Het Safarov Fonds 01: Trasimeno

Zij tekent een contract, met haar eigen bloed.

Hij is Marec Pavel Safarov, de duivel... De Meester.

< < < > > >

Vanja zat te stressen op de brits in haar cel. Tinne Cootmans, haar celgenoot, probeerde haar te kalmeren. Zonder veel succes, want Vanja barstte bijna uit haar vel van de zenuwen. Vandaag moest ze voor de tweede keer voor de directie en de adviesraad verschijnen. Na meer dan een jaar zitten hoopte ze opnieuw in vrijheid te worden gesteld. Eerst had ze haar drugverslaving overwonnen, tien zware weken waren dat geweest. Daarna had Vanja zich als een modelgevangene gedragen. Ze lag goed in de groep, haar mening werd gerespecteerd door haar medegevangenen en ze was onopvallend voor de cipiers. En onopvallend gedrag was synoniem voor goed gedrag. Dat was een ongeschreven wet in de vrouwenafdeling. Tot haar eigen verbazing en met de hulp van Tinne, kon ze straks een arbeidscontract van onbepaalde duur aan de adviesraad voorleggen. Vanja zou meteen aan de slag kunnen, mocht ze de gevangenis vervroegd verlaten. Ze wist heel goed dat een geldige arbeidsovereenkomst het verschil kon uitmaken tussen een voorwaardelijke vrijlating of nog eens negen maanden zitten. Dat de artikelen uit dit arbeidscontract iets heel anders inhielden, dan wat er letterlijk in de tekst geschreven stond, dat wisten alleen Tinne en zij zelf. 

“Je maakt je te veel zorgen, Vanja,” zei Tinne sussend. “Het komt wel goed. Geloof me, ik kan het weten. Ik heb zelf vier maanden voor het fonds gewerkt.” 
“Denk je?” 
“Nee, ik ben er zeker van,” antwoordde Tinne knikkend. Een blonde lok van haar sluike haren viel voor haar gezicht en ze streek die opzij. “Die contracten van Safarov zijn van A tot Z in orde. Ik geloofde er eerst ook niet in toen ik er over hoorde praten. En daarbij, we hebben het fonds toch al tientallen keren gegoogled? Het bedrijf uit je contract bestaat echt, ze doen beursbeleggingen en zo. Aandelenhandel.” 
Vanja beet zenuwachtig op haar onderlip. 
“Ik weet het. Ik weet het.” Haar stem trilde lichtjes. “Maar jij hebt er ook gewerkt, zullen ze dat niet verdacht vinden? Ze weten toch dat we celgenoten zijn?” 
Tinne snoof en op haar knappe gezichtje verscheen een smalende uitdrukking. 
“Maar nee! Zo zitten die bureaucraten niet in elkaar. Ze bekijken elk dossier afzonderlijk en ze klasseren elke gevangene in een apart vakje. Bovendien heeft mijn veroordeling niets te maken met mijn werk voor het Safarov fonds, ze zullen de link niet leggen. Wat zeg ik? Voor die idioten bestaat er niet eens een link!” 
Vanja forceerde een glimlachje. 
“Jeezes, Tinne. Ik hoop dat je gelijk hebt, want als ze ook maar het minste vermoeden koesteren, dat die arbeidsovereenkomst iets met prostitutie te maken heeft, laten ze me nooit gaan.” 
“Dat zal niet gebeuren, meid. Er is geen enkele aantoonbare connectie tussen het beleggingsfonds en mijnheer Safarovs pretparadijs in Umbrië,” verklaarde Tinne. “Dat is privé en staat op naam van een Italiaanse stroman. Dat heb ik je toch allemaal al uitgelegd?” 

Vanja knikte en bevochtigde haar onderlip met het puntje van haar tong. Ze keek naar de tekeningen aan de grijs geverfde muren van haar cel en dacht aan Margot. Ze had een hele doos vol kaartjes, tekeningen en knutselwerkjes van haar dochter. Eenmaal afgekickt van haar drugverslaving had de gevangenisdirectie Vanja toegestaan om opnieuw contact te hebben met Margot. Het meisje verbleef nu in een opvangtehuis van de bijzondere jeugdzorg. Vanja mocht haar drie keer per week opbellen en zo vaak schrijven of mailen als ze dat wilde. Het leek er op dat Margot niet ongelukkig was in dat tehuis, maar ze schreef toch vaak dat ze haar mama miste. Vanja vond het heerlijk en triest tegelijkertijd, want Margot schreef bijna op elke kaart, dat ze hoopte dat zij gauw weer bij haar mama zou mogen wonen. Vanja zuchtte en vocht tegen haar aandrang om zich in zelfmedelijden te wentelen. Als ze aan Margot dacht, haatte ze zichzelf voor de weg die ze had ingeslagen na Erics dood. Hoe had ze zo blind kunnen zijn? Ze had haar kind in de steek gelaten. Wat voor een moeder deed zoiets? Maar ze zou het goed maken, koste wat kost. De psychologe van de gevangenis had gelijk, het was nooit te laat om je fouten uit het verleden te herstellen. Nooit. Dus Vanja overwon haar twijfels en ze vermande zich. 

“Denk jij dat ik een goede beslissing heb genomen, Tinne? Ik had wel wat vriendjes voor ik mijn man leerde kennen en het mocht er gerust wat ruwer aan toe gaan, maar ik heb er nooit iets voor terug gevraagd. Ik bedoel… euh…” 
“Je bedoelt dat je het niet gewend bent om de hoer te spelen, is dat het?” 
“Ja.” 
Tinne ademde diep in en slaakte een zucht. 
“Je hoeft niet echt te tippelen of zo, hoor,” legde ze uit. “Die gasten daar houden van onschuldige spelletjes met blinddoeken en zweepjes. Rollenspel en wat bondage, zulke dingen. Mevrouw Ocane zal het je wel uitleggen, zij heeft de leiding over de contractanten van het fonds. Maar ik herhaal, je maakt je veel te veel zorgen, Vanja. Je houdt van seks, dat weet ik, want ik hoor je elke nacht kreunen wanneer je masturbeert. En ’s ochtends ook. Soms meer dan één keer.” 
“Shit, joh. Moet je daar nu over beginnen?” 
Tinne schoot in de lach. Ze proestte het uit. 
“Holala, doe maar niet alsof jij mij niet hoort, schat,” zei ze sarcastisch. “Al moet ik toegeven dat ik er lang niet zoveel lawaai bij maak als jij.” 
“Och, onnozele trien,” zei Vanja giechelend. “Ik kan er niets aan doen, het komt door dat afkickprogramma. Ik moest me op iets anders focussen dan op mijn verslaving. Na de overdosis van mijn man voelde ik lange tijd helemaal niets meer. Hem was ik kwijt en alleen de dope telde nog. Zelfs voor mijn kleine meid had ik geen aandacht meer, laat staan voor mannen of seks. Ik geloof dat ik pas er pas echt plezier aan begon te beleven nadat ik van dat spul af was.” 
“Plezier aan seks, bedoel je?” 
“Ja.” 
“Wel dan?” Tinne glimlachte. “Dan zal je het wel redden, daar in Umbrië. Als ik het kon, kun jij het zeker.” 
“Mmmh, daar ben ik nog zo zeker niet van,” zei Vanja stilletjes. “Jij bent een beroepsdanseres, een blonde stoot met het gezicht van een model en een afgetraind lijf. En je bent meer dan tien jaar jonger. Jeezes, ik ben vierendertig en moeder van een dochter van bijna zes.” 
“Dat is er niet aan te zien, Vanja.” 
“O nee? Wel, ik heb de littekens om het te bewijzen.” Ze zag dat Tinne niet begreep waar ze op doelde. Met uitgestoken wijsvinger trok Vanja een verticale streep over haar onderbuik. “Margot kwam niet op de natuurlijke manier. Keizersnede.” 
“O ja?” Tinne fronste een dunne wenkbrauw. “Nou, dat was me nog niet opgevallen en ik heb je al vaak naakt gezien.” 
“Je maakt een grapje, toch?” 
Tinne schudde haar hoofd. 
“Maar nee, je overdrijft, Vanja. Je bent best knap om te zien. Margot is de reden waarom je bij het fonds getekend hebt, dat heb je me zelf verteld. Hoe vaak hebben we er niet samen over gepraat? Je kunt ze vertrouwen, die mensen. Als ze zeggen dat ze je zullen helpen om het hoederecht over je meisje terug te winnen, zullen ze dat doen. Bij mij zijn ze al hun beloften nagekomen. En ik had ook schulden bij woekeraars. Die lui van het fonds hebben ze allemaal betaald. Tot de laatste cent.” 
“Ik zal die van mij ook nakomen,” zei Vanja met een stem vol zelfverwijt. “Ik ben het aan Margot verschuldigd. En aan mezelf.” 
“Goed voor jou, meid.” Tinne legde haar hand op Vanja ’s knie en gaf er een vriendschappelijk kneepje in. “Ik wens je alleszins al het beste toe. Fuck, wat zal ik jou missen, als die bureaucraten je laten gaan…” 

Vanja opende haar mond om hierop te reageren, maar op dat ogenblik hoorde ze voetstappen in de gang. Er klonk gerinkel van sleutels en een van de vrouwelijke cipiers opende de deur van de cel. Ze stak haar hoofd naar binnen en knipoogde naar Vanja. 
“Ik moet je naar administratie brengen, Herpoels. Ben je er klaar voor?” 
“Ja, ik geloof het wel,” antwoordde Vanja.
Ze liet zich van haar brits glijden, stond op en streek de plooien van haar blauwe hemd glad. Het katoen spande rond haar borsten. Onder dat hemd droeg ze sportschoenen en een jeansbroek die nauw rond haar ronde heupen sloot en haar figuur goed liet uitkomen. De schoenen waren tot op de naad versleten, want Vanja was begonnen met hardlopen tijdens haar verblijf in de gevangenis. Ze voelde zich sterk, fit en goed in vorm. 
“Oké dan,” zei de cipier, en Vanja liep voor de vrouw uit, haar cel naar buiten.
In de gang keek ze naar de celdeuren van blok H alsof ze die voor het laatst zou zien, want ze wilde positieve gedachten denken. En vervolgens met de juiste mentaliteit voor de directeur en zijn adviesraad verschijnen. 

