Of hoe ik aan de oever van de Lesse mijn maagdelijkheid verloor in de armen van de schattige Florence.
Maar ook het zinnenprikkelend verhaal van een jonge knul, die zich plots bewust werd van zijn afgescheidenheid van de wereld en de anderen. En er op die tijd en plaats geen idee van had wat daarmee aan te vangen…
Deze onvergetelijke gebeurtenis vond plaats in een klein dorpje in de Ardennen, waar ik met mijn broer en een zevental goede vrienden een weekend doorbracht in het clubhuis van de kajakvereniging. Ik was steunend lid bij die vereniging, maar ik heb nog nooit de binnenkant van een kajak gezien. Eén van de weinige watervervoermiddelen overigens, waar ik nog nooit gebruik van mocht maken.
Maar ik wijk af, we waren daarheen gereisd om de verjaardag van Serge te vieren. We reisden met onze lichte bepakking, een tent, een slaapzak en één bak bier per hoofd. Spijtig genoeg had ik geen stevige stapschoenen meegebracht, wist ik veel dat er een trektocht van dertig kilometer gepland was. Al na vijftien kilometer begonnen mijn sportschoenen vreselijk te knellen. Het was snikheet, waardoor ik zo dom was geweest om een korte broek te dragen. Zwiepende takken geselden mijn billen en doornstruiken veroorzaakten overal kleine sneetjes die natuurlijk nog eens extra prikten omdat ik zweette als een rund. Toen we de Lesse voor de zoveelste keer overstaken verloor ik mijn zonnebril. Op het einde kon ik niet meer, ik was op en dacht dat ik nooit meer normaal zou kunnen lopen. Ik had er echter geen idee van wat voor heerlijks dit weekendje voor mij nog in petto had.
Ik was niet de enige die uitgeput het clubhuis binnenviel. Terwijl de spaghetti op het vuur stond trok ik mijn zwembroek aan en nam een verfrissende duik in de Lesse. Voor, tijdens en na het eten dronken we astronomische hoeveelheden bier. Ik vergat de lijdensweg van de voorbije dag en raakte in een milde roes van dronkenschap. We hieven het glas op de jarige Serge en op de duivelse Vinnie, die de helletocht had uitgestippeld.
Na een uurtje of twee werden we te luidruchtig en Claude, die zijn caravan naast het clubhuis had staan, kwam ons zeggen dat er een fuifje aan de gang was op de naburige camping en of we daar ons heil niet konden zoeken. Het idee van een fuifje stond ons wel aan, dus ik wrong mijn pijnlijke voeten terug in mijn sportschoenen en fatsoeneerde mijn haren en mijn kleren. Ik droeg een donkerblauwe jeans en een rood loshangend hemdje met openstaande kraag.
We staken het bruggetje over dat ons van de camping scheidde en de muziek kwam ons al tegemoet. In de kleine brasserie die aan de camping verbonden was, had men de tafels en stoelen in lange rijen aan de zijkant geplaatst, zodat de bar vrijkwam en uitkeek op een kleine dansvloer. Aan de bar stonden enkele rondbuikige mannen op leeftijd biertjes te hijsen en aan de tafels zaten volledige families, jong en oud door elkaar. Er werden vooral hits uit de jaren zestig en zeventig gedraaid. Het geheel had iets van een trouwfeest in de late uurtjes en ik vond het heerlijk.
Acht tienerjongens die een glas teveel ophebben, wat doen die wanneer ze een zaaltje binnenlopen waar meisjes zijn? Proberen op te vallen en indruk te maken natuurlijk. We splitsten ons al gauw op in twee groepjes, een aantal begaf zich op de dansvloer, de anderen gingen staan stoer te doen aan de bar. Ik bevond me – met mijn pijnlijke voeten – op de dansvloer. Meisjes dansen graag en houden van jongens die ook dansen. Bovendien had ik van daaruit een beter zicht op de zaal. Twee golden oldies verder zag ik een meisje alleen zitten aan één van de lange tafels. Onze blikken kruisten elkaar en onze ogen zochten en vonden elkaar nog een paar keer.
Nadat de song gedaan was verzamelde ik mijn moed en zette me op de stoel naast haar. Ze was klein, ik schatte haar een meter zestig, en ze droeg een zwart zomerjurkje en sandalen, haar donkerblonde haar was met een lint bij elkaar gebonden en krulde aan de zijkanten. Ze had een mooi figuur en zag er lief uit met haar brilletje. De volgende dag zou ik zien dat ze sterk loenste aan haar linkeroog, maar op dat ogenblik merkte ik het niet eens op. We spraken Frans met elkaar, want zij sprak geen Nederlands. Glimlachend noemde ik haar mijn naam en vroeg haar hoe ze heette.
