De twee jongens nemen mij tussen zich in op de ruime zonnebank en behaaglijk laat ik me insmeren door vier handen. Niks geen zonnebrandolie, dit is gewoon massageolie en weldra glimt mijn hele huid van de olie, net zoals hun slanke, goed gebouwde lichamen trouwens. Geen gedoe met kleding, we zijn alle drie naakt en het duo is zalig schaamteloos. De ene is tussen mijn benen gekropen en likt me terwijl de ander mijn borsten masseert. Beide hebben een loomheid die past bij het moment. Ongehaast genietend van elkaar ontdekken van elkaars lekkere plekjes. Mijn ene hand kroelt door de haren van de jongen die me likt, mijn andere hand vindt een pik en masseert die. Mijn hand glijdt soepel over de glanzende huid. Zal ik hem pijpen? Wat is die tong daar lekker. Zoals hij met mijn klit speelt gaat het niet lang duren.
Ik schrik op, mijn voorwiel raakt het gras en ik moet alle zeilen bijzetten om mijn racefiets weer op het asfalt te krijgen. Niet dromen, Peet!
Hartslag 140, een prima waarde en ik blijf mijn tempo aanhouden. Een flauwe wind in de rug op dit lange eind en nog veertig kilometer te gaan. Krap anderhalf uur. Dat moet voldoende zijn om de naderende buien voor te blijven. De huid onder mijn rugzakje is drijfnat maar dat maakt op deze dag niet uit. Ik voel me sterk en vol energie. Het eindeloze en lege fietspad is voor mij een zalig moment om even lekker weg te dromen en terug te denken aan afgelopen dagen. Het plan was gewoon te gaan winkelen op zaterdag, dan een hapje te eten en daarna, ach, we zien wel. Dat laatste bleek het understatement van het jaar te zijn want hoewel we al om elf uur op bed lagen, pas toen het licht begon te worden vielen we gedrieën in slaap. Hoe heette die jongen eigenlijk? Iets als Klaas-Jan of zo. Het was in ieder geval weer een ouderwets gezellig weekend met Agnes en we waren weer helemaal bijgepraat. Nu nog het laatste stuk van de 120 kilometer terug naar mijn huisje. Gelukkig heb ik de Randstad met al zijn korte paadjes en vele stoplichten al ver achter me liggen en kan ik in gedachten zalig wegdromen.
Mijn horloge geeft aan dat het tegen tienen loopt. Tijd om de lampjes te gaan ontsteken en ik stop even bij een bankje langs deze open weg om de twee lichtjes te plaatsen. De drukkende warmte doet me ondanks het briesje het zweet uitbreken. Op de fiets maak je je eigen koeling maar zodra je stopt verdwijnt dat. Gelijk kijk ik even op buienradar en ik schrik. De zware buien komen veel sneller op dan ik verwacht had. Ik ga dus nog even spektakel krijgen en berg mijn telefoon en andere gevoelige dingen in een plastic zakje op, gooi de tas over mijn rug en stap op. Terwijl ik accelereer en mijn schoenen vastklik aan de pedalen voel ik de trapas doorschieten alsof de ketting over de tandwielen schiet. Ik krijg weer grip en trap verder maar het gebeurt nog eens en nog eens. Ik schakel maar het maakt geen verschil. Zo valt niet te fietsen, ik stop en stap af. Zelfs met de hand lukt het me om de trapas door te laten schieten en ik zie dat de ketting goed op de tanden ligt maar de cassette het achterwiel niet meeneemt. Hier kan ik niets aan doen en ik leg de fiets neer. Het wordt in een hoog tempo donkerder en vanuit de verte hoor ik grote klappen van het onweer snel luider worden.
