamer zou zijn? Wat dan, hoe dan te reageren?
Eva haar hartje was inmiddels wat rustiger gaan kloppen, ze hoorde het bonzen ervan nog wel, maar niet meer zo ontzettend hard.
Dapper nam ze de beslissing om toch maar de woonkamer in te lopen, want ze wilde toch wel weten wie er zich daar eventueel zou verschuilen. Want DAT er iemand in haar woonkamer was, dat wist ze zeker.
Ze kwam op haar besluit terug en liep uitermate zachtjes naar de keuken waar ze haastig zocht naar iets waarmee ze zichzelf zou kunnen beschermen tegen een eventuele insluiper.
In de keuken aangekomen, liep ze op de tast meteen naar haar messenblok, pakte het grootste mes er uit om zich vervolgens af te vragen of ze dat mes wel durfde te gebruiken.
"Wat nu als de insluiper een pistool heeft? Hij denkt dat ik er ook eentje heb, dat heb ik keihard geroepen. Wat begin ik dan in godsnaam met een mes tegen een pistool?".
Toch besloot ze, gewapend met het mes, naar de woonkamer te gaan. Eva voelde zich bang, maar ze was ook heel boos, boos omdat er blijkbaar iemand zichzelf toegang tot haar woning had verschaft.
Ze sloop naar de deur van haar woonkamer.
Daar aangekomen hield ze stil en spitste haar oren om het kleinste geluid te kunnen waarnemen.
Het enige dat ze hoorde was het, nog steeds, intens en hard bonzen van haar hart.
Met ingehouden adem stapte ze voorzichtig haar woonkamer binnen.
Ze hoorde nog steeds niets, maar zag wel een half gedoofde sigaar in haar asbak liggen.
Op dat moment begon ze te trillen van angst.
Ze durfde haar woonkamer niet verder te betreden dan daar waar ze, als aan de grond genageld, was blijven staan.
Heemskerk stond met ingehouden adem achter de deur van haar woonkamer te wachten op wat ze verder zou ondernemen.
Hij hoorde haar versnelde ademhaling heel dichtbij en dat vertederde hem net zoveel als het dominante gevoel dat hij had.
Hij moest nu snel een beslissing nemen en voelde in zijn jaszak naar het flesje chloroform en het doekje, waarmee hij Eva zou kunnen bedwelmen. Maar wilde hij dat ook?
De tijd om daarover na te denken had hij niet, want hij zag Eva de kamer inlopen. Nee, sluipen was het betere woord.
Heemskerk bedacht zich geen seconde meer en pakte het doekje uit zijn jaszak. Snel goot hij er wat chloroform op en wachtte zijn kans af.
Eva keek schichtig om zich heen en net voordat ze de woonkamer grondig wilde inspecteren, zag ze vanuit haar ooghoek een beweging achter de deur van haar woonkamer. Ze draaide zich om en het was te laat om te reageren.
Ze voelde dat er iets over haar mond en neus werd gedrukt en raakte heel even in paniek. Ze spartelde om zich heen, maar tevergeefs.
Terwijl ze haar bewustzijn verloor, kletterde het mes op de grond.
Heemskerk had zijn doel bereikt, hij had Eva. Maar....wat nu?
Met een ferme zwaai gooide hij Eva over zijn schouder en liep naar de voordeur, keek op zijn horloge en constateerde dat het inmiddels 2 uur in de nacht was.
"Hmmmmm" bromde hij, "dan hoop ik dat ik nu niemand op straat tegenkom, want dan ben ik echt de pisang".
Hij ontsloot de voordeur en keek voorzichtig om zich heen. "Nu moet ik alert zijn!" fluisterde hij.
Hij sloop via de centrale hal, die gelukkig niet verlicht was, door de deur naar buiten.
Daar aangekomen constateerde hij dat er niemand op straat aanwezig was en de wijk in diepe rust verkeerde. Heemskerk slaakte een zucht van opluchting en liep, nog steeds met Eva over zijn schouder, naar zijn auto, ontsloot de portieren en legde Eva voorzichtig op de achterbank.
Deel 6
Heemskerk sloot de deur en nam plaats achter het stuur. Opgelucht haalde hij adem en bedacht zich dat het wel heel makkelijk gegaan was allemaal. Natuurlijk was het voor Eva geen pretje dat ze zomaar door hem ontvoerd werd, maar dat realiseerde ze zich nog niet.