‘Florence’, zei ze luid genoeg om boven de muziek uit te komen. Ze vertelde me dat ze in Luik woonde en achttien jaar oud was. Ze verbleef hier op de camping bij haar tante. We dronken een paar biertjes en praatten honderduit, het klikte tussen ons. Op de eerste tonen van “Nights in white satin” vroeg ze me of ik met haar wilde dansen. Natuurlijk wilde ik met haar dansen, ik wilde haar lichaam tegen me aandrukken en samen bewegen op de maat van de muziek. Ik nam haar in mijn armen en ze legde haar hoofd tegen mijn borst.
Aan de manier waarop ze me in haar armen hield, kon ik afleiden dat ze me graag mocht. Misschien klinkt dat belachelijk, maar ik kan dat echt. Wat ik nu zou doen, had ik al vaker gedaan en zou ik nog ontelbare keren doen: ik bracht mijn hoofd iets achteruit en keek haar een fractie van een seconde aan, toen kuste ik haar. Het was een aarzelende kus, intens en toch niet dwingend, maar verlangend naar meer. Florence reageerde meteen, door me nog veel heftiger terug te kussen. Het was een moment van pure magie en aantrekkingskracht, dat ons de komende vijftien uur niet zou verlaten.
Ikzelf was negentien jaar oud en nu lijkt dat misschien al oud om ‘het’ nog nooit gedaan te hebben, maar de situatie waarin ik opgegroeide speelde hier ook een rol in. Thuis werd er niet gepraat over seksualiteit. Dit werd gewoon beschouwd als iets voor binnen het huwelijk. Ik was pas twee jaar - en op onregelmatige basis dan nog – in het uitgaansleven actief en ik moet bekennen, dat zich dat meestal beperkte tot bier drinken en fantaseren over meisjes in plaats van er werkelijk achteraan te gaan. Bovendien kende ik geen meisjes van mijn eigen leeftijd, aangezien ik op een katholieke jongensschool zat.
Maar in de lente van dat jaar was er iets veranderd. Ik had een boek gelezen, dat mijn leven op zijn kop zette. “De mémoires van Giacomo Casanova” was het autobiografische dagboek van de bekende verleider uit de achttiende eeuw. Hieruit leerde ik niet alleen dat de man echt van vrouwen hield (in tegenstelling tot Don Juan, die in feite een vrouwenhater was), maar ook veel over vrouwen zelf. De dingen waar vrouwen dol op zijn, zijn nog precies hetzelfde als in de achttiende eeuw. Aandacht, verlangen, kleine lieve attenties en veelbetekenende complimentjes zijn van alle tijden.
Maar laat ik terugkeren naar mijn verhaal. Ondertussen had Florence me voorgesteld aan haar tante, een vriendelijke vrouw van een jaar of veertig, die het heel plezierig vond dat haar nichtje kennis had gemaakt met een hoffelijke jongen. Ze liet ons alleen en dat vonden we prima. Even later maakte Florence zich los uit onze omhelzing en verdween naar achteren in het zaaltje. Toen ze terugkwam stelde ze voor om wat te gaan wandelen. Ik nam haar hand in de mijne en we slenterden naar buiten.
We volgden het pad tussen de bomen en de rivier, maar ik kan niet zeggen dat de frisse buitenlucht ons helemaal ontnuchterde. Toen we tussen de caravans doorliepen bleef Florence plots staan en haalde iets uit haar handtas. Glimlachend hield ze het voorwerp omhoog, het was een sleutel aan een lederen hangertje van één of ander automerk.
‘Ik heb de sleutel van de caravan,’ zei ze vrolijk terwijl ze naar de caravan naast ons gebaarde. ‘ We hebben twee uur.’
Mijn adem stokte in mijn keel, ik was sprakeloos, maar mijn gezicht sprak boekdelen. De vreugde die ik voelde straalde gewoon van me af en Florence omhelsde me en kuste me verlangend op mijn lippen. Ze opende de deur en deed haar sandalen uit.
‘Wel je schoenen uitdoen,’ lachte ze.
Ik hervond mijn stem en vroeg plagerig : “Alleen maar mijn schoenen ?”
Hier moesten we allebei om lachen.