Hulp zou nu wel heel handig zijn. Ik diep mijn telefoon weer op en probeer een vriend te pakken te krijgen, geen service beschikbaar! Terwijl ik me afvraag waarom ik een paar honderd meter terug nog gewoon bereik had en nu niets meer, komen de eerste grote druppels naar beneden. Beter dat dure maar nu onbruikbare ding weer opgeborgen. Wat nu dan, liften? De weg is uitgestorven, ik pak mijn fiets op en loop door. De regen neemt in hevigheid toe, grote druppels doorweken mijn fietstrui en vest. Ik koel af, beter doorlopen dan maar. De klappen van het onweer worden er ook niet minder op en binnen enkele minuten loop ik door een spectaculaire onweersbui.
Bij elke auto die me achteropkomt steek ik mijn duim op maar er stopt niemand. Niet raar, door de regen zullen ze mij ook lastig opmerken. Op het moment dat ik werkelijk geen droge draad meer aan mijn lijf heb stopt er warempel een grote oude Mercedes stationwagen naast me en een raampje komt omlaag. Een lach.
‘Hoi! Ben jij even op het verkeerde moment op de verkeerde plek.’
Een vage rooklucht komt me tegemoet, die geur, die ken ik, weed. Nu is niet het moment om me daar druk over te maken, hoopvol kijk ik naar binnen en ik zie een jonge vrouw achter het stuur zitten. Haar lange, donkere haar net als ik in een vlecht en vriendelijk vraagt ze me of ze kan helpen. Ik leg de situatie uit en ze klikt de achterklep open.
‘Leg je fiets maar achterin meid, plek genoeg.’
Inderdaad past mijn mooie, maar nu volstrekt onbruikbare fiets moeiteloos in de laadruimte en ik sluit de klep om snel naast haar te gaan zitten, druipend en wel.
‘Maak je niet druk over de auto, het droogt wel weer op. Waar moet je heen trouwens?’
Ik vertel mijn bestemming en zij vertelt dat het weliswaar niet haar bestemming is maar dat ze mij zonder problemen daar wil afleveren. De ruitenwisser draait op volle toeren en ze trekt weer op om in een rustig tempo haar weg te vervolgen. Het onweer verlicht de weg telkens weer als extra verlichting naast de koplampen en met amper veertig rolt de auto richting mijn huis. Een geluk bij een ongeluk, denk ik en kijk de vrouw aan. Ze is groot, duidelijk langer dan mijn 1.70 en ziet er erg goed uit. De verknipte spijkerbroek laat heel veel been zien en haar topje zit zo strak dat elke welving van haar grote borsten perfect te volgen is. Zelfs in het halfduister van de dashboardverlichting meen ik de stof om een tepel te zien plooien, een fraai gezicht. Ze is jong, achttien, twintig, meer zal het niet zijn en af en toe kijkt ze mijn kant op, een lieve lach om haar lippen. Dan zie ik haar tong even over haar lippen gaan. Zit ze mij nu uit te dagen? Ik beantwoord haar blik en speel even met het ritsje van mijn doorweekte koerstrui. Ze lacht.
Het noodweer verergert en ze draait een van de schaarse parkeerplaatsen langs deze weg op die bedoeld zijn voor wandelaars die de bossen in willen. Ze stopt en kijkt me aan.
‘Dat lijkt me beter zo. Jou ook? Ik heet trouwens Nathalie.’ Ze kijkt me vrolijk aan.
‘Ik ben Petra. Je mag dan een degelijke Mercedes hebben, ik geloof dat het inderdaad beter is om even te stoppen.’
‘Trek beter dat natte vestje uit Petra, anders word je nooit warm.’
Gehoorzaam doe ik de gordel los en werk mezelf uit het doorweekte vestje. Het fietstruitje is echter niet minder nat, alleen veel dunner en ik realiseer me dat mijn tepels goed zichtbaar moeten zijn. Zo’n shirtje zit zo strak dat ik het op warme dagen aangenamer vind er geen beha onder te dragen, een keuze die nu duidelijk haar uitwerking heeft op mijn jonge chauffeuse. Dan haalt ze een joint uit een zijvak vandaan en steekt die op. Ze neemt een stevige haal en biedt hem dan aan mij aan. Ik neem hem aan.