Het kantoor van de directeur had een groot raam dat niet open kon, misschien dat de ruimte daarom zo onaangenaam rook. Er hing een scherpe geur van verschillende deodorants en een vage sigarenlucht. Er was hier gerookt, maar niet vandaag. Vanja keek naar de mensen die over haar voorwaardelijke vrijlating zouden beslissen. Ze waren met zijn drieën. De directeur en twee andere mannen. Het viel Vanja op dat het niet dezelfde personen waren als bij haar vorige gesprek. Een van die mannen keek niet naar haar gezicht, maar lager, naar de plek waar haar borsten zich aftekenden onder haar hemd. Die andere kerel had een nieuwsgierige uitdrukking op zijn gezicht. Hij was bijna kaal, had vriendelijke ogen en droeg een gestreept hemd dat zijn beste tijd gehad had. De drie bovenste knoopjes stonden open en Vanja kon zijn borsthaar zien. Er hing een leesbril rond zijn hals, met een dun gouden kettinkje. Hij was het die haar aansprak en de vragen stelde. 
“Mevrouw Vanja Herpoels?” 
“Ja, mijnheer. Dat ben ik.” 
“Henk Deneve,” stelde hij zichzelf voor. “Ik ben je reclasseringsambtenaar. Dat is, als wij vandaag tot een positief advies komen.” 
Vanja knikte hem beleefd toe. Ze stond nog steeds rechtop, want niemand had haar aangeboden om te gaan zitten. Er stonden nochtans stoelen genoeg. 
“Over deze arbeidsovereenkomst hoef ik je geen vragen te stellen, mevrouw Herpoels,” zei Henk Deneve, die het document omhoog hield. “De directie van het bedrijf was bijzonder behulpzaam. Dus dat is allemaal in orde. Maar wat ik wil weten is of jij in staat zult zijn om van de drugs af te blijven?” 
Vanja knikte. “Ik ben al bijna een jaar clean, mijnheer Deneve. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om dat spul ooit nog aan te raken. Het enige wat ik wil, is mijn dochter terugkrijgen. Als de rechter me dat toestaat, zal ik er alles aan doen om mijn fouten uit het verleden goed te maken.” 
Deneve keek de vrouw lange tijd in de ogen, wachtend tot zij die van haar neer zou slaan. Zodra Vanja haar blik neersloeg, begon hij opnieuw te praten. 
“Ik geloof je, Vanja Herpoels. Drugs doen vreemde dingen met een mens en het loopt niet altijd goed af. Voor jouw man kwam alle hulp te laat, maar jij krijgt een tweede kans. De adviesraad aanvaardt jouw verzoek tot vervroegde vrijlating.” 
Die woorden bleven in de lucht hangen en de stilte die er op volgde, was te snijden. Vanja had niet verwacht men het over haar overleden man zou hebben. Hier was ze niet op voorbereid.
Maar Deneve, die haar ontreddering opmerkte, schraapte zijn keel en zei: “Mijn innige deelneming, mevrouw Herpoels. Ik kende Eric persoonlijk, we werkten af en toe samen. Vooral wanneer het om jonge delinquenten ging. Hij was een goede agent.” 
Vanja slikte en keek Henk Deneve recht in zijn ogen. 
“Hij was een goede man ook,” zei ze stilletjes. “Voor we met die rommel begonnen en het helemaal uit de hand liep.” 

De volgende ochtend was er één om nooit te vergeten. Op donderdag twaalf augustus, om zeven uur stipt, schoven Vanja en Tinne aan voor het ontbijt. De refter rook naar vers brood, gebakken eieren en naar de pikzwarte, veel te straffe koffie die er ‘s morgens werd geschonken. De tafels stonden in vier lange rijen naast elkaar, twaalf stoelen per tafel en zo opgesteld dat je van overal exact hetzelfde zicht had op de buffetbalie. Iedereen had een hekel aan deze plek en voor Vanja en Tinne was dat niet anders. Het gebrek aan muziek, de eentonige geluiden van borden, koppen en bestek, en het feit dat er hier alleen maar vrouwen aten, al die dingen hadden een deprimerende invloed op de gevangenen. Niemand praatte hardop, want dat was verboden. Dus overal klonk het gedempte fluisteren van stemmen. Je hoorde wel dat er iets gezegd werd, maar je hoorde nooit precies wat. Het was alsof je naar een liedje luisterde zonder ooit echt te horen om welk liedje het ging.

Dit was de allerlaatste maaltijd in de gevangenis voor Vanja, want binnen minder dan een uur zou ze vrij zijn. Haar celgenootje had dus alle reden om jaloers te zijn, maar zo gedroeg ze zich niet, integendeel. Tinne bleef haar aardige zelf en praatte honderduit over hoe blij ze was voor Vanja en hoe zeer ze haar zou missen. 
“Ik jou ook, Tinne,” zei Vanja troostend. “Gelukkig hoef je zelf ook niet zo heel lang meer te zitten.” 
“Ja, dat is waar. Nog twee maanden.” 
De twee vrouwen liepen met hun dienblad naar een leeg tafeltje en gingen tegenover elkaar zitten. Vanja nam een slok van haar koffie. Die was te heet en te bitter, zoals gewoonlijk. 
“Misschien kunnen we afspreken,” stelde ze voor, terwijl ze naar het melkkannetje reikte. “Tegen die tijd ben ik terug uit Italië, denk je niet?” 
Tinne haalde haar schouders op. 
“Misschien,” antwoordde ze. “Maar ik blijf niet in België. Mijn vriend zit in Ibiza, hij heeft daar een discotheek.” 
“Ach zo.” Vanja glimlachte haar toe. “Dan wordt het moeilijk. Ik heb Margot.” 
Tinne knikte. 
“Afscheid nemen is altijd moeilijk.” 

Om half acht luidde de bel van de refter. Vanja omhelsde Tinne nog een laatste keer, want die moest naar de cel terugkeren, Vanja niet. 
Een cipier begeleidde haar naar het secretariaat. De kantoren van de administratieve medewerkers zagen uit op de straat en ze bevonden zich vlak naast de uitgang. De vrijheid was nu heel dichtbij, dacht Vanja, terwijl ze haar spulletjes in ontvangst nam. 
“Succes, Herpoels,” zei de vrouw die Vanja haar paspoort overhandigde. “Tot nooit meer, hoop ik.” 
Vanja glimlachte, meer uit beleefdheid dan wat anders. Enkele tellen later stond ze op straat, aan de andere kant van het brede stalen toegangshek. Ze wist niet precies wie haar zou komen ophalen en wanneer. Gewoon wachten dus, dacht ze. Met haar sporttas nog over haar schouder leunde ze tegen de muur van de gevangenis. Er zou wel iemand komen opdagen. Ze haalde diep adem en keek om zich heen. Aan de overkant van de straat was geen voetpad, alleen maar een korte strook braakland met een afrastering en daarachter lagen weilanden. In de verte zag Vanja een rij bomen, populieren die heen en weer wiegden in de wind. Er stond een stevige bries die door haar haren streek.

De geur die haar neusgaten vulde, was de geur van de vrijheid, maar helemaal vrij voelde Vanja zich niet. Ze was blij om vrij te zijn, maar tegelijkertijd was er een knagend gevoel. Ze had klamme handen en vroeg zich af wat voor toekomst haar wachtte, maar bovenal voelde ze zich eenzaam. Behalve Margot had ze niemand buiten de gevangenis. Haar eigen ouders waren allang overleden, iets wat ze met Eric gemeen had gehad. Eric had één zus, maar zij was met een Schot getrouwd en woonde in Aberdeen. Zonder grootouders of familieleden om Margot op te vangen, had de sociale dienst geen andere keus gehad dan het meisje in een opvangtehuis van de bijzondere jeugdzorg onder te brengen. Haar dochtertje moest zich even eenzaam voelen als zij, dacht Vanja, die eindelijk iets zag bewegen op straat. Er kwam een auto haar richting uit en ze kneep haar oogleden dicht, want de zon werd weerkaatst op de voorruit van de wagen en verblindde haar ogen. Een minuut later stopte de donkergrijze Mercedes. De man achter het stuur wierp haar een trage taxerende blik toe. De combinatie van een gebruinde huid, zomersproeten en krullerige blonde haren, maakte dat hij wel iets weg had van een surfer. De zichtbaar ontspannen manier waarop hij uit zijn dure wagen stapte en in zijn trendy maatpak op Vanja toe kwam geslenterd, versterkte dat beeld alleen maar. De man herinnerde Vanja aan Eric, die was roodharig geweest, maar hetzelfde type; helblauwe ogen, sproeten en trots op zijn sportieve hippe uitstraling. Zelfs als drugverslaafde had Eric zijn cool bewaard. Het was slechts uiterlijke schijn geweest, maar toch. 

“Vanja Herpoels?” 
Ze knikte en schudde de hand die hij haar toestak. 
“Dag Vanja, ik ben Arne Lefevre van Baets, Lefevre en Ysenberg. Ik kom je ophalen. Je vlucht is om kwart over twaalf vanuit Zaventem.” 
Vanja fronste haar voorhoofd. 
“Vertrek ik vandaag al?” 
“Jazeker. Kom, stap in. Het is nog anderhalf uur rijden.” 
Arne Lefevre nam Vanja ’s sporttas van haar over en zette die op de achterbank. Daarna hield hij de deur voor haar open en ze nam plaats op de passagierszetel naast hem. De lederen zetels waren zo zacht dat ze er in wegzonk, de airco zoemde en het dashboard glansde van nieuwigheid. In de wagen, aan het achteruitkijkspiegeltje, hing een gadget dat een aangenaam geurtje verspreidde. Vanille. 
“Sjiek karretje,” mompelde Vanja. 
“Leasecontract,” antwoordde Arne Lefevre. “Nieuw ook. Er staat nog geen honderd kilometer op de teller.” 
Hij keek haar vragend aan. “Mag ik de radio aanzetten, Vanja? Of stoort dat?” 
“Nee, hoor, zet maar aan.” 
Arne Lefevre startte de Mercedes, schakelde in eerste en begon te rijden. Gedurende een minuut of twee sprak er niemand. Vanja luisterde naar de radio en Arne concentreerde zich op het verkeer. Zodra hij echter de autosnelweg E40 was opgereden, begon Arne haar nieuwsgierige blikken toe te werpen. 
“Wat is er?” Vanja keek hem fronsend aan. “Waarom kijk je zo naar me?” 
Arne glimlachte. 
“Gewoon… Je ziet niet er niet uit als een contractante.” 
“O nee? Hoe bedoel je?” 
“Je werd ons aanbevolen door Tinne Cootmans,” zei hij droog. “Tinne is het prototype van een contractante. Jong, blond, wild en niet al te intelligent.” 

Vanja beet op haar onderlip. Wat bedoelde die kerel? Vond hij haar te gewoontjes? Blond was ze zeker niet en een twintiger ook al lang niet meer. Misschien vond hij haar er intelligent uitzien? 
“Excuseer me, Vanja” hoorde ze hem zeggen. “Ik bedoelde er niets mee, als je dat soms moest denken.” 
Vanja maakte een wegwerpgebaar en zuchtte. 
“Och, ik voel me niet beledigd of zo, Arne,” zei ze schouderophalend. “En Tinne is best slim op haar manier. Maar… euh… Ze vertelde me bitter weinig over wat ze als contractante moest doen. Weet jij hoe het daar is? In Umbrië?” 
“In Umbrië? Nee, ik weet alleen dat je vlucht naar Magione gaat,” antwoordde Arne. “En dat je daar voor het Safarov fonds zult werken. Meer weet ik niet. Ik heb geen contact met de directie van het bedrijf. De dossiers van de contractanten zijn vertrouwelijk. Alleen Ysenberg kent de inhoud er van.” 
“Dus jij weet niet waar ik voor moest zitten?” 
“Nee.” 
“Echt niet?” 
Arne schudde zijn hoofd. 
“Baets en Ysenberg zijn mijn vennoten. We beheren een consultatiebureau dat zich specialiseert in onderzoek en bedrijfsbeveiliging. Ieder van ons heeft zijn eigen takenpakket. Ik regel de arbeidsovereenkomsten en verzorg de administratie. Sociale wetgeving en zo.” 
Vanja neeg haar hoofd. 
“Doen jullie ook rechtszaken? Zoals die voor het hoederecht over mijn dochter Margot?” 
“Nee. We zijn geen juristen, Vanja. Sorry, ook daar weet ik niets van.” 
Veel wijzer werd ze niet van die kerel, dacht Vanja. Zwijgend staarde ze uit het raampje van de Mercedes. Ze zag de bomen aan zich voorbijflitsen. Het volgende uur luisterde ze naar de muziek op de radio en ze wierp af en toe een blik op de klok. Het had geen zin om te veel over de dingen na te denken. Ze moest zich concentreren op de doelen die ze voor ogen had; haar schulden afbetalen aan het Safarov fonds, Margot terugkrijgen en een gelukkig leven leiden samen. 
“Zaventem,” zei Arne Lefevre plotseling, wijzend naar de contouren van het grijze betonnen luchthavencomplex. “We zijn er, Vanja.”