Aan de ene kant van de ruime caravan stond een tafel met twee gestoffeerde banken, maar het was het bed aan de rechterkant dat onze aandacht trok. Florence sloot de gordijnen en knipte een klein lampje aan, waarna ze zich op het bed liet vallen om toe te kijken hoe ik mijn hemd begon uit te trekken. Ongeduldig glimlachend stond ze op en knoopte mijn broek los. Met een korte ruk trok ze zowel mijn jeans als mijn slip tot op mijn enkels. Terwijl ik onhandig mijn voeten uit de pijpen van de jeans wrong, trok Florence haar jurk over haar hoofd. Ze droeg een witte slip en beha en haar roomkleurige huid lichtte op in het schijnsel van de lamp.
Ze draaide haar rug naar me toe en vroeg of ik haar beha wilde losmaken. Even had ik het gevoel dat ze één van haar geheime fantasieën aan het uitleven was, maar daar wilde ik maar al te graag deel van uitmaken, dus ik gehoorzaamde, trok het haakje los en liet dat – voor een man tenminste – o zo wonderlijk en mysterieus kledingstuk op de grond vallen. Ik drukte me dicht tegen haar aan, zodat mijn stijf geworden lid precies in het groefje tussen haar ronde billen paste terwijl ik haar naakte borsten in mijn handen sloot.
Het was zo’n moment dat ik blij was dat ik al een paar glazen op had, want anders had het op dat moment al voorbij geweest, zo opgewonden was ik.
Florence keerde zich om en al kussend vielen we op het harde bed. Ik haakte mijn wijsvingers om de zijkanten van haar slipje en trok het helemaal tot over haar voeten. We lagen daar nog ik weet niet hoelang elkaar te zoenen en te strelen, tot Florence me fluisterend vroeg om in haar te komen. Als ik er nu aan terugdenk, word ik nog steeds gegrepen door de schoonheid van ons moment, daar aan de oever van de Lesse. In een flits wist ik dat er niets beters bestond dan dit gevoel. Ik voelde me niet langer afgescheiden van de wereld en de anderen, nee, ik voelde me één met alles en iedereen. Er was niets meer, enkel nog Florence en ik. Men zegt wel eens, dat voor sommigen de eerste keer een teleurstelling is, maar daar kan ik dus niet over meespreken.
Ik wist meteen ook, dat ik nooit met iemand zou kunnen vrijen, waar ik me niet echt goed bij voelde. En dat is ook zo gebleken. Sommige mensen kunnen dat wel, ze kunnen op een technische manier toch genieten van de troost die een ander lichaam hen kan bieden. Ik heb het echter nooit gekund en daar ben ik niet rouwig om.
Hoe dan ook, toen onze twee uur om waren, kleedden we ons weer aan en spraken we af van elkaar de volgende ochtend opnieuw te ontmoeten.
De zomerzon stond al hoog aan de hemel toen ik opstond. Ik sloeg het ontbijt over, poetste mijn tanden, verbeet mijn kater, verontschuldigde me bij mijn (begripvolle) vrienden en spoedde me naar de caravan van Florence. Ik was iets te vroeg, maar zag dat ze me al stond op te wachten. Ze had een grote strandzak bij zich en droeg haar sandalen, een nauwsluitend zwart badpak met een okerkleurig plooirokje tot net boven haar knieën eroverheen. Er verscheen een stralende glimlach op haar gezicht en ik nam haar meteen in mijn armen voor een stevige zoen. Hand in hand wandelden we tussen de caravans tot we aan de achterkant van de camping kwamen. Ondertussen vroeg ik haar nieuwsgierig wat er in die grote zak zat die ze bij zich droeg. Er was niets van die typische onwennigheid van ‘de dag erna’ te bespeuren, maar er hing een verwachtingsvolle spanning in de lucht.
In de strandtas zat een grote deken, zonnebrandolie en Florence’s zonnebril.
‘We zoeken ons een leuk plekje en gaan gewoon lekker samen in het zonnetje liggen en wat zwemmen,’ stelde ze voor. ‘Heb je een zwembroek bij ?’
Ik knikte van ja.
‘Die heb ik vanmorgen al aangetrokken,’ zei ik.
Ze spreidde de deken uit in het gras naast een rij bomen, maar het zou nog even duren voor we van de schaduw konden profiteren. We hadden een mooi uitzicht op de rivier en de weide erachter.
‘Smeer je me in ?’ vroeg ze liefjes, terwijl ze het okerkleurig plooirokje uittrok.