Heemskerk reed met volle vaart naar zijn huis, waar hij eenmaal op de oprijlaan aangekomen, voorzichtig en de hobbels vermijdend, over het grindpad naar zijn voordeur reed. Hij parkeerde zijn auto en stapte uit.
Eva lag nog steeds vredig te "slapen" op de achterbank en was zich van geen kwaad bewust. Heemskerk voelde aan haar gezicht, dat voelde heel warm. "Hmmm, ze is echt diep in slaap, dat zal nog wel even duren gelukkig" sprak hij hardop.
Hij haalde haar voorzichtig uit de auto en nam haar direct in zijn armen om vervolgens snel naar de voordeur te lopen. "Shit, de sleutels, verdorie! Dan maar aanbellen in de hoop dat Victor open doet!" Omzichtig om Eva niet te laten vallen, lukte het hem om op de bel te drukken. Zo diep in de nacht veroorzaakte dat een erg schel geluid. Heemskerk schrok van dat geluid, was gelijk ontstemt en bedacht meteen dat een ander geluid wat vriendelijker zou zijn. "Dat zal ik Victor meteen laten verhelpen, first thing tomorrow" bromde hij.
De deur werd met een zwaai opengedaan en daar stond Victor met een slaperig gezicht. "Wat moet ik meteen verhelpen morgenochtend, meneer?". Heemskerk keek aangenaam verrast en zei meteen; "die verrekte rotbel met dat verdomd vervelende geluid! En trouwens, mijn complimenten dat je zo snel reageert op de bel". Victor grijnsde van oor tot oor, bedankte Heemskerk voor het compliment, waarop hij meteen beloofde dat in de ochtenduren te realiseren.
"Wat sta je daar te grijnzen, Victor? Help me met Eva, breng haar naar mijn studeerkamer en leg haar voor nu op de sofa! En wel meteen!" zei Heemskerk terwijl hij nog steeds met Eva in zijn armen in de deuropening stond. "Maar natuurlijk, meneer! Excuses voor mijn gedrag, maar ik ben dan ook zo verbaasd u te zien op dit uur van de nacht zonder een sleutel om uw eigen huis te kunnen betreden en dan ook nog eens met Eva in uw armen". Victor maakte er een lolletje van en dat kon Heemskerk even niet waarderen. "Victorrrr....ik hoef je hier geen antwoord op te geven, oen dat je er bent! Natuurlijk heb ik een sleutel! Ik kan onmogelijk Eva uit mijn armen gooien, wel? Normaal kan ik zo’n grapje wel waarderen, maar nu niet! Is dat duidelijk, Victor?"
Victor keek hem aan en verontschuldigde zich meteen. Zwijgend nam hij Eva uit de armen van Heemskerk en liep meteen naar de studeerkamer om haar daar vervolgens zacht neer te leggen op de sofa, die voorzien was van fluweelzachte kussens. Voordat hij zich omdraaide om het vertrek te verlaten, keek hij naar haar, naar haar mooie gezicht dat zelfs een glimlach vertoonde. "Jeetje, als je eens wist wat je nog te wachten staat, dan zou je niet glimlachen", fluisterde hij in zichzelf. Hij liep de studeerkamer uit en botste daarbij tegen Heemskerk op.
"Ah, ik zie dat je Eva keurig hebt neergelegd. Goed zo Victor, dat doet me deugd. Alleen moet je me even helpen met een stoel die ik in het midden van de kamer wil hebben". "Maar natuurlijk, meneer. Welke stoel heeft u in gedachten?" "Haal een stoel met armleuningen en rechte rugleuning maar uit de hal, Victor." Niet wetend wat Heemskerk met die stoel van plan zou zijn, liep hij meteen naar de hal en keerde terug met de gevraagde stoel. "Zet hem in het midden van mijn kantoor neer en haal riemen uit de kast waar ik mijn bdsm spullen bewaar."
"Aha!, dat is hij dus van plan met die lieve Eva", dacht Victor waarop hij meteen gehoor gaf aan het verzoek van Heemskerk. Toen hij met de gevraagde riemen het kantoor van zijn baas betrad, kreeg hij meteen een nieuwe opdracht. Heemskerk pakte Eva van de sofa en droeg haar in zijn armen naar de stoel. "Victor, help me even met haar te ondersteunen, ze mag niet vallen en ze moet rechtop blijven zitten." Gezien Eva’s toestand, was dit niet makkelijk. Ze was erg zwaar doordat haar spieren door de chloroform volledig verslapt waren.
