Even lekker alleen. Na weken van slecht weer eindelijk weer een fraaie dag. Ik volg het kleine paadje het bos door. Mijn ATB heeft geen moeite grip te houden op dit keiharde bospaadje. In dit deel van het bos kom je zelden iemand tegen. De paadjes zijn vaak gewoon smalle wildpaadjes. Zalig stil op deze zomeravond. Doordat ik alleen fiets maak ik bijna geen lawaai. Het wild schikt dan niet. Ik zie vossen, herten, zwijnen, herten en geniet. Na een bocht zie ik een hardloper op mijn paadje. Niet het wild waar ik direct naar op zoek ben maar ach, ik ga ook niet de andere kant op kijken. Hij loopt mooi en in een stevig tempo. Zo’n modern, strak hardloopbroekje aan. Niet verkeerd om achter te fietsen maar hij heeft wel een felrood shirtje aan. Jammer, geen kans op echt wild met die vlag voor me. Ik zie geen draadjes naar zijn oren maar hij heeft me nog niet in de gaten.
Ik wil hem laten schikken en maak vaart. Op het laatste moment ram ik op mijn bel en stuur naar de vrije linkerkant van het pad. De rennende vogelverschrikker schrikt fantastisch maar stapt verdomme ook in de vrije ruimte en ik moet nog verder opzij om hem niet ondersteboven te rijden. Ik ga vol in de remmen en duik op een boom af. Het volgende moment lig ik op de grond. Versuft. Ik kijk in twee blauwe ogen.
“Alles goed met je?” zegt de mond onder de ogen.
Ik word weer helderder. Ik voel mijn armen en benen, mijn rug en nek. Het lijkt mee te vallen. Wat flinke schrammen op mijn benen en armen en hier en daar een druppeltje bloed, niets rampzaligs. Dan pas herken ik het oncomfortabele gevoel aan mijn hoofd. Mijn helm hangt half over mijn ogen. Ik maak de gesp los en constateer dat deze zijn werk heeft gedaan. De hele voorkant is kapot. Ik kom overeind, duizel, en ga toch maar weer even zitten. Ik kijk naar mijn fiets. Die lijkt oké.
De man hurkt voor me. “Ik geloof dat u veel geluk heeft gehad bij deze domme pech”, begint hij.
Ik kijk hem niet begrijpend aan. Behalve mijn helm lijkt alles heel.
“Godsgloeiende! Waarom ga je niet gewoon opzij als ik bel?”
“Ik was in gedachten en schok me rot toen ik die bel hoorde. Ja, dan automatisch naar links en inderdaad niet de meest handige reactie.”
Hij kijkt me oprecht verontschuldigend aan en het werkt. Ik heb geen zin om kwaad te blijven op deze kerel. Dan pas valt me op dat zijn blik steeds naar beneden dwaalt. Ik heb niets te klagen over mijn vormen maar zoveel aandacht krijg ik toch normaal niet. Ik kijk, voel en constateer dat het ritsje van mijn shirt finaal is losgescheurd en ja, ik draag met dit warme weer niets eronder. Mijn borsten komen nog niet spontaan naar buiten maar zo frivool heb ik er nog nooit bijgelopen. Mijn tasje voor noodgevallen weet raad en met “Sorry jongen, kijkshow is over”, biedt een veiligheidsspeld redding tegen al te onbeschaamde blikken.
Ik trek de bidon van mijn fiets een neem een flinke slok. Uit mijn shirtje trek ik een pakje Dextro en neem een paar tabletten.
“Nou ja, het is goed afgelopen.”
Ik kom weer overeind en pak mijn fiets op. Ik stap op en wil wegfietsen als ik merk dat mijn stuur niet in orde is. De rechterkant beweegt in mijn handen. Ik stop weer en inspecteer mijn stuur. Mijn stuur is voor driekwart gebroken. Uitgesloten dat ik hierop kan fietsen.
“Wat is er?” hoor ik achter me.
“Stuur is gescheurd. Ik zal moeten lopen.”
“U moet nog ver?”
“Parkeerplaats bij Terlet. Daar word ik opgepikt.”
“Daar sta ik ook. Is nog een kilometer of vijf.” Hij komt naast me lopen. “Sta me toe u te begeleiden en uw fiets over te nemen. Het is alle hulp die ik kan bieden, juffrouw.” Hij pakt mijn fiets over en zo lopen we naast elkaar. “Mag ik me voorstellen? Ik ben Jurgen”, gaat hij verder.
“Ik heet Petra, Jurgen. Ik vind het erg aardig dat je meeloopt. Ik heb je nooit eerder hier zien lopen. Ook een voorkeur voor deze afgelegen paadjes?”
“Ik kom hier niet vandaan maar het heeft wel mijn voorkeur. Met mijn GPS verdwaal ik toch nooit. Jij bent wel van hier?”
“Zo ongeveer.”
Ik vind het nog wat vroeg om alles over mij weg te geven. Het wordt wat smal en ik laat Jurgen vooroplopen. Hij heeft een goed figuur. Geen magere hardloper maar meer als een sprinter. Wat gespierder. Ik schat hem op een jaar of vijfendertig en zijn bos blond haar maakt hem nog leuker. Hoewel hij voor me loopt draait hij om de haverklap zijn hoofd om naar mij te kijken. Ik zie geen trouwring en besluit even te vissen.