‘Mijn eerste joint in zeker tien jaar’, vertel ik haar en neem een paar flinke halen voor het ding weer terug te geven. ‘Nog ruim voor ik stopte met roken was ik al gestopt met blowen.’
Nathalie kijkt me een beetje geschrokken aan. ‘Heb ik je nu…?’
Ik lach. ‘Welnee meis, ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen daden.’
Ik krijg de joint weer terug en neem nog een paar flinke halen. ‘Ik werd er altijd lekker ontspannen van en dat zal nu toch niet anders zijn.’
‘Ik word altijd geil van weed.’
Nathalie lijkt even te schikken van haar eigen woorden om vervolgens in een vrolijk gegiechel uit te barsten. Ik lach mee, nog vaag een beetje verlegen met de situatie. Een flits en gelijk een daverende klap. Half verblind staren we door de voorruit. Een paar vlammen slaan uit een boom aan de overkant van de parkeerplaats maar door de keiharde regen horen we er niets van. We kijken elkaar verbaasd aan en barsten gelijk weer in lachen uit. De vlammen doven in de regen en het is weer volstrekt duister buiten.
‘Trek dat shirtje ook maar beter even uit, dan wring ik hem wel droog.’
Ze heeft gelijk. Het ding voelt aan als een verzadigde dweil maar ik begrijp ook dat Nathalie zich niet zo zeer om mijn gezondheid bekommert als wel een schaamteloze blik op mijn anatomie wil vestigen. Het is een mooie meid en ik besluit dat ik ook best wel die kant op wil. Soepel trek ik het shirtje over mijn hoofd uit en geef het haar om daarna snel mijn borsten te bedekken met mijn armen. Nathalie rolt het shirtje op en doet dan de portier open om snel het ding buiten de auto uit te wringen. Haar armspieren zwellen op. Een dikke straal water loopt eruit en ik bedenk me dat zij vreselijk sterk moet zijn. Plagerig houdt ze het shirtje voor me.
‘Laat me jou eens goed bekijken, lieverd.’
Ik spreid mijn armen en toon mijn borsten in al hun beperkte glorie. Voor het mooie zijn ze met hun maatje B net iets te klein maar ze zijn stevig en mooi gevormd.
‘Jouw beurt’, zeg ik.
Nathalie giechelt, gooit het shirtje op het dashboard en trekt haar topje uit, een eenvoudig behaatje tonend.
‘Ook uit, geen flauwekul.’
Ze lijkt wat schuchter en even vraag ik me af of ik niet te ver ga met deze jonge vrouw. Dan haakt ze haar beha los en schuift de bandjes langzaam naar voren terwijl ze me aankijkt. Haar borsten komen vrij en ze zijn perfect. Groot zoals ze bij een vrouw van haar postuur horen te zijn en mooi stevig en rond met kleine tepelhoven en tepels.
‘Wauw, dat zijn volgens mij de mooiste borsten die ik ooit gezien heb’, vertel ik naar waarheid.
Voor een ogenblik kijken we elkaar wat schuchter en toch wat onwennig aan. Dan doet de weed zijn werk.
‘Mag ik…?’
Ik maak mijn vraag niet af en dat hoeft ook niet. Nathalie buigt zich naar mij toe en ik streel haar linkerborst. Bij de eerste aanraking komt de tepel onder mijn huid overeind en samen giechelen we maar de toon is veranderd. Ik kijk haar aan en onze blikken zeggen in een seconde genoeg. Ze slaat haar armen om me heen en trekt me naar haar terwijl ik mijn hand nog op haar borst heb. Als onze lippen elkaar raken ben ik helemaal verloren en zonder remmingen kussen wij elkaar.