Victor werd een beetje boos, maar liet dat niet merken aan Heemskerk, niet omdat hij dat niet wilde, maar meer omdat hij dat niet gepast vond. Een trouwe dienaar zoals hij al jaren is voor Heemskerk, dient nu eenmaal discreet om te gaan met de wensen, grillen en wil van zijn werkgever. "Verdorie, waarom is hij er zo op gebrand om Eva als zijn slavin te willen hebben? Als ze dat zelf zou willen, dan had ze hem dat toch wel laten merken? Vooral na al die moeite die hij heeft gedaan. Foute boel hoor" mijmerde Victor. Maar trouw als Victor is aan Heemskerk, deed hij wat er van hem verlangd en gevraagd werd. Heemskerk betaalt hem meer dan goed voor zijn functie als butler, dus ja, dan moet je toch af en toe wat door de vingers zien en, belangrijker, erover zwijgen! De buitenwereld mag er nooit iets van weten, wist hij.
"Victor! Waar zit je met je gedachten kerel, ik vertelde je iets heel belangrijks en je reageert gewoon helemaal niet! Ben je zo ontzettend moe dat je je niet kunt concentreren?" hoorde hij Heemskerk opeens uit de verte tegen hem zeggen. Dat Heemskerk zeer dichtbij stond merkte hij pas toen hij door hem uit zijn eigen gedachten werd gerukt.
"Sorry, meneer...sorry. Ik was heel even diep in gedachten en ja, ik ben ontzettend moe. Mijn excuses, meneer." stamelde hij.
"Zo zo.in gedachten nog wel, terwijl ik tegen je praat. Schande, Victor. Schande! En waar dacht je aan Victor? Dat wil ik meteen weten! Ik zie namelijk aan je gezicht, dat je het niet eens bent met deze situatie. Is dat het geval, Victor?" Victor liep rood aan van schaamte en wist even niets te zeggen. Wat als hij zijn gedachten hardop zou uitspreken? Zou Heemskerk boos op hem worden? Hem niet begrijpen? Hem ontslaan, wellicht?
"Nou, Victor komt er nog wat van? Of ben je je tong verloren?" zei Heemskerk, een glimlach onderdrukkend.
Van schrik liet Victor Eva los, waardoor ze een beetje voorover zakte. Heemskerk stond op dat moment voor Eva en kon haar net op tijd met zachte hand voorkomen dat ze van de stoel viel.
Victor is van Italiaanse komaf en zeer gevoelig, maar ook zeer toegewijd aan zijn werkgever. Af en toe heeft Victor een typerend opvliegend karakter, maar dat kan Heemskerk wel waarderen.
"Zal ik je helpen Victor? Zal ik je helpen je gedachten te verwoorden, of kun je dit zelf? Dat laatste betwijfel ik, je bent namelijk opeens erg zwijgzaam" sprak Heemskerk nu een beetje ongeduldig.
Victor vouwde zijn armen om Eva heen en zei, "Meneer, u moet het me niet kwalijk nemen, maar ik zie Eva, u laat me spullen halen waarvan ik weet wat u ermee gaat doen, Eva is bedwelmd en ik weet dat wanneer ze wakker wordt, ze zichzelf meteen gaat verzetten! En terecht, als ik zo vrij mag zijn om dit te zeggen. Ik keur dit niet goed, meneer!".
"Aha! Nou beste kerel, dat kan ik me enigszins voorstellen!" lachte hij. "Ik zal je zo meteen vertellen wat mijn plannen zijn. En nee, het is niet wat je denkt. Als je net had geluisterd, Victor, dan had je nu geweten wat mijn plan is en mijn gevoel daarin. Maar, zoals je ziet en voelt, zit Eva nog op de stoel en we moeten ervoor zorgen dat ze niet valt, dus blijf haar vasthouden, ik red me wel met de riemen."
Victor vermande zich en hield haar zittend, met haar rug tegen de rugleuning.
Heemskerk had alle riemen inmiddels voor zich neergelegd, van lang tot minder lang en van breed tot minder breed. De langste en breedste van de riemen had hij nodig om Eva tegen de rugleuning te bevestigen, om te voorkomen dat ze zou vallen. "Dat als eerste" sprak hij zacht voor zich uit. Hij keek naar haar. Hij zag haar zitten op de stoel en kreeg weer dat gevoel van..."ja, wat voor gevoel eigenlijk?" zuchtte hij zacht.
"Meneer? Is er iets?" vroeg Victor.
