‘Ja, de ladder op en dan gaan zitten. Jij rechts en ik links zodat ik mijn tas ernaast kan hangen.’
Ze deed wat ik vroeg en even later zitten we op de hoogzit en kijken uit over de kleine akker. Ik pakte mijn camera tevoorschijn en stelde hem in. De balk die voor ondersteuning van een geweer gebruikt wordt doet ook goede diensten bij loodzware telelenzen. Als ik tevreden ben leg ik hem op mijn schoot en kijk rond. Het is windstil en we horen steeds meer geluidjes. Ze is voor het eerst mee en wil telkens praten waardoor ik ergens spijt heb van mijn uitnodiging maar ja, ze is mooi ik smolt voor haar vragende ogen. Na een kwartiertje haar fluisterende vraag die ik smoor met een vinger op haar lippen. Ze kust mijn vinger en ik zie twee pretoogjes. Was dit opzet?
Krakende takjes kondigen de vier herten aan en als ik in de richting wijs ziet zij ze ook tussen de bomen door aankomen. Verrassend stil maar niet volkomen geluidloos schrijden ze naderbij en ik voel haar hand van opwinding in mijn dij knijpen. Even geen tijd voor haar. Ik leg aan, kop met gewei in focus, nog een stapje, in het schaarse licht, klik. Geschrokken door de camera houden ze halt maar ik let meer op haar hand die nu bijna tussen mijn benen zit. Is het toeval? Speelt ze een spelletje? Ik had het nooit van haar verwacht maar ik kan niet zeggen dat het onaangenaam is. Haar ogen zijn echter volledig gefocust op de prachtige dieren die voor ons langs verder lopen. Meer opnames, ze houden halt en kijken me recht aan, klik, klik, klik. De klappende spiegel in de camera doet ze toch besluiten snel weg te lopen van deze plek en even later zijn we alleen.
‘Je hand?’, fluister ik zacht tegen haar en als ze doorheeft wat ik bedoel verdwijnt deze subiet.
‘Sorry.’ Ze lacht er mooi en oprecht bij.
Moet ik haar nu vertellen dat ik het wel erg prettig vond? Ik durf niet maar koester het moment. Weer een foto met een bijzonder gevoel erbij.