Zo jong als ze is kent ze geen enkele terughoudendheid. Ze is echt sterk zoals Nathalie mij omarmt en met mijn hoofd als in een bankschroef gefixeerd kust ze me. Haar passie zo heftig dat het me een beetje overvalt maar aan de andere kant ook aantrekt. Niet zeuren Petra, leven! Met die gedachte beantwoord ik haar aanval en streel haar waar ik kan. Heupen buik en borsten zijn binnen mijn bereik en bij elk plekje wordt mijn streling met heftige zoenen beantwoord. Dan pakt een hand de mijne vast en dwingt hem verder omlaag. Ze heeft schijnbaar haar shorts open gekregen want mijn vingertoppen voelen de rand van een minuscuul slipje.
‘Ja!’ klinkt het in mijn oor en ik ga verder.
Geen haartjes te voelen maar haar opwinding heeft duidelijk al vochtige sporen achtergelaten. Tussen de kussen door giechelt ze en moedigt me aan verder te gaan. Ze is zo nat dat mijn vingers moeiteloos tussen haar lipjes verdwijnen, te meer daar ze haar bekken fel richting mijn hand stoot. Mijn hemel, wat is ze geil. Ik heb het nog niet gedacht of haar hele lichaam verkrampt en ze komt klaar met een soort onaardse grom. Dierlijke lust, het schiet door mijn hoofd als ze mijn hand vastpakt en naar beneden drukt, zichzelf zo vingerend via mijn hand. Nathalie weet van geen stoppen en gaat gewoon door. Volkomen ongeremd kreunt ze in een rap tempo feller en ook haar volgende ontlading komt snel. Terwijl de grofste taal over haar lippen komt lijkt de ruime zetel te klein om ruimte te geven aan haar ongecontroleerde bewegingen.
Ik heb mijn hand allang teruggetrokken, bang mijn pols te verstuiken tussen de benen van deze oermens en kijk haar aan. Wat een geweldig gezicht om zo’n prachtige vrouw in de kracht van haar leven te zien genieten. Langzaam zakt haar orgasme weg en komt ze tot rust terwijl ze met een gekromde hand zacht over haar heuveltje blijft wrijven en met haar vingertoppen haar schaamlippen rakend.
‘Dat was lekker, maar wel een beetje soft voor het mooie.’
Die woorden komen over haar lippen en ik kijk haar aan met de blik van een gewond hert dat oog in oog staat met een wolf. Wat is die helemaal van plan? Een beetje onzeker kijk ik haar aan. Ze giechelt en kust me heel lieflijk op mijn mond terwijl haar hand een borst omvat en zacht de tepel masseert. Dan zakt haar hand omlaag over mijn fietsbroek. Dat ding is weliswaar strak maar veel gevoel heb je niet door een dik zeemleren kruis en ik til mijn billen op. Twee tellen later hebben we dat ding afgestroopt en zit ik naakt. Nathalies hand kruipt zacht strelend tussen mijn benen omhoog. Ik doe hetzelfde met mijn handen, probeer haar beweging zo goed mogelijk te volgen.
‘Alsof we seks hebben met een spiegelbeeld’, merkt ze op.
De regen hamert op het dak van de Mercedes met een zware roffel alsof moeder natuur onze circusact wil begeleiden. Haar vingers strelen mijn liezen waarbij haar nagels mijn huid doen tinkelen. Ik spreid mijn benen door mijn rechterbeen op het dashboard te leggen en voel al snel twee vingers tussen mijn lipjes drukken. Mijn hand heeft haar kut ook weer gevonden en moeiteloos penetreer ik met twee vingers haar natte spleet. Terwijl we elkaar zo loom vingeren delen we het laatste restje van de joint waarna ze de peuk uit het raampje gooit, het raampje weer snel sluitend. Met mijn vrije hand stuur ik Nathalies vingers steeds harder en verder. De joint heeft mijn laatste restje terughoudendheid doen smelten en het genot alleen maar aangewakkerd. Ik moet bijna schreeuwen om boven het geluid van de regen uit te komen en haar aan te moedigen mij iets steviger te nemen.
‘Jij houdt dus ook van stevig. Ik ook.’