"Nee Victor, of ja, eigenlijk wel, maar dat doet er op dit moment even niet toe. Ik was van plan om Eva haar avondtenue aan te laten houden, maar ik ben van gedachten veranderd." Terwijl Victor Eva nog steeds ondersteunde, ontdeed Heemskerk haar voorzichtig van haar nachtkleding.
"Zo dan!" zei Victor, net hoorbaar voor Heemskerk. Dat ontging Heemskerk natuurlijk niet. "Victor? Vind je Eva mooi?" sprak hij met een grijns, "of doelde die opmerking op het prachtige niemendalletje dat ik haar net heb uitgetrokken?
Victor kleurde rood op zijn wangen en wist zich even geen houding te geven. Hij had niet gedacht en zelfs niet verwacht dat Heemskerk hem zou horen, zo zacht en in zichzelf had hij die opmerking uitgesproken. "Sorry Meneer, ze is zo ontzettend mooi! En dat prachtige figuurtje!"
"Zeker Victor, Zeker. Eva is mooi, ze is heel mooi en dat is nou juist de reden waarom ik Eva als mijn persoonlijk bezit wil hebben!" Het laatste gedeelte van de zin kwam heel ongeduldig op Victor over.
"Victor, ik heb je toen jij zo met jouw eigen gedachten bezig was en daarin wel verzonken leek te zijn, verteld wat mijn plannen zijn met Eva! Ik heb je verteld dat ze mooi is en dat ik haar als mijn bezit wil hebben, maar Victor, een mooi lijf is niet alles! Het gaat om het gehele plaatje. Ze is van nature onderdanig, Victor, maar dat realiseert ze zich nog niet, temeer omdat ze zich er nog niet mee heeft bezig gehouden. En dat ga jij voor mij uitzoeken, begrepen Victor?"
Heemskerk pakte ondertussen de langste en breedste riem en wilde Eva daarmee vastmaken aan de rugleuning van de stoel. Hij dacht even na en besloot dit te doen door de riem onder haar borsten door naar de achterkant van de leuning te brengen en de riem daar zo strak mogelijk vast te gespen. Hij keek naar het resultaat en zag tegelijk de twijfelachtige blik van Victor. Hij besloot Victor wat harder aan te pakken.
"Verdorie Victor!, je bent wel erg dwars vanavond is het niet? Je geeft geen reactie op wat ik zeg, staat daar een beetje glazig uit je ogen te kijken en je reageert niet of nauwelijks op mijn opdracht die ik je net gegeven heb!" sprak hij streng. "Pak een halsband uit mijn koffer, of nee, breng me de hele koffer maar voor het geval dat je je opeens niet meer kunt herinneren wat je opdracht is!" sprak hij nu met een geïrriteerde stem.
Meteen liet Victor Eva los, keek zijn werkgever aan met een blik alsof hij zijn laatste kans had verprutst en snelde de studeerkamer uit, om de gevraagde koffer te halen. Eva bleef keurig in de houding, waarin Heemskerk haar had vastgezet, zitten. Alleen haar hoofd hing wat naar voren, maar daar had hij al wat op bedacht. Hij liep naar de hal en wachtte tot Victor bovenaan de trap zou verschijnen. Natuurlijk kon hij ook roepen, maar hij was bang dat Eva dan te snel uit haar roes zou ontwaken. Zodra hij Victor ontwaarde in het donker van de overloop, zei hij meteen dat hij ook een schroefring moest meenemen, geschikt voor het hout in de rugleuning van de stoel.
Enkele minuten later verscheen Victor met de gevraagde spullen in de studeerkamer. Heemskerk pakte de ring aan en gaf Victor de opdracht de koffer op de grond te leggen en er een halsband uit te pakken. Met enige moeite lukte het Heemskerk om de schroefdraad van de ring precies op halshoogte in de voorkant van de rugleuning te draaien. "Geef me de halsband." Victor gaf hem de halsband en wist meteen wat hij van plan was. Heemskerk deed Eva voorzichtig de halsband om, zodat ze niet al meteen door de aanrakingen en het koude leer, bij haar positieven zou geraken. Heemskerk knipte met zijn vingers en Victor wist meteen wat hij bedoelde. Onmiddellijk pakte hij een musketonhaakje uit de koffer en gaf het aan Heemskerk. "Nee idioot!, maak de ring van de halsband vast aan de ring in de leuning! Zie je niet dat ik daar op dit moment onmogelijk bij kan?" De stem van Heemskerk klonk geërgerd en ongeduldig, maar vooral net iets te hard.