< < < > > >

Marecs kantoor besloeg ongeveer de helft van de eerste verdieping van het Safarov gebouw op de Leuvense Lei, de andere helft vormde zijn privé residentie. Vanuit dit gerenoveerde pand in het historische centrum van de Brabantse provinciehoofdstad, beheerde Marec Pavel Safarov een monetair fonds met een jaaromzet van om en bij de vier miljard euro. Hij bezat ook een luxueuze vierkantshoeve aan het lago Trasimeno in Umbrië en een privé club met restaurant in Sint-Joris Weert, op de uiterste grens van Vlaams-Brabant. Die dag droeg Marec een effen zwart, kreukvrij maatpak en een lichtgrijs hemd met openstaande kraag. De kleren pasten hem als gegoten en benadrukten zijn brede schouders en grote gestalte. Er zat wat grijs boven zijn slapen, zijn haar was kort van snit en nog overwegend zwart van kleur. Marec had een scherp gezicht en donkere, bijna zwarte ogen, die hem een strenge uitstraling gaven. Zijn kin was gladgeschoren en zijn huid had een gebronsde teint. Marec was veertig. Hij werd voortdurend omringd door mooie vrouwen, niet alleen de callgirls in Trasimeno, maar ook actrices, atletes en schoonheden uit de media. Toch had Marec nog nooit een vrouw ontmoet met wie hij zijn leven wilde delen. Zijn seksuele voorkeur ging uit naar een relatie met een elegante, maar onderdanige vrouw en dergelijke vrouwen waren dun gezaaid. Bovendien vonden diegenen, die gracieus en mooi waren, al op jonge leeftijd een partner die hen precies dat kon geven, wat ze het liefst wilden. 

Marec leunde ontspannen achteruit in zijn stoel en rekte zich uit. Zijn werkruimte was heel praktisch ingericht, maar tegelijkertijd was het een gezellige plek. Geen zakelijk, strak meubilair en geen felle spots, want daar hield hij niet van. Hij gaf de voorkeur aan het zachte licht van een ouderwetse gloeilamp onder een mooie lampenkap. De meubels in zijn kantoor waren een mengeling van modern en antiek, en op de vloer lag parket, oude Franse eik. Het pronkstuk van de ruimte bevond zich op de meest centraal gelegen plek in het kantoor, een handgeknoopt Mexicaans tapijt, donkergroen van kleur. Er waren figuurtjes in gestikt, die Azteken krijgers en jagers voorstelden. 
Op Marecs enorme mahoniehouten bureau lag de originele, verzegelde map met persoonlijke gegevens en data over ene Vanja Herpoels. Zij was de nieuwste callgirl en gerekruteerd via Baets, Lefevre en Ysenberg. Nieuwsgierig naar de inhoud verbrak Marec het zegel van de kartonnen dossiermap die Ysenberg hem had toegezonden, waarna hij het dossier vluchtig doornam. Eigenlijk begreep Marec niet goed hoe deze vrouw door de selectieprocedure was geraakt. Akkoord, ze was Ysenberg aanbevolen door een ex-callgirl van Trasimeno, maar wat dan met die drugs? Ysenberg kende Marecs eigen verleden, de man wist toch dat het fonds nooit junkies in dienst nam? 
Fronsend staarde hij naar de profielfoto van Vanja Herpoels, om de één of andere reden werd zijn blik er altijd opnieuw naartoe gezogen. Haar gezicht was niet opvallend knap, maar er was iets in haar blik wat hem intrigeerde. Ze had mooie ogen en er lag een uitdrukking in die hij al vaker gezien had, altijd bij vrouwen waar hij zich tot aangetrokken voelde. Marecs interesse was gewekt en hij begon het dossier Herpoels grondig door te nemen. 

De verslagen en rapporten van zowel de arts als de psycholoog uit de Brugse gevangenis, gaven Marec al een eerste indruk van haar persoonlijkheid. Alles leek er op te wijzen dat Vanja oprecht probeerde om haar leven weer op de rails te krijgen. In de gevangenis had ze er alles aan gedaan om het contact met haar dochter te herstellen, al had men haar niet toegestaan om het meisje ook daadwerkelijk te ontmoeten. Daarvoor was een gerechtelijke uitspraak nodig en die was er voorlopig niet, omdat ze niet over de mogelijkheden had beschikt om een advocaat te betalen of een gerechtelijke procedure op te starten. Er was geen familie die haar steunde, en tijdens de dertien maanden van haar opsluiting, had er zich niet één bezoeker voor haar gemeld. Vreemd, maar niet uitzonderlijk, dacht Marec, die opnieuw naar haar foto keek en zich afvroeg hoe zij het in Trasimeno zou doen. Ze zou het er niet gemakkelijk hebben, zo veel was zeker. De gasten die het landgoed in Umbrië bezochten, kregen immers een portfolio met foto’s en gegevens van al de aanwezige callgirls. Op basis van die informatie bepaalden zij hun keuze. De gasten waren politici en zakenlui, en Marec wist dat de meeste onder hen weigerachtig stonden tegenover callgirls met een strafrechtelijk verleden. Hij sloot de dunne map, wierp een blik op zijn Rolex horloge en dacht aan Umbrië. Vanja Herpoels werd overgevlogen naar Magione en ze zou rond deze tijd op het landgoed Trasimeno arriveren. Misschien had ze Ocane al ontmoet. 

De iPhone 3GS van Ocane maakte een piepend geluid en even later printte ze het dossier Herpoels af. Ze las het, belde Claus, en vroeg aan Marecs chauffeur om de nieuwe naar haar kantoor te brengen. Ocane en Claus hadden een onconventionele relatie, ze waren leeftijdsgenoten en deelden zo nu en dan het bed, maar er was geen sprake van een liefdesband. Ook bij het vervullen van hun taken, was het zo dat Claus Ocane af en toe assisteerde wanneer ze hem daarom vroeg. Ze hadden eigenlijk bitter weinig gemeen met elkaar, behalve hun respect en waardering voor Marec Safarov. 

Vanja voelde zich geïntimideerd. Ze stond pal in het centrum van het kantoor en de hakken van haar laarzen zakten diep weg in een donkerrood, duur uitziend tapijt met Perzische motieven. Na de landing op Magione was er een man op haar af komen lopen, een grijsharige, kwiek uitziende vijftiger die zich als Claus had voorgesteld. Hij had haar in een luxueuze zilvergrijze Rolls Royce naar deze plek gereden. Onderweg had ze behalve boomgaarden, wijnranken en graasland op de berghellingen, slechts één klein dorp gezien. Hier aangekomen, had Claus de Rolls links van de grote houten ingangspoort geparkeerd. Daarna had hij Vanja langs een ruime inkomsthal naar binnen begeleid. Ze waren voorbij een glanzende houten balie gelopen, met daarachter een vestiaire vol manshoge, stalen kluisjes. Ook die glommen als nieuw.

Vier meter verderop in die brede gang had Claus haar achtergelaten op de plek waar Vanja zich nu bevond, het kantoor van Ocane. Hoewel het meubilair er sjiek en duur uitzag, was het allesbehalve modern te noemen. Het was vooral Ocane die een intimiderende indruk maakte op Vanja, meer dan de antieke meubels, de lambriseringen en de oude olieverfschilderijen aan de muren van haar kantoor. Vage geuren van schoonmaakmiddelen, boenwas en de scherpere geur van Ocane ‘s zware parfum vulden Vanja ‘s neusgaten. Zij had zich niet kunnen opfrissen na de vlucht vanuit Zaventem en er zaten zweetvlekken op haar getailleerde blouse, vooral ter hoogte van haar oksels. Ze wierp steelse blikken door het grote vensterraam achter het bureau van Ocane. Het raam gaf uit op een golfterrein, met daarachter het meer van Trasimeno, dat een prachtige aanblik bood nu de namiddagzon het wateroppervlak en al het groen er rond liet schitteren. Maar zelfs dat mooie uitzicht kon haar overspannen zenuwen niet tot bedaren brengen. Ze vond het vreselijk zoals die vrouw haar aanstaarde. 

Ocane sprak geen woord, maar bekeek de lange, in jeans gehulde benen van de vrouw. Vanja had de broek in haar laarzen gestopt en droeg een zomerse blouse die haar zongebruinde armen bloot liet en ver genoeg open stond, om haar zwarte beha te kunnen zien. Ocane vond dat de vrouw er maar gewoontjes uitzag met haar onopvallende gezicht en zwarte haren. Haar ogen waren donker – waarschijnlijk bruin of donkergroen – en haar neus was net iets te lang voor haar gezicht. Ze had genoeg gezien en schraapte haar keel. 
“Welkom nieuwelinge. Heeft Claus je verteld wie ik ben?” 
Vanja knikte. “Hij vertelde me dat u Ocane heet en dat u hier de leiding heeft.” 
“Ja, ik ben Ocane,” zei ze. “Maar jij noemt me mevrouw Ocane, of gewoon mevrouw. Alle callgirls in Trasimeno spreken me zo aan.” 
“Trasimeno?” 
Ocane maakte een weids gebaar met haar armen. 
“Dit hier is Trasimeno. Deze gerestaureerde hoeve is eigendom van de Meester. Marec Pavel Safarov, de excentrieke miljardair die ook het gelijknamige fonds leidt. Hij is het die jouw schulden vereffend heeft bij de drugdealers die je botten wilden breken. In deze luxueuze omgeving ontvangt hij gasten en vrienden. Hier kunnen zij op een discrete manier al hun seksuele fantasieën uitleven. Bondage is erg populair, maar ook spanking of machtspelletjes komen vaak voor. Jij maakt nu ook deel uit van de luxe die hier in de aanbieding is. Met azijn vang je geen vliegen, zegt de Meester altijd. Dus deelt hij sappige zoete pruimpjes uit. Zo krijgt hij andere zakelijke dingen gedaan.” 

Vanja knikte. Ocane bevestigde alvast het weinige dat ze via Tinne in de gevangenis over het fonds had gehoord. Ze zou dus inderdaad als een soort van callgirl of escort gebruikt worden, als een prostituee. Dat was haar boetedoening, het zoenoffer dat ze moest brengen voor al het leed dat ze veroorzaakt had. Ze had geen afkeer van seksspelletjes, integendeel. Met Eric was het er soms zelfs vrij ruw aan toe gegaan in bed. Vanja had het altijd geil gevonden om door hem vastgebonden te worden of om een paar flinke tikken op haar billen te krijgen. Nee, daar was ze niet bang voor. Ze zou zichzelf wegcijferen, doen wat men haar opdroeg, er proberen van te genieten en op die manier zou ze alles weer goed maken.
Ze schraapte haar keel en vroeg: “Is er al nieuws over Margot? Euh… mijn dochter?” 
“Het hoederecht zal aan jou worden toegewezen. De Meester komt zijn contracten na. Altijd.” 
“Dank u, mevrouw.” 
“Je hoeft mij niet te bedanken, kind. Het is de bedoeling dat jij je schuld aflost. Begin al maar met die ordinaire kledij uit te trekken.” 
“Excuseer?” 
“Je kleren uittrekken, wat begrijp je daar niet aan? De vrouwen van Trasimeno dragen geen jeansbroeken.” 
Vanja beet op haar onderlip en begon haar blouse los te knopen. Ze schopte haar schoenen uit en trok haar broek uit. Ze droeg een zwarte slip en de goedkoop uitziende beha.
Toen ze opkeek en Ocane een vragende blik toewierp, zei die: “Ondergoed ook. Alles uit!” 

