Ik verwachtte de vraag niet en het bracht me uit evenwicht. Wat moest ik zeggen? Je bent er te oud voor? Wanneer ben je te oud voor zo iets? Net zestig geworden en eigenlijk een babyboomer, hippiegeneratie dus eigenlijk maar die is toen langs haar heen gegaan. Hippies, daar deden wij niet aan bij ons op het dorp. Nog steeds niet eigenlijk. Op de laatste mode bij de zondagse kerkgang na valt er weinig te beleven. En ook dat is anders dan de catwalk in Parijs.
Voor zo ver zichtbaar dan.
Dat een buurvrouw bij me komt met die vraag is wel een teken van vertrouwen. Daarnaast loop ik in mijn vrije tijd nogal eens in een broek en dan ben je al snel een wilde hier. Evengoed, wat moest ik zeggen? Sorry, ik heb er geen ervaring mee? Dat is weliswaar de waarheid maar heeft wel consequenties. Ze zou niet snel naar een ander stappen en mogelijk kwam het er dan helemaal niet van. Wilde ik dat op mijn geweten hebben? Ze is al een aantal jaren weduwe en ik kan me heel goed voorstellen dat ze haar behoeftes heeft.
Dus wat antwoordde ik? “Daar moeten we eens goed samen naar kijken.“
En zo geschiedde.
Mijn WiFi reikte tot in haar achtertuin en zo zaten we een paar weken terug met een kopje thee de pagina’s van Pabo en Christine Le Duc te bekijken. De buurvrouw bleef er rustiger onder dan ik en uiteindelijk koos ze een keurig rechttoe rechtaan model.
“Waarom die?” vroeg ik.
Vanwege de oplaadbare batterijen die ze al had. Ze blijft een praktisch mens. Online betalen was uiteraard ook een stap te veel voor haar en dus betaalde ze mij vooraf en regelde ik de rest.
Eergisteren schoot ze me aan dat het pakje bezorgd was. De lieverd had rode koontjes en straalde me tegemoet. Mooi toch!