Haar stem heeft iets dierlijks gekregen alsof ze in een goedkope horrorfilm speelt en ik moet zelf lachen om die associatie. Nathalie echter plaatst twee vingers naast de eerste twee en drukt nu feller en harder, mij maximaal oprekkend. Dat is gauw gebeurd want zo ruim ben ik niet. Haar mond daalt af naar mijn borsten en ik voel tanden om een tepel. Ze bijt niet zo heel zacht en een kreet komt over mijn lippen. Nathalie is echter onstuitbaar en grommend drukt ze haar hand steeds verder tussen mijn schaamlippen. Pijn vermengt zich met genot en mijn zenuwen weten niet meer welk signaal ze voorrang moeten geven. In mijn hoofd woedt een orkaan van sensaties die me normaal snel doen klaarkomen maar nu word ik meegenomen naar een andere wereld. Ik heb het gevoel of mijn hart het nu definitief gaat begeven en alle zenuwen op tilt springen. Heftiger dan ik me van wanneer dan ook kan herinneren ontlaadt een orgasme zich vanuit mijn onderbuik.
Nathalie kreunt met mij mee maar als ik stop en mijn hand terugtrek gaat zij door. Haar tanden bijten nu echt op mijn tepel en ze probeert warempel haar hele hand in mij te drukken. Een kreet van pijn komt over mijn lippen maar dit lijkt haar enkel maar aan te moedigen want ik krijg alleen een dierlijke grom als antwoord. Ik voel hoe haar duim zich bij de andere vingers voegt en knokkels zich tegen mijn liezen drukken. De felle pijn neemt de overhand. In het licht van een blikseminslag zie ik haar gezicht en schik van de bijna dierlijke blik in haar ogen.
‘Stop!’ roep ik en pak haar hand.
Ze is sterk maar ik ook en met enige moeite trek ik de hand terug.
‘Je doet me iets te veel pijn meid.’
Haar hoofd komt overeind en ze laat de tepel gaan maar weer drukt ze haar arm tussen mijn benen. Ik zie een verwilderde blik in haar ogen en wil vluchten, in ieder geval de auto uit en gooi de portier open om me vervolgens de auto uit te rollen. De regen spat heftig op mijn naakte lichaam maar dat geeft nu niets. Nathalie komt achter mij aan de auto uit gekropen, komt overeind maar nu heb ik de ruimte. Terwijl ze mij probeert te grijpen duik ik weg en sla met mijn vlakke hand in haar gezicht.
‘Stomme trut, bedaar!’
Geschrokken voelt ze aan haar wang en in het licht van de volgende inslag zie ik haar ongelovige blik.
‘Kom jij eens even snel terug op aarde’, bijt ik haar toe en loop om haar heen.
‘Hier jij!’
Gillend duikt ze op me af maar ik ontwijk haar moeiteloos door mijn door de jaren heen ingebakken reflexen. Ze blijft komen en daarom maak ik er een eind aan. Bij de volgende aanval licht ik haar beentje en ze rolt de modder in. Dat geeft me tijd. Ik stap in aan de bestuurderskant van de auto en sluit de deur terwijl Nathalie me nakijkt, met nog steeds die ongelovige blik. Ik start de oude auto en voordat ze doorheeft wat er gebeurt draai ik de weg op en rijd weg. Ik stop de auto een kilometer verder bij een parkeerstrook en denk na. Kan ik haar zo achterlaten? Wat is het alternatief? Daar wachten tot ze bedaard is? Ze kan me wat, besluit ik en rijd verder naar huis. Een stukje buiten het dorp parkeer ik de auto, trek mijn half natte fietskleding weer aan en pak mijn fiets en andere spullen uit de auto. Het laatste stuk loop ik wel.
Thuisgekomen sluit ik de deur achter me en loop voorzichtig richting de badkamer in de hoop zo min mogelijk modder achter te laten. De warme douche maakt alles weer goed, op een rood opgezwollen en uiterst pijnlijke tepel na dan. Naakt stap ik in bed en trek mijn laptopje naar me toe. Even een berichtje voor Agnes dat ik veilig aangekomen ben.
Ik begin te tikken …