Vanja voelde zich buitengewoon ongemakkelijk. Het magere, maar zinnelijke gezicht van Ocane drukte minachting uit. De vrouw had haar korte haren kastanjebruin gekleurd en droeg een fijne, gestileerde bril met een hoornen montuur. Vanja schatte Ocane ergens rond de vijftig. Ze had een mooi figuur, middelgroot en met uitgesproken rondingen, maar ze droeg een oubollig mantelpakje en afschuwelijke zwartgelakte schoenen. Vanja schaamde zich onder de keurende blikken van Ocane, die dichterbij kwam en haar zonder een woord te zeggen een elektronische collar of halsboei om gespte. Die was uit kunststof vervaardigd en voelde kil aan tegen haar huid. 
Ocane gebaarde naar de collar. 
“De display geeft het saldo van jouw schuld aan,” zei ze. “Alle betalingen gedaan door een gast worden in mindering gebracht van het bedrag dat jij aan het fonds moet terugbetalen. De teller staat op negenduizend euro.” 
“Maar de rechtszaak om het hoederecht loopt nog, mevrouw,” zei Vanja. “Die advocaat kost handenvol geld.” 
“De Meester heeft zijn eigen juristen ingeschakeld. Die rechtszaak neemt hij voor zijn rekening, jij hoeft enkel je drugschuld terug te betalen. Je mag je broekje terug aantrekken ook. De beha niet, die is verboden.” 

Vanja raapte haar slip op en begon die aan te trekken. Ondertussen hoorde ze de nasale stem van mevrouw Ocane zeggen dat haar ‘vraagprijs’ tweehonderd euro bedroeg, en dat voor elke sessie van één uur. Daarna overhandigde ze Vanja een paar pumps maat 39 en een zwart jurkje in een glanzende stof. Vanja liet de jurk over haar hoofd glijden en streek ze glad over haar heupen. Het kledingstuk paste haar als gegoten en het was een elegante, maar nogal blote cocktailjurk met fijne schouderbandjes, die nauw rond haar taille sloot en tot halverwege haar dijbenen reikte. Vanja keek op en tastte onbewust naar het kille plastic van de collar. Gelukkig zat het ding niet te strak rond haar hals. Haar ogen keken naar Ocane. 
“Hoe weet ik dat iemand naar me vraagt, mevrouw?” 
“Via mij,” antwoordde Ocane. “Elke gast krijgt een portfolio van de aanwezige meisjes. Als jij bij een van hen in de smaak valt, meldt hij dat aan de balie en dan zorg ik voor een afspraak. De eerste ontmoeting vindt altijd plaats in de spreekplaats. Dat is een rendez-vous ruimte, hier aan het einde van de gang. Daar kan onze gast jou in een ontspannen sfeer bekijken en als je hem bevalt, zal hij het saldo op de display van je collar voor tweehonderd euro in mindering brengen. Per uur uiteraard. Elke gast krijgt een persoonlijke code bij het inchecken. O, er is een beurtrol onder de zes aanwezige meisjes. Een baliedienst van minimum acht uren levert ook honderd euro op. Het totale bedrag van je baliediensten wordt aan het einde van elke maand verrekend en in mindering gebracht van je schuld.” 

Vanja knikte om aan te geven dat ze het begreep. Zoals Ocane het uitlegde leken al die zaken routine en heel gewoontjes, maar voor Vanja was het allemaal nieuw en angstaanjagend. Ze maakte zich zorgen en was zelfs een beetje bang, want ze had geen enkele ervaring met prostitutie. 
“Kom, volg me,” hoorde ze Ocane zeggen. “Ik zal je jouw kamer laten zien. De vrouwen verblijven in de linkervleugel, boven het oude poorthuis.” 
Het zwarte jurkje dat Ocane haar gegeven had, maakte een ritselend geluid terwijl Vanja door de gang liep. Bij de balie gekomen bestegen ze de trap die naar de eerste verdieping leidde en daar sloegen ze rechts af, een nieuwe gang in. Het zonlicht scheen door de grote ramen aan de linkerkant, ramen die uitgaven op een met wijnranken begroeide heuvel. Aan de rechterkant waren deuren en bij de vierde deur bleef Ocane staan. Vanja zag dat men een gouden plaatje op de deur had bevestigd en ze las de tekst op het plaatje. ‘Vanja 9M’, stond er in sierlijke zwarte letters. 
“Jouw kamer,” zei Ocane kortaf, en ze opende de deur. “Neem een douche en maak je mooi. Het diner is om zeven uur. Vandaag haal ik je op, omdat het je eerste dag is, maar vanaf morgen gebruik ik de intercom om je op te roepen.” 
Vanja fronste vragend haar wenkbrauwen. 
“De intercom?” 
“Daar,” zei Ocane, die naar een plastic kastje in de muur wees. “De intercom staat in verbinding met mijn kantoor.” 
“Is er ook telefoon, mevrouw? Voor als ik mijn dochtertje wil opbellen?” 
“Dat kan, maar daarvoor moet je aan de balie zijn.” 

Vanja knikte, maar Ocane zag dat niet, want ze had zich al omgedraaid en was de gang in gelopen. Met een armbeweging gooide Vanja haar sporttas op het bed. Ze keek rond in de kamer en vroeg zich af hoe lang ze hier zou moeten blijven. In gedachten maakte ze een rekensommetje. Tweehonderd euro per keer, dacht ze, en dat met een schuld van negenduizend. Jeezes! Dat waren vijfenveertig klanten! Zelfs als ze er twee of drie per dag deed, was het niet ondenkbaar dat ze hier twee maanden of langer zou verblijven. Het was om moedeloos van te worden. Nee, zo mocht ze niet denken. Als ze deze plek zou verlaten, zou ze vrij van schulden zijn. En als alles naar wens verliep zou de rechter Margot aan haar toewijzen. Dan hoefde ze alleen maar een baantje te vinden in België, eender wat, dat maakte haar niet uit. Maar voorlopig zat ze hier vast, in deze kamer die wel iets weg had van een hotelkamer. 

Het meubilair was onpersoonlijk, maar stofvrij en ook het blauwgrijze voltapijt zag er netjes uit. Er hing een dennengeur in de kamer, maar geen natuurlijke geur, eerder die van een spuitbus. De kleur van de muren was neutraal wit en het enige wat men aan de muur had opgehangen, was een ingekaderd huisreglement met een grondplan van de verdieping en de te volgen procedure in geval van brand. Vanja voelde zich helemaal niet in Italië, want alles wat ze van informatie in de kamer vond, was in het Nederlands. De handleidingen voor de televisie, de stereo en de hi-tech haardroger, maar ook de boeken en tijdschriften in het rekje onder de televisie. Vanuit haar raam keek ze uit op de binnenplaats van de vierkantshoeve. Alle muren waren zalmroze gepleisterd en hier en daar versierd met beschilderde faience tegeltjes. De dakpannen waren donkerrood en men had de luikjes en deuren bruin of wit geverfd. Er was een kleine parking naast de ingangspoort met een zestal parkeerplaatsen, en in het midden van de binnenplaats stond een oude waterput. Overal had men grote potten met palmbomen en kleurrijke bloemenstruiken geplaatst. Aan deze kant van het plein zag ze niets, omdat een langwerpige, knalgele zonneluifel onder haar raam het uitzicht blokkeerde.

Vanja draaide zich om en begon de rest van de kamer te verkennen. Er was een kleine badkamer met een douchecabine, een toiletpot en een wastafel. In de hoek stond een grote kleerkast vol jurken, rokjes en topjes in haar maat. Links in twee laden zaten onderbroekjes en lingerie, maar geen enkele beha, en de schoenen stonden rechts onderaan. Shit, dacht Vanja, geen gewone schoenen, maar allemaal pumps met hakjes! Naast het eenpersoonsbed stond een rond tafeltje met daarop een eenvoudige nachtlamp. Alles was in verschillende tinten van blauw, grijs en wit. Vanja ritste haar sporttas open en begon Margots tekeningen en kaartjes er uit te halen. De werkjes van haar dochter zouden de kamer een persoonlijker tintje geven, dacht ze, maar ze moest eerst aan plakband zien te geraken. Met die gedachte nog in haar hoofd schopte ze haar schoenen uit. Ze was geen pumps gewend en haar voeten deden pijn, maar het voltapijt voelde zacht aan onder haar voetzolen. Ze knoopte haar jurk los en liet die over haar schouders glijden. Blootsvoets en gekleed in haar zwarte slip liep ze naar de badkamer. Ze zag zichzelf weerspiegeld in de badkamerspiegel boven de wastafel. Haar dikke zwarte haar omkranste haar zongebruinde gezicht en ze keek zichzelf in de ogen; bruingroene ogen vol vragen en onzekerheden. Daarna keek ze lager, naar haar blote borsten. Zwaar, maar niet te zwaar, en de linkse wat voller en meer naar opzij hangend dan de rechtse. Ze wierp nog een laatste blik op de grote ronde tepelhoven en de tepels voor ze in de wit betegelde inloopdouche naar binnen stapte en de warmwaterkraan open draaide. Ze moest voortmaken, want stipt om half zeven zou Ocane haar ophalen.

Vanja maakte zich mooi, parfumeerde zich en had het gevoel dat ze er klaar voor was. Ze wilde een goede eerste indruk maken op de aanwezige gasten, maar de avond verliep ongelukkig en was een enorme teleurstelling voor Vanja. Er werd wel naar haar gekeken, maar geen enkele gast toonde echt interesse voor haar. De rest van haar eerste week in Trasimeno was meer van hetzelfde, het was een regelrechte ramp. Met elke dag die verstreek groeide Vanja ’s onrust. Bij het ontbijt en ’s middags droegen de meiden korte zomerrokjes en uitdagende bloesjes. In de namiddag lagen ze in een sexy bikinibroekje op de ligstoelen langs het zwembad en ’s avonds, tijdens het diner was een elegante cocktailjurk verplicht. Diep uitgesneden jurkjes waren dat, met dunne schouderbandjes en decolletés die behoorlijk wat inkijk boden. Vanja begreep niet waarom nog altijd niemand van de gasten haar had geboekt. Oké, ze was ouder en een tikkeltje zwaarder dan de meeste andere meisjes, maar ze mocht toch gezien worden? Er was toch niets mis met een volle boezem en een stevige kont? Waarom was er niemand die om haar vroeg? Waarom had ze de spreekplaats nog niet één keer van binnen gezien? Jeezes, ze was hier al een week! Die gedachte maakte haar ziek. Erger nog, ze voelde haar zelfvertrouwen afbrokkelen en ze begon zich stilaan wanhopig te voelen. De korte telefonische gesprekjes met Margot gaven haar de moed om door te gaan, en het feit dat één gelukstreffer het tij zou kunnen keren. Maar diep vanbinnen voelde ze zich afgewezen, en de nachten dat ze geen baliedienst had, lag ze te piekeren op haar bed, starend naar Margots tekeningen aan de muur van haar kamer. Er hing ook één postkaart van Margot tussen, die had ze deze week ontvangen. Het was een ansichtkaartje uit Oostende. De kinderen van het tehuis waren een dagje naar zee geweest. 