Na dat moment slaakte Eva een zachte zucht en begon te mompelen, onverstaanbare woorden, dat wel, maar toch, ze begon te ontwaken! Snel klikte Victor de halsband van Eva vast aan de ring in de leuning en keek met een gejaagde blik naar Heemskerk. Hij zag onmiddellijk dat Heemskerk zelf ook behoorlijk schrok en zag aan zijn ogen dat hij als een razende een plan aan het bedenken was.
"Nee, nee, nee! Verdomme!, veel te vroeg, ik heb tijd nodig, nu meteen, Eva mag nog niet ontwaken!" dacht Heemskerk, waarop hij meteen naar Victor gebaarde dat hij de chloroform en doek nodig had. Victor liep snel en zo zacht hij kon naar de hal, zocht en vond vrijwel direct het flesje en doek in de jaszak van zijn werkgever. Hij rende terug en constateerde dat ze bijna te laat waren met het verdoven van Eva. "Wat is dit! Waar ben ik! Wat doe je klootzak!" schreeuwde Eva. Victor schrok, ontdeed het flesje van de dop en rende naar Eva, ondertussen de doek tegen het flesje chloroform aanhoudend. Bij Eva aangekomen duwde hij de doek doordrenkt van het spul, direct tegen haar neus en mond. Ondertussen had Heemskerk haar hoofd vast en dat zakte heel zacht weer tegen de leuning aan. Ze slaakte nog een diepe zucht en was weer compleet van de wereld.
"Zo! Dat was op het nippertje, Victor! Heel goed gedaan, mijn complimenten! Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren. Ze zit nog niet vast genoeg op de stoel, dus help me daar even mee, Victor."
Victor, die een adrenaline boost door zijn hele lijf had gekregen, reageerde meteen door uit zichzelf de juiste riemen te pakken en pakte daarop de benen van Eva om ze tegen elkaar aan vast te gespen. "Elk been aan een stoelpoot, Victor. Durf je haar benen niet te spreiden of denk je gewoon niet na? "hoorde hij Heemskerk zeggen. "En je hoeft je niet te haasten, Victor, ze is weer onder zeil en dat zal nog wel een hele poos duren, of ben je dat soms vergeten?". Hierop reageerde Victor maar niet, elk antwoord zou Heemskerk niet kunnen waarderen. Hij was nog te gespannen, kon Victor zien.
Heemskerk pakte een oogmasker uit de koffer en maakte dat voorzichtig vast. Eva zag er heel mooi uit zo, naakt met een riem om haar middenrif, vlak onder haar borsten door, een halsband waardoor ze strak met haar nek tegen de rugleuning zat en dan ook nog eens een oogmasker dat haar gezicht heel mooi liet uitkomen. En natuurlijk die prachtige gespreide benen, die met riemen om haar enkels aan de stoelpoten bevestigd waren, haar benen net onder de knie had Heemskerk tevens met riemen aan de poten vast gezet. "Ehh, meneer? U bent haar handen vergeten." "Natuurlijk ben ik dat niet, sukkel, ik ben aan het overwegen wat het beste is, achter de rugleuning of juist niet." Hij nam zijn besluit en maakte haar polsen achter de rugleuning vast met stalen boeien en haar armen net boven de ellebogen met riemen.
"Zo. Ze kan geen kant meer uit" sprak Heemskerk met een goedkeurende en veelzeggende blik in zijn ogen, tegen Victor. Victor was opeens zo ontzettend moe door alle commotie, dat hij niet meteen reageerde. In plaats daarvan staarde hij naar Eva haar borsten. Aan elke tepel hing een piepklein druppeltje doorzichtig vocht.
Heemskerk zag onmiddellijk wat Victor’s aandacht had gevangen en besloot hem in zijn waarde te laten. Het was hem ook niet ontgaan dat Eva uit haar tepels lekte en was er verbaasd over, maar het was niet zijn prioriteit daar iets over te zeggen, of daar iets mee te doen op dat moment.
"Oké Victor, ik weet dat je moe bent, maar ik wil toch dat je nu in actie komt en dan bedoel ik echte actie, waar voorzichtigheid bij geboden is. Dus je neemt een snelle douche, zodat je fit bent en daarna meld je je weer bij mij, begrepen Victor?"
Losgerukt uit zijn gedachten, reageerde Victor meteen en na een kleine buiging richting Heemskerk, draaide hij zich om en verliet de studeerkamer, Heemskerk achterlatend in zijn eigen euforisch gevoel.