Ik had me net uitgekleed tot op mijn zwembroek, toen mijn mond openviel van verbazing. Nu begreep ik de bedoeling van het plooirokje, want haar badpak liep uit in een soort string, die tussen haar prachtige billen doorliep. Nu ik dit – zovele jaren later – hier neerschrijf vind ik het nog steeds verbijsterend. Toen ik Florence voor het eerst ontwaarde op de camping-fuif, leek ze me eerder een verlegen meisje en niet het type dat seks heeft op haar eerste afspraakje, maar mijn eerste indruk van haar was maar gedeeltelijk juist. Ze genoot met volle teugen van haar verovering en van het moment, waar ze zelf misschien al heel de zomer op had zitten wachten. Ze was heerlijk gezelschap en een ontzettend leuk meisje, al kan ik me voorstellen dat de meeste dwazen zich zouden blind gestaard hebben op haar schele linkeroog en deze prachtige jonge vrouw precies aan diezelfde kant laten liggen hebben.
Ze reikte me de zonnebrandolie aan, schoof haar schouderbandjes opzij zodat haar rug bloot was en vleide zich op haar buik in ons geïmproviseerde liefdesnestje. Ik besloot om het nuttige aan het aangename te paren en bracht de olie langzaam en grondig masserend aan op elk plekje van haar achterkant. Ik vermoed dat ze het leuk vond, want na een minuut of twintig draaide Florence zich om en bood me haar voorkant aan.
Ze wierp een betekenisvolle blik op mijn blauwe zwembroek met het Amerikaanse vlaggetje aan de zijkant en zag, dat er zich daar al het één en ander geroerd had. Toen ik haar hals en haar borsten begon in te smeren, bracht ze haar hand naar mijn zwembroek, raakte me daar aan en giechelde: “Amerika is al ontdekt.”
Ik hapte naar adem toen ze aan het witte koord friemelde, dat diende om de elastische stof rond mijn middel aan te spannen.
‘Je bent een mooie jongen,’ fluisterde ze bewonderend.
Mijn hart ging wild te keer, maar ik bleef me liefdevol aan mijn taak kwijten en wreef de zonnebrandolie uit over haar slanke benen.
‘Jij bent ongelofelijk mooi en ik heb me nog nooit zo geweldig gevoeld,’ kreunde ik hees, want ondertussen had ze het witte koord losgeknoopt en haar hand bevond zich nu in mijn zwembroek.
Ze richtte zich op en keek even naar de camping of er niemand ons kon zien, maar waar wij zaten was het moeilijk om ons te bespieden.
‘Ik durf hier niet te vrijen,’ zei ze, ‘maar wacht…’
Ze trok mijn zwembroek een stukje naar beneden en nam me in haar mond. Het voelde heerlijk warm en ze schrok even toen ik al na tien seconden huiverend klaarkwam.
‘Dat was snel,’ lachte ze.
Ik sloeg mijn ogen neer, glimlachte en streelde haar lichaam, vervuld van een dankbaarheid die elke man wel zal kennen.
‘Hoe kan ik jou nog plezieren?’ vroeg ik haar stilletjes en ze leidde mijn hand voorzichtig naar het plekje tussen haar benen. Ik bewoog mijn wijsvinger in kleine cirkeltjes terwijl ik zachte druk uitoefende met mijn middelvinger en ze maakte kreunende geluidjes van genot.
Na een tijdje kropen we dicht tegen elkaar aan en lagen zo een hele tijd in stilte verstrengeld op onze deken. We praatten, lachten en zwommen de hele dag. Om vijf uur in de namiddag namen we afscheid van elkaar. Florence huilde en ik vocht tegen mijn tranen. Toen ze me losliet was dat voor altijd.
Tot op de dag van vandaag vraag ik me af, waarom ik dat meisje geluidloos uit mijn leven heb laten verdwijnen. Oké, we hebben elkaar nog een tijdje geschreven, maar de tijd doofde het vuur, al bleef de warmte voor altijd in mijn hart. Misschien was het de ontdekking van de hemel, we waren vanaf het prille begin eerlijk met elkaar geweest. We hadden elkaar meteen in de caravan bekend dat het onze eerste keer was en ik denk dat het gewoon ons moment van inwijding was, zonder bijbedoelingen en verstoken van opschepperij. In feite kan een mens alleen maar dankbaar zijn voor hetgeen hem gegeven wordt. Florence wist dat ik dezelfde dag nog terug naar Leuven moest afreizen, maar we kozen ervoor de realiteit te negeren. We genoten van elkanders gezelschap, van de liefkozingen en de zon op onze huid.
Noot van de auteur :
Dit verhaal is opgedragen aan L.B., het meisje dat mijn leven veranderde, mij bevrijdde uit de duisternis van boze dromen en nachtmerries, en met wie ik samen het licht van de hemel ontdekte.
(*) “De ontdekking van de hemel” is een uitdrukking die ik leende van Harry Mulisch, het is de titel van zijn gelijknamige roman.