Aan het einde van die eerste week belde Marec naar Ocane. Hij vertelde haar dat hij nog een belangrijk diner moest bijwonen, maar dat hij een nachtvlucht had geboekt. Hij zou vroeg op de ochtend in Magione landen. En of Claus hem kon komen ophalen? Ocane bevestigde dit, ze bracht verslag uit wie de aanwezige gasten waren en ze praatten wat over en weer. Na een poosje informeerde Marec naar de nieuwelinge. En of er al wat verbetering was opgetreden? 
“Ze doet het niet goed, Meester,” antwoordde Ocane. “Onze gasten raadplegen de portfolio voor ze iemand bestellen. Haar drugsverleden en strafblad spelen haar parten, maar ook haar leeftijd en haar nogal onopvallende uiterlijk. Ze is zeker niet lelijk, maar nogal gewoontjes. De gasten kiezen bijna altijd voor een van de jonge blonde meisjes, niet voor een vierendertigjarige vrouw met hangborsten en een litteken van een keizersnede op haar buik.” 
“Is dat zo? Mmmh… vreemd.” Marecs stem aan de andere kant van de lijn klonk ongelovig, want hij had de foto van Vanja Herpoels al vaak bekeken en hij vond de vrouw verre van onaantrekkelijk. “En? Wat stel jij voor, Ocane?” 
Ocane slaakte een zucht. 
“De bijlage aan het contract misschien? Voor de slechte presteerders? Of vindt u het daarvoor nog te vroeg?” 

De Meester vond dat inderdaad. Ocane hield haar iPhone in haar hand en hoorde hem zeggen dat ze die vrouw nog een paar dagen extra moest geven. Daarna werd de verbinding verbroken. Op dat ogenblik kwam het meisje van de balie langs om te zeggen dat een van de gasten om een callgirl had gevraagd. Hij wilde er eentje voor een uurtje of twee, en het maakte hem niet uit wie. Gewoon een van de topmeisjes die onmiddellijk vrij was, had hij gezegd. Ocane hield haar telefoon nog in haar hand en toetste Claus’ nummer in. 
“Breng Vanja onmiddellijk naar mijn kantoor, Claus. Mijnheer Janssen heeft om een vrouw gevraagd. Over een kwartier komt hij haar ophalen in de spreekplaats.” 
Er klonk een beleefd kuchje aan de andere kant van de lijn. 
“Ik haal haar meteen op, Ocane.” 

De spreekplaats bevond zich ook in de hoofdvleugel van de vierkantshoeve, net zoals de balie, de vestiaire, Ocane ‘s kantoor en de chauffeurswoning waar Claus woonde. De spreekplaats werd ook wel eens ‘rendez-vous ruimte’ genoemd, en het was de plek waar de gasten van Trasimeno persoonlijk kennis maakten met de callgirls. Meestal logeerden die gasten op het landgoed, maar het gebeurde ook wel eens dat ze op doorreis waren en enkel gebruik maakten van de parking en een kluis reserveerden in de vestiaire om er hun waardevolle spullen in op te bergen. De kamer was ruim bemeten en ingericht als een salon uit de negentiende eeuw, inclusief Louis quinze meubelen, wandtapijten en een reusachtige open haard, die uiteraard niet werd aangestoken. Dat gebeurde nooit tijdens de warme maanden van het jaar en het was ook niet nodig. Vanja kreeg al die informatie met mondjesmaat van Claus, terwijl de chauffeur haar door de gang naar de spreekplaats bracht. Ocane volgde hen op de voet en de hakken van haar glanzende, gelakte schoenen maakten tikkende geluidjes op marmeren vloertegels. Binnen gekomen was het Ocane die het woord voerde. 
“Het wil maar niet lukken met jou, nieuwelinge, maar strafblad of niet, je moet jouw schuld terugbetalen,” zei ze met een blik op Vanja ‘s sexy zwarte jurkje. “En hier verdien je de kost met je lichaam, dus misschien moet je mijnheer Janssen wat meer vlees laten zien.” 
“Meer vlees, mevrouw?” 
“Ja,” zei Ocane.
Ze kwam naar voren en reikte naar Vanja ’s jurk. Ze begon die open te scheuren, zodat haar borsten ontbloot werden en naar voren vielen. Vanja verbleekte, maar bleef roerloos staan. De gescheurde jurk zakte omlaag tot op haar heupen. 
“Zo meteen komt hij naar je kijken en kennis maken, dus nu is het aan jou om te bewijzen dat je iets waard bent,” sprak ze op een dreigende toon. “Want mijn geduld met jou is bijna op, Vanja Herpoels. Als je deze sessie niet binnenhaalt zal het je heugen!” 

Even later, toen Ocane haar alleen had gelaten, schikte Vanja de gescheurde jurk opnieuw over haar schouders en bovenlichaam, maar het kledingstuk was te veel beschadigd. Ze kon de jurk niet meer gebruiken om er haar borsten volledig mee te bedekken. Vanja beet op haar onderlip en voelde zich met de minuut zenuwachtiger worden. Ze vroeg zich af hoe de gast er zou uitzien. Zou hij voor haar betalen? Ze hoopte alleszins van wel. Zou de man die haar kwam ophalen groot en sterk zijn, zoals Eric? Vreemd dat ze net nu aan Eric dacht. Ze had in haar leven met vier mannen het bed gedeeld en Eric was de laatste in de rij geweest. Hij studeerde nog aan de academie toen ze pas uitgingen, maar hij had al die krachtige, dominante uitstraling waar ze zo van hield bij een man. Het klonk niet echt modern en al helemaal niet geëmancipeerd, maar Vanja vond het heerlijk om zich in de armen van een sterke man neer te vleien en zich volledig aan hem over te geven. Zeker op seksueel gebied wond dit haar enorm op.

Ze wist dat ze zich slaafs gedroeg in relaties, en met Eric was dat niet anders geweest, maar hij had er geen misbruik van gemaakt, zoals die anderen voor hem. Nee, Eric had er precies op de goede manier gebruik van gemaakt. Ten volle, dacht ze glimlachend. En ook nu worstelde Vanja met tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant was er de natuurlijke schaamte en de vrees om afgewezen te worden, iets wat Ocane nog kwaadaardiger zou maken dan ze al was, maar aan de andere kant was er ook een opborrelend gevoel van opwinding. Zo meteen zou hier een man de spreekplaats binnen stappen. Hij zou haar keurend bekijken, haar lichaam taxerend alsof ze een plantageslavin was die binnenskamers geveild werd. Slechts gekleed in een gescheurde jurk zou hij haar bekijken, weerloos en met haar borsten half uit het kledingstuk hangend. De aanblik die ze bood, was tegelijkertijd beschamend en verschrikkelijk geil, het hing allemaal af van de ogen die haar lichaam zouden bekijken. 

De klant die kwam opdagen, was een ongelofelijke teleurstelling voor Vanja. De kleine, verzorgd uitziende man was nochtans niet onaantrekkelijk in zijn mooi aanpassende grijze pak, maar hij gedroeg zich ontzettend arrogant. Hij kwam de spreekplaats binnen, wierp één blik op Vanja, slaakte een zucht en vroeg: “Wie ben jij?” 
“Mijn naam is Vanja, mijnheer.” 
“Vanja? Wacht eens, ik herinner me wie jij bent,” zei Janssen. “Jij bent die meid die gezeten heeft, iets met drugs en zo. De bajesklant. Ik las je gegevens in de portfolio.” 
Vanja knikte, maar sloeg haar blik niet neer. Dit ging niet goed, dacht ze. De man bekeek haar met argusogen en de uitdrukking op zijn gezicht was weinig hoopgevend. 
“Ik heb gezeten, ja,” zei ze. “Maar dat zegt niets over mijn kwaliteiten als callgirl, toch? Ik zal u een fijne tijd bezorgen, mijnheer.” 
Janssen fronste zijn voorhoofd. 
“Nee,” zei hij hautain. “Ik had Ocane om een van de beste meisjes gevraagd en daar hoor jij niet bij, meid. Heb je jezelf al eens bekeken? Je bent al voorbij de dertig en je bent te zwaar van onderen voor mijn smaak. Je weet toch ook hoe de concurrentie er uitziet?” 
Vanja bedwong haar aandrang om hem neer te bliksemen met haar ogen. 
“Ja, ik zie hen aan het zwembad of in het restaurant, de meeste zijn rond de twintig jaar oud en blond,” zei ze met een zucht. “Met jonge strakke lichamen, dat is waar, maar zijn ze daarom beter? Deze plek gaat toch om het uitleven van fantasieën, mijnheer? Misschien ben ik daar beter in dan die jonge meiden? Ik ben vrijgevig, tot alles bereid en ik heb meer ervaring.” 
“Nee.” Janssen schudde zijn hoofd en keek naar haar borsten. “Wat weet jij over mijn fantasieën? Man toch, moet je jou zien… Je borsten hangen uit je jurk! Stop die dingen terug in wat er nog over is van dat vod. Ik ga Ocane om een ander meisje vragen, want ik betaal geen tweehonderd ballen voor een goedkope del.” 
“Jouw stommiteit,” riep Vanja hem nog na, maar ze wist niet zeker of hij haar gehoord had, want hij was al voorbij de deur en op weg om zijn beklag te doen bij Ocane.

Vanja bleef alleen achter. Haar knieën knikten, haar maag lag in een knoop en ze voelde het zweet van onder haar oksels langs haar zijden omlaag lopen. Wat een fiasco! Ze had zich nog nooit in haar leven zó vernederd gevoeld. Die man had haar tot op het bot afgekraakt en haar gevoelens diep gekwetst. Door haar op zo een brutale manier af te wijzen, had hij Vanja ’s wankele zelfvertrouwen compleet de grond in geboord, en voor het eerst begon ze zich echt zorgen te maken over haar toekomst in Trasimeno. Het was niet ondenkbaar dat Ocane voldoende macht bezat om een arbeidsovereenkomst met een van de meisjes te verbreken. Die gedachte bezorgde Vanja kippenvel. Wat zou er dan met haar gebeuren? En met Margot? Zonder geld zou ze verplicht zijn om zich voor haar schuldeisers te verbergen. Ze zou niet in België kunnen blijven want ze kende die kerels, die waren tot alles in staat. Ze balde haar handen tot vuisten en vloekte in stilte. Nee, ze mocht de moed niet opgeven! Ze moest blijven geloven in haar kwaliteiten en ze mocht geen enkele terughoudendheid tonen wanneer er een man interesse voor haar zou laten blijken. En dat zou gebeuren, het moest! 

