Passeermomentje

Mijn hartslag is steady rond de 140 terwijl ik over de route dender. Ik draai, schakel, rem en zet weer vol aan met een gemak die niet helemaal past bij mijn matige ervaring maar goed, als fietsen je enige vervoer is dan zijn je benen in ieder geval wel wat gewend. Het is al tegen acht uur en het bos is leeg, alleen de vogels melden zich opgewonden. Daar, na dat heuveltje stopt het parcours voor mij, ik draai af en koers een gewone brandgang in. Tempo omlaag en koers naar huis, bijna pal west voor de komende kilometers. Mijn lichaam is moe maar ik voel mij helemaal top. Gedachten dwalen af, werk is ver weg maar privé is er voldoende stof, nog altijd.

Zou ik een stap verder moeten gaan? Een ontmoeting moeten proberen met mijn andere liefje? Altijd heb ik de boot afgehouden met wederzijdse overeenstemming, maar toch. Hoe zou het zijn met haar hier te wandelen, hand in hand en gewoon te kletsen, af en toe een zoentje te stelen en openlijk met een andere vrouw te lopen? Mijn route gaat over in een hazenpaadje en ik nader een stel. Of de duvel meegeluisterd heeft, het zijn twee vrouwen en ze lopen hand in hand. Jaloers ben ik als ik nader en ik zou er wat voor geven om zo te mogen lopen.

Het paadje is mul en bochtig waardoor mijn tempo eruit is. Hierdoor nader ik maar langzaam waardoor ik hun gesprek kan volgen voor een paar ogenblikken. Mijn droom spat uiteen. Ze kibbelen luid over de inrichting van een kamer en ik hoor verwijten heen en weer gaan. Als ik kort bel voor ruimte worden razendsnel handen teruggetrokken en kan ik passeren. Stilte van hun kant als ik groet. Het is niet fijn betrapt te worden in een privé aangelegenheid.

Ik zet weer aan en hoewel een droom armer, fiets ik opgetogen naar huis. Manlief groet als ik de oprit op draai vanuit de tuin. De discussies over van alles en nog wat heb ik al met hem. Waarom zou ik die vervangen voor discussies met een ander?

Plaats reactie