“Wil je partner niet meelopen, dat je hier alleen bent?”
Hij kijkt om en neemt me onderzoekend op. “Ik ben vrijgezel. Sinds een paar maanden weer alleen. We waren te verschillend geworden. Ik vind het wel lekker zo. En jij, je fietst hier ook eenzaam en alleen?”
“Zo vrij als een vogeltje”, antwoord ik.
“Niet bang voor enge mannen?”
“Ben jij dat dan? Een vogelverschrikker, misschien met dat shirt aan, maar verder…”
Jurgen draait zijn hoofd om om iets te zeggen en ziet dan ook de kuil niet waar hij in stapt. Nog voor ik hem kan waarschuwen ligt hij in de kant. Mijn fiets over hem heen. Jurgen vloekt als ik de fiets weghaal en hem overeind help.
“We gaan lekker zo.”
Zijn gezicht vertrekt als hij weer op zijn voeten staat. Hij maakt een paar moeizame passen en stopt weer.
“Die voet is verstuikt. Niet ernstig, maar toch.”
Hij loopt hinkend verder. Dat gaat ook niet goed. Het pad is gelukkig hier weer wat breder dus ik sla een arm om hem heen en samen lopen we verder. Ik voel zijn warmte door onze dunne sportkleding heen. Hij ruikt naar vers zweet, lekker. Al strompelend komen we verder tot we een bankje. Ik zet hem even neer. We gaan zitten. Ik trek mijn bidon weer en we delen de sportdrank. Ons gesprek valt een beetje stil. Dan draaien als op afspraak onze hoofden naar elkaar. Het is al ruim voorbij half tien en er is niemand meer te zien in de weidse omgeving. Ik kijk in zijn ogen.
Hij kijkt terug.
“Laten we de prietpraat overslaan”, zeg ik en druk mijn lippen op de zijne.
Onze tongen ontmoeten elkaar. Mijn handen gaan over zijn stevige rug. Ik draai me naar hem toe. Ik voel een hand over een borst gaan, strelend maar niet hard, doortastend, maar niet lomp. Ik wil deze vent. Hier en nu. Ik laat een hand over zijn lichaam dwalen en vind een harde bobbel in het broekje. Mmm, dat gaat goed. Ik draai door en zit scheef op het bankje. Ik voel een pijnlijk blauwe plek van de val. Au! Gewoon negeren. Zijn hand zit nu onder mijn shirtje en masseert mijn borsten. Onze tongen dansen hun paringsritueel en ik ga het broekje verkennen. Zonder moeite trek ik een grote, harde pik tevoorschijn en begin die te masseren. Jurgen wil erbij gaan staan en valt vervolgens kermend van de pijn bijna om. Die voet wil echt niet meer. Ik kan net zijn broek en slip naar beneden trekken waardoor een fiere pik voor me oprijst. Ik grijp hem en begin hem af te trekken. Hij kreunt. Die kan steviger. Ik plaats een zoentje op de eikel en als ik niets dan zweet proef hap ik hem op. Met mijn lippen strak achter zijn eikel zuig ik het bloed naar zijn lul. Ik hoor hem genieten. Dan zet ik hem weer op het bankje. Ik trek mijn fietsbroekje uit en stap op de bank. Mijn kut voor zijn gezicht. Hij begrijpt de hint en warempel, ook met likken weet hij zijn mannetje te staan. Plagend gaat hij over mijn klit en wisselt dat af met lange halen. Ik ben zo nat als wat. Ik laat me dus zakken en spreid mijn lipjes met een hand. Soepel ontvang ik zijn harde lul. Ik wil even op mijn knieën maar de blauwe plek links zegt anders. Au! Dan maar op mijn hurken. Hij is er groot genoeg voor geschapen. Ik houd me vast aan zijn stevige schouders en wip op en neer. Zijn lul masseert mijn inwendige als een bezetene en ik voel al snel een orgasme op komen zetten. Kreunend kom ik klaar en Jurgen lacht me als een soort aanmoediging toe. Dit standje is wel heel vermoeiend en ik klim van hem af.
“Achterlangs?” vraag ik.
Hij knikt en ik leun tegen de leuning van de bank. Jurgen staat op, vloekt van de pijn maar gaat door. Ik leun maximaal voorover en voel zijn pik tussen mijn billen in mijn grotje verdwijnen. Hij pakt me bij mijn heupen en begint te bewegen. Binnen mum van tijd voel ik weer een orgasme komen. Zo buiten neuken heeft wel iets extra opwindends. Dat geldt ook voor hem want ik voel hem versnellen. Ik zeg hem niet in me te komen en hij trekt zich terug. Ik draai me om, ga op mijn knieën en pak zijn lul. Ik trek hem af, mezelf verbijtend omdat ik weer op een blauwe plek rust. Binnen enkele seconden spuit Jurgen zijn orgasme over het zand voor de bank. Hij komt grommend klaar. Ik ook, daar zorgt een vinger van mijn andere hand tussen mijn benen wel voor.
Als de opwinding wegebt staan we elkaar een beetje bedremmeld aan te kijken. Ik trek mijn broekje weer aan en Jurgen trekt de zijne op. Niets meer te zeggen en we staan op. Nog drie pijnlijke kilometers tot de parkeerplaats lopen we de zon tegemoet de heuvel af.