Ze werd opgehaald en door Claus naar de balie in de inkomsthal gebracht. Daar stond een ontgriefde Ocane haar al op te wachten. Die hield haar armen gekruist voor haar borst en haar gezicht drukte boosheid uit. 
“Dat verduivelde wicht heeft het fonds nog geen euro opgeleverd,” zei ze op een geïrriteerde toon. “Trek de rest van die jurk ook uit, Claus!” 
“De jurk? Oké,” mompelde Claus, die onmiddellijk Vanja ’s jurk van haar lichaam begon te stropen.
De stof scheurde onder de ruwe behandeling van de man en Vanja kromp in elkaar. Slechts gekleed in een zwarte, weinig verhullende slip, en wankel en onwennig in de knellende pumps stond ze voor Ocane en de chauffeur. 
“Elk meisje droomt wel eens dat ze in haar ondergoed op school verschijnt,” zei Ocane op een spottende toon. “Meestal is dat een nachtmerrie, al zullen er zeker ook meisjes zijn die na de droom met een nat broekje wakker worden.” 
Vanja knipperde met haar oogleden. Wat? Waar had die feeks het over, dacht ze, maar lang moest ze niet wachten op een antwoord. 
“Mmmh… ja, misschien helpt het als ik je op deze manier te kijk zet,” opperde Ocane boosaardig, met een blik op Vanja ’s ontklede lichaam. “Met wat extra bloot wordt het mogelijk alsnog een lucratieve avond voor jou. Je wordt bestraft met nachtdienst, hier aan de balie. Bied jezelf aan wanneer er een gast de portfolio vraagt of naar een callgirl informeert, en als een van hen tweehonderd euro voor je betaalt, mag je mij opbellen. Desnoods bel je me wakker, daar geef ik niet om. Dan stuur ik een ander meisje om je te vervangen. Is dat begrepen?” 
Vanja hield haar hoofd gebogen. Ze wilde het gezicht van dat afschuwelijke mens niet zien en ze wilde ook niet dat Ocane de woede en haat in haar ogen zou kunnen zien. Haar kaakspieren verstrakten toen ze mompelend antwoord gaf. 
“Ja, mevrouw.” 
“Goed.” Ocane gebaarde naar Vanja ’s pumps. “Die moeten ook uit. Trek je schoenen uit en geef ze aan mij. En maak dan dat je als de bliksem aan de balie staat!” 

Vanja stond achter de houten toonbank en hield de ingang en de hal in de gaten. Iedereen die het restaurant bezocht, bijna alle gasten dus, passeerden tussen zeven en tien door de hal en het weekmenu hing uit in een vensterkast aan de muur links van de balie. Ze tastte naar haar slip en trok die van achteren een beetje omlaag, want het dingetje had de neiging om langs haar billen omhoog te kruipen. Ocane deed dit om haar te straffen en te vernederen, dat wist Vanja ook wel. Ze probeerde haar schaamtegevoelens te overwinnen. Ze dacht aan de namiddagen die ze aan het zwembad had doorgebracht. Sommige van de meiden die ze daar had gezien, paradeerden rond in veel kleinere bikinibroekjes dan de slip die zij nu droeg. Per slot van rekening was Trasimeno een seksparadijs voor rijkelui, die waren hier te gast omdat ze het heerlijk vonden naar halfnaakte callgirls te kijken en er hun fantasieën op uit te leven. Niemand zou vreemd opkijken van een baliemeisje met alleen maar een slipje aan. Dit was geen school, waar ze in haar onderbroek op de speelplaats verscheen. Ocane had het anders voorgesteld dan het was, dacht Vanja. Nee, ze mocht zich niet laten meeslepen door haar gevoelens. Ze moest zich concentreren op wat belangrijk was. En Ocane had haarfijn uitgelegd wat er zoal van Vanja verwacht werd. Als balieverantwoordelijke moest ze nieuwe gasten ontvangen en inschrijven, en ze bewaakte de sleutels van de gastenkamers en van de kluizen in de vestiaire. Gasten die bijzondere wensen hadden voor hun maaltijden, of die een van de callgirls wensten te ontmoeten, kwamen dat ook melden bij de balie in de inkomsthal. Dan moest Vanja dat noteren en aan Ocane rapporteren. Er waren bijna altijd meer gasten dan beschikbare callgirls op Trasimeno, dus elk verzoek werd ingepland en was beperkt in tijd. Men kon iemand ‘reserveren’ voor één uurtje of meer, maar het maximum was acht uren aan één stuk. 

Uren later stond Vanja machteloos te rillen op haar benen en naarmate de avond vorderde, schaamde ze zich meer en meer, want ze zag geen enkele andere vrouw die op een dergelijke ontklede manier aan de gasten werd getoond. Die avond schreef Vanja geen nieuwe gasten in en niemand van de aanwezige mannen vroeg haar of ze beschikbaar was. Ze verveelde zich en ze begreep al gauw waarom men de nachtelijke baliedienst als een soort van straf beschouwde. Tot tien uur had ze af en toe iets te doen, maar eenmaal het restaurant zijn deuren sloot, zag ze nagenoeg niemand meer. Bovendien werd het ’s nachts behoorlijk fris in de hal en dat was allesbehalve plezierig als je blootsvoets rondliep en alleen maar een onderbroekje mocht dragen. Rond de ochtend was ze de instorting nabij. Ze had donkere kringen onder haar ogen en na een nacht zonder eten of drinken, voelde ze zich doodmoe. Ze keek op, want er kwam nog een vroege gast binnen, een grote, breedgeschouderde man van rond de veertig die haar nieuwsgierig opnam. Hij droeg een donker pak en een hemd met das, wat nogal vreemd was. Het was zomer en de meeste gasten droegen vrijetijdskleding. De keuken was al open en ze dacht dat hij ontbijt wenste, dus ze stelde voor om zijn reistas veilig op te bergen in een van de kluizen in de vestiaire, maar de man wimpelde haar aanbod af. 

“Jij bent de nieuwste aanwinst, is het niet?” Zijn stem klonk matig geïnteresseerd, maar niet onvriendelijk. “Herpoels?” 
Vanja schrok toen ze haar familienaam hoorde uitspreken door een gast. Hoe wist die man dat? Ocane had haar uitgelegd dat de volledige identiteit van de callgirls nooit werd prijsgegeven aan de bezoekers van Trasimeno. 
“Euh... j... ja, mijnheer,” stamelde ze. “Vanja Herpoels.” 
“Marec Pavel Safarov,” zei hij, zichzelf aan haar voorstellend. “Je hoeft mijn reistas niet in een kluis op te bergen. Ik heb mijn eigen appartement op de eerste verdieping,” voegde hij er kalmpjes aan toe. “Wat je wel mag doen, is ze van me overnemen en even met me meelopen.” 
Vanja knikte hem toe, maar alleen haar hoofd bewoog, de rest van haar vermoeide lichaam weigerde dienst. Gedurende enkele tellen bleef ze staan terwijl ze haar eerste indrukken verwerkte. Die naam… Marec? Jeezes, dat was hem, dacht ze, dat was Safarov zelf! De uitdrukking op zijn gezicht had iets intimiderends en ze voelde zich weerloos en verlamd onder zijn indringende blik. Ze voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien en voor het eerst die nacht had ze het niet koud. Haar lichaam reageerde op zijn nieuwsgierige staren, haar pupillen verwijdden zich, haar adem stokte en ze voelde tintelingen in haar buik. Die ogen van hem lieten haar niet los en ze kon zien hoe de nieuwsgierigheid in zijn blik plaats maakte voor een vragende uitdrukking. 

“Herpoels?” 
Ze schrok van de klank van zijn stem. 
“J... Ja? Ja, mijnheer?” 
Hij plaatste zijn reistas op de balie en keek haar recht aan. Zijn ogen waren in een heel donkere tint van bruin, bijna zwart eigenlijk. 
“Ik vroeg of je even met me wilde mee lopen,” zei hij. “Had je me niet gehoord?” 
“Jawel, m… mijnheer,” stotterde Vanja, die naar de reistas reikte. “Sorry, het zal de vermoeidheid wel zijn.” 
Ze wierp nog een steelse blik op de aantrekkelijke man die hier de heer des huizes was. Dit was Marec Safarov, de man die Ocane altijd zo respectvol ‘de Meester’ noemde. Ze durfde hem niet langer openlijk aan te kijken, maar terwijl ze zich voorover boog om zijn reistas van de grond te tillen, hoorde ze hem telefoneren. Hij sprak met Ocane en vroeg haar om iemand anders naar de balie te sturen. Even later liep Vanja achter hem aan door de gangen van Trasimeno. Gelukkig wogen zijn reisspullen niet al te zwaar, want ze was aan het einde van haar krachten. Eindelijk hielden ze halt voor de deur die naar zijn vertrekken leidde. Vanja wachtte geduldig tot Marec die opende en ze volgde hem naar binnen. Ze kwamen in een knus uitziende zitkamer en hij knipte het licht aan. Acht gloeilampen in een zwartgelakte glazen kroonluster verspreidden een feeëriek licht. Er stond een mooie bordeauxrode driezitbank op een prachtig tapijt, dat ding was wel vijf vierkante meters breed, dacht Vanja. Op de vloer lag parket, het zag er uit als oude eik. En er was een open haard voor de frisse winteravonden, of gewoon voor de gezelligheid. De meubels waren in verschillende stijlen, oud en nieuw door elkaar, maar ze pasten wonderwel bij elkaar en vormden één geheel.

Nu opende Marec de luiken, hij onthulde de schuifdeur die naar het terras leidde en door de grote ramen zag Vanja de oranjerode hemel oplichten, want de zon kwam op. Dan hoorde ze de stem van de Meester. 
“Zet mijn spullen op die zitbank.” 
Ze deed dit en toen ze zich terug naar hem omdraaide, zag ze dat hij haar opnieuw aandachtig aan het bekijken was. 
“Dus jij komt uit de gevangenis?” 
Vanja knikte bevestigend. 
“Ik heb in je dossier gelezen hoe dat kwam,” zei hij, met een blik op haar blote borsten. De grote tepels waren hard en puilden naar voren. “Ik heb het niet zo begrepen op druggebruikers.” 
“Ik ben al bijna een jaar clean,” verklaarde Vanja op een gekwetste toon. 
Marec snoof, maar zijn ogen lieten haar niet los. 
“Ja, dat zeggen ze allemaal.” 
Hij verwachtte een antwoord, maar ze bleef zwijgend naar de grond kijken. Marec aarzelde even, terwijl zijn blik zich naar haar zwarte slip verplaatste. Daarna keken zijn ogen opnieuw naar haar borsten. 
“Ik hoorde van Ocane dat de gasten geen gebruik van je maken. Werd je daarom halfnaakt achter de balie geplaatst en met nachtdienst bestraft?” 

Marec zag haar opnieuw knikken. Iets in haar blik trof hem op een manier die hij niet precies kom omschrijven. Het was een buikgevoel, een tinteling ergens in zijn binnenste, en hij realiseerde zich dat hij haar sympathiek vond. Dat gevoel kwam als een verrassing, want deze vrouw had dingen gedaan die hem herinnerden aan zijn eigen verleden, dingen waar hij geen enkel begrip voor kon opbrengen. Hij wist beter dan eender wie, hoe een kind van een drugverslaafde moeder zich voelde. Hij keek van haar gezicht naar de collar uit kunststof die rond haar hals zat en schraapte zijn keel. 
“Ik kan Ocane geen ongelijk geven dat ze jou streng aanpakt,” zei hij, met een blik op het bedrag op de display van die halsboei. “Het is de bedoeling dat je jouw schuld begint terug te betalen, Herpoels, maar jouw teller staat nog altijd op negenduizend.” 
Vanja herinnerde zich de manier waarop Marec daarnet naar haar had gestaard. Zijn nieuwsgierige en indringende blikken waren haar niet ontgaan en ze nam een gewaagde beslissing. Ondanks zijn intimiderende verschijning, vond ze deze man aantrekkelijk en Ocane respecteerde hem. Als ze hem zo ver kreeg om met haar te slapen zou dat haar situatie in Trasimeno aanzienlijk verbeteren. Ze vormde kommetjes met haar handpalmen, nam haar beide borsten in haar handen en tilde ze lichtjes omhoog. 
“Ik wil u met plezier gezelschap houden, mijnheer Safarov? Ik… euh… ik zag waar u zojuist naar keek,” zei ze hees. “U mag meer dan kijken alleen. Mijn borsten zijn voor u om mee te doen wat u wilt... Hier, misschien wilt u ze graag aanraken?” 