Heemskerk liep naar zijn kolossale mahoniehouten kast en pakte daaruit een fles cognac en een glas. Hij schonk zichzelf een welverdiende cognac in en nam plaats achter zijn bureau. Hij nipte van zijn cognac en besloot er ook een sigaar bij op te steken. Hij zoog aan zijn sigaar en blies de rook met een lange ademteug uit, nam een slokje van zijn cognac en keek tevreden naar zijn ‘werk’. Zijn eerste plan was gelukt, maar wat nu te doen? Peinzend rookte hij zijn sigaar en bedacht een vervolg. Hij was zo in gedachten verzonken, dat hij het bescheiden klopje op de deur niet hoorde. Opeens stond Victor voor zijn bureau, die hem bezorg aankeek. Heemskerk keek op en zag hem staan. "Ah, mooi, kerel, je bent lekker snel klaar en ook weer fit zo te zien!" lachte Heemskerk hem toe. "Mooi, dan zal ik je meteen vertellen wat jouw opdracht is voor nu. Jij gaat onmiddellijk naar het huis van Eva en daar aangekomen wil ik dat je iedere kast en elke plek van Eva haar huis doorzoekt naar eventuele aanwijzingen dat Eva wellicht toch, al is het maar heel onschuldig, verborgen gevoelens heeft." "U bedoelt bewijs, meneer?" "Ja, natuurlijk bedoel ik dat Victor!" lachte hij schalks. "We moeten Eva toch kunnen confronteren met haar eventuele verboden verlangens, niet waar?" Victor keek hem aan met een onrustige blik. "Maar meneer, wat als iemand mij ziet? Ik kan toch niet zomaar inbreken op dit uur van de nacht?" Heemskerk barstte in lachen uit en herstelde zich meteen om Eva niet te storen in haar ‘slaapje’. nog nagniffelend zei hij; "Victor, Victor, je mag dan wel fitter zijn dan daarstraks, maar je hersenen werken langzaam hoor. Denk je nou werkelijk dat ik jou laat inbreken? Sukkel, natuurlijk niet, ik heb immers een sleutel van haar appartement. Die neem jij mee en je doet net alsof je daar elke dag het huis betreedt, dat lukt je toch wel neem ik aan?" Opgelucht keek hij naar Heemskerk en er verscheen een dankbare glimlach op zijn gezicht. "Maar natuurlijk niet meneer, natuurlijk denk ik dat niet." "Nou? Waar wacht je nog op?" zei Heemskerk terwijl hij de sleutel aan hem gaf.
Victor snelde de deur uit, deed zijn jas aan, rende naar zijn auto en stapte opgelucht in. Rustig reed hij naar het huis van Eva, niet omdat hij rustig wilde rijden, maar om gewoonweg niet op te willen vallen. Zo midden in de nacht is de politie veelal alert en aangehouden worden om lastige vragen te beantwoorden, was op dat moment niet waar hij op zat te wachten.
Eenmaal aangekomen bij het huis van Eva, stapte hij uit de auto die hij had geparkeerd op de parkeerplaats voor het appartementencomplex. "Ook om niet op te vallen" sprak hij grinnikend voor zich uit. Hij liep de centrale hal in en vond al snel de voordeur van het appartement van Eva. Snel liep hij naar binnen en liet de deur zacht in het slot vallen. Hij deed de lampen aan, maar niet te veel, "dat zou opvallen", dacht hij. Direct liep hij naar boven om de slaapkamer te zoeken, want juist daar bevinden zich de eventuele ‘stoute’ dingen, althans, meestal. De slaapkamer had hij snel gevonden. Hij doorzocht het nachtkastje, daar vond hij niets bijzonders, behalve wat onschuldige speeltjes. Hij keek onder het bed, ook daar vond hij niets anders dan gewone lectuur en hier en daar een seksboekje. Hij zag geen kledingkast. "Die moet dan in een andere kamer zijn" dacht hij hardop. Hij vond de kamer, wat een ware kleedkamer bleek te zijn met een ruime hoeveelheid aan kasten. "Wow, dat wordt zoeken geblazen!". Snelheid EN voorzichtigheid waren geboden, want Eva kon natuurlijk weer ontwaken en als ze ontwaakte zonder dat hij weer gearriveerd was bij Heemskerk, kon hij het wel schudden met zijn prachtbaan. Dus in een snel tempo doorzocht hij de kasten van Eva, daarbij liet hij wel een enorme puinhoop achter, want alles netjes op z’n plekje terug te leggen, daar had hij nu geen tijd voor. Natuurlijk vond hij pas in de laatste kast wat hij wilde vinden, nee, wat hij moest vinden. Een klein koffertje lag helemaal achter een grote stapel handdoeken. Met een zucht van opluchting griste hij het koffertje achter de handdoeken vandaan en kon niet voorkomen dat er een paar handdoeken op de grond vielen. "Voor later een zorg" dacht hij. Hij wilde het koffertje openen, maar kwam er achter dat er een cijfercode voor nodig was. "Dat zoekt meneer maar uit, ik ben weg!" fluisterde hij en liep zo snel hij kon naar beneden. Daar aangekomen deed hij alle lichten uit en ontsloot voorzichtig de voordeur, keek om zich heen of niemand hem zag, constateerde dat er inderdaad niemand op dat tijdstip per ongeluk nog een hond moest uitlaten, grinnikte om zijn gedachte en deed de voordeur zachtjes op slot. Met een normale tred verliet hij de hal en stapte zonder op te vallen weer in zijn auto. Hij probeerde nog eenmaal het koffertje open te krijgen, maar dat lukte hem natuurlijk niet.