Marec sloeg de om aandacht bedelende vrouw geamuseerd gade. Ze zag er schattig uit in haar zwarte slipje, en ze had een mooi stel tieten, dat was zeker, maar dat vertelde hij haar niet. Hij fronste zijn voorhoofd en schudde langzaam zijn hoofd. 
“Jij? Me gezelschap houden? Hah! Dat geloof ik niet, schaamteloze vrouw,” zei hij spottend. “Heb je me niet gehoord toen ik zei dat ik het niet op druggebruikers begrepen had? En de callgirls noemen mij niet bij mijn naam. Ocane eist dat jullie me met ‘Meester’ aanspreken. Je kunt maar beter zorgen dat zij je nooit iets anders hoort zeggen!” 
“Sorry, Meester. Dat wist ik niet. En het is alleen dat… Ik bedoel… u bekeek mij zo intens, Meester,” fluisterde Vanja. Haar stem trilde. “Ik... Ik dacht aan te voelen dat u zin had om met iemand samen te zijn.” 
“Dat heb je dan verkeerd gedacht,” was alles wat Marec nog zei.
Daarna stuurde hij Vanja naar buiten en hij gaf haar het bevel om zich bij Ocane te melden en wat rust te nemen, zodat ze er wat fitter zou uitzien. 
“Dus je hebt de Meester ontmoet, nieuwelinge,” zei Ocane enkele minuten later. “Hij heeft me al gebeld en verslag uitgebracht. Heb je hem werkelijk gevraagd of hij je gezelschap op prijs zou stellen?” 
“Ja, mevrouw.” 
“Dat was stoutmoedig van je,” merkte ze op. “Je hebt geluk dat hij het amusant vond.” 
Vanja keek haar nieuwsgierig aan. 
“Waarom noemt u hem eigenlijk ‘Meester’, mevrouw? Is hij uw Meester?” 
Ocane lachte door haar neus. Het klonk alsof ze snoof. 
“Niet in die zin dat wij een seksuele relatie hebben,” antwoordde ze kortaf. “Marec is de Meester van mijn geest. Hij heeft me geholpen toen ik hulp nodig had, en hij is de enige man voor wie ik ooit iets van respect heb gevoeld. Maar dat zijn jouw zaken niet. Kom, volg me!” 
Ze bracht Vanja naar haar kamer op de eerste verdieping en zodra Ocane de kamer verlaten had, liet Vanja zich op haar bed neervallen. Ze ging liggen, trok een laken over zich heen, sloot haar ogen gaf zich over aan haar vermoeidheid. 

Exact zeven uren later, rond een uur of twee in de namiddag, werd Vanja gewekt door het schelle geluid van een bel door de intercom in haar kamer. Het irritante gerinkel werd gevolgd door de al even irritante, metalig vervormde stem van Ocane, die haar beval om op te staan en een douche te nemen. Nadat ze daarmee klaar was, ging Vanja naakt voor haar kleerkast staan. Ze trok een bikinibroekje aan, een wit met groene stippen, en daarna wikkelde ze een lichtgroene pareo rok rond haar middel. Lang moest ze niet wachten tot Ocane in de deuropening van haar kamer verscheen. Ze wierp een blik op Vanja, die op haar bed zat. 
“Trek die spullen uit.” 
“Wat?” 
“Die kleren uittrekken, dat zei ik,” herhaalde Ocane. “De voorbije week heeft uitgewezen dat bij het zwembad rondhangen niets hielp. De andere meisjes worden wel dagelijks geboekt, maar jij niet. Daarom heb ik hen vrijgesteld van baliedienst. Zij mogen buiten in het zonnetje liggen en hun tietjes laten bruinen, terwijl jij hun diensten overneemt en de gasten aan de balie verder helpt.” 
Vanja begon de pareo rok los te knopen en trok het bikinibroekje uit. Ondertussen rommelde Ocane in de lade waar Vanja haar ondergoed bewaarde. Ze duwde het stapeltje met eenvoudige katoenen slips opzij en zocht tussen de fijnere lingerie, achteraan in de lade. 

“Dit dingetje is perfect,” hoorde ze Ocane zeggen. Ze hield een wit, half transparant broekje in haar hand. “Hier, neem dit en trek het aan!” 
Vanja nam het witte broekje aan. Ze zag meteen dat het een hipster was. Zo eentje met een lage taille, een shorty met veel kant en goed omsluitend. Misschien ook ietwat te klein, want eenmaal het broekje rond haar dijen spande, merkte Vanja dat er achteraan onvoldoende stof was om er haar billen mee te bedekken. 
“Sta daar niet zo te treuzelen, onnozel wicht,” zei Ocane ongeduldig. “Jouw eerste dienst begint om drie uur en je moet nog eten.” 
“Een dienst, mevrouw? Ben ik geboekt? Heeft er iemand voor mij betaald?” 
“Was dat maar waar,” zei Ocane sarcastisch. “De aanwezige gasten moeten je niet. Daarom zet ik je nog één dag aan de balie. Misschien checkt er iemand in bij wie je wel in de smaak valt. Ik raad je alleszins aan om al je verleidingskunsten aan te wenden.” 
Ze zweeg even, wees met haar uitgestoken vinger naar de display op Vanja ’s halsband en haar stem klonk dreigend toen ze zei: “Als die teller vanavond nog altijd op negenduizend staat, laat ik je een bijlage aan je contract ondertekenen, zodat ik jou naar behoren kan straffen. Of ik zet je terug op het vliegtuig naar België.” 
“Wat bedoelt u, mevrouw?” Vanja keek haar onbegrijpend aan. “Ik heb toch al een contract getekend?” 
Ocane snoof en schudde met haar hoofd. 
“Dit is een ander soort contract, nieuwelinge. Een zogenaamde ‘laatste kans clausule’, en de Meester staat erop dat die bijlage aan de samenwerkingsovereenkomst met het bloed van de contractant wordt ondertekend.” 
Vanja huiverde. Met haar eigen bloed, dat was nogal luguber dacht ze. Wie dacht die Safarov wel dat hij was? Satan? Nou, zo had hij er wel uitgezien met zijn knappe, getaande gezicht en dunne gelaatstrekken. En dan die donkere kleren, te donker voor dit warme klimaat. Vreemd genoeg en zonder aanwijsbare reden voelde ze zich tot hem aangetrokken. Alsof ze in hem iets had herkend waar ze zich niet van bewust was geweest tot ze hem in de ogen staarde. Die intense ogen, gloeiend als kooltjes, hadden zich op haar netvlies gebrand. Net zoals zijn gezicht met het kortgeknipte zwarte haar dat al grijsde bij zijn slapen. 

Om half vijf zag Vanja Marec opnieuw in de inkomsthal. Hij kwam rustig naar binnen gewandeld en zijn blik kruiste die van haar. Ze zag hoe de ogen van de grote man haar keurend opnamen. En daar was dat gevoel weer. Als een inwendige huivering. Hij had iets heel aantrekkelijks, iets onbeschrijflijk mannelijks dat Vanja intimiderend vond. Onmiddellijk verscheen er een blos op haar wangen want hij kwam haar richting uit. Mijn god! Wat wilde hij toch van haar, dacht ze. Man, zoals hij naar haar keek! Ze kreeg het er warm van. 
Hij gebaarde met zijn kin naar haar ontblote borsten. 
“Draag jij ooit wel eens een jurk of zo, Herpoels?” Zijn zware stem klonk plagerig, maar zonder agressief te zijn. 
Ze haalde haar schouders op, waardoor haar borsten zachtjes opveerden. 
“Die is mij afgenomen, Meester. Mevrouw Ocane straft me en tegelijkertijd wilde ze mijn troeven in de verf zetten of zo.” 
“Ja, dat zie ik.” 
Marec grijnsde terwijl hij van haar boezem omlaag keek naar haar slanke taille en brede heup. Zijn ogen bleven rusten op het weinig verhullende hipster broekje tussen Vanja ’s lange bruine benen. 
“Ocane vindt jou maar niets, geloof ik. Normaal zet ze de callgirls nooit zó bloot te kijk, tenzij in het poorthuis of aan de schandpaal, en dan nog alleen als ze zich misdragen tegenover de gasten. Maar zelden hier in de hal of aan de balie.” 
“Het is omdat ik niets verdien, Meester.” Vanja slikte haar schaamte weg, maar durfde hem niet aan te kijken terwijl ze vroeg: “Niemand van de gasten wil mij boeken, maar u bekijkt mij van top tot teen, Meester. En dat terwijl de meeste anderen hier mij geen blik waardig keuren. Dus ik dacht zo… euh… als u zelf een keertje met mij zou samenzijn, zou u dan ook tweehonderd euro betalen?” 
“Als een van de meisjes zich aan een man geeft, wordt ze betaald. Ook door mij, anders zou ik het gevoel hebben dat ik misbruik maak van mijn positie,” zei Marec, op een minder vriendelijke toon, “maar ik heb je al eens uitgelegd dat ik niet met druggebruikers naar bed ga, Herpoels. Ik bekijk je omdat je geen kleren aan hebt, dat is alles.” 

Vanja sloeg haar blik neer, vloekte inwendig en nam een onderdanige houding aan. Ze hield haar armen naast haar lichaam in een gebaar van overgave. Marec Safarov mocht dan de Meester zijn, hij was werkelijk de enige die iets van interesse in haar had getoond deze week. Ze vond hem aantrekkelijk en wilde het nog niet opgeven, zelfs al was zijn houding onbuigzaam en weigerachtig. Hij had zich niet geschoren vandaag en zag er ruig en knap uit in zijn sportieve pantalon en zwarte T-shirt. En hij rook zo lekker mannelijk. 
“Ga nog niet weg, Meester,” zei ze snel, toen ze zag dat hij zich wilde omdraaien. “Bekijk mijn lichaam zoveel als u wilt. Het is waar dat ik een junk en een dief was, maar ik wil mezelf verbeteren. Ik heb dat verleden achter me gelaten, ik ben hier om mijn schulden af te betalen en een nieuw leven beginnen. Geef mij een kans en u zult er geen spijt van hebben! Ik zal alles voor u doen. Alles, Meester!” 
Terwijl ze dit zei, bewoog Vanja haar dijen iets uit elkaar. O, als hij toch maar eens voor haar zou betalen! Misschien als ze hem haar bereidwilligheid toonde? Haar opzet lukte, want haar beweging vestigde de aandacht van de Meester op dat stukje stof dat haar schaambeen en kutje omsloot. 
“Je hebt wel durf om zo aan te dringen! Je weet toch wie ik ben?”
Marecs stem klonk plotseling streng, maar zijn blik bleef wel op het witte strookje stof in haar kruis rusten. Hij zag dat haar broekje lichtjes opbolde, op de plek waar het schaamhaar en de welving van de venusheuvel van de vrouw het naar omhoog duwde. 
“U hebt gelijk. Ik… euh… ik vraag u om vergiffenis voor mijn opdringerigheid, Meester.” Vanja liet haar schouders hangen. “Ik onderwerp mij volledig aan uw wil.” 

Gedurende een seconde of twintig zei geen van beide iets, maar van onder haar lange wimpers zag Vanja hoe hij naar haar heupen en naar het kloppende plekje tussen haar benen bleef staren. Mede door de hoop die ze voelde opwellen, maar meer nog door Marecs indringende blikken, raakte Vanja stilaan flink opgewonden. 
“Bespaar je de moeite, Herpoels,” merkte Marec hoofdschuddend op. “Je bent een vrouw met een strafblad. Alle callgirls zijn hier voor het geld, jonge mensen met schulden, maar zonder veroordelingen in hun portfolio. Nee, je zult niet vaak geboekt worden, vrees ik, niet met al die jonge meiden die we hier deze zomer hebben. En op mij hoef je niet te rekenen, want je weet hoe ik over jouw soort denk.” 
Er verscheen een frons van teleurstelling op Vanja ’s gezicht. 
“Maar ik zie toch dat u mij graag bekijkt, Meester,” probeerde ze nog. “Alstublieft? Uw blikken laten mij niet ongevoelig. Ik... Ik …euh… ik ben al gereed om u te ontvangen, Meester. En als u mij echt niet wilt, doe dan een goed woordje voor mij bij mevrouw Ocane? Zou u dat willen doen?” 
Vanja had niet gelogen. De manier waarop Marec haar lichaam bekeek had iets in haar wakker gemaakt. Ze voelde een golf van warmte voor de man. Het was meer dan een jaar geleden dat ze door een man was aangeraakt en de voorbije week had ze er elke dag rekening mee gehouden, dat ze gauw seks zou hebben. Ze balde haar handen tot vuisten, onderdrukte een vloek en probeerde niet te denken aan hoe gefrustreerd ze zich voelde. Het was verschrikkelijk, want ze was er al dagenlang klaar voor, maar niemand wilde haar hebben! 

Marec knipperde met zijn oogleden. Hij zag haar gezichtsuitdrukking veranderen en vond dat ze er aandoenlijk uitzag, maar hij weigerde aan dat gevoel toe te geven. 
“Wat brabbel je allemaal?” Hij lachte hardop. “Mij ontvangen? Hah! Je bent gereed, zeg je?” 
Ze knikte en streek een zwarte lok uit haar gezicht. 
“Euh… ja, Meester. Ik ben nat,” Vanja beefde onder zijn vorsende blik. “Uw belangstelling voor mijn... euh... voor mijn naakte lichaam en mijn eigen verlangens, maken dat ik mij erg opgewonden begin te voelen.” 
Marec schudde zijn hoofd. 
“Welke belangstelling? Je maakt jezelf iets wijs,” zei hij hooghartig. “Nat zeg je? Ik geloof je maar half. Mmmh, maar je wilde je toch zo graag aan mijn wil onderwerpen, dus zal ik je grootspraak eens grondig onderzoeken.” 
Vanja ’s hart miste een slag. Haar hoop nam toe en ze knikte gedwee. 
“J... Ja, Meester,” stamelde ze. “Onderzoek mij gerust! Doe met mij wat u wilt.” 
“Gedraag jij je altijd zo slaafs, Herpoels?” Marec keek haar onderzoekend aan. “Ook wanneer een van de gasten je benadert?” 
“Dat is nog niet gebeurd,” antwoordde Vanja, die een rood hoofd kreeg. “Sorry, Meester.” 
“Waarom die verontschuldiging?” 
“Voor mijn slaafse gedrag, Meester. Ik wist niet dat het u stoorde.” 
Marec grijnsde om haar woorden en zei: “Dat heb ik niet gezegd, Herpoels. Het stoort me helemaal niet, integendeel.” Zijn uitgestoken wijsvinger beschreef een cirkeltje door de lucht. “Kom, draai je om. Ik wil je langs achteren bekijken.” 

Vanja draaide zich om en hield haar adem in want ze hoorde hoe hij dichterbij kwam staan. Even later voelde ze zijn handen op haar rug. Hij wilde dus graag weten hoe haar huid aanvoelde. Dat was goed, dacht ze verheugd. Maar die eerste aanraking zond ook prikkels naar haar lendenen waardoor er opnieuw vocht opwelde bij haar lipjes. Ze voelde hoe de strak zittende stof tussen haar benen alsmaar natter en natter werd. 
“Je hebt een forse bilpartij,” merkte Marec op. “Je billen staan mooi wijd uit elkaar. En ze zien er stevig uit ook. Hoe oud was je ook alweer? Vierendertig?” 
“J… Ja, Meester, vierendertig,” stamelde Vanja, die niet zeker wist of hij haar billen nu lelijk vond of juist niet.
Op dat moment voelde ze hoe hij zijn handen op haar heupen legde. De huid in haar zijden gloeide, want ze was zich enorm bewust van zijn vingers, die ze kon voelen bewegen ter hoogte van het elastiek van haar hipster slip. 
“Ze hangen half uit je broekje, die ronde billen van jou,” merkte Marec op, met iets van spotternij in zijn stem. “Maar je zei iets over gereed zijn om mij te ontvangen, laat maar eens zien.” 
Vanja begreep niet wat hij van haar wilde. Het was vervelend dat ze zijn gezicht niet kon zien en ze wist niet zeker wat hij bedoeld had. Wilde hij dat ze haar broekje liet zakken of wat? Ze kon niet anders dan hem stamelend om meer uitleg vragen. 
“W… Wat, Meester? Ik… euh… ik begrijp het niet,” stotterde ze. 
Marec lachte hardop en gaf haar een fikse klap op haar achterste. Het klonk alsof iemand in zijn handen klapte en haar bil gloeide onder de kracht van de klap. 
“Voorover buigen en benen spreiden!” 

Vanja schrok en gehoorzaamde hem meteen. Fuck, dat was opwindend! Ze voelde een genotschok in haar onderbuik, haar klit tintelde en er stroomde nog meer warm vocht in het kruis van haar slip. Haar hart klopte in haar keel en ze voelde zich licht in haar hoofd worden toen ze zich naar voren boog. Ze spande haar spieren, steunde lenig op de toppen van haar vingers en spreidde haar dijen uit elkaar. 
“Ja, zo is het bijna goed, schoonheid,” zei Marec grijnzend. “Je mag ze nog wat verder spreiden, die lange benen van je. En je kunt nog dieper voorover buigen. Grijp je benen van onderen vast en blijf zo staan!” 
Vanja deed dit en wachtte met bonkend hart af wat hij met haar zou doen. Haar lange haren hingen naar omlaag en schuurden over de grond. In deze houding was ze volledig weerloos, maar ze was niet bang, o nee. Ze was zo geil als boter! Ze kon zich niet herinneren wanneer ze zich nog eens zo opgewonden had gevoeld. Achter haar rug hoorde ze hem dichterbij komen. Opeens besefte ze dat Marec haar ‘schoonheid’ genoemd had. Hij vond haar dus toch niet lelijk. Of wel? Misschien had hij het sarcastisch bedoeld. Om haar uit te lachen. 
“Het lijkt erop dat je niet gelogen hebt,” merkte Marec op. “Je broekje ziet er inderdaad behoorlijk nat uit.” 
Vanja slikte, wat niet zo gemakkelijk ging in die omgekeerde houding. Haar hoofd hing ter hoogte van haar knieën. Ze voelde zich draaierig worden en het kostte haar moeite om normaal te praten. 
“Ik zou niet durven liegen, Meester,” zei ze. “Voel maar aan mijn broekje. Laat mij bij u blijven, alstublieft? Een uurtje? Of twee? Ik wil het echt graag en u zult er geen spijt van krijgen. Echt niet.” 

Marec zweeg, maar Vanja voelde hoe zijn hand tussen haar benen gleed en hoe hij die op de vochtige stof van haar hipster legde, precies op de plek waar haar natte, super gevoelige lipjes er tegenaan drukten. 
“Jij geeft niet snel op, Vanja Herpoels,” opperde Marec, terwijl hij, dwars door de stof van haar broekje heen, Vanja ’s zwellende lipjes tussen zijn duim en wijsvinger beetgreep en er zachtjes in kneep. “En je bent een geil ding, maar je blijft wat je bent en waar je voor veroordeeld bent. Ik ken elk detail van jouw dossier. Niemand die weet wat drugs kunnen aanrichten, zal voor jou kiezen. Ook ik niet, want ik weet dat maar al te goed.” 
Vanja onderdrukte een snik. Ze sidderde over heel haar lijf en viel bijna flauw van de spanning. Verdomme, hij zou haar niet nemen! En de waarheid drong met een schok tot haar door. Ze wilde het echt graag, ze verlangde er naar. Ze voelde zich niet vies of gebruikt, helemaal niet, het was alsof het zo bedoeld was. Ze gehoorzaamde Marec alsof hij haar Meester was en dat altijd al geweest was. Alsof ze iets in hem herkend had, iets uit haar eigen onderbewustzijn, uit haar diepste en meest verborgen verlangens. Hij had haar betoverd met zijn stem en zijn blikken, en met zijn handen en vingers, die haar meest gevoelige plekjes hadden aangeraakt. Die man… ze wilde zo graag dat hij haar nam! 

Marec stond achter Vanja en staarde naar haar mooie omhoog gedraaide billen. Voor een ogenblik wist hij zich geen houding te geven, want hij kon zien dat de vrouw heftige emoties onderging. Haar lange bruine benen trilden en hij had het gevoel dat ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Ondanks, of juist omwille van haar achtergrond had deze vrouw een gevoelige snaar geraakt bij Marec. Het was heel verwarrend allemaal… 
Vanja kon de stilte en het wachten niet langer verdragen. Ze slaakte een zucht en verzamelde voldoende moed om hem opnieuw aan te spreken. 
“Toe, Meester?” Ze kon niet verhinderen dat haar stem een huilerige klank had, maar dat kwam ook door het feit dat haar hoofd naar omlaag hing. “Geef me een kans, alstublieft?” 
Marec fronste. 
“Niet zo grienen. Daar houd ik al helemaal niet van,” bromde hij, en hij gaf Vanja opnieuw een vinnige tik met het plat van zijn hand, recht op haar billen. “Sta terug rechtop en draai je gezicht naar me toe, vooruit!” 
Vanja verbeet haar tranen en gehoorzaamde. Haar borsten wiebelden heen en weer, terwijl ze zich naar de eigenaar van Trasimeno omdraaide. Al haar hoop was vervlogen nadat Marec haar voor de tweede keer had afgewezen. 
“Kijk niet zo wanhopig, Herpoels,” hoorde ze hem zeggen. “Je hebt een knap gezicht en een mooi figuur, en al je rondingen zitten op de juiste plaatsen. Vanaf volgende week verwacht ik een tiental Europarlementsleden. Je zult het nog druk krijgen, wacht maar af.” 

Ze knikte, maar liet zich niet geruststellen. Vanja geloofde er niet meer in, niet nu, op dit moment. Ze keek met lede ogen toe hoe Marec zich omdraaide en in de richting van het restaurant weg wandelde. De rest van de avond lag nog voor haar. Ze wist dat ze zich moest herpakken en dat deed ze ook. Voor, tijdens en na het diner van zeven uur bedelde ze om aandacht bij de passerende gasten, ze speelde al haar troeven uit, maar zonder gevolg. Niemand vroeg haar. Niet één man wilde die verdomde eerste schijf van tweehonderd euro voor haar betalen. Marec was de enige geweest, die haar iets van aandacht had geschonken, maar ook hij was niet meer langs gekomen.

Vroeg op de ochtend, vlak voor het einde van Vanja ’s tweede opeenvolgende nachtelijke baliedienst, vertelde Claus haar, dat hij Marec naar de luchthaven van Magione had gereden. En dat mijnheer Safarov voor dringende zaken naar België was teruggevlogen.

Het Safarov Fonds 02: De schandpaal