Hij startte de auto en reed, omzichtig kijkend in zijn spiegels, met een snellere vaart dan op de heenweg, naar huis. Onderweg constateerde hij dat er een politieauto achter hem reed, maar hij bleef rustig, minderde ook geen snelheid, keek op de teller, hij reed 120 over de snelweg. De politieauto reed hem voorbij en hij slaakte een zucht van opluchting. Zwetend van de toch wel wat aanwezige zenuwen, kwam hij aan bij de afslag van de oprit naar het huis. Nog voordat hij de auto voor de deur had geparkeerd, zwaaide de voordeur al open en zag hij een ongeduldige Heemskerk staan. Hij wenkte hem vermanend toe dat hij zich moest haasten. "Victor, eindelijk ben je er dan! Waarom heeft het zo lang geduurd? Wat heeft je onderweg opgehouden? Begrijp je niet dat dit haast heeft?" sprak Heemskerk boos. "Meneer, meneer, rustig nou alstublieft. Ik wilde me juist niet haasten, stel dat ik aangehouden zou worden? Dan had alles nog langer geduurd en bovendien, ik heb gevonden wat u hoopte dat ik zou vinden en dat heeft ook ontzettend veel tijd gekost. Eva had het goed verstopt." Zei Victor enigszins geïrriteerd maar met zijn altijd aanwezige toon van respect.
Heemskerk staarde begerig naar het koffertje dat Victor in zijn hand hield en zei meteen met een enorme grijns op zijn gezicht; "Victor, Victor, mijn beste, ik ben trots op je en het zij je vergeven dat het zo lang geduurd heeft.
Heemskerk liep snel het huis binnen en Victor volgde hem in zijn kielzog. "Victor, sluit de deur wil je? Er komt niemand op bezoek nog namelijk." Victor keek naar hem met een verontschuldigende blik en excuseerde zich voor zijn onnadenkendheid. "Wat gaat u nu doen met Eva, meneer?" Heemskerk keek hem aan met een blik die enige vertwijfeling liet zien, vermande zich en zei; "Victor mijn beste, daar heb ik lang over nagedacht, maar ik weet het gewoonweg even niet meer." "Met alle respect, meneer, u had een plan, maar u wijkt van het plan af. U heeft wekelijks van die… ehh... vrouwen op bezoek, waarmee u altijd extreme spelletjes speelde. Is dat ook wat u wilt met Eva?" Heemskerk barstte weer in lachen uit en keek Victor met een spottende blik aan. "Victor, je zegt vrouwen, maar eigenlijk bedoel je sletten! Die domme sletten die mij proberen te versieren om vervolgens te hopen dat ze deel uit mogen maken van mijn leven, een partner in mij zien! Nee Victor, Eva is bijzonder voor mij geworden en daar heb ik andere plannen mee, dan jij tot nu toe dacht te weten!" "Maar meneer, u zei net zelf dat u het even niet meer weet, hoe kan ik dan vermoeden dat u andere plannen hebt met haar? U heeft een paar dagen geleden aan mij verteld dat u hetzelfde met Eva voorheeft, als met al die andere vrouwen in uw leven." Heemskerk dacht even na, werd eigenlijk heel boos op Victor’s bemoeizucht, maar herstelde zich. "Ik moet hem niet ontstemmen. Hij doet meer dan menig butler over zou hebben voor zijn werkgever" dacht hij. "Victor, je hebt gelijk. Inderdaad was ik hetzelfde van plan met Eva als wat ik voorheen gedaan heb met mijn ‘speeltjes’. Maar een mens kan van gedachten veranderen, is het niet Victor?", sprak hij nu met een intonatie die geen tegenspraak duldde, zelfs geen antwoord verwachtte.
Inmiddels was Heemskerk met Victor weer in zijn kantoor aangekomen. "Laat me nu maar met rust, Victor. Of nee, ik heb een beter idee. Schenk voor ons beiden maar een cognac in, dat heb je wel verdiend dacht ik zo." Verbaasd keek Victor naar hem, liep onmiddellijk naar de kast en schonk twee glazen cognac in. "Waar wilt u gaan zitten, meneer? Achter uw bureau, of zal ik de glazen neerzetten op de salontafel?" "Zet ze maar neer waar ik het liefst zit, Victor." Victor liep met de glazen naar het lounge gedeelte van het kantoor van Heemskerk en zette de glazen op de salontafel." "Ga zitten Victor en ontspan een beetje. Je ziet er nogal verhit uit, of heb ik dat mis?" sprak Heemskerk hem bemoedigend toe. "Wat verwacht u voor antwoord, meneer? Ik ben ontzettend gespannen, verhit, ben ik door de stress die het mij heeft opgeleverd Eva haar huis te moeten doorzoeken naar het koffertje dat u nog steeds stevig vasthoudt.", grinnikte Victor. "Excuus voor mijn ongepaste humor, meneer." Heemskerk keek naar zijn hand en constateerde dat hij inderdaad nog steeds het fel begeerde koffertje stevig vasthield. Hij knipoogde met een grote grijns naar Victor, liep naar zijn loungestoel en legde het koffertje op de salontafel.
"Victor, kerel, ik ben net zo gespannen als jij dat bent. Kom, we gaan wat drinken en ontspannen en terwijl we dat doen, zal ik proberen dit koffertje eens te kraken.", sprak hij met een grijns van oor tot oor.
"Wat voor code denk je dat Eva gebruikt zal hebben voor dit slotje?" vroeg Heemskerk. "Dat kan van alles zijn, meneer. Geboortedatum, huisnummers.er zijn zoveel opties meneer!" Heemskerk peinsde even en probeerde enige combinaties van codes. Na een kwartier was het geduld van Heemskerk op. "Victor, schenk nog even in, wil je? En neem er zelf ook nog eentje. Tevens wil ik een sigaar die jij als geen ander kan prepareren zoals ik het wil! En...bedenk ook eens iets, iets wat Eva als code gebruikt zou kunnen hebben. Iets dat of wat belangrijk is geweest in haar leven, qua datum, verjaardagen, maakt niet uit wat het is, als we maar tot de code komen. Dit koffertje is te sterk om zomaar even open te breken."
Victor gaf meteen gehoor aan de wens van Heemskerk en kreeg opeens een ingeving.
Hij kwam met de gevraagde drankjes, zette ze op dezelfde plek als waar de vorige hadden gestaan en begon met het rollen van de sigaar in cognac voor Heemskerk. Terwijl hij dat deed, schoot hem iets te binnen...een prachtige gedachte en dat moest het wel zijn! De code! "Meneer, ik denk dat ik heel misschien weet wat de code zou kunnen zijn!", sprak hij blij. Terwijl hij Heemskerk zijn sigaar gaf, hem aanstak met het houtje, keek hij verwachtingsvol naar hem. Heemskerk keek hem aan, nam een diepe teug en blies een heel grote kringel uit. Hij staarde naar de kringel en vroeg; "Wat sta je nu nog te dralen, Victor! Spreek!" "Ehhhh...u weet nog dat u Eva heeft aangenomen toch? Ze was zo ontzettend enthousiast over deze baan." "Laat je verhaal verder voor wat het is, Victor". Meteen daarop tikte hij de code in van de datum waarop Eva was aangenomen bij zijn bedrijf. En....Voila! "Godver, Victor...kerel wat ben jij goed zeg!" Het slot sprong los en Heemskerk deed het koffertje open. Wat hij daarin zag...
"Zie je wel! Zie Je Wel? Victor, ik had gelijk! Ze houdt wel degelijk van BDSM!" Victor stond met open mond van verbazing te kijken naar de inhoud van Eva haar koffertje. "Onmogelijk., dit is werkelijk onmogelijk meneer! Dit had ik nooit verwacht!", sprak hij tot Heemskerk